Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 18 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Carmine Di Giandomenico, Paco Diaz, Juan Ferreyra, David Hine, Richard Isanove, Bob McLeod, Fabrice Sapolsky, Roger Stern, Margaret Stohl
‹Spider-Man Noir›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpider-Man Noir
Scenariusz
Data wydania28 lutego 2024
RysunkiJuan Ferreyra, Richard Isanove, Paco Diaz, Carmine Di Giandomenico, Bob McLeod
PrzekładMarek Starosta
Wydawca Egmont
CyklSpider-Man, MARVEL DELUXE
ISBN9788328164369
Format376s. 180x275mm
Cena159,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Maska kryjąca twarz mroku
[Carmine Di Giandomenico, Paco Diaz, Juan Ferreyra, David Hine, Richard Isanove, Bob McLeod, Fabrice Sapolsky, Roger Stern, Margaret Stohl „Spider-Man Noir” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czy to Humphrey Bogart? Czy to Robert Mitchum? Nie, to Spider-Man. A konkretnie „Spider-Man Noir”.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Maska kryjąca twarz mroku
[Carmine Di Giandomenico, Paco Diaz, Juan Ferreyra, David Hine, Richard Isanove, Bob McLeod, Fabrice Sapolsky, Roger Stern, Margaret Stohl „Spider-Man Noir” - recenzja]

Czy to Humphrey Bogart? Czy to Robert Mitchum? Nie, to Spider-Man. A konkretnie „Spider-Man Noir”.

Carmine Di Giandomenico, Paco Diaz, Juan Ferreyra, David Hine, Richard Isanove, Bob McLeod, Fabrice Sapolsky, Roger Stern, Margaret Stohl
‹Spider-Man Noir›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpider-Man Noir
Scenariusz
Data wydania28 lutego 2024
RysunkiJuan Ferreyra, Richard Isanove, Paco Diaz, Carmine Di Giandomenico, Bob McLeod
PrzekładMarek Starosta
Wydawca Egmont
CyklSpider-Man, MARVEL DELUXE
ISBN9788328164369
Format376s. 180x275mm
Cena159,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Zacznę nietypowo, bo od chwalenia jakości wydania. Otóż „Spider-Man Noir” to jeden z najlepiej prezentujących się albumów na naszym rynku. Egmont zadbał nie tylko o twardą okładkę, ale przede wszystkim, by wszystko kojarzyło się z mrocznym kryminałem. Dlatego też brzegi albumu są czarne, zaś papier gruby i matowy. Owszem, może tego typu zabiegi nieco przeszkadzają w czytaniu leżąc na plecach, ale niewątpliwie sycą zmysł wzroku, a także dotyku.
A wszystko po to, by lepiej wczuć się w klimat komiksu, opowiadającego o jednej z wariacji na temat Petera Parkera. Otóż wciąż mamy lata 30. XX wieku. Nowy Jork stał się areną pojedynków gangów, robotnicy urabiają się po łokcie, by związać koniec z końcem, a nocami po ulicach snują się zblazowani detektywi w prochowcach, próbujący dotrzeć do swoich femme fatale. I nagle pojawia się on – Spider-Man. Oczywiście w stroju dopasowanym do epoki, a więc w kapeluszu, płaszczu i niezdarnie pozszywanej masce (i tylko zastanawiam się, jak udaje mu się przylepiać do ścian w tak potężnych buciorach). To jednak tylko kosmetyczne zmiany. Prawdziwą rewolucję stanowi fakt, że ten Człowiek Pająk nie boi się używać pistoletów, ani kropnąć tego czy tamtego, jeśli na to zasługuje.
Świat Noir w Marvelu (opisany jako Ziemia-90214) pojawił się w 2009 roku. Pierwszym superbohaterem go zamieszkującym, który otrzymał własną miniserię, był właśnie Spider-Man. Po nim do akcji włączyli się X-Men Noir, Daredevil Noir, Wolverine Noir, Luke Cage Noir, Punisher Noir i Iron Man Noir. Pomysłu jednak przesadnie nie eksploatowano. Po ukazaniu się dziesięciu czteroczęściowych miniserii (w tym dwóch z naszym Ścianołazem) w 2010 roku zamknięto tę linię wydawniczą. Niemniej Mroczny Pajęczak załapał się, jako bohater drugiego planu do wielkich eventów, w których brali udział Spiderzy z licznych równoległych rzeczywistości – „Spider-Verse” z 2014 r. i „Spider-Geddon” z 2018 r. Co ciekawe w tym drugim zginął. Na szczęście odrodził się w „Spider-Verse” z 2019 r. Jednak prawdziwą sławę przyniosło mu pojawienie się w świetnej animacji „Spider-Man Uniwersum” (2018), a ostatnio w jej kontynuacji „Spider-Man: Poprzez Multiwersum”. Powrót zainteresowania Parkerem z dwudziestolecia międzywojennego spowodował, że w 2020 roku na rynku pojawiła się kolejna miniseria mu poświęcona „Spider-Man Noir: Zmierzch w Babilonie”.
Teraz wszystkie tytuły, przez które przewinął się Spider-Man Noir, otrzymujemy w jednym albumie. Mamy więc dwie miniserie z czasu pierwszego podejścia do świata Marvel Noir, kontynuację z 2020 roku i trzy zeszyty uzupełniające eventy związane ze „Spider-Verse” i „Spider-Geddon”, a mianowicie „Edge of Spider-Verse”, „Spider-Geddon: Spider-Man Noir Video Comic” i „Spider-Verse Team-Up”. Niestety ich jakość jest różna, co ostatecznie prowadzi do zaniżenia oceny całego albumu. Dotyczy to zwłaszcza wspomnianych pojedynczych zeszytów, które nie zawierają spójnych historii, a do tego część wątków w nich przedstawionych brutalnie się urywa. Dlatego proponuję po prostu potraktować je jako niezobowiązujące bonusy.
Gdyby bowiem oceniać tylko dwa pierwsze minicykle, wyszłoby nam małe arcydzieło. Wariacji na temat Spidera widzieliśmy już kilka, ale rzadko kiedy zdarza się, by zostały one zaprezentowane w tak konsekwentny i przemyślany sposób. Peter żyje w świecie przemocy i jego działania też nie są jej pozbawione. Podobnie w klimat wpasowują się postacie z drugiego planu. Ciężko wymienić wszystkie, bo nawiązań mamy sporo, więc wspomnę tylko, że Czarna Kotka prowadzi nielegalną spelunę z alkoholem, doktor Octopus jest Nazistą, wierzącym w wyższość Białej Rasy, choć sam urodził się z deformacją nóg (w ich zastępstwie skonstruował swoje macki), a Zielony Goblin jest królem przestępczego półświatka, zaś jego drużynę stanowią rekruci z cyrku (np. wyjątkowo krwiożerczy Sęp). Świetnym patentem było również odkurzenie nieco zapomnianej postaci Crime Mastera, od początku sprawiającej wrażenie, jakby została żywcem wyrwana z kina noir.
Całość jest również fenomenalnie naszkicowana przez Carmina Di Giandomenica. Jego nerwowy, jakby rozchwiany styl, zbliżający się do tego, co prezentuje Bill Sienkiewicz, świetnie oddaje klimat ponurego Nowego Jorku lat 30. Znalazł również ciekawy patent na wizualizację pajęczego zmysłu, odrzucając standardowe faliste promienie, które pojawiają się wokół głowy Spidera. U niego to niepokojąco wyglądające, czerwone okręgi i zawijasy. Niby mała rzecz, a wpada w oko.
Niestety w odrodzonej w 2020 r. serii wizja Spider-Mana Noir nie jest już tak fascynująca. Przede wszystkim zrezygnowano z brutalnego realizmu na rzecz przygody i akcji. Ta nie rozgrywa się już wyłącznie w osnutych mrokiem uliczkach Nowego Jorku, a rzuca nas po całym świecie. A ponieważ związana jest z egipskim artefaktem, bardziej niż noir wkrada nam się awanturniczy klimat rodem z „Indiany Jonesa”. Także postacie nie są równie ciekawie zakreślone. O ile wcześniej nie tylko przeniesiono popularnych bohaterów w przeszłość, ale przede wszystkim wymyślono ich na nowo, to tutaj scenarzyści poszli po linii najmniejszego oporu, modyfikując jedynie kilka szczegółów. Najlepiej widać to na przykładzie Tony′ego Starka (ksywka operacyjna Ironsides) i Czarnej Wdowy, którzy, poza wykorzystywanym sprzętem, nie odbiegają znacznie od swoich pierwowzorów.
Co zaś się tyczy strony graficznej tej części tomu, to w zasadzie wypada ona całkiem nieźle. Paco Diaz kreśli dynamiczne, wyraźne kadry i stara się, by wszystko było eleganckie oraz dokładne. I w tym jest problem. Świat Noir nie potrzebuje dokładności, a wizualnego brudu, tymczasem tu jest zdecydowanie zbyt sterylnie. Choć, trzeba przyznać, całkiem ładnie.
Jak zatem widać, ciężko ocenić „Spider-Man Noir” jedną miarą. Mamy tu bowiem zbyt duży rozstrzał czasowy między poszczególnymi rozdziałami, a co za tym idzie, zmianę wizji serii, która z pozycji skierowanej dla dorosłych, przemianowana została na zdecydowanie bardziej uniwersalną. Niemniej jakość wydania i pierwsza połowa tomu nie pozwalają mi wystawić temu wydawnictwu negatywnej oceny. Najważniejsze są bowiem przedruki zeszytów sprzed piętnastu lat i tu twórcom należą się brawa. Resztę traktuję jako dodatki, które tylko uwypuklają wyjątkowość tych pierwszych odcinków.
koniec
4 maja 2024

