Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Juliusz Gardan
‹10% dla mnie›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł10% dla mnie
Data premiery7 stycznia 1933
ReżyseriaJuliusz Gardan
ZdjęciaSeweryn Steinwurzel
Scenariusz
ObsadaKazimierz ’Lopek’ Krukowski, Janina Janecka, Władysław Walter, Tola Mankiewiczówna, Tadeusz Wesołowski, Józef Orwid, Stanisław Sielański, Tadeusz Fijewski, Zofia Czaplińska, Alma Kar
MuzykaAdam Rapacki
Rok produkcji1933
Kraj produkcjiPolska
Czas trwania88 min
WWW
Gatunekkomedia, muzyczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

W starym wesołym kinie: Bardzo mi miło, że mi jest przyjemnie

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Wojciech Gołąbowski

W starym wesołym kinie: Bardzo mi miło, że mi jest przyjemnie

„10% dla mnie” obfituje w piosenki i nie mam tu na myśli wspomnianej już operetkowej sceny pożegnania państwa Grzybków. Sopranem wprawnie operuje Tola Mankiewiczówna w utworze „Czy wierzysz mi”, Lopek Krukowski wyjawia swe życiowe credo w piosence „10% dla mnie musi być”, by później wraz z grupą bezrobotnych artystów wyśpiewać „Oj, bida”. Kilkukrotnie rozbrzmiewa także walc „Albo nikt, albo ty”, śpiewany czy przez młodą bohaterkę to z jednym, to z drugim adoratorem.
Kazimierz Krukowski w jednej ze scen rewii „Jajko Kolumba” w kabarecie Banda w Warszawie.<br/>fot. za audiovis.nac.gov.pl
Kazimierz Krukowski w jednej ze scen rewii „Jajko Kolumba” w kabarecie Banda w Warszawie.
fot. za audiovis.nac.gov.pl
Dla Kazimierza Krukowskiego rola Lopka nie była tylko epizodem w karierze. Urodzony w roku 1901 w Łodzi (zmarły w 1984 w Warszawie, pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Powązkowskim) aktor kabaretowy, rewiowy i filmowy, piosenkarz, a także konferansjer, reżyser i autor tekstów, na srebrnym ekranie po raz pierwszy pojawił się w 1927, wkrótce tworząc wraz z Adolfem Dymszą popularną parę komików, znaną powszechnie jako Lopek i Florek. Słynny duet pojawił się między innymi w filmach „Janko muzykant” (1930) oraz „Ułani, ułani, chłopcy malowani” (1932). Jeszcze wcześniej, w 1923 roku, po ukończeniu studiów na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i na Wydziale Dramatycznym Konserwatorium Muzycznego w Warszawie rozpoczął występy w teatrach i kabaretach stołecznych m. in. „Qui Pro Quo”, „Morskie Oko”, „Banda”, „Cyganeria”, „Cyrulik Warszawski”, „Wielka Rewia”, „Ali Baba” (własny teatr) – i tam też od 1926 r. odtwarzał charakterystyczną postać Lopka. W repertuarze miał około 80 piosenek i monologów, głównie szmoncesów, a swój pierwszy angaż do kabaretu Qui Pro Quo zawdzięczał kuzynowi, Julianowi Tuwimowi.
Po wybuchu wojny początkowo występował w jednym z kabaretów w getcie warszawskim na Lesznie, po czym był kierownikiem literackim Białoruskiego Teatru Miniatur w Białymstoku, następnie zespołu „Jazz Teatralizowany” we Lwowie. Wstąpił potem do Armii Polskiej na Wschodzie – był związany z Teatrem Wojskowym przy II Korpusie Wojska Polskiego w ZSRR, występował w Iraku, Palestynie, Egipcie, Włoszech, później także w Wielkiej Brytanii. W 1948 r. wyjechał do Argentyny. Prowadził lokal „Blue Sky” a następnie teatr w Domu Polskim w Buenos Aires. Z Jerzym Petersburskim prowadził teatr El Nacional, w którym wystawił musical „Blue Sky Milonga”.
Bolesław Land<br/>Fot. za fototeka.fn.org.pl
Bolesław Land
Fot. za fototeka.fn.org.pl
We wrześniu 1956 r. Kazimierz Krukowski powrócił do Polski. Grał głównie w warszawskim teatrze „Syrena”, gdzie był reżyserem a następnie dyrektorem (był także kierownikiem artystycznym teatru „Buffo”). W latach 1962-1969 był kierownikiem artystycznym autorskiego kabaretu satyryczno-literackiego „U Lopka”, działającego na tak zwanym półpięterku w kawiarni Bristol. Współpracował z redakcją rozrywkową telewizji, był scenarzystą, aktorem i reżyserem w TVP. W 1978 Lopek Krukowski zrobił w telewizji cykl przedwojennych programów kabaretowych, zarejestrowanych archiwalnie w cyklu „Mała Antologia Kabaretów Krukowskiego”. Otrzymana w roku 1979 Nagroda Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji za całokształt pracy artystycznej oraz osiągnięcia w dziedzinie programów rozrywkowych TVP dołączyła do Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami, Krzyża Pamiątkowego Monte Cassino, Złotej Odznaki „Za zasługi dla Warszawy” (1965) oraz Odznaki Zasłużony Działacz Kultury. Przewodniczył Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla Artystów Estrady. Był członkiem Związku Artystów Scen Polskich (1924-1950), SPATiF-ZASP (1950-1982), ZAiKS (1928-1984). Pozostawił „Małą antologię kabaretu” oraz wspomnienia: „Moja Warszawka” i „Z Melpomeną na emigracji” oraz swe role w kilkunastu filmach, głównie przedwojennych.
Autorem scenariusza filmu był Bolesław Land. Niestety, nie udało mi się znaleźć o nim prawie żadnych informacji. Scenarzysta, kierownik artystyczny i kierownik produkcji wymieniany jest raptem przy czterech filmach, przy czym „10% dla mnie” – jedyna w dorobku komedia – wraz z dramatem „Prokurator Alicja Horn” (nakręconym przez Michała Waszyńskiego na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza pod tym samym tytułem), oba z roku 1933, kończą minilistę dokonań. Otwiera ją „Policmajster Tagiejew”, dramat z roku 1929 (Juliusz Gardan, reżyser „Dziesięciu procent…”, jest wymieniany jako współautor scenariusza „Policmajstra…” – a także jako jego reżyser), a po nim mamy jeszcze „Moralność pani Dulskiej” (1930), pierwszy polski film dźwiękowy, wyreżyserowany przez Bolesława Newolina na podstawie dramatu Gabrieli Zapolskiej.
Adam Rapacki<br/>fot. za audiovis.nac.gov.pl
Adam Rapacki
fot. za audiovis.nac.gov.pl
Adam Rapacki, odpowiedzialny przy „10% dla mnie” za muzykę, był kompozytorem i autorem tekstów. Urodził się w 1896 roku w Zakopanem, zmarł młodo w 1935 roku w Otwocku; pochowany na Starych Powązkach w Warszawie. Ukończył Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, gdzie m.in. uczył się w klasie kompozycji Władysława Żeleńskiego (ojca Tadeusza Boya-Żeleńskiego), otrzymał też wykształcenie dyrygenckie. Dyrygowanie rozpoczął we wczesnym wieku, początkowo działał na prowincji – w teatrach operetkowych Lublina i Łodzi. Po przeniesieniu się do Warszawy należał do tria wokalnego (tzw. Trio Rapackich), występującego m.in. w „Morskim Oku”. Jako dyrygent pracował kilka sezonów w operetce w teatrze „Nowości” w Warszawie, kierował również jej występami gościnnymi m.in. w Bydgoszczy w 1929 r. Pisał polskie teksty do arii operetkowych, pieśni itp. Komponował muzykę lekką i filmową. Był syn aktorów: Wincentego Rapackiego (syna, 1865-1943, aktora teatralnego, filmowego oraz śpiewaka, autora licznych tekstów, muzyki, piosenek i operetek, tłumacza librett operetkowych) i Heleny Zimajer, bratem Haliny Rapackiej, śpiewaczki i aktorki kabaretowej. Ciekawostką jest, że na planie „Dziesięciu procent” spotkała się (prawie?) cała aktorska rodzina Rapackich – jego ojciec i siostra również są wymieniani w obsadzie filmu.
Ponadto siostra Halina (właśc. Helena Felicja Rapacka) grała również we wspomnianym wcześniej „Policmajstrze Tagiejewie”. A zaczęła występować w roku 1916, w wieku lat piętnastu. Latem tego roku w Zakopanem wraz z matką i babką brała udział w tzw. „Wieczorze trzech pokoleń”. W nastęnych latach dalej występowała w objazdach rodzinnych organizowanych przez jej babkę Adolfinę Zimajer. W latach dwudziestych grała w teatrach we Lwowie, Warszawie, Łodzi. Była popularną śpiewaczką i aktorką kabaretową. W 1934 roku opuściła scenę i zajęła się pisaniem (pod pseud. Feliks). W czasie okupacji niemieckiej pisała sztuki dla teatrów jawnych. W roku 1941 wzięła udział w ogłoszonym przez niemiecki wydział propagandy konkursie na sztukę „przeciwtyfusową” i antysemicką, zdobyła pierwszą nagrodę za sztukę „Kwarantanna”, wystawioną przez Teatr Objazdowy Generalnego Gubernatorstwa (1942). W roku 1944, po wybuchu Powstania Warszawskiego, wyjechała na roboty do Bregenz w Austrii. W 1948, dzięki pomocy brata, zamieszkała wraz z matką w Londynie, uczestniczyła w życiu literackim emigracji, również tam wyszła za mąż. Pod koniec lat 40-tych była zaocznie sądzona w Warszawie za udział w „Kwarantannie”, skazano ją na karę 10 lat więzienia. Zmarła w Londynie w roku 1979.
Zofia Czaplińska w jednej ze scen przedstawienia „Słomiani wdowcy” w Teatrze Małym w Warszawie<br/>fot. za audiovis.nac.gov.pl
Zofia Czaplińska w jednej ze scen przedstawienia „Słomiani wdowcy” w Teatrze Małym w Warszawie
fot. za audiovis.nac.gov.pl
Grająca Mamę Patyk-Rossignol, a okazjonalnie także „baronową” Zofia Czaplińska urodziła się w 1866 roku w Warszawie. Już w wieku lat 15 zaczęła występować jako tancerka w warszawskich teatrzykach ogródkowych, później grała w teatrach lwowskich, krakowskich, łódzkich i poznańskich, a także w objazdowym zespole dramatycznym. W latach 1890-1894 należała do zespołu Teatru Miejskiego we Lwowie. Już za młodu z wielkim zapałem grała role charakterystyczne, po które przeważnie sięgają aktorki starsze i dojrzałe. Szybko stała się filarem Teatru Miejskiego. W 1900 roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie chciała zorganizować zespół teatralny, jednak próba ta nie powiodła się. Szybko wróciła i krótko występowała w Warszawie, a następnie w latach 1900-1904 w Łodzi. W sezonie 1904/05 powróciła do Lwowa, grała w Teatrze Ludowym, a następnie przez 7 lat ponownie należała do zespołu Teatru Miejskiego. Była jedną z najpopularniejszych aktorek Lwowa. Wielkim uznaniem darzyły ją największe autorytety środowiska artystycznego, m.in. Gabriela Zapolska i Anna Gostyńska. W 1912 roku przeniosła się do Krakowa, gdzie grała w Teatrze Miejskim im. Słowackiego.
Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu<br/>Fot. za fototeka.fn.org.pl
Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu
Fot. za fototeka.fn.org.pl
We wrześniu 1914 wraz z grupą aktorów ewakuowała się do Wiednia, gdzie występowała w Teatrze Polskim i prowadziła herbaciarnię, w której skupiała środowisko polonijne. W 1916 roku wróciła do Krakowa i ponownie grała w Teatrze im. Słowackiego. Latem 1918 roku występowała z polskim zespołem teatralnym na froncie włoskim. Po odzyskaniu niepodległości przeniosła się do Warszawy, gdzie grała w Teatrze Bagatela (1920), Teatrze im. Bogusławskiego (sezon 1921/22), a w latach 1922-1932 w teatrach Polskim i Małym. W latach 1932-1934 występowała w Teatrach Miejskich. W 1934 roku została zaangażowana do nowopowstałego operetkowego Teatru Na Kredytowej, gdzie występowała w rolach charakterystycznych. Jednak w marcu 1935 teatr upadł. Latem 1935 w tym samym miejscu Fryderyk Járosy zorganizował kabaret Cyganeria, do którego została zaangażowana. Grywała tu zarówno w rewiach, jak i w komediach muzycznych (m.in. „Kot w worku”). Brała udział w słuchowiskach radiowych.
Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu<br/>Fot. za fototeka.fn.org.pl
Ekipa filmowa – współtwócy „10% dla mnie”. Szczegółowy opis zdjęcia poniżej tekstu
Fot. za fototeka.fn.org.pl
W polskich filmach Zofia Czaplińska zagrała kilka epizodycznych, jednak bardzo dobrych ról charakterystycznych. Dziś możemy podziwiać tylko kilka z nich – obok Mamy Patyk także (między innymi) nianię w „Czy Lucyna to dziewczyna?” (1934), gosposię w „Dwu Joasiach” (1935) czy babcię Stasi w dramacie „Moi rodzice rozwodzą się” (1938). Aktorka zmarła w Warszawie 27 lutego 1940 roku, pochowana została na Cmentarzu Powązkowskim.
koniec
« 1 2
22 lutego 2016
Źródła:
Opis pierwszego zdjęcia grupowego (za fototeka.fn.org.pl):
Na zdjęciu:
  • Kar Alma (w bieli), aktorka
  • Walter Władysław (w środku, za Almą Kar), aktor
  • Hirszbein Maria (siedzi w środku), producent
  • Skonieczny Czesław (w okularach), aktor
  • Żeliska Alina (z prawej), aktorka
  • Gardan Juliusz (szósty z prawej), reżyser
  • Ney Nora (w środku, w toczku), aktorka
  • Matuszelański Feliks (w środku, siedzi na podłodze), asystent operatora
  • Gulanicki Stefan (stoi, drugi z prawej), aktor
  • Land Bolesław (siedzi z prawej na krześle), scenarzysta
  • Steinwurzel Seweryn (stoi w środku), operator
  • Petersile Franciszek (najwyżej, z prawej, z wąsem), aktor
  • Norris Stefan (stoi, drugi z lewej), scenograf
  • Flantz Marta (siedzi, druga z lewej), aktorka
Opis drugiego zdjęcia grupowego (za fototeka.fn.org.pl):
Na zdjęciu:
  • Hirszbein Maria (siedzi z lewej), producent
  • Mankiewiczówna Tola (stoi w środku), aktorka
  • Krukowski Kazimierz (z kwiatkiem w klapie), aktor
  • Walter Władysław (z tyłu, w środku z grzywką na bok), aktor
  • Czaplińska Zofia (z lewej, z koralami), aktorka
  • Janecka Janina (z prawej, w bieli), aktorka
  • Kar Alma (z lewej, dalej), aktorka
  • Gardan Juliusz (za kamerą), reżyser
  • Dobrzyniec Stanisław (w środku, ze skrzypcami), aktor
  • Gulanicki Stefan (obok Almy Kar, z wąsikiem), aktor
  • Land Bolesław (siedzi, piąty z prawej), scenarzysta
  • Steinwurzel Seweryn (leży pośrodku), operator
  • Petersile Franciszek (stoi pochylony, z lewej), aktor
  • Norris Stefan (stoi trzeci z lewej, z wąsami), scenograf
  • Flantz Marta (siedzi w środku), aktorka

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.