Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Linkin Park
‹One More Light›

EKSTRAKT:10%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOne More Light
Wykonawca / KompozytorLinkin Park
Data wydania19 maja 2017
Wydawca Warner
NośnikCD
Czas trwania35:19
Gatunekpop
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Nobody Can Save Me 3:45
2) Good Goodbye 3:31
3) Talking to Myself 3:51
4) Battle Symphony 3:36
5) Invisible 3:34
6) Heavy 2:49
7) Sorry for Now 3:23
8) Halfway Right 3:37
9) One More Light 4:15
10) Sharp Edges 2:58
Wyszukaj / Kup

In the End
[Linkin Park „One More Light” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
O Linkin Park mówi się, że to boysband, komercja, pop i muzyka dla gimbazy, by mogła potem z dumą twierdzić, że słucha metalu. Ostatni album grupy „One More Light” te wszystkie zarzuty… potwierdza.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

In the End
[Linkin Park „One More Light” - recenzja]

O Linkin Park mówi się, że to boysband, komercja, pop i muzyka dla gimbazