Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Metanoia›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Metanoia
Opis	Sebastian Chosiński już nie raz prezentował Czytelnikom Esensji grające mu w duszy niepokojące klimaty. Tym razem wiedzie nas w odległą, totalitarną przyszłość. A może wcale nie tak odległą…?
Gatunek	SF

Metanoia

Sebastian Chosiński

« 1 2 3 4 5 6 … 10 »

Sebastian Chosiński

Metanoia

Słońce już niemal całkiem skryło się za odległymi pagórkami, okalającymi dolinę od południowego-zachodu. Mrok stał się wyjątkowo nieprzyjazny. Heimlig nie miał wyjścia. Musiał zejść do wioski i poprosić któregoś z gospodarzy o gościnę na nadchodzącą noc. Nie miał złudzeń, że zdobycie lokum nie będzie sprawą prostą, o czym przekonała go chociażby reakcja tych dwojga młodych na samo jego pojawienie się w okolicy. Ryzyko było jednak zbyt duże, noc bowiem zapowiadała się na bardzo chłodną. Już teraz wiejący od północy wiatr przyprawiał go o dreszcze. Jeśli chciał doczekać rana, musiał podjąć ryzyko po raz kolejny.

Ostrożnie schodził ze wzgórza, ku ścieżce prowadzącej do wioski. Obojętnie minął pierwsze gospodarstwa, mając świadomość, że w oknach, skryci za grubymi firanami, tkwią mieszkańcy zaintrygowani pojawieniem się tajemniczego przybysza. Doświadczenie podpowiadało mu jednak, że znacznie bardziej skorzy do pomocy i udzielania gościny są ludzie mieszkający w centrum osad – czują się po prostu bezpieczniejsi, otoczeni zewsząd sąsiadami. Minął jeszcze kilka domostw, nim wreszcie zdecydował się przystanąć przy wysokim na półtora metra żywopłocie. Po drugiej stronie stał starszy, siwy już mężczyzna. Milcząc, wpatrywał się w nieznajomego – i na pewno nie był to przyjazny wzrok.

Dopiero po chwili zza pleców staruszka wyłoniła się młoda dziewczyna, zapewne wnuczka. Heimlig nie był pewien, ale całkiem prawdopodobne, że była to ta sama, którą spotkał nieopodal wzgórza. Za dnia zapewne nie miałby wątpliwości, teraz w mroku zacierały się rysy nieznanych twarzy.

– Angela – zwrócił się do dziewczyny starzec. Ta drgnęła i przywarła do mężczyzny jeszcze mocniej. – To on? – Odpowiedziało mu głuche mruknięcie. Nie można było jednak mieć wątpliwości, że oznaczało ono potwierdzenie.

Heimlig zrobił krok do przodu. Piersią dotknął żywopłotu. Stąd lepiej widział, oświetlone nieśmiałą jeszcze poświatą księżyca, twarze starca i dziewczyny.

– To pana wnuczka – stwierdził raczej, niż zapytał.

– Taaak – odparł przeciągle mężczyzna.

– Widziałem ją tam, na wzgórzu… – ręką zatoczył koło, wskazując kierunek, z którego nadszedł.

– Wystraszył ją pan.

– Był z nią też jakiś chłopak – odparł Heimlig.

– To jej narzeczony, Quinn – wyjaśnił starzec. – A pan… kim jest?

Przybysz przez kilka chwil mełł z ustach słowa, nim zdecydował się odpowiedzieć:

– Sądzę, że pan się domyśla, kim jestem i skąd przychodzę. Może nawet pana wnuczka…

Staruszek instynktownie rozejrzał się za dziewczyną, która w międzyczasie skryła się w stojącej niedaleko altance. Co chwila wyglądała stamtąd, sprawdzając, czy dziadkowi nie dzieje się nic złego.

– Słyszeliśmy o takich jak pan – stwierdził starzec – ale nigdy żadnego z was nie widzieliśmy… Wieś leży na uboczu, trudno tu trafić…

– Mnie się udało – przerwał mu Heimlig.

Między mężczyznami zawisło złowrogie milczenie. Z każdą sekundą cisza stawała się coraz bardziej nieznośna. Wiejskie psy ujadały do księżyca, potęgując jeszcze nastrój grozy. Jego woskowy blask nadawał twarzom mężczyzn upiorny wygląd.

Pierwszy przerwał milczenie Heimlig.

– Pójdę już… – powiedział w mrok, nie kierując tych słów do nikogo konkretnego.

Starzec nic nie odpowiedział, choć przez cały czas czujnie obserwował nieznajomego. Być może nawet poczuł do niego cień sympatii, wynikający ze współczucia czy też empatii.

– Podejrzewam, że przyszedł pan spytać o nocleg… – powiedział do odchodzącego w ciemność przybysza. Ten w pierwszej chwili nie zareagował. Staruszek pomyślał, że nie usłyszał jego słów, dlatego dodał głośniej, z naciskiem: – Proszę zaczekać.

Heimlig zatrzymał się.

– Przemyślał pan to? – zapytał, odwracając się powoli. – A wnuczka?…

– Zawsze mi powtarzano, że powinniśmy bać się żywych, a nie… – starzec zawiesił głos, łapiąc się na niezręczności swojego stwierdzenia. Przybysz jednak dokończył za niego, mówiąc cicho:

– …umarłych?

W wieczornej ciszy słowo to bez przeszkód dotarło do uszu skrywających się za drzewami ciekawskich mieszkańców wioski. Ich oczy odprowadzały Heimliga aż do progu domu staruszka. Na końcu, za mężczyznami, do sieni wślizgnęła się jeszcze Angela. Bała się nieznajomego bardzo, ale zwyciężyła ciekawość i przewaga, jaką w ten sposób zyskiwała nad wszystkowiedzącym Quinnem. Jutro rano to ona będzie mu mogła opowiedzieć o tajemniczym przybyszu.

Choć jesień dopiero się zbliżała, starzec wieczorami palił już w kominku. W pokoju panowało więc przyjemne ciepło. Heimlig rozejrzał się z zainteresowaniem po niewielkim, ale może dzięki temu bardzo przytulnym pomieszczeniu. Było nad wyraz skromnie urządzone – prosty stół, cztery krzesła, stary podniszczony kredens i ustawiony przodem do kominka bujany fotel. Staruszek gestem dłoni zaprosił przybysza, by ten usiadł na krześle, po czym mruknąwszy coś pod nosem wyszedł do kuchni. Heimlig spoczął, kładąc obok, na podłodze, plecak.

Dziewczyna przyglądała mu się z wielkim zainteresowaniem, ale również z odmalowującym się na jej twarzy, zapewne wbrew jej chęciom, niepokojem. Nie było to przyjemne, ale cóż mógł na to poradzić? Wdzięczny był starcowi za gościnę i na pewno nie miał ochoty na straszenie jego bliskich. Uśmiechnął się więc do dziewczyny najładniej jak potrafił. Ta zaś odpowiedziała mu grymasem twarzy, który trudno byłoby uznać za uśmiech.

– Boisz się mnie? – zapytał tonem, który miał wzbudzać zaufanie.

Zaprzeczyła ruchem głowy, nie mając nawet pojęcia jak nieszczerze jej to wyszło.

– Boisz się – powtórzył. – Nie chcesz mnie jednak urazić… – Wziął głęboki oddech; ogarnęła go błogość wywołana ciepłem pulsującym od strony kominka. – Jestem do tego przyzwyczajony. Nie musisz… – Nie dokończył, bo w drzwiach pojawił się dziadek dziewczyny. W ręce trzymał tackę, na której leżał pokrojony chleb, osełka masła, gomółka białego sera.

– Może niewiele tego, ale… – Postawił tacę na stole, przy nieznajomym. – Jak mam się do pana zwracać?

– Heimlig! To było moje nazwisko.

– Było? – spytała dziewczyna.

– Było – odparł z uśmiechem. – Dziś mam do niego takie samo prawo, jak moi nieżyjący od dziesiątek lat krewni. Trudno jednak przyzwyczaić mi się do tego nazwiska, które otrzymałem opuszczając szpital. Jeśli więc wam to nie przeszkadza…

– Nie, skądże – pospieszył z wyjaśnieniem starzec. – A do mnie mów – dodał, ściskając Heimligowi dłoń – Charles… to znaczy Charlie. Tak mnie nazywa wnuczka.

Przybysz powiódł wzrokiem za gospodarzem. Angela stała nieopodal kominka, opierając się o ścianę.

To nieprawda, że młodzi są ufni i otwarci – pomyślał, przyglądając się dziewczynie. Wcale go to zresztą nie dziwiło. Sam kiedyś też był taki. Kiedyś – powtórzył w myśli. Cokolwiek to słowo oznaczało, a jednego był pewien – nie miało ono już dla niego takiego samego znaczenia jak dawniej. Różnica była zasadnicza. Kiedyś żył. A teraz?

– To problem filozoficzny – kilka tygodni temu odpowiedział mu na podobne pytanie doktor Archer.

– I jak mam sobie z nim poradzić? – zapytał wówczas Heimlig.

– Uwierzyć – usłyszał.

– Przepraszam, ale… w co?

– Że dostałeś drugą szansę.

– Od kogo?

Z zamyślenia wyrwało go lekkie szturchnięcie w ramię. Obok stał Charles, uśmiechając się przepraszająco.

– Na pewno jesteś głodny i… zmęczony.

– Tak. Masz rację. – Ucieszył się nawet, że ingerencja staruszka oderwała go od wspominania tamtych wydarzeń. Obraz doktora Archera rozpłynął się w nicości. Ile by dał za to, aby już nigdy nie powrócił!

Heimlig, o dziwo, wcale nie był głodny. W ogóle jadał mało, znacznie więcej pił. Było to ponoć naturalne. Jakkolwiek by tego nie postrzegać, przyjmował tę anomalię z zadowoleniem – odpadał mu przynajmniej jeden istotny problem: zaspokajanie głodu. Nie chciał jednak robić przykrości staruszkowi i sięgnął po skibkę chleba; posmarował ją masłem i zaczął gryźć nienaturalnie wolno.

– Nie smakuje panu? – zapytała z troską Angela. Po raz pierwszy usłyszał jej głos. Był zaskakująco niski i chropawy, co dodawało dziewczynie powagi, zdecydowanie ponad jej wiek.

– Wręcz przeciwnie… – skłamał. – Ja jednak nie muszę tyle jeść… co wy – dodał, wiedząc doskonale, że dziewczyna i tak nie zrozumie o co mu chodzi. Jej świat był przecież zupełnie inny, dużo prostszy. Może nawet nie było w nim Boga. A jeśli On nie istniał, nie było w tym świecie miejsca również dla takich jak Barney Frederick Heimlig – zmartwychwstańców, wskrzeszeńców czy jak ich tam jeszcze za plecami nazywano.

« 1 2 3 4 5 6 … 10 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »