Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Gdzie woda czysta i trawa zielona›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Gdzie woda czysta i trawa zielona
Opis	Opowiadania Kira Bułyczowa, osadzone w naukowo-magicznych realiach Wielkiego Guslaru, weszły na trwałe do kanonu popkultury nie tylko krajów rosyjskojęzycznych. Także i u nas doczekały się fanfików. Oto jeden z nich…
Gatunek	humor / satyra, SF

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

Sebastian Chosiński

« 1 2 3 4 5 … 8 »

Sebastian Chosiński

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

Profesor zatrzymał się w pół kroku i ze zdziwieniem wbił w niego swój nieznoszący sprzeciwu wzrok.

– Co masz na myśli, młodzieńcze?

Grubin podrapał się po głowie i westchnął głęboko, jakby obawiając się, że to, co ma zamiar powiedzieć, wywoła niewybredne żarty kolegów.

– Na co czekasz – mów! – szturchnął go Kola Gawriłow.

– Bo ja… my… razem z moją Żenią często w poniedziałki chodzimy na dancing.

Udałow musiał przytrzymać się krzesła, żeby nie spaść na podłogę. „Dobrze, że Ksenia tego nie słyszy” – pomyślał.

– Tam się ludzie bardzo elegancko ubierają – kontynuował Sasza. – Garnitury, fraki, nawet kiedyś dyrektora tartaku w smokingu widziałem.

– Gdzie odbywają się te… – profesorowi Mincowi słowo to z trudem przechodziło przez gardło – dancingi?

– W „Carycy Katarzynie” – Grubin wymienił nazwę najbardziej szykownego hotelu w mieście, otwartego przed kilku laty przy dawnym skwerze im. Odkrywców, obecnie zaś noszącym imię Wiktora Pielewina.

„Caryca Katarzyna” znana była jako miejsce spotkań guslarskich dorobkiewiczów, pokątnych handlarzy nielegalnym towarem i, czego jednak nie potwierdzały władze miasta, miejscowych mafiosów.

Udałow, Miszutin i Gawriłow z niedowierzaniem spoglądali na Saszę. Co w takim towarzystwie mógł robić ich kolega i sąsiad Aleksander Grubin?

Denerwujące milczenie i oczekiwanie nie wiadomo na co dyskretnie przerwał profesor Minc.

– Jeżeli Grubin ma rację – stwierdził Lew Chrystoforowicz – nie pozostaje nam nic innego, jak udać się do tego lokalu i namierzyć naszych nieproszonych gości.

Pozostali mężczyźni wstali jak na komendę i ustawili się w równym rządku przed gospodarzem mieszkania.

Profesor Minc odłożył fajkę na zawalone papierzyskami biurko i wygłosił krótkie przemówienie:

– Nie jestem w stanie powiedzieć, co jeszcze nas dzisiaj czeka. Być może przyjdzie nam po raz kolejny ratować świat przed najazdem wrogo nastawionych obcych. A być może przybysze okażą się naszymi przyjaciółmi… W każdym przypadku musicie dać z siebie wszystko. – I zakończył okrzykiem: – Jeden za wszystkich!

– Wszyscy za jednego! – odpowiedziały mu zgodnie cztery męskie głosy.

Kilka minut później pięciu mężczyzn wymknęło się z mieszkania profesora Minca i skierowało ku głównemu skwerowi miasta. Z okna sypialni Udałowów odprowadzało ich wściekłe spojrzenie Kseni, która – gdy tylko jej mąż z kolegami zniknęli za rogiem domu – wyciągnęła z pawlacza starą walizkę i zaczęła doń upychać garderobę Korneliusza.

Ilustracja: <a href='mailto:macieb@gmail.com'>Maciej Banaś</a>

Ilustracja: Maciej Banaś

Znalazłszy się w centrum Wielkiego Guslaru, nie sposób było nie trafić do „Carycy Katarzyny”. Już z daleka bowiem dobiegały przechodniów odgłosy przygrywającej do tańca orkiestry. Nie jakiegoś klezmerskiego zespoliku, ale big-bandu z prawdziwego zdarzenia. Nad bramą wejściową w stylu empire błyskał natomiast wielokolorowy neon, oświetlający wszystkimi barwami tęczy popiersie imperatorowej umieszczone na skwerku po drugiej stronie ulicy. Profesor Minc, którego dziadowie zostali zesłani na Syberię przez Aleksandra II Romanowa, nie rozumiał tych wszystkich carskich sentymentów, które ostatnimi laty ogarnęły jego ojczyznę. Spojrzał więc na carycę spode łba i przyspieszył kroku, aby dogonić towarzyszy. Ci tymczasem dotarli do hotelu i odbili się od zamkniętych drzwi.

– Co za maniery – gorączkował się Udałow i po raz kolejny zaczął uderzać pięścią w drewnianą framugę wrót.

Odgłosy uderzeń zostały jednak stłumione przez dźwięki skocznego rock’n’rolla. Dopiero kiedy Korneliuszowi pomogli towarzysze, pofatygował się do nich odźwierny. Był niemłodym już mężczyzną, ubranym w nieskazitelnie białą liberię. Uchylił drzwi i przyjrzał się mocno spóźnionym gościom. Lustracja nie wypadła chyba jednak najlepiej, ponieważ jedyną jego reakcją było połączone z warknięciem pytanie:

– Czego?!

– Chcielibyśmy wejść do środka – oznajmił z typową dla siebie, gdy miał do czynienia z ludźmi wysługującymi się kapitalistom, dezynwolturą profesor Lew Chrystoforowicz Minc.

– Do środka? – powtórzył szwajcar, z trudem ukrywając rozbawienie. – W takich łachach? To jest porządny lokal. Tu można wejść tylko w strojach wieczorowych.

– My nie mamy strojów wieczorowych – wystękał z bólem Froł Miszutin.

– Widzę.

– Ale mamy za to co innego, co powinno pana przekonać – stwierdził, porozumiewawczo mrugając okiem, zawsze w takich sytuacjach opanowany Udałow.

– Co takiego? – Ciekawość odźwiernego została połechtana. Rybka połknęła haczyk.

– Niech pan nam da minutkę.

Szwajcar zamknął drzwi i odszedł w głąb lokalu. Przez szklane okienko w drzwiach widać było jego plecy. Nie odszedł daleko, w każdej chwili gotów wrócić na wezwanie.

– Co mu pan naopowiadał? – zapytał profesor. – Co my takiego mamy?

– Pieniądze – odparł Korneliusz. – Obawiam się, że bez łapówki dla tego jegomościa drzwi nie sforsujemy.

Minc poczerwieniał na twarzy.

– Mam mu zapłacić za to, że wpuści nas do środka? – Niewiele brakowało, a Lew Chrystoforowicz eksplodowałby jak koktajl Mołotowa. Na szczęście w sukurs przybyli Udałowowi Miszutin i Grubin.

– On ma rację, profesorze. To jedyna możliwość.

– Więc zróbmy zrzutkę – zaproponował Kola Gawriłow i wyciągnął z tylnej kieszeni spodni pomiętą sturublówkę.

– Jeśli każdy z nas da po stówce, powinno wystarczyć – stwierdził Sasza.

Korneliusz zebrał haracz i ponownie zapukał w drzwi. Po chwili w otwartych wrotach pojawił się lokaj. Wyciągnął dłoń, przeliczył pieniądze, mruknął coś pod nosem i z łaską wpuścił intruzów do środka.

Orkiestra grała właśnie „Oczi cziornyje”, a tłumek na proscenium falował w rytm nieśmiertelnego przeboju sprzed lat. Udałow i przyjaciele postanowili przejść się po sali, tylko profesor Minc został przy drzwiach, służąc pozostałym jako punkt kontaktowy.

Lokal wypełniony był po brzegi. Kobiety w wieczorowych sukniach, mężczyźni w garniturach i smokingach – ów niecodzienny widok Udałow pamiętał z filmowej adaptacji „Wojny i pokoju” Siergieja Bondarczuka. Poczuł się, jakby właśnie wysiadł z wehikułu czasu, który zabrał go do początku dziewiętnastego stulecia. Widok dosłownie zapierał dech w piersiach, zwłaszcza odważnie eksponowane kobiece dekolty. „Fajnie mieć pieniądze” – pomyślał Korneliusz i rozmarzył się. I nie wiadomo dokąd by go te marzenia porwały, gdyby nie lekkie klepnięcie w plecy.

Odwrócił się i stanął oko w oko z młodą, piękną kobietą w błękitnej sukni do kostek.

– Jaki ten świat jest mały – stwierdziła, uśmiechając się zalotnie, dziewczyna.

– My się… znamy? – zdziwił się Udałow.

– A jakże! – Parsknęła śmiechem. – Przychodziłam czasami do państwa do domu. Jestem kol… przyjaciółką – poprawiła się – pańskiej córki.

Dopiero teraz Korneliusz skojarzył. „Tatiana!” – przypomniał sobie imię, ale nazwisko pogrążyło się gdzieś w odmętach pamięci.

Jak to ubiór potrafi zmienić człowieka. Gdy przychodziła do Udałowów wydała mu się, choć uroczą, to jednak dziewczyną jakich wiele; teraz zaś przypominała najprawdziwszą damę.

– Przepraszam – wystękał z trudem.

– Podoba się panu moja suknia? – spytała Tania, obracając się dwukrotnie dokoła. – Jest piękna, czyż nie? To prezent od mojego Stiepana.

„Kogo stać na takie prezenty? – pomyślał Udałow. – Biznesmena albo gangstera.” Uwagę tę zachował jednak dla siebie.

– A może chciałby pan go poznać? Siedzi przy stoliku.

– Tylko bym wam, młodym, przeszkadzał – odparł Korneliusz, próbując za wszelką cenę wymigać się od nowej, raczej niepożądanej, znajomości.

– Skądże.

– Ale ja właśnie szukam swoich znajomych – nie dawał za wygraną. – Powinni gdzieś tutaj być.

– Znajomi? – zaśmiała się Tatiana. – Tu kręci się mnóstwo oryginalnych typków. Nie uwierzy pan, kogo dzisiaj widziałam.

Udałow dość już miał tej dyskusji. Trudno było mu obserwować salę i jednocześnie paplać z dziewczyną. By jednak nie uznała go za gbura, powiedział przymilnie:

– Uwierzę we wszystko.

– Dwóch facetów w czarnych garniturach i przeciwsłonecznych okularach. Wyglądali jak ta para z „Blues Brothers” – zaśmiała się Tania. – Widział pan kiedyś „Blues Brothers”?

« 1 2 3 4 5 … 8 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »