Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Dean Israelite
‹Power Rangers›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPower Rangers
Dystrybutor Monolith
Data premiery24 marca 2017
ReżyseriaDean Israelite
ZdjęciaMatthew J. Lloyd
Scenariusz
ObsadaDacre Montgomery, Naomi Scott, RJ Cyler, Ludi Lin, Becky G., Elizabeth Banks, Bryan Cranston, Bill Hader
MuzykaBrian Tyler
Rok produkcji2017
Kraj produkcjiKanada, USA
Czas trwania124 min
WWW
Gatunekakcja, przygodowy, SF
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Zordon, który puka się w czoło
[Dean Israelite „Power Rangers” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Power Rangers” to lekka rozrywka wypieczona jakby według sprawdzonej recepty na domowy torcik. Pulchne ciasto popularnej franczyzy, chrupki wafel efekciarstwa i bita śmietana beztroskiej łupanki po gębach kitowców. Te wszystkie słodkości podlano musztardą terapii grupowej, po czym zamarynowano w dylematach rodem z brukowej fotostory.

Zordon, który puka się w czoło
[Dean Israelite „Power Rangers” - recenzja]

„Power Rangers” to lekka rozrywka wypieczona jakby według sprawdzonej recepty na domowy torcik. Pulchne ciasto popularnej franczyzy, chrupki wafel efekciarstwa i bita śmietana beztroskiej łupanki po gębach kitowców. Te wszystkie słodkości podlano musztardą terapii grupowej, po czym zamarynowano w dylematach rodem z brukowej fotostory.

Dean Israelite
‹Power Rangers›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPower Rangers
Dystrybutor Monolith
Data premiery24 marca 2017
ReżyseriaDean Israelite
ZdjęciaMatthew J. Lloyd
Scenariusz
ObsadaDacre Montgomery, Naomi Scott, RJ Cyler, Ludi Lin, Becky G., Elizabeth Banks, Bryan Cranston, Bill Hader
MuzykaBrian Tyler
Rok produkcji2017
Kraj produkcjiKanada, USA
Czas trwania124 min
WWW
Gatunekakcja, przygodowy, SF
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
I nie chodzi o to, żeby film był nie do strawienia i do bani. Wystarczy spojrzeć obok na ocenę, by domyśleć się, że jakieś pozytywy musi zawierać. Chodzi o to, że niespójność elementów sprawia, że „Power Rangers” nie chwyta, i to zarówno jako odmóżdżający blockbuster, jak i trzecioligowa ramotka zdatna na paliwo dla rechotania przy piwie w miłym towarzystwie. Jednak wpychanie nowej produkcji Haima Sabana do jednego z tych tylko worków byłoby jednocześnie dla niej krzywdzące. A to dlatego, że kojarzy się przede wszystkim z zakurzonym nieco, uroczo kiczowatym serialem dla dzieci i niedorastającej jeszcze młodzieży. Nie będę ukrywał, że poszedłem do kina oczekując czegoś na podobnym lub nawet niższym jeszcze poziomie, a dostałem tymczasem film z pewnymi ambicjami. A ambicje, choćby jak te tutaj nieśmiałe, nieraz pretendentom bardzo szkodzą.
O „Power Rangers” nieszczęśliwie musiała obić się fala realistycznego prądu w kinie superbohaterskim. Fala ta wykrzywiła pierwotną, naiwną, ale bezpretensjonalną formułę popołudniowego umilacza i wyrzuciła na brzeg historię pięciorga zbuntowanych nastolatków, którym daleko do oceny celującej ze sprawowania. Ale którzy nie prezentują znowuż jakichś nagannych tendencji. Może poza tym, że wszyscy zostali lekko wykolejeni przez zuchwałość, niezgodę w rodzinie albo towarzyskie niezręczności. W gruncie rzeczy to miłe dzieciaki, którym po prostu zdarzy się czasem trochę poszturchać ze sobą albo w imię małomiasteczkowego buntu urwać z lekcji. Oczywiście taki podarunek jak moc nie przychodzi za darmo. I mniejsza nawet o wszystkie związane z nią wielkie i małe odpowiedzialności (w końcu zrównanie z ziemią dwóch dzielnic to tylko młodzieżowy wybryk), bo największym wyzwaniem okazuje się dogadanie się nawzajem i przestanie się fochać. A taki podarunek jak wyciągnięta dłoń nie przychodzi za darmo, więc… Dzięki tym głębokim psychologicznym niuansom, nim zobaczymy jakąkolwiek przyspieszającą krążenie akcję i będziemy mogli podziwiać widok zordów o zachodzie słońca, samo słońce rzeczywiście zajdzie, bo minie bez mała półtorej godziny seansu. Będzie za to dużo dąsania się w rytm muzyki jak ta z radia słuchanego na budowie, ładnych wygenerowanych cyfrowo lokacji i odkrywania sekretów niezawodną metodą potykania się o własne nogi.
Pomijając osobiste historie bohaterów, którymi nawet można się troszkę przejąć, ale szkoda je w tym miejscu streszczać, zadbano o bardziej wyraziste ubarwienie postaci, gdyż tutaj Różowa jest brunetką, Niebieski jest czarny, Czarny jest żółty, a Czerwony jest biały, tak jak to już było i jeszcze będzie. A że w rozmaitych seriach telewizyjnych bywało też całkiem inaczej, albo że ten sam kolor mógł być emblematem chłopaka lub dziewczyny, niech pozostanie całkowicie nieważne. Rzecz w tym, że bohaterowie sami określają siebie jako „grupę kolorowych dzieciaków w kolorowych kostiumach”, co samo w sobie trąci czerstwym humorem, a gorsze jest o tyle, że tego poziomu bon moty służą za nieliczne tutaj comic reliefs, podczas gdy naturalne dla tego typu opowiastek umowność i fantazja zniknęły gdzieś pod geologiczną warstwą wymuszonej powagi.
I chociaż film ogląda się cały czas raczej z życzliwą sympatią, niż ze szczerym zaangażowaniem, parę jaśniejszych punkcików można wyróżnić. Na pochwałę zasługuje gra RJ Cylera, wcielającego się w Billy’ego Cranstona będącego Niebieskim Wojownikiem. Nawet jeśli nie przekonująco, to zajmująco oddaje on charakter nastolatka o zaburzeniach autystycznych i emocjonalnych, wzbudzając przy tym z całej piątki największą przychylność widza. Prawdopodobnie jako jedyny wyczuł on lekki, autoparodystyczny potencjał całego przedsięwzięcia. Reszta aktorów jest satysfakcjonująco nijaka, więc w ramach tej recenzji mogę sobie dalsze słowa na ich temat odpuścić. Natomiast osławiony Bryan Cranston, zapewne dla równowagi, mógłby tu odhaczyć najbardziej niedopasowaną dla siebie rolę w karierze. Za podkuszeniem reżysera lub scenarzysty (niech winny sam się zgłosi), by wycisnąć z granej przezeń postaci, niczym smalec z rzeżuchy, moralną dwuznaczność – zachowuje się jakby nadal odtwarzał Waltera White’a. Sprawia tym, że jego Zordon zamiast wzbudzać zainteresowanie swą „tajemniczą nieziemskością”, robi wrażenie spierdzielałego tetryka zgrzytającego protezą w imię dawnych porachunków. Kontrapunktuje mu Elizabeth Banks jako Rita Repulsa, świecąca ślicznymi niebieskimi soczewkami i wskutek braku aktorskiego przerysowania ani w ćwierci nie tak repulsywna jak jej serialowa poprzedniczka, Machiko Soga. Przez większość filmu włóczy się ona beztrosko po mieście, przez nikogo niepokojona, by dla zrealizowania swej diabolicznej intrygi (mającej na celu eksterminację wszelkiego życia na planecie), wyrywać kloszardom złote zęby.
Wspomniałem wcześniej coś o jasności, więc trzeba dopowiedzieć, że w tym kontekście męcząco niedoświetlona czasami taśma ogólnie cieszy oko naprawdę przyzwoitym CGI. Miło też było się przekonać, że na tym niszowym poletku pop-kultury, jakim jest ekipa Zordona, ciągle coś rośnie. Scena po napisach zapowiada zresztą niechybną kontynuację.
Żal, że nie pomyślano przede wszystkim o najmłodszym odbiorcy, tym który umie już perfekcyjnie składać Lego, ale tabliczki mnożenia jeszcze się uczy. Takim, który niekoniecznie załapie suche nawiązanie do „Transformersów”, ale który by chętnie usłyszał o Prawdziwej Odwadze i walce za Słuszną Sprawę. Bo „Power Rangers” mogą dać trochę radości, ale głównie temu, kto jeszcze nie dorósł, by sięgnąć po swą niewiarę zawieszoną na mitycznym kołku. Natomiast ci, dla których scenariusz został napisany, trzymają ją mocno i jeśli rzucają nią jak bronią, to naśladując zgoła innych herosów.
koniec
22 kwietnia 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Bo najlepszy sposób na kobietę, znaleźć sobie skażoną planetę
— Przemysław Ciura

Straszna pasta z kozła
— Przemysław Ciura

O pustej Golgocie
— Przemysław Ciura

Piosenki Wojciecha Młynarskiego
— Przemysław Ciura, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Gdzie się podziały tamte strzykawki?
— Przemysław Ciura

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.