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Idę do ciebie
Paweł Ciołkiewicz

17 V 2024

Buddy Longway nadal próbuje odnaleźć swoich bliskich. Po tym, jak musiał zostawić Chinook, Jeremy’ego oraz Kathleen, wytrwale przemierza kolejne szlaki i pokonuje liczne niebezpieczeństwa, by znów być razem z rodziną. Czy wreszcie uda mu się osiągnąć upragniony cel?

więcej »

Obrazy grozy
Marcin Knyszyński

16 V 2024

Klasyczna literatura grozy jest pojęciem o wiele obszerniejszym niż mogłoby się wydawać. Wśród osób nie siedzących głęboko w temacie najbardziej rozpoznawane są jednak głównie dwa nazwiska – Edgar Alan Poe i Howard Philips Lovecraft. Dziś poznamy kolejną popkulturową interpretację dzieł tego drugiego – graficzną.

więcej »

Conan + Belit = wielka miłość
Maciej Jasiński

15 V 2024

Piękna Belit – królowa Czarnego Wybrzeża – pojawiła się już pod koniec piątego tomu tej serii. Krótki epizod z jej udziałem był całkiem ciekawy, ale niestety kiepsko narysowany. Jednak zapowiedź kolejnego albumu dawała nadzieję, że kolejne kilkaset stron przyniesie wiele znacznie lepszych komiksów, których autorzy będą w stanie wykorzystać potencjał postaci Belit.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Jak wyjść z twarzą
— Marcin Knyszyński

Zjedz mnie, jeśli potrafisz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Gdzie pieniędzy brak, tam charakter też nie pomoże
— Paweł Olejniczak

Batmany, Które Są Złe
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Masakra w Tull
— Paweł Ciołkiewicz

Królestwo iluzji
— Paweł Ciołkiewicz

Coś się kończy, coś zaczyna
— Paweł Ciołkiewicz

Gilead ożyje…
— Paweł Ciołkiewicz

Anatomia klęski
— Paweł Ciołkiewicz

Wystarczy jeden błąd, by upadło królestwo
— Paweł Ciołkiewicz

Tegoż autora

Napoleon i jego cień
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Włoski Kurosawa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.