„I ja mam uwierzyć, że to wszystko jest na poważnie?”

Oczywiście, że nie. „Szlak Chwały” to przezabawna dekonstrukcja fantastyki przygodowej i kopalnia błyskotliwych spostrzeżeń.

„Poza tym jednak fabuła jest prościutka i – jak się głębiej zastanowić – wręcz niedorzeczna.”

Ostatecznie staje się jasne, że wszelkie niedorzeczności nie są przejawem głupoty autora, ale mają swoje uzasadnienie. Główny bohater cały czas był okłamywany i robiony w konia.

„Ale najgorszy jest wypełniający środek powieści wątek blond laski, która później okazuje się Bardzo Ważną Personą. Piękność łasi się do bohatera jak zwierzątko, zachwyca nim, deklaruje mu, że jest „chętna i gotowa” już zaraz oddać się mu na trawie, to znów jest „kobieca i potulna”, innym razem nazywa się „chutliwą dziewką” (w ramach gry wstępnej). Na początku kobieta wprawdzie raz nakrzyczała na Bohatera, ale ten zagroził, że zleje ją po tyłku, na co od razu spokorniała, niedługo później zaś zapragnęła go poślubić.”

Tak wygląda środek powieści. Biorąc pod uwagę zakończenie (rzucające nowe światło na wzajemne relacje bohaterów) powyższy opis jest niesprawiedliwy i tendencyjny.

Star to typowa bohaterka Heinleina - bezwzględna intrygantka przewyższająca wszystkich mężczyzn w swoim otoczeniu pod każdym względem, kochająca wyłącznie siebie i władzę, odgrywająca przed swoim rozpłodowcem (którego mogłaby być babką) rolę oddanej i chętnej idiotki w ramach odskoczni od bycia Cesarzową Wszechświata.

Uffff...

Bo ja to czytałam i czytałam i byłam przekonana, że to miała być drwina z konwencji. Ale z drugiej strony, skoro Sapkowski napisał, że nie... To wytrąciło mnie z tej pewności.

Co do bohaterki - przyznaję, nie wpadłam na taką interpretację, tak mnie zaślepiło zacietrzewienie z powodu jej zachowania. Ale tak, w sumie dostała, czego chciała. Że godność swoją w tym celu odłożyła na półkę, jej wybór. Być może to najprostsza droga dla kobiety dążącej do władzy/pieniędzy/sukcesu - udawać głupszą i uległą tudzież szafować swoimi wdziękami w celu wykorzystania mężczyzn (choć to smutne).

„Co do bohaterki - przyznaję, nie wpadłam na taką interpretację, tak mnie zaślepiło zacietrzewienie z powodu jej zachowania.”

O ile normalnie Heinlein jest bardziej subtelny (a główny bohater/mięśniak bardziej tępy), o tyle tym razem główny bohater zaczyna podejrzewać, że jest wykorzystywany, a Rufo w chwili szczerości potwierdza jego przypuszczenia, wyjaśniając mu kim naprawdę jest Star, i kim dla niej jest Gordon. Biorąc pod uwagę, że akurat tutaj taka interpretacja podana jest na tacy czytelnikowi i jednoznacznie potwierdzona przez bohaterów nie za bardzo rozumiem jak można na to nie wpaść.

„Ale tak, w sumie dostała, czego chciała. Że godność swoją w tym celu odłożyła na półkę, jej wybór.”

To Gordon jest tu ofiarą. Star, niecna zwodnica, udając oddanie i miłość omotała go, wykorzystała i naraziła na niebezpieczeństwo, a następnie udomowiła i zrobiła swoją bezwolną zabawką. A że dzikuskowi roiło się, że to on kontroluje sytuację bo Star pozwala mu się lać po tyłku? Przecież to mało istotne. To Star jest od myślenia, a Grodon w związku z nią może odgrywać co najwyżej rolę dawcy organów.

Oj tam ofiarą... No wszak był żołnierzem, jego pracą było narażanie się na niebezpieczeństwo. Dostał, czego chciał - miał i kasę i wygodne życie i jeszcze bonusowo cesarzową wszechświata za żonę.

Tu tak na marginesie dodam, że skojarzyła mi się opowieść, jaką babcia raczyła mnie przez sporą część mojego dzieciństwa - oczywiście, ku przestrodze, choć jak mniemam już wtedy nie była ona do niczego przydatna.
Była to Opowieść o Złych Mężczyznach i Kobietach Naiwnych, którą pozwolę sobie przytoczyć własnymi (i nie tylko) słowy. Mężczyzna - wedle tej opowieści, niczym wiedźmin z opisu w grymuarze "chutliwy jest wielce", tylko chędożyć pragnie i cierpi straszliwie czynności owej pozbawiony. Dlatego też uporczywie prosi o dowód miłości. Głupia kobieta poświęca się i oddaje mężczyźnie, by jego żądze zaspokoić. Wtedy to, kiedy już zostanie pohańbiona, mężczyzna ją rzuca, bo użyta kobieta traci wartość. Mądra kobieta zaś oznajmia "ale siebie dam po ślubie", tym samym, on owładnięty pożądaniem musi ją poślubić (by sobie wreszcie ulżyć, jak rozumiem) i kobieta jest ustawiona.
Zdumiewające jest to, że babcia zdawała się naprawdę wierzyć w swe słowa. Osobiście wolałabym tą ideologią za młodu nie nasiąknąć.

Powyższa dygresja ma pewien związek z tym, dlaczego tak nieziemsko irytowała mnie Star (nawet przy założeniu, że to celowo przerysowane dla kpiny z konwencji) nadskakująca bohaterowi i dlaczego trudno mi uznać Gordona za biedną ofiarę.

Zapewne zachowanie Star jest mniej irytujące jeżeli czytelnik od początku ma świadomość, że jej zachowanie to tylko poza, i że to ona jest w rzeczywistości stroną dominującą. Osobiście doskonale się bawiłem obserwując jak Star na każdym kroku wykorzystuje troglodytyzm Gordona aby go kontrolować.