Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg

więcej »

Zapowiedzi

Variété
‹Bydgoszcz 1986›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bydgoszcz 1986
Wykonawca / Kompozytor	Variété
Data wydania	11 czerwca 2012
Wydawca	Sonic
Nośnik	CD
Czas trwania	70:10
Gatunek	rock
EAN	5907176637731
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Grzegorz Kaźmierczak, Radosław Urbański, Wojciech Woźniak, Jacek Buhl, Tomasz Dorn, Sławomir Abramowicz, Bernard Pyrzyk

Utwory
CD1
1) Klaszczę w dłonie	4:38
2) Nie będzie inaczej	3:23
3) Piosenka żydowska	5:08
4) Lecą anioły	4:37
5) Cygańska muzyka	3:45
6) Obok wystawy cudów świata	4:43
7) Pociągi na wietrze	1:45
8) Dies irae	4:11
9) Pere Lachaise	4:12
10) Bydgoszcz	5:48
11) Który to już śnieg – live	5:40
12) Bydgoszcz – live	4:49
13) Gdy przyniosą cud – live	6:01
14) Ziemia i wiara – live	3:32
15) Jestem spragniony – live	3:24
16) Goście – live	4:33

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Underground from Poland: O człowieku, którego na brzeg wyrzuciło Morze Martwe
[Variété „Bydgoszcz 1986” - recenzja]

Sebastian Chosiński

« 1 2

Underground from Poland: O człowieku, którego na brzeg wyrzuciło Morze Martwe
[Variété „Bydgoszcz 1986” - recenzja]

Album otwiera klasyk Variété, „Klaszczę w dłonie” (ze świadomym nawiązaniem w tekście do „Klaskaniem mając obrzękłe prawice” Cypriana Kamila Norwida), który jest niezwykle bolesnym manifestem doświadczenia samotności, ucieczki od rzeczywistości, strachu. Klaustrofobiczny nastrój potęgują niepokojące dźwięki gitary i partia saksofonu oraz powtarzany przez Kaźmierczaka jak mantra tytuł: „Klaszczę w dłonie / by było mnie więcej”. To, co w tekście najbardziej zapada w pamięć, to jednak czterowiersz: „Jeżeli miłość nas połączy / będziemy diamentowym piachem / żadna siła nas nie powstrzyma / będziemy przeciekać przez dłonie”. To jeden z najpiękniejszych w polskiej poezji rockowej fragment mówiący o ulotności ludzkich uczuć. Nadziei nie niesie ze sobą również „Nie będzie inaczej”, w jeszcze większym stopniu piętnujący szarość i beznadzieję, bo przecież „wewnątrz nie ma oczyszczenia”, a człowiek, będący jak zranione zwierzę, „nogami ryje grunt / by chociaż na końcu / przytulną była ziemia”. Tym, którzy sądzą, że świat jest lepszy, Kaźmierczak odpowiada tylko: „I nie będzie inaczej”. W warstwie muzycznej, podobnie jak w wielu innych numerach na „Bydgoszczy”, towarzyszy słuchaczowi powolny, niekiedy wręcz transowy rytm perkusji i basu, na tle którego swe ponure opowieści snują pozostali instrumentaliści. „Żydowska piosenka” to klasyczny przykład utworu kompletnego, w którym nastąpiło całkowite zespolenie muzyki, tekstu i sposobu jego prezentacji przez wokalistę. Kiedy Kaźmierczak na moment rezygnuje z melodeklamacji i zaczyna śpiewać, ciarki przebiegają po plecach. Ale czy może być inaczej, skoro do uszu słuchacza dociera następujący, dramatyczny tekst: „Dzieci Abrahama Izaaka Jakuba / wina i krzywda po obu stronach miecza / wieczni tułacze wieczni tułacze / na sztandarach tyle gwiazd / i wszystkie skrwawione”? Duży wpływ na klimat tego numeru mają też elektryczne skrzypce Pyrzyka, które sprawiają, że „Żydowska piosenka” staje się jeszcze bardziej „cold” niż inne kompozycje. Nie inaczej jest z „Lecą anioły” i „Cygańską muzyką” – klasycznymi wręcz przykładami zimnej fali, w których fragmenty bardzo ascetyczne i surowe sąsiadują z nieco bardziej rozbudowanymi aranżacyjnie. Pod tym względem zaskakuje zwłaszcza drugi z numerów, z zagęszczonym rytmem perkusji i solówką saksofonisty.

Na tle wcześniejszych kawałków pewnym zaskoczeniem jawi się szósty w kolejności „Obok wystawy cudów świata” – jest znacznie mniej dołujący, przede wszystkim dzięki pulsującej, jazzowej sekcji rytmicznej. W pewnym sensie zapowiada on późniejsze o kilka lat brzmienie Variété, znane z płyty wydanej w 1993 roku. Tekstowo to jednak wciąż te same klimaty, z niezwykle intrygującym fragmentem: „Obok wystawy cudów świata / malarz skończył martwą naturę / wyjrzał przez okno / i wiedział już gdzie jest”. W trwających niespełna dwie minuty „Pociągach na wietrze” głos Kaźmierczaka został przepuszczony przez różne efekty, dzięki czemu stał się mniej ludzki, bardziej mechaniczny – zabieg ciekawy, ale pod warunkiem, że traktowany jako swoisty eksperyment, jak w tym właśnie przypadku. „Dies irae”, w którym ponownie istotną rolę odgrywają skrzypce, poraża upiorną monotonią i zapewne dla wielu bolesną konstatacją: „Bóg nie zstąpi / sami obracamy swe uczucia w popiół (…) / Dies irae nie nastąpi / Dies irae trwa”. Przedostatnia kompozycja, „Pere Lachaise”, to jeszcze jeden klasyk bydgoskiej kapeli. Jeden z trzech numerów na „Bydgoszczy” (oprócz „Obok wystawy cudów świata” i „Bydgoszczy”), w których zespół wykracza nieco poza schemat zimnej fali; więcej tu zgiełku i kontrolowanego chaosu, za co „odpowiadają” przede wszystkim gitarzysta i skrzypek. Krążek zamyka portret rodzinnego miasta muzyków, daleki chyba jednak od tego, jak chcieliby postrzegać je ówcześni (i obecni zapewne także) włodarze Bydgoszczy: „Drewniane drzewa / pająk nieba / domy schodzą się dachami / stalowe rynny spijają deszcz / spalona litera / zepsuty ząb / w parku umierasz (…) / Najbliżej ziemi są ulice / bliżej już tylko umarli / niedobry wiatr / wpycha w ziemię krzyk / i wyrywa dzwonom serca”. Muzycznie jest nieco ostrzej, zadziorniej, niemal post-punkowo, z etnicznym rytmem i zaśpiewami. To też w pewnym sensie zapowiedź tego, czym Variété będzie raczyć fanów w niedalekiej już przyszłości. Ale zanim do tego dojdzie, kariera grupy znajdzie się pod dużym znakiem zapytania.

Gdyby album „Bydgoszcz” ukazał się, tak jak planowano, w 1986 roku – byłby rewelacją (nawet biorąc poprawkę na niewielki, jak na tamte czasy, nakład, jaki gwarantował Klub Płytowy „Razem”). Dzisiaj stawiano by go na równi z wydanymi w latach 80. krążkami Klausa Mitffocha i Lecha Janerki, zimnofalowej Siekiery (już bez Tomasza Budzyńskiego) i Ayi RL, debiutanckiego Dezertera i Armii. Niestety, nie było to dane członkom Variété. Ponowne wejście do studia było bowiem, z racji kosztów i braku wolnych terminów, nierealne. Kradzież taśmy-matki spowodowała więc załamanie kariery grupy, niektórzy muzycy stracili nadzieję na to, że uda się kiedyś wyjść z impasu i odeszli. Zespół na kilka miesięcy rozpadł się. Kaźmierczak i Woźniak nie złożyli jednak broni, powołali do życia efemeryczny duet Wina i zdobyli wyróżnienie na Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Autorskiej w warszawskich „Hybrydach”. Dzięki temu zakwalifikowali się nawet na Festiwal Piosenki Studenckiej w Krakowie, ale pod Wawel nie pojechali – mimo wszystko to nie była ich bajka. Pod koniec 1987 roku Variété zostało reaktywowane – początkowo jako trio (z Buhlem na perkusji), potem – kwartet (gdy dołączył gitarzysta Tadeusz Kołecki). W kilku nowych nagraniach, dokonanych w bydgoskim radiu pod okiem Igora Czerniawskiego z Ayi RL, grupę wspomagał wibrafonista Karol Szymanowski. Na początku 1989 roku za perkusją zasiadł Tomasz Dorn – do niedawna jeszcze bębniarz zaprzyjaźnionego z Variété punkowego Abaddona (z którym w słoweńskiej Ljubljanie nagrał wydaną później we Francji płytę „Wet za wet”). Pod koniec zimy tego roku grupa wyruszyła w trasę koncertową po Polsce wraz z Kultem, KSU, Moskwą, Różami Europy i Milionem Bułgarów. Jeden z występów (4 marca) miał miejsce w poznańskiej „Arenie”; sześć zarejestrowanych w jego trakcie kompozycji trafiło na „Bydgoszcz 1986” w formie bonusów. Co ciekawe, na gitarze zagrał ponownie Radosław Urbański.

To już trochę inne Variété od tego, które można podziwiać w nagraniach studyjnych. Bardziej post-punkowe i gitarowe, zadziorne i zgiełkliwe, ale ciągle bardzo mroczne. Zmienił się również sposób śpiewania Kaźmierczaka – więcej w nim szaleństwa, krzyku, więcej emocji. Mocno w klimacie zamykającej krążek studyjny „Bydgoszczy”, którą też zresztą można usłyszeć w wersji koncertowej. A poza tym jest jeszcze „Który to już śnieg”, „Gdy przyniosą cud”, „Ziemia i wiara”, „Jestem spragniony” oraz „Goście”. Co ciekawe, tylko dwa z nich – drugi i trzeci – znajdą się na przyszłych płytach kapeli. A wydadzą ich bydgoszczanie pięć: „Variété” (1993), „Koncert – Teatr Stu” (1995), „Wieczór przy balustradzie” (1996), „Nowy materiał” (2005) i „Zapach wyjścia” (2008). Ale to już zupełnie inna historia… Grzegorz Kaźmierczak nie ceni tej płyty, nie wraca do tych nagrań, uważa, że dzisiaj jest już zupełnie innym człowiekiem, innym artystą. Ma do tego prawo. Nie zmieni to jednak w niczym faktu, że „Bydgoszcz 1986” to jeden z najważniejszych polskich albumów lat 80. XX wieku, które się wtedy nie ukazały.

« 1 2

28 sierpnia 2012

Skład:

Grzegorz Kaźmierczak – śpiew (1-16)
Radosław Urbański – gitara (1-16)
Wojciech Woźniak – gitara basowa (1-16)
Jacek Buhl – perkusja (1-10)
Tomasz Dorn – perkusja (11-16)
Sławomir Abramowicz – saksofony (1-10)
Bernard Pyrzyk – skrzypce (1-10)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »