Czytając ciągle miałem wrażenie, że z tą opowieścią jest "coś" nie tak... I po zakończeniu lektury owo wrażenie nadal pozostaje. Jakoś zupełnie nie mogłem się przekonać do postaci obsesyjnie pragnącego wyjaśnić niejasną śmierć niemal zupełnie mu nieznanej kobiety jakby nie było pragmatycznego przedwojennego adwokata Antoniego Chlebowskiego. Zresztą pal licho motywację - wszak ludzie niekiedy zachowują się irracjonalnie. Lecz nijak nie mogłem sobie wyobrazić jakimże to cudem ów delikatnie mówiąc niedowidzący starszy już pan miałby dać radę przemierzać wzdłuż i wszerz stojącą w ogniu powstańczych walk Warszawę nie odnosząc przy tym większego (zwłaszcza w stosunku do skali otaczającego go piekła) szwanku - wszak początkowo jest jasno przedstawione jak dalece jego poważnie uszkodzony wzrok ogranicza jego możliwości. Odniosłem wręcz wrażenie, że choć oczywiście bohater nie zamienia się w Zatoichiego czy Daredevila jednak owa kluczowa do jego postaci ułomność jakoś chwilami zanika i specjalnie wszędobylskiemu panu Antoniemu nie przeszkadza... Z jednej stron więc plus dla autora za nieuczynienie z owego bohatera herosa o nadzwyczajnych zdolnościach ale z drugiej dla mnie trochę za mocno tu zgrzyta prawdopodobieństwo...

Reprezentujący "drugą stronę barykady" Klaus Enkel w zasadzie, poza znajomością języka polskiego, niczym się nie wyróżnia - ów pozbawiony złudzeń niemiecki żołnierz znajduje się już w trybach wojennej machiny na tyle długo by dbać głównie o to by przetrwać o jeden dzień dłużej. Niby autor stawia tu i tam akcenty tak by na tle swych towarzyszy broni wyróżniał się nieco na plus ale mnie to jakoś niespecjalnie przekonuje. Podejrzane okoliczności śmierci jego jedynego przyjaciela budzą w nim jednak obsesyjną potrzebę rozwiązania zagadki owej tragedii. Tylko, że jako trybik w uporządkowanej wojskowej codzienności ma początkowo bardzo niewielkie możliwości działania. Ciekawe, że wybuch powstania z jednej strony poważnie ogranicza możliwości działania Antoniego Chlebowskiego ale z drugiej umożliwia podjęcie "śledztwa" i wyrwanie się ze sztywnych koszarowych reguł Klausowi Enkelowi. Tylko, że niestety jego wątek obfituje w cokolwiek przesadną liczbę "szczęśliwych zbiegów okoliczności" przebijając nawet "przypadki" pana Antoniego. Niby można mieć szczęście ale tak się zastanawiam choćby nad tym ile razy można w ciągu dwu czy trzech dni dostać potężnych ciosów w szczękę (butem, kolbą karabinu, pięścią) i nadal być w stanie bez problemu się wypowiadać ;) A to wszak tylko drobiazg w porównaniu do tego co Enkelowi się przytrafia... Nie powiem, żeby jego perypetie w powstańczej Warszawie były zupełnie nieciekawe, ale np. do takiej prawdziwej historii opowiedzianej przez niemieckiego sapera Mathiasa Schenka się nie umywają.

Najbardziej rozczarowało mnie rozwiązanie zagadki tajemniczego miejsca na mapie Warszawy ku któremu nieuchronnie przyciągały obu głównych bohaterów powieści ich obsesyjne poszukiwania prawdy. Choć następuje tu swego rodzaju kulminacja nie mogę się oprzeć wrażeniu małego deszczu z dużej chmury...

Ogólnie - jako kryminał sprawdza się ta powieść tak sobie. Niby dekoracje historyczne są interesujące, niby początek całkiem ciekawy ale koniec końców "coś" nie tak...