Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Julie Delpy
‹2 dni w Nowym Jorku›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł2 dni w Nowym Jorku
Tytuł oryginalny2 Days in New York
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery29 czerwca 2012
ReżyseriaJulie Delpy
ZdjęciaLubomir Bakchev
Scenariusz
ObsadaChris Rock, Julie Delpy, Vincent Gallo, Dylan Baker, Kate Burton, Brady Smith, Malinda Williams, Emily Wagner, Alex Manette
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy
Czas trwania91 min
Gatunekthriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Inwazja francuskich barbarzyńców
[Julie Delpy „2 dni w Nowym Jorku” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Dwa dni w Nowym Jorku” są przyjemne, zabawne, inteligentne, ale lżejsze i chyba jednak bardziej błahe niż „Dwa dni w Paryżu”.

Konrad Wągrowski

Inwazja francuskich barbarzyńców
[Julie Delpy „2 dni w Nowym Jorku” - recenzja]

„Dwa dni w Nowym Jorku” są przyjemne, zabawne, inteligentne, ale lżejsze i chyba jednak bardziej błahe niż „Dwa dni w Paryżu”.

Julie Delpy
‹2 dni w Nowym Jorku›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Tytuł2 dni w Nowym Jorku
Tytuł oryginalny2 Days in New York
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery29 czerwca 2012
ReżyseriaJulie Delpy
ZdjęciaLubomir Bakchev
Scenariusz
ObsadaChris Rock, Julie Delpy, Vincent Gallo, Dylan Baker, Kate Burton, Brady Smith, Malinda Williams, Emily Wagner, Alex Manette
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy
Czas trwania91 min
Gatunekthriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Czyżbym niewystarczająco uważnie oglądał „Dwa dni w Paryżu”? Byłem przekonany, że na koniec filmu Marion (Julie Delpy) i Jack (Adam Goldberg) rozstają się, a tym czasem z wprowadzenia do „Dwóch dni w Nowym Jorku” wynika, że wrócili do Stanów, mieli dziecko i… dopiero wtedy się rozstali. Po kilku latach od wycieczki po stolicy Francji Marion mieszka w Big Apple, żyje z prezenterem radiowym Mingusem (Chris Rock) i przygotowuje się do otwarcia swej pierwszej wystawy fotografii, której tematem są jej minione związki. Jak przystało na nowojorczyków, Marion i Mingus mają szereg problemów egzystencjalnych. Ich relacja nie jest do końca określona, ich dzieci z poprzednich związków nie do końca dogadują się z nowym „tatusiem” i nową „mamusią”, na domiar złego Marion zastanawia się nad sensownością jej dotychczasowych wyborów i próbuje określić swe miejsce w świecie. Jej wystarczająco skomplikowane życie skomplikuje się jeszcze bardziej, gdy do Nowego Jorku z wizytą przybędzie jej nieco zwariowana (co wiemy z „Dwóch dni w Paryżu”) rodzina – ojciec (gra go autentyczny ojciec Delpy – Albert) i siostra z chłopakiem, który jest jednocześnie byłym partnerem Marion. Zderzenie przesadnie rozrywkowych Francuzów z Nowym Jorkiem wstrząśnie dodatkowo światem Marion i zmusi ją do określenia samej siebie.
„Dwa dni w Nowym Jorku”, porównywane do filmów Woody’ego Allena, są jednak przede wszystkim komedią romantyczną. Romantyczną – bo wątkiem przewodnim jest relacja bohaterki z Mingusem. Komedią – bo Delpy jednak główny nacisk kładzie na humor. Humor różnego sortu, najczęściej wynikający ze zderzania kultur. Francuzi, solidnie przerysowani, przedstawieni są jako grupa łamiących wszelkie reguły wariatów, palących trawkę w windzie, paradujących bez majtek w towarzystwie obcych i z czystej złośliwości rysujących samochody. Trudno tu nawet mówić o zderzeniu z Nowym Jorkiem – tak anarchistyczna ekipa zderzałaby się z większością miast zachodniej cywilizacji. Wypada dodać, że w owej anarchii nie ma nic z ideologii – to raczej bufonada, lekceważenie reguł narzucanych przez inne kultury, a nawet – jak w przypadku chłopaka siostry głównej bohaterki, Manu (Alexandre Nahon) – zwykła głupota. Trzeba przyznać, że Delpy swych rodaków nie oszczędza, z ekipy przyjezdnej pewną sympatię można czuć tylko do ojca, zwariowanego staruszka, co do reszty, to w pełni rozumiemy Marion, dlaczego chce się ich pozbyć (powiedzmy sobie szczerze – Manu to kompletny kretyn). Czyżby więc Delpy była już bardziej nowojorczanką niż Francuzką, skoro jej świat rodzimy wydaje się tak obcy, że ma potrzebę pokazać to w tak przerysowanej formie? Inna sprawa, że owa forma jest głównym źródłem dowcipów, czasem naprawdę nieźle zainscenizowanych, jak w przypadku kłótni przy stole na pięć głosów czy wizyty w salonie tajskiego masażu.
Zderzenie z rodziną jest, jak wspomniałem, inspiracją dla Marion do zastanawiania się, kim właściwie jest. Brak porozumienia z bliskimi świadczą o tym, że mocno odeszła od rodzimego świata. Wystawa fotograficzna ze zdjęciami swych byłych (o co pretensje ma Mingus) to próba zanalizowania przyczyn porażek dotychczasowych związków. Ale oczywiście najważniejsza jest relacja ze swym partnerem, granym z wyczuciem, bez przerysowań przez Chrisa Rocka. Oboje po przejściach, oboje neurotyczni (kłania się tu często przywoływany w kontekście filmu Julie Delpy Woody Allen), oboje niepewni własnych uczuć i własnych planów, w chaosie rodzinnej wizyty szukają porozumienia. I znów daje znać o sobie pomysłowość Delpy jako reżyserki i scenarzystki, bo kluczowe rozmowy rozgrywa w interesujący i dowcipny sposób – monologiem Mingusa do plakatu Obamy i zaskakująco zakończoną rozmową Marion z grającym samego siebie ekscentrycznym Vincentem Gallo.
Wydaje się jednak, że „Dwa dni w Nowym Jorku” są filmem lżejszym, mniej wchodzącym w meandry międzyludzkich relacji niż wcześniejsze „Dwa dni w Paryżu”. Po pierwsze, bo w sumie wątpliwości bohaterki (tożsamość narodowa, podejmowane decyzje, brak pewności do własnych planów) są tu powielone, po drugie zapewne dlatego, że otwarte zakończenie części paryskiej zostało tu zastąpione przez finał dużo bardziej konwencjonalny i chyba przewidywalny. Ale film obejrzeć warto, można się na nim dobrze bawić, a na kolejne osobiste projekty Julie Delpy z pewnością warto poczekać.
koniec
21 czerwca 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Lipiec 2016 (2)
— Sebastian Chosiński, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.