Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 17 czerwca 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Twórczość

Magazyn CCXXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Metanoia›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Metanoia
Opis	Sebastian Chosiński już nie raz prezentował Czytelnikom Esensji grające mu w duszy niepokojące klimaty. Tym razem wiedzie nas w odległą, totalitarną przyszłość. A może wcale nie tak odległą…?
Gatunek	SF

Metanoia

Sebastian Chosiński

« 1 … 5 6 7 8 9 10 »

Sebastian Chosiński

Metanoia

– Pięknie tu – odparł, z żalem odchodząc od okna. – Wczoraj tak ładnie okolica nie wyglądała.

– Gdy zachodzi słońce, budzą się demony – powiedziała. – Przynajmniej dziadek od wielu lat tak powtarza.

– A pani w to wierzy?

Zamyśliła się. Niby nigdy żadnego nie widziała, ale kto wie.

– Chyba nie bez powodu mieszkańcy doliny tak rzadko wieczorami opuszczają swoje zagrody – wyjaśniła.

Usiadł na tapczanie, przykrywając swoje nagie nogi kołdrą. Angela stanęła za stołem, oparłszy się o jego blat. Jakby chciała zachować bezpieczną odległość.

– Co pani tu robi?

– Żyję.

– Młodych zazwyczaj ciągnie do miasta…

– Mnie też. Niedługo wrócę do szkoły. Wyjadę stąd na rok. A potem przyjadę z powrotem.

Po co? – spytał może nazbyt brutalnie.

Dziewczyna nie dopatrzyła się jednak w jego pytaniu gburowatości. Wręcz przeciwnie, uśmiechnęła się.

– Dla Quinna! On chce tu zostać, a ja… – zawiesiła na moment głos, by zgrabnym gestem przywołać do porządku niesforny loczek. – Moje miejsce jest przy nim.

– I miłość jest silniejsza od strachu?

– A czego miałabym się bać?

– Tych demonów, które grasują po dolinie, gdy tylko słońce schowa się za horyzont.

– Niech pan nie żartuje – obruszyła się. Przed dalszą tyradą dziewczyny uchroniło Heimliga niespodziewane pojawienie się jej dziadka.

– Usłyszałem głosy – wyjaśnił przepraszająco – i domyśliłem się, że Angela nie dała ci pospać.

– Dziadku! – dziewczyna spojrzała gniewnie na staruszka, na którego prawdziwie gniewać się i tak nie potrafiła.

– Myślę, że z chęcią zjesz śniadanie – starzec zwrócił się do swojego gościa. – Chociażby po to, żeby mieć siły na dalsze odpieranie ataków mojej wnuczki…

Angela posłała dziadkowi wyjątkowo poirytowane spojrzenie, nic jednak nie powiedziała, żeby nie dawać mężczyznom powodu do dalszych kpin. Podczas śniadania z uwagą przyglądała się Heimligowi – jego delikatnym dłoniom, karminowym ustom, krzaczastym kruczoczarnym brwiom. Ten czuł na sobie wzrok dziewczyny; przyzwyczajony był jednak do ludzkiej ciekawości, nie zareagował więc żadnym gestem ani słowem.

Jak to możliwe, że on tak naprawdę umarł? – zastanawiała się Angela. Słyszała o takich jak Heimlig wielokrotnie. Mówiono, że ich ciała spoczywały w wypełnionych próżnią, hermetycznie zamkniętych trumnach. Że przywracano ich do życia w drodze niezwykle skomplikowanych i długotrwałych zabiegów z pogranicza medycyny i magii, znanych jedynie nielicznym specjalistom. Nigdy jednak takiego chodzącego „cudu” nie widziała. Aż do wczoraj.

Z trudem powstrzymywała się, żeby nie dotknąć dłoni mężczyzny. Chciałaby sprawdzić, czy jego serce bije tak samo jak jej, młode i kochające. Nie miała jednak śmiałości spytać go nawet o to, a co dopiero zaspokoić swoją ciekawość w inny sposób.

Heimlig przekąsił co nieco, popił herbatą i, dziękując, wstał od stołu. W zasadzie powinien teraz spakować swoje rzeczy do plecaka i ruszyć dalej, myląc po drodze wszystkie tropy. Nie miał bowiem wątpliwości, że prędzej czy później – a optował raczej za pierwszym rozwiązaniem – dotrą za nim i tutaj. A wówczas ściągnie nieszczęście nie tylko na siebie, lecz również na głowy starego Charlesa, jego wnuczki i zadurzonego w niej po uszy ambitnego Quinna. Kto wie, czy ocalałby choć jeden mieszkaniec doliny.

Odwrócił się do okna. Nie chciał, aby widzieli, jak ciężką wewnętrzną walkę przychodzi mu stoczyć. Znów powiódł wzrokiem na wzgórze.

– Stamtąd przyszedłem – mruknął po nosem. – A dokąd pójdę?

– Co pan mówi? – usłyszał za sobą głos dziewczyny. Stała blisko, bardzo blisko.

Czy na pewno nie słyszała, co mówiłem?

– Muszę pójść dalej – oznajmił twardo. Dołożył wszelkich starań, aby w jego głosie nie odbił się choćby cień wątpliwości.

Na twarzy Angeli odmalowało się rozczarowanie. Usta wygięła w podkówkę; wyglądała z taką miną na jeszcze młodszą, niż była w rzeczywistości.

– Nie może pan zostać? – spytała z wyraźnym smutkiem. – Jeszcze dzień – dodała niemal błagalnie.

– Nie proś go o to – w sukurs przyszedł Heimligowi starzec. – Jeśli mówi, że musi odejść, to tak widocznie jest. Nie byłby tutaj bezpieczny…

Dziewczyna kręciła głową, spoglądając to na dziadka, to na przybysza.

– Tutaj… nie jest bezpiecznie? – wystękała szczerze zaskoczona.

– Dla takich jak on nigdzie nie jest – dodał Charles.

Heimlig milczał, odliczając w pamięci godziny, które tu spędził. Pościgu mógł się spodziewać za pięć, najwyżej sześć godzin. W tym czasie zdąży oddalić się o kilkanaście kilometrów, a jeśli ktoś zdecyduje się go podwieźć samochodem, to może nawet dojedzie do najbliższego miasta. Tam łatwiej będzie się ukryć, choć na kilka dni. A potem?… Dawno już nie wybiegał myślami dalej niż kilka najbliższych dób.

W pokoju zawisła złowroga cisza.

– Kto cię szuka tak zaciekle, że nigdzie nie możesz znaleźć schronienia?! – spytała z wściekłością Angela, nie zauważając nawet, że w swoim zacietrzewieniu zwróciła się do Heimliga na „ty”.

Nie odpowiedział. Bo cóż miał jej powiedzieć? I tak by nie zrozumiała. Charles to co innego. Wiele przeżył i wiele wie. Znacznie więcej, niż to sam okazuje.

Profesor Pike ostrzegał go jednak również przed takimi ludźmi jak dziadek Angeli.

– Człowiek z biegiem czasu „wsiąka” w rzeczywistość. Staje się takim, jak inni. Na zewnątrz sprawia jeszcze wrażenie przyzwoitego, ale wnętrze… wnętrze ma już przeżarte do cna.

– A co się stanie, gdy i ja „wsiąknę"?

– Umrzesz.

– Czy już nie umarłem?

– Owszem, umarło twoje ciało, ale ocaliliśmy duszę. Za drugim razem umrze twoja dusza, a to po stokroć straszniejsza śmierć.

– Ile mam czasu? – spytał, zdjęty trwogą.

– Żądasz ode mnie, abym przejrzał boski plan. A ja tego nie potrafię.

– Po czym poznam, że to się już stało?

– Poczujesz!

Heimlig ocknął się. Obok niego stała Angela, tuż za nią jej dziadek. Mężczyzna rozejrzał się po pokoju, mając nadzieję, że może gdzieś pod ścianą albo przy kominku dostrzeże siwiznę Pike’a. Ale postać profesora rozwiała się w nicości.

Czy to już? – zastanawiał się Heimlig. – To już ten moment, kiedy zaczyna umierać dusza?

Ktoś pociągnął go za rękę, mocno, aż do bólu. W odruchu obrony chciał oddać cios, ale w ostatniej chwili zorientował się, że to Charles. Ciągnął go za sobą. Wyszli na korytarz, potem do ogrodu, okrążyli dom. Starzec prowadził go do sadu, za którym rozpościerał się wysoki gęsty żywopłot. Przez niewidoczną dla postronnej osoby dziurę w ogrodzeniu przeszli na drugą stronę. Heimlig zobaczył puste pole, ograniczone od zachodu pagórkami.

– To chciałeś mi pokazać? – spytał starca.

Ten zaprzeczył ruchem głowy i wskazał przybyszowi wystającą niewiele ponad ziemię czapę starego bunkra. Nakryta liśćmi i igliwiem była niewidoczna dla ludzkiego oka z powietrza ani ze wzgórz. Heimlig roześmiał się na ten widok.

– Chcesz mnie ukryć? Mam się zaszyć pod ziemią jak jakiś szczur lub kret?

– Nie tacy jak ty chronili się w tym miejscu… – Starzec, choć nie dał tego po sobie poznać, poczuł się urażony odmową przybysza. – Jakie masz wyjście? Uciekać w nieskończoność? Złapią cię w końcu! Każdego łapią. – Ostatnie zdanie wypowiedział z wyjątkowym żalem.

– Każdego? – W pierwszej chwili Heimligowi wydawało się, że się przesłyszał. Mina staruszka szybko jednak wyprowadziła go z błędu. – Przede mną byli tu inni?

Charles milczał, jakby zastanawiał się, czy może zdradzić nieznajomemu długo skrywaną tajemnicę. Ale czy miał jeszcze jakiś wybór? Pokazując wskrzeszeńcowi to miejsce, w myśl prawa już stał się przestępcą. Jeśli złapią Heimliga, a ten wszystko opowie – co do tego Charles nie miał wątpliwości, wszyscy w końcu „śpiewali” na torturach – nie pozostanie mu już żadna nadzieja.

– To było dawno temu… – zaczął i natychmiast zamilkł. Wspomnienia, choć tak odległe, okazały się być wciąż krwawiącą raną. Wzruszenie odebrało staruszkowi nie tylko głos, ale i siły. Najpierw przykucnął, a następnie usiadł na ziemi. – Angeli nie było jeszcze na świecie, a Howard, mój syn, był zaledwie kilkunastoletnim chłopcem.

– Co się stało?

« 1 … 5 6 7 8 9 10 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »