Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Na krętym szlaku |
| Opis | Akcja opowiadania rozgrywa się w kilka miesięcy po wydarzeniach opisanych w „Drugiej stronie Mocy”. Rosnące w siłę Imperium ściga pozostałych jeszcze przy życiu rycerzy Jedi i bezlitośnie tępi wszelkie próby oporu przeciwko nowemu porządkowi… |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 2Agnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 2 Ilustracja: Robert Łada – Ojej, jaką ona miała piękną suknię… No więc widzisz, Windy, że nie jesteśmy jakimiś wieśniakami, którzy nosa za swoją planetę nie wystawili. Tylko, że jeszcze nigdy nigdzie nie byliśmy tak… – Samopas – podpowiedział jej Mattis i nadstawił policzek, żeby w podziękowaniu dostać buziaka. Nessie zatrzymała się przy straganie z owocami i kupując kilka, wdała się w rozmowę z handlującą nimi starszą Sullusjanką. Odwróciła się do reszty towarzystwa. – Podobno mają tu ładny park parę przecznic dalej. Chodźmy go zobaczyć. Park był istotnie imponujący, zwłaszcza jak na tak nieurodzajną planetę. Rosło w nim wiele gatunków sprowadzonych z różnych miejsc galaktyki, dominowały jednak miejscowe drzewa, przypominające gigantyczne ni to grzyby ni to porosty – ich szarozielone korony wznosiły się nad spacerującymi niczym gąbczaste parasole. Pod drzewami rosły krzewy ozdobne i starannie przystrzyżona trawa; przyjemnie pachniało roślinami i mokrą ziemią. Nessie najchętniej zostałaby w nim do późnej nocy, ale czas mijał i musieli wracać. Potem, obiecała sobie. Potem. Wrócili na lądowisko. Ekipa naprawcza spóźniła się ponad pół godziny, ale wreszcie nadeszła, w składzie dwóch Wookieech, chudego Rodianina i Twi’leka, który był ich szefem. – Hipernapęd, tak? – zwrócił się, lustrując grupkę badawczym spojrzeniem, najwyraźniej zastanawiając się, kto tu dowodzi. W końcu zatrzymał wzrok na Cranberry. – No, zobaczymy, co mu się stało, dzieciaki. Dziewczynom nie spodobał się jego protekcjonalny ton. Wyglądał na cwaniaka, który widząc przed sobą niedoświadczonych młodziaków zastanawia się tylko, jak by tu ich oszukać. Zobaczył uszkodzenia i aż gwizdnął. – Proszę, proszę, co my tu mamy. To wygląda jak ślad po ostrej strzelaninie. Jakieś kłopoty? – Piraci – powiedziała Cranberry, zanim Zeloe lub Mattis zdążyli otworzyć usta. – Ile będzie kosztowała naprawa? Przymrużył oko, niby to w zamyśleniu, bawiąc się od niechcenia końcem głowomacki. – Jak dla was, trzy i pół tysiąca. No, niech będzie trzy. Lubię was, dzieciaki. – Półtora tysiąca – powiedziała zimno Cran. – I nie jesteśmy dzieciakami. Przynajmniej nie my dwie. Twi’lek zaśmiał się sztucznie. – Chyba nie macie pojęcia, jakie są tutaj ceny. Same części będą kosztowały dwa tysiące. – Rdzeń do hipernapędu dwa tysiące? Musiałby być zrobiony z platyny. – W stoczniach Sluis Van nowy rdzeń kosztuje około ośmiuset kredytów – wtrąciła się spokojnie Nessie. – Powiedzmy, że tutaj trochę drożej ze względu na odległość, plus robocizna… – Powiem ci coś, panno mądralińska – przerwał jej rozzłoszczony Twi’lek. – Oprócz nas nie ma tu żadnej innej firmy naprawczej, więc możesz się zgodzić na nasze warunki albo polecieć na Sluis Van, niech ci tam zamontują. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Cranberry i Nessie uprzednio dokładnie dowiedziały się od Zeloe, ile pieniędzy może przeznaczyć na naprawę. Miała przy sobie kartę kredytową „na drobne wydatki” i choć drobne wydatki córki gubernatora znacznie odbiegały od przeciętnego kieszonkowego, to jednak po opłaceniu naprawy mogło im już prawie nic nie zostać na jedzenie i paliwo. A paliwa mieli już bardzo niewiele. Cran skoncentrowała się, przywołując Moc. – Dwa tysiące. To moje ostatnie słowo – wycelowała w Twi’leka palec wskazujący jakby chcąc dźgnąć go w pierś. – Dwa tysiące – powtórzył posłusznie, nieco mechanicznym tonem. Tak naprawdę nie spodziewała się, że trik podziała, nie wyglądał na kogoś, kto jest szczególnie podatny na sztuczki Jedi. – Zgoda! – powiedziała szybko i wyciągnęła rękę. Przybił umowę, jeszcze lekko otumaniony. Jeden z Wookieech zaryczał coś cicho, ale nikt nie zrozumiał, o co mu chodziło. Ekipa zabrała się za wymontowywanie uszkodzonego hipernapędu. Cranberry stała, patrząc im na ręce i wyraźnie dając do zrozumienia, że nie będzie tolerować żadnej fuszerki. Zeloe i Mattis przyglądali się przez chwilę, ale w końcu znudzeni poszli do statku, pograć w gry komputerowe. Nessie spacerowała dookoła, rzucając tęskne spojrzenia na horyzont, wreszcie podeszła do pracujących. Cran łypnęła na nią z ukosa. – Co, nie usłyszę żadnych uwag na temat niewłaściwego korzystania z Mocy? – spytała półgłosem w ich ojczystym języku, żeby nikt nie mógł zrozumieć. Nessie wzruszyła ramionami. – Nic nie mówisz? Przydaje się czasami ktoś, kto odwala za ciebie brudną robotę, co? Spojrzenie, które otrzymała, było tak pełne przykrości, że zmieszała się trochę. – Dobra, przepraszam, to był chwyt poniżej pasa – mruknęła patrząc w bok. – Zapomnijmy o tym. Nessie westchnęła lekko i skrzyżowała ramiona na piersi. – Czasem się zastanawiam, czy przypadkiem nie masz racji. Wieczorem Zeloe uparła się, żeby iść na dyskotekę. Ponieważ naprawa hipernapędu miała potrwać do następnego dnia, a nie mieli nic do roboty, Nessie i Cranberry nawet nie protestowały. Poszły razem z nimi, trzymając się pół kroku z tyłu, jak prawdziwa obstawa. Nawet Cran wreszcie wydawała się bawić całą sytuacją. W lokalu było tłoczno i hałaśliwie, migające kolorowe światła wydobywały z ciemności sylwetki wyrostków najdziwniejszych ras. Obie Jedi usiadły przy metalowym stoliku, gapiąc się na tańczących i popijając jakiś dość podejrzany gazowany napój. Nessie przypomniały się początkowe lata jej nauki, kiedy to Qui-Gon często zabierał ją w ruchliwe, zatłoczone miejsca, a potem bez końca przepytywał, jak wyglądało pomieszczenie, jak kto był ubrany i co powiedział. Minęło bardzo dużo czasu, zanim nauczyła się koncentrować na tyle, żeby móc zwracać uwagę na takie rzeczy automatycznie. Jakby w odpowiedzi na jej myśli, z głośników zabrzmiała piosenka „Rodiańskie wakacje” – przebój właśnie z tamtych czasów. Nessie odstawiła szklankę i podniosła się od stolika. – Idziesz potańczyć? – Nie. Wmieszała się w tłum i z zadowoleniem podrygiwała w żywym rytmie. Na parkiecie było tłoczno; umiejętności Jedi przydawały się do tego, żeby co chwila nie wpadać na kogoś. W końcu piosenka skończyła się, zagrali coś o mechanicznym brzmieniu. Nessie już zamierzała wrócić do stolika, kiedy jej spojrzenie padło na stojącego przy barze mężczyznę. Był w średnim wieku, średniego wzrostu i niezwykle przeciętnej powierzchowności. Tak przeciętnej, że w istocie zapamiętanie jego twarzy nie było łatwe nawet dla kogoś z pamięcią Jedi. Ale w tym wypadku to była zaleta. Kiedy oficjalnie przyłączyły się z Cranberry do Sojuszu, Mon Mothma pokazała im zdjęcia wszystkich przywódców lokalnych komórek, organizujących ruch oporu na swoich planetach. To był jeden z nich, pochodził, zdaje się, z Eriadu. Skupiła się trochę i przypomniała sobie jego nazwisko. Przepchnęła się przez tłum i podeszła, stając niezobowiązująco obok mężczyzny. – Seti Deratisnikos, jak sądzę? – spytała półgłosem. Pociągnął ze swego kufla, przyglądając jej się uważnie. – Zgadza się, maleńka. A co? Bothański barman stał stanowczo za blisko. Wprawdzie muzyka skutecznie zagłuszała większość rozmów, ale Nessie wolała nie ryzykować. Bothańczycy mieli dobry słuch. Zmrużyła lekko oczy: w drugim końcu baru jedna z butelek zachybotała się i spadła z półki, rozbijając się na podłodze z efektownym trzaskiem. Barman klnąc pod nosem udał się tam, żeby posprzątać. – O, butelka się stłukła. Szkoda. Na jakiejś innej planecie można by za nią dostać nawet trzysta osiemdziesiąt jeden kredytów. – Pod warunkiem, że, eee… nie byłoby to cztery tysiące siedemset dwadzieścia sześć dni później – odparł półgłosem. Wypił jeszcze łyk i westchnął. – Kto wymyślił te idiotyczne hasła? – Spece ze sztabu – Nessie nie miała ochoty się przyznawać, że to ona podsunęła pomysł kodów liczbowych jako najłatwiejszych do wplecenia w niby to przypadkową rozmowę. – Potrzebny mi transport do głównej bazy. Masz jakiś kontakt z naszymi? – Nie tutaj – odstawił kufel na bar. – Porozmawiajmy w jakimś spokojniejszym miejscu. – Tam jest nasz stolik – kiwnęła głową. Najwyraźniej zrozumiał informację zawartą w słowie „nasz”, bo bez sprzeciwu pozwolił się zaprowadzić we wskazanym kierunku. Dotarli do stolika na antresoli; Cranberry popatrzyła na nich pytająco. – Cranberry, Seti Deratisnikos – przedstawiła ich Nessie, siadając i gestem wskazując mu krzesło. – To człowiek, którego szukamy. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
