Ale z przeróbką "Chłopca w bańce" to przegiął, nie uważasz?

Mój boże, jak czytam takie patetyczne teksty, jak "„My Body is a Cage” to wręcz reinterpretacja życia artysty" czy "doskonały obraz naszego pokolenia, które wszędzie się śpieszy, a nigdzie zdążyć nie może" to coś we mnie się przewraca i wołam o wiadro. To raz. Płyta jest słaba z obiektywnego punktu widzenia - nie trzeba tu być - jak namiętnie usiłuje wmówić nam autor - "fanem 'So' czy 'Us' ". Wystarczy być fanem "czwórki", by na ach jakże nowatorskie reinterpretacje Gabriela zareagować pawiem. Ujmę to tak - Johnny Cash onegdaj przerobił "Hurt" NIN na skąpo opracowane (akustyk, głos, smyczki) countrowe balladowanie. Ten cover słuchacza rozpierdalał na kawałki, wyrywał mu serce i duszę. Covery Gabriela zmuszają słuchacza, by wyrwał płytę z odtwarzacza i rozpierdolił ja o ścianę wyjąc z tęsknoty za powrotem twórczej weny niegdyś znakomitego, a obecnie coraz niżej lądującego artysty. Z tego poronionego projektu znacznie ciekawiej zapowiada się "I'll scratch yours", na której będą przeróbki numerów Gabriela. Mam nadzieję, że interpretatorzy pokażą Peterowi, jak należy robić covery. Że nie trzeba udziwniać, wystarczy po prostu włożyć w to co się robi nieco serca. "Scratch my back" - z mojego puntu widzenia - to numer jeden w kategorii "porażka roku".

@amon_dieu
Żółta kartka za wulgaryzmy. Następny taki komentarz zostanie skasowany.

@amon_dieu: no to po kolei:
"Mój boże" - Przemek w zupełności wystarczy ;)

"jak czytam takie patetyczne teksty, jak "„My Body is a Cage” to wręcz reinterpretacja życia artysty" czy "doskonały obraz naszego pokolenia, które wszędzie się śpieszy, a nigdzie zdążyć nie może" to coś we mnie się przewraca i wołam o wiadro." - a niby co w tym złego? Jeśli nie potrafisz tego wyłapać i nie zrozumiałeś czego Gabriel dokonał i co chciał przez ten minimalizm przekazać, to faktycznie wiadro to Twoje jedyne wyjście. Garbiel to nie jest muzyk jednego pokolenia i doskonale wie co robi. Rzekłbym nawet, że im starszy tym lepiej mu to wychodzi. To dość kontrowersyjna płyta, bo zupełnie inna od rzeczy, do których nas przyzwyczaił. Można konwencji nie lubić - normalna sprawa, ale pisanie o wiadrze świadczy tylko na Twoją niekorzyść.

"Płyta jest słaba z obiektywnego punktu widzenia" - no tak szukam w Twojej argumentacji tego obiektywizmu i znaleźć nie mogę.

"Johnny Cash onegdaj przerobił "Hurt" NIN na skąpo opracowane (akustyk, głos, smyczki) countrowe balladowanie. Ten cover słuchacza rozpierdalał na kawałki, wyrywał mu serce i duszę." - nie przeczę, że tak nie jest, uwielbiam zarówno cover jak i orginał.

"Covery Gabriela zmuszają słuchacza, by wyrwał płytę z odtwarzacza i rozpierdolił ja o ścianę wyjąc z tęsknoty za powrotem twórczej weny niegdyś znakomitego, a obecnie coraz niżej lądującego artysty" - no przecież masz tutaj masę twórczych patentów, tyle że sposób wykonania odbiega od jego standardów. To była ryzykowna płyta i można nawet powiedzieć, że z góry skazana na niepowodzenie. No bo cóż może być gorszego od pójścia w płaczliwy ton, przy lekko snujących się dzwiękach, bez cienia gitary? Garbiel tą płytą na starość wręcz oddycha i trzeba być głuchym, aby nie usłyszeć. Masz taki cover Bowiego, który bez tej gitary i perkusji nadal przypomina "Heroes" - ile tam jest emocji - chcesz mi powiedzieć, że to brak weny i serca włożonego w utwór?

" - z mojego puntu widzenia - to numer jeden w kategorii ."- rozumiem, że wiadro już pełne ;)