Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg

więcej »

Zapowiedzi

Smutniejszy odcień bieli, czyli wspominamy 10 utworów Gary’ego Brookera

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Gary Brooker był kompozytorem, pianistą, a przede wszystkim, wokalistą o charakterystycznym i ciepłym głosie. Jego kariera muzyczna głównie związana była z formacją Procol Harum. Ale nie tylko. Ponieważ październik jest dobrym miesiącem na wspominki, przypomnijmy sobie dziesięć najwspanialszych utworów zmarłego w lutym artysty.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Smutniejszy odcień bieli, czyli wspominamy 10 utworów Gary’ego Brookera

„A Whiter Shade of Pale” („Procol Harum”, 1967 r.)

Nie mogliśmy zacząć od innego utworu. Przecież to jedno z najwspanialszych nagrań w historii muzyki rozrywkowej. Jest to także największy przebój Procol Harum, który z czasem stał się przekleństwem zespołu. Nie tylko dlatego, że musiał być zagrany na każdym koncercie, ale także z tego powodu, że poróżnił członków formacji. Choć charakterystyczny motyw organów Hammonda został zainspirowany „Arią na strunie G” z „III Suity Orkiestrowej D-dur” Johanna Sebastiana Bacha, to przez lata Gary Brooker toczył sądową batalię z Matthew Fisherem o to, kto powinien być wpisany jako autor. Ostatecznie musieli podzielić się tantiemami.

„Homburg” („Procol Harum”, 1967 r.)

„Bielszy odcień bieli” nie jest jedynym hitem Procol Harum z debiutanckiego albumu. Drugi singel go promujący, czyli „Homburg”, również okazał się przebojem. Może nie tak ogromnym, ponieważ pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedających się piosenek zaliczył tylko w Holandii, ale w większości krajów trafił do pierwszej dziesiątki.

„Conquistador” („Procol Harum”, 1967 r.)

I jeszcze jeden reprezentant pierwszego krążka. Dowodzi tego, że formacja Gary’ego Brookera nie tylko nagrywała piękne ballady, ale potrafiła dorzucić do pieca. „Conquistador” w rewelacyjny sposób łączy rock’and’roll z muzyką klasyczną. Intryguje także od strony lirycznej, opowiadając o człowieku, który obserwuje ciało niedawno zmarłego konkwistadora, leżące na plaży.

„A Salty Dog” („A Salty Dog”, 1969 r.)

Tytułowy „A Salty Dog” to slangowy odpowiednik naszego „wilka morskiego”. Utwór opowiada bowiem o żeglarzu i jego nieszczęsnej załodze. Od strony muzycznej mamy zaś do czynienia z, po raz pierwszy wykorzystaną przez Procol Harum, partią orkiestry. Warto odnotować, że krytycy dopatrują się tu wyraźnych wpływów muzyki Chopina.

„Simple Sister” („Brocen Barricades”, 1971 r.)

Jeszcze przed nagraniem poprzedniej płyty – „Home” – z zespołu odszedł Matthew Fisher, do tego w międzyczasie psychodeliczny rock ewoluował w stronę hard rocka. Wszystko to znalazło także oddźwięk w muzyce Procol Harum. „Simple Sister” to bowiem ostrzejszy kawałek, niż zaproponowane wyżej, niesiony zadziorną partię gitary elektrycznej.

„In Held ’Twas in I” („Procol Harum Live: In Concert with the Edmonton Symphony Orchestra”, 1972 r.)

Siedemnastominutowa suita „In Held ’Twas in I” pierwotnie znalazła się na albumie „Shine on Brightly” z 1968 roku. Sprawia tam jednak nieco ociężałe wrażenie. Jej pełny kunszt oddaje dopiero wersja koncertowa z rewelacyjnego albumu nagranego wraz z prawdziwą orkiestrą. Pokusiłem się więc o przypomnienie tego właśnie wykonania.

„Bringing Home the Bacon” („Grand Hotel”, 1973 r.)

Przedstawiciel płyty „Grand Hotel”, ostatniego z serii wielkich dokonań Procol Harum. W następnych latach zespołowi zdarzały się wzloty, ale bez osiągnięcia takiego poziomu, co na przełomie lat 60. i 70. Pierwotnie miałem sięgnąć po utwór tytułowy, ale „Bringing Home the Bacon” ma w sobie więcej energii. Poza tym zawsze podobał mi się ten wybijany motyw fortepianowy.

„Pandora’s Box” („Procol’s Ninth”, 1975 r.)

Można odnieść wrażenie, że w czasie nagrywania „Procol’s Ninth” zespołowi kończyły się pomysły. Dlatego w zestawie znalazło się po raz pierwszy miejsce dla coverów (w tym „Eight Days a Week” Beatlesów). Formacja sięgnęła też po stare pomysły. Na przykład „Pandora’s Box” Gary Brooker i Keith Reid stworzyli na początku działalności formacji. Niemniej dobrze się stało, że utwór ten ujrzał światło dzienne i nie przepadł w mrokach archiwum.

„Savannah” („No More Fear of Flying”, 1979 r.)

„Savannah” to jedyny utwór na liście niebędący autorstwa Brookera. Jako jedyny również nie pochodzi z żadnej płyty Procol Harum. Można go bowiem znaleźć na solowym debiucie lidera zespołu „No More Fear of Flying” z 1979 roku. Znów czasy się zmieniły. Mainstreamowy rock złagodniał, stając się przyjazny radiu. Dobrze, że nie zmienił się głos wokalisty.

„Last Chance Motel” („Novum”, 2017 r.)

Rozwiązanie Procol Harum w latach 70. nie oznaczało końca zespołu. W 1991 roku reaktywował się, ponownie z Matthew Fisherem na pokładzie. Panowie jednak niezbyt chętnie wchodzili do studia i na przestrzeni trzydziestu lat nagrali jedynie trzy albumy studyjne. Ostatnim okazał się krążek „Novum” (znów bez Fishera, który odszedł ze składu w 2004 roku). Wbrew tytułowi zawiera muzykę nawiązującą do chwalebnej przeszłości Procol Harum. Najlepszym tego dowodem jest wybrany na singel „Last Chance Motel”, mogący śmiało uchodzić za cudem odnalezione nagranie sprzed pięćdziesięciu lat. Wspaniałe pożegnanie legendy z publicznością.

19 października 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Brom w wersji fusion
Sebastian Chosiński

27 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »