1) Hromada – a właściwie Białoruska Rewolucyjna Hromada, później przekształcona w Białoruską Socjalistyczną Hromadę – była pierwszą partią polityczną powstałą na Białorusi (w 1902 roku). Działała ona również w okresie międzywojennym na terenie II Rzeczypospolitej. Całkowicie zinfiltrowana przez bolszewików służyła przede wszystkim do szerzenia propagandy komunistycznej wśród białoruskich chłopów. Jako organizacja antypaństwowa była w Polsce nielegalna, a za przynależność do niej można było trafić do więzienia.
2) Te przyczyny polityczne to ciągnący się przez całe dwudziestolecie międzywojenne konflikt o Wilno, które Polska wydarła Litwie po tzw. „buncie” Żeligowskiego. 8 października 1920 roku na rozkaz naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego „zbuntowały” się oddziały dowodzone przez generała Lucjana Żeligowskiego i wkroczyły do stolicy Wileńszczyzny. „Bunt” miał usprawiedliwić fakt, że w armii tej służyli głównie Polacy pochodzący z Wilna i okolic. W efekcie utworzono najpierw kadłubowe państewko nazwane Litwą Środkową, którego parlament podjął na początku 1922 roku decyzję o przyłączeniu do Polski. Sejm II RP oczywiście wyraził na to zgodę, co ostatecznie pogrzebało jakiekolwiek możliwości porozumienia polsko-litewskiego.
3) Bronisław Pieracki – w wojsku dosłużył się stopnia pułkownika (pośmiertnie został awansowany na generała brygady) – był w latach 1931-1934 ministrem spraw wewnętrznych. 15 czerwca 1934 padł ofiarą zamachu. Przed warszawskim lokalem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem zastrzelił go działacz Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Po tej zbrodni przystąpiono do walki z radykałami ukraińskimi; w tym celu stworzono obóz odosobnienia – a nie, jak często pisano w PRL-owskiej publicystyce, obóz koncentracyjny – w Berezie Kartuskiej na Polesiu. Trafiali tam głównie wywrotowcy ze środowisk komunistycznych i skrajnie prawicowych (KPP, ONR). W późniejszym okresie, po śmierci Piłsudskiego i powołaniu do życia faszyzującego Obozu Zjednoczenia Narodowego, więziono tam również, niestety, przeciwników politycznych. Źródła informują, że w ciągu 5 lat istnienia obozu (1934-1939) zmarło w nim nie więcej niż dwudziestu więźniów.
4) Chodzi o otwierający „Bunt rojstów” tekst pt. „Błędne ogniki”.
5) Chodzi tu najprawdopodobniej o kniazia wołyńskiego Dawida Igorowicza, który sprawował władzę w okresie rozbicia dzielnicowego na Rusi.
6) Wanda Pełczyńska była żoną pułkownika, a następnie generała Tadeusza Pełczyńskiego, jednego z przywódców Armii Krajowej i dowódców powstania warszawskiego. Urodziła się w… Puerto Rico. W czasie I wojny światowej służyła w I Brygadzie Legionów Polskich Piłsudskiego jako kurierka. W niepodległej Polsce zajmowała się dziennikarstwem, w latach 1935-1938 była posłanką na Sejm. Zmarła w Londynie w 1976 roku.
7) Michał Grażyński był – obok Wojciecha Korfantego – najbardziej znanym działaczem na Śląsku w czasach II RP. Obaj panowie pozostawali jednak w permanentnym konflikcie w czasie, kiedy Grażyński pełnił funkcję wojewody śląskiego (1926-1939). Korfanty zarzucał mu przede wszystkim, że nie jest rodowitym Ślązakiem (pochodził z Małopolskiego Gdowa), a stanowisko wojewody zawdzięcza jedynie swojej wierności wobec Piłsudskiego. Patrząc obiektywnie, nie da się tych zarzutów traktować poważnie. Grażyński zrobił wiele dla rozwoju gospodarczego Śląska. Nawet tak dużo, że podpadł tzw. „żubrom wileńskim”, czyli konserwatywnym ziemianom, którzy sprzeciwiali się prowadzonej przez niego polityce uprzemysłowienia kraju. Do krytykujących go dziennikarzy należał m.in. redaktor naczelny wileńskiego „Słowa” Stanisław Cat-Mackiewicz, brat Józefa. Warto jeszcze wspomnieć, że w latach 1931-1939 Grażyński był przewodniczącym ZHP (bardzo dla tej organizacji zasłużonym), a we wrześniu 1939 roku przez dwanaście dni - nawet ministrem ds. propagandy. Na emigracji został pozbawiony przez premiera generała Władysława Sikorskiego wszystkich funkcji i zesłany na Wyspę Węży w okolicach Szkocji, gdzie stworzono… obóz odosobnienia dla przeciwników nowych władz. Zmarł w Londynie w 1965 roku.