Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Sebastian Chosiński |
| Tytuł | Metanoia |
| Opis | Sebastian Chosiński już nie raz prezentował Czytelnikom Esensji grające mu w duszy niepokojące klimaty. Tym razem wiedzie nas w odległą, totalitarną przyszłość. A może wcale nie tak odległą…? |
| Gatunek | SF |
MetanoiaSebastian ChosińskiMetanoiaJak mógł nie usłyszeć jej wejścia? Przecież nie przeszła, jak duch, przez zamknięte drzwi. Ale i ta tajemnica po chwili się wyjaśniła. Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i do pokoju weszła jeszcze jedna osoba. Druga z kobiet była znacznie starsza, mogła mieć około sześćdziesiątki. Na jej twarzy malował się mało zachęcający do rozmowy grymas. Ale to właśnie ona zadała pytanie: – Zaspokoił pan głód? Przytaknął ruchem głowy. Starsza pochyliła się nad nim i zajrzała mu głęboko w oczy. Przyglądała im się przez chwilę, po czym, już wyprostowana, rzuciła szeptem kilka słów do swojej młodszej koleżanki i wyszła. Drzwi bezszelestnie zamknęły się za nią. – Co ze mną będzie? – wykrztusił mężczyzna, zdając sobie sprawę, jak żałośnie musiało to pytanie zabrzmieć. – Zostanie pan poddany badaniom – odpowiedziała kobieta, uśmiechając się doń szeroko, jakby próbowała go w ten sposób ośmielić. – Jakim badaniom? – Mówienie wciąż przychodziło mu z trudem; wyrzucał więc z siebie nie więcej niż kilka słów na raz. – Rutynowym – odparła. – Nie ma się czego bać. Chcemy się tylko dowiedzieć czy wrócił już pan do… – nie wiedzieć czemu, w ostatnim momencie ugryzła się w język. – W pełni do zdrowia – dokończyła. – Czuję się dobrze. – Nie wątpię, sądząc po apetycie, jaki pan ma… Ale my chcemy wiedzieć to na sto procent. Zaintrygował go ten zaimek – „my”. – Gdzie ja jestem? – Niebawem wszystkiego się pan dowie… – Może się mylił, a może kobieta, odpowiadając, rzeczywiście unikała jego wzroku. – Proszę się przygotować, za parę minut przyjdą po pana. Nim zdążył zasypać ją kolejnymi pytaniami, zniknęła za drzwiami. Gdy i on spróbował wyjść za nią na korytarz, drzwi nawet nie drgnęły. Ze smutkiem stwierdził, że traktują go jak więźnia. A jeśli tak jest w rzeczywistości, nie powinien się spodziewać niczego dobrego. Usiadł więc zrezygnowany na łóżku i czekał. „Badania” ciągnęły się do wieczora. Wbrew oczekiwaniom nie przeprowadzali ich żywi lekarze, ale automaty. Najpierw unieruchomiono go na łóżku, a następnie umieszczono w wielkim owalnym pojemniku naszpikowanym nieznanymi mu elektronicznymi urządzeniami. Zeskanowano każdy centymetr jego ciała, pobrano próbki krwi, moczu, kału, nawet płynu surowiczo-krwistego. Nie należało to do przyjemności, ale przyznać musiał, że ból zminimalizowano niemal do zera. Być może przy okazji „karmienia” został naszpikowany środkami przeciwbólowymi. Jeżeli tak właśnie było, w duchu dziękował tym, którzy podjęli taką decyzję. Po kilku godzinach pozwolono mu wreszcie wrócić do pokoju. Tam zaś czekał na niego niemłody już, choć w trudnym do określenia wieku, mężczyzna. Miał na sobie szary uniform, krojem przypominający wojskowy mundur, tyle że bez żadnych emblematów. Na jego twarzy malowała się surowość i wrodzony brak zaufania do bliźnich. Bez słowa wskazał mu krzesło stojące pod ścianą, tuż obok niewielkiego kwadratowego stoliczka, na którym stała karafka wypełniona przezroczystym płynem i dwie szklanki. – Może pan pić bez obaw. – Głos miał tak samo antypatyczny, jak wyraz twarzy. – To czysta woda. – Dziękuję. Poczekał, aż usiądzie, nim przeszedł do rzeczy. – Zapewne chciałby mi pan zadać wiele pytań. Proszę nie mieć żadnych skrupułów. Nie na wszystkie odpowiem, ale może pan próbować… Lekarz sięgnął po karafkę, napełnił szklanki wodą i jedną z nich podał zdezorientowanemu pacjentowi. Ten z trudem przełknął kilka łyków. – Widzę, że nie wie pan, jak zacząć… Pomogę więc. – Wstał i przeszedł się po pokoju. Pacjent nerwowo wodził za nim wzrokiem. Dostrzegając jego irytację, mężczyzna przystanął. – Czy mówi panu coś nazwisko… Barney Frederick Heimlig? – Bar-ney… – …Fre-de-rick Heim-lig! – Nie… chyba nie. Kto to? – Wszystko wskazuje na to, że – pan! Pacjent zamyślił się. Zapewne poszukiwał teraz w zakamarkach pamięci jakiejkolwiek informacji na temat owego tajemniczego Heimliga. Wyraz twarzy dowodził, że nic jednak nie znalazł. – Zeskanowaliśmy pańskie linie papilarne. Następnie porównaliśmy je z liniami papilarnymi przechowywanymi w archiwum naszego Instytutu. Nie ma wątpliwości – Barney Frederick Heimlig to pan! – Więc znam już swoją tożsamość – stwierdził z ulgą. – Mimo że nic mi ona nie mówi… Dobrze jednak wiedzieć, kim się jest. Na twarzy lekarza po raz pierwszy zagościł uśmiech. Trudno jednak byłoby stwierdzić, że wyrażał on sympatię do pacjenta. – Stan pańskiego zdrowia też jest zadowalający. W zasadzie. Heimlig lekko drgnął. – Co oznacza to „w zasadzie"? – Teraz, gdy odzyskawszy tożsamość czuł się już znacznie pewniej, wbił pytający, nieco nawet bezczelny, wzrok w lekarza. – Biorąc pod uwagę pański status… – Mężczyzna odpowiadał półsłówkami, jakby specjalnie chciał rozdrażnić pacjenta. – Jaki znów „status"? – Pan nie wie?… Pan się nawet nie domyśla… – Czego, do cholery?! Podenerwowanie Barneya udzieliło się również lekarzowi. Głośno przełknął ślinę i nerwowo przeczesał palcami zmierzwioną fryzurę. – Takich jak pan zwykliśmy nazywać… nazywać wskrzeszeńcami. Heimlig zamarł. Cokolwiek słowo to znaczyło, nie brzmiało zbyt przyjaźnie. Przez kilka kolejnych sekund mężczyźni mierzyli się wzrokiem, tocząc ze sobą milczący pojedynek. Pierwszy poddał się Barney. Przecież i tak był na z góry straconej pozycji. – Co to oznacza? – Że właśnie został pan przywrócony do życia. „Do życia?” – powtórzył w myśli. – „Przywrócony"? Więc to nie był żaden koszmar? Czyżbym naprawdę umarł… – Nie było pana z nami przez siedem lat – dopowiedział lekarz. W umyśle Heimliga rozpętała się prawdziwa burza. „Nie było mnie"? – To głupi żart, pieprzony kalambur, prawda!? – krzyknął tak głośno, że aż zabolało go gardło. – Umarłem i na siedem lat zakopali mnie w ziemi? A teraz jakiś walnięty doktor Frankenstein przypomniał sobie o mnie, kazał wykopać i tchnął we mnie życie? – Nawet nie zauważył kiedy dopadł do lekarza i chwycił go za uniform. Niewiele brakowało, aby pchnął go ze wściekłością na ścianę. Powstrzymał się jednak w ostatniej chwili. – Któryś z nas dwóch chyba oszalał… Tylko który – pan czy ja?! „Pan czy ja?!” – odbiło się echem od ścian pokoju i niepokojąco zawisło w jego dusznej atmosferze. – Nie ma żadnego Frankensteina – odparł spokojnie lekarz, starając się wyzwolić z uścisku Heimliga. – Więc kto?… – spytał błagalnie. – Kto jest za to odpowiedzialny? – Bóg, synu. 3. Choć od dnia, kiedy opuścił szpital minął już prawie miesiąc, wciąż jeszcze nie odzyskał pełni sił. Wspinając się na porośnięte wrzosami wzgórze, co kilkanaście metrów musiał przystawać, aby odpocząć. Ciężko, jak astmatyk, łapał powietrze. Rozciągająca się przed jego oczyma panorama krwawo zachodzącego słońca także nie dodawała mu otuchy. Nie mógł też przyzwyczaić się do reakcji ludzi na jego widok. Zazwyczaj rzucali się do panicznej ucieczki. Jak ci młodzi, którzy jeszcze kilka chwil wcześniej, zapatrzeni w siebie, nie dostrzegali świata dokoła nich. Trudno było mu pogodzić się z myślą, że jest dla nich jedynie zwiastunem nieszczęść. Podczas gdy on tak naprawdę niósł nadzieję – nadzieję na zmartwychwstanie, na życie wieczne. W świecie, który dawno już zapomniał czym jest Kościół, pełnił rolę wędrownego kaznodziei. Był żywym dowodem na istnienie Boga-wskrzesiciela zmarłych. Dlaczego więc tak trudno było zwykłym ludziom uwierzyć, że nie jest narzędziem Szatana? Dlaczego gdziekolwiek się pojawiał obrzucano go kamieniami, wylewano nań wiadra pomyj, grożono śmiercią? Dlaczego nikt nie chciał wysłuchać w spokoju do końca słów prawdy, którą głosił?… Ze wzgórza rozciągał się zapierający dech w piersiach widok na położoną w dolinie wioskę. Niewielka niecka upstrzona była różnokolorowymi domkami, tuż obok zagród pasły się zwierzęta, z oddali dochodziło szczekanie rozleniwionych psów. O ileż wolniej płynie czas w takim miejscu – pomyślał Heimlig. – O ileż bardziej nieufni są jego mieszkańcy… Rozsznurował plecak i wyjął z niego butelkę z wodą. Zmoczył włosy i dłonie, którymi następnie przetarł twarz. Na koniec wziął kilka głębokich łyków, aż w butelce pojawiło się dno. Cicho zaklął. Bardzo źle znosił wysokie temperatury. Jeszcze gorzej niskie. Lekarze uprzedzali go o tej nadwrażliwości – co innego jednak przyjąć daną informację do wiadomości, a co innego doświadczyć negatywnego działania ciepła bądź chłodu. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Hot 31
— Aleksander Krukowski
Honorowy obywatel
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Niech ogarnie cię lęk
— Sebastian Chosiński
Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona
— Sebastian Chosiński
Tryptyk wojenny: Nic już nie słychać
— Sebastian Chosiński
Ktoś mnie zawołał: Sebastian!
— Sebastian Chosiński
Kidusz Haszem
— Sebastian Chosiński
Bóg jest czystą nicością
— Sebastian Chosiński
Non omnis moriar
— Sebastian Chosiński
