„Włożona w usta bohaterki (w ramach nauczania eks-strażnika) krytyka tradycyjnego postrzegania roli kobiety jest nachalna. Do tego dochodzą opisy niegodziwych mężczyzn, dopuszczających się gwałtów, czy scena, w której wojowniczka kładzie na łopatki człowieka, kwestionującego jej prawo do dowodzenia.”

Mogło być gorzej:

„W opowieściach fantasy feministycznej kobiety wyłamują się z conanowsko-gorowskiego schematu. Same potrafią walnąć nachała mieczem lub zaklęciem, a jeśli nawet ktoś je zgwałci, to biada mu. Zapłaci za to drogo, najpóźniej w piątym tomie sagi. Niektóre autorki doszły tu już do pewnej przesady. Bohaterki cyklu "Vows and Honor" Mercedes Lackey, wojowniczkę Tarmę i czarodziejkę Kethry gwałci się na okrągło, często-gęsto zbiorowo, a one się otrząsają i mszczą. Parę stron o niczym i da capo. Kilka dalszych stron i mamy Tarmę i Kethry siedzące przy ognisku i opowiadające o dawnych gwałtach. Banalny opis przyrody i mamy trzecią, całkiem przypadkową zgwałconą kobietę i Tarmę z Kethry, mszczące się przez solidarność. Jezus Maria.”

Hehe, pamiętam ten fragment. Też z "Rękopisu..."
Szczególnie lubię też rozdział o typach kobiecych w literaturze fantasy. Teraz może nieco zdezaktualizowany, bo nowsza fantasy jednak mniej schematycznie podchodzi do bohaterów i stara się przydzielać im bardziej nietypowe role.

Wyjątkowo lekceważąca, tak że aż kuriozalna recenzja Cherryh : )

"Najbardziej kuriozalne zaś jest postępowanie postaci."

Kuriozalne jest takie postrzeganie decyzji Vanye'go przez Recenzentkę : ) Być może niezbyt uważne zapoznanie się z obyczajowością wymyśloną przez Cherryh, pospieszne przebieganie wzrokiem nad uwagami o bezwzględnym kodeksie moralnym obowiązującym społeczności jej świata, nie pozwolił na wyciągnięcie wniosku, że w danych okolicznościach Vanye nie miał dużego wyboru i kierował się ścieżkami postępowania jasno wytyczonymi przez panujące zwyczaje. I najmniej chodziło tu o urodę Morgaine ; ) Jego, niby nierealistyczna, niewzruszoność jest oczywista na gruncie wychowania w tak surowo urządzonym świecie.

Dziwne przeoczenie jak na koneserkę podobno daleko bardziej zaawansowanej "pracy koncepcyjnej" innych pisarzy.

Niczym innym, jak celem pisarki (na pewno nie niedoróbką) było stworzenie postaci o psychice dla nas egzotycznej, ale naturalnie umocowanej w opisanej rzeczywistości.

Mało czytałem tak przemyślanych cykli, również stylistycznie, gdzie każde zdanie stoi na swoim miejscu.

Cherryh wie co robi nie odsłaniając od razu wielu kart, zaburzając perspektywę wszystkowiedzącego narratora, który sypałby detalami co akapit. W zamian za to mamy oszczędne naświetlanie fragmentów ginącego świata.

Na koniec jeszcze szanowna Recenzentka stwierdza wyższość Rocannona - więc ja, porażony, pozwolę sobie na lekkie porno i powiem coś o moim gołym oku. Mianowicie, widzę nim wyraźnie, że to Morgaine jest dojrzałym rozwinięciem idei, które dopiero zakiełkowały w cyklu Le Guin, najczęściej w formie dosyć naiwnej.

Kłaniam się i dzięki za impuls do paru przemyśleń ; )