Całość wygląda jak leczenie dżumy cholerą, ale zacznijmy od początku. Ronin Okko wraz ze swoją ekipą od demonów i innych spraw beznadziejnych dostaje propozycję od przedstawicieli rodu Japan… przepraszam Pajan. Ma wstąpić do tak zwanej „białej straży”, której celem jest zapewnienie bezpieczeństwa i spokoju w trakcie ceremonii ślubnej syna Daymio Pajan i jego oblubienicy z rodu Yommo. Małżeństwo i związane z nim zbliżenie wspomnianych rodów nie jest w smak dwóm pozostałym klanom – Bashimon i Ataku. Nie bardzo mu się ta propozycja podoba ale trzeba przyznać, że możni klanu mają do dyspozycji mocne argumenty. Przede wszystkim przekonanie rodu Kiritsu aby złagodził swój gniew skierowany właśnie ku Okko (wydarzenia opisane w poprzednim albumie „Cykl powietrza”). Do tego możliwość zwrotu rodzinnych ziem wraz z zamkiem. Takie deklaracje jednoznacznie sugerują, że temat ślubu to bardzo ważna sprawa, skoro zdecydowano się przedsięwziąć tak daleko idące środki bezpieczeństwa. Nie będzie wielką tajemnicą fakt, że Okko wraz z ekipą ofertę przyjął. I nie będzie wielkiego zaskoczenia, gdy okaże się, że nie wszystkie sprawy związane z ceremonią zaślubin przebiegają po myśli organizatorów. Kluczowe jest proroctwo miejscowego poety-pustelnika, który pisze swoje wizjonerskie haiku przy okazji wybuchu pobliskiego wulkanu (sama erupcja jest traktowana jako dobra wróżba dla małżeństwa). Okko uznawszy, że znajomość proroctwa może być przydatna w jego zadaniu rusza na wyspę, na której mieszka pustelnik. Niestety, ten akurat postanawia wykonać skok z wysokiej skały wprost na statek Okko, co kończy się oczywiście śmiercią. Haiku zdążył jeszcze napisać ale zostało ono spalone. Czy tak przestraszył się swojej przepowiedni, że popełnił samobójstwo? Okko zaczyna prowadzić coś na kształt dochodzenia, lecz jego wynik zaskakuje jego samego bo z tropiącego sam staje się zwierzyną. Hub zwodzi czytelnika praktycznie bez przerwy. Wprowadza galerię pozornie drugoplanowych postaci, których poczynania oparte na emocjach powodują, że sytuacja wymyka się spod kontroli. I robi to w sposób bardzo logiczny - tak, że czytelnik nie ma poczucia rozwiązań na zasadzie deux ex machina. Swoją drogą, sugeruję szybką powtórkę lektury „Cyklu ognia” aby, znając już całą intrygę jej rozwiązanie, prześledzić wszystkie sygnały i sugestie jakie podrzuca czytelnikowi autor. Jest też, jak i poprzednie albumy, „Cykl ognia” ucztą dla oka. Niezależnie od tego czy rzecz dzieje się pośród wysp niewielkiego archipelagu, w bambusowym gaju czy też w pokrytym śniegiem lesie, kreska Huba jest perfekcyjna. Udanie łączy nawiązanie do tradycyjnych rycin japońskich z dynamicznym kadrowaniem i grą perspektywą. A zgodnie z tytułem w tle jest dużo ognia, zarówno wzniecanego przez wulkan jak i przez ludzkie uczucia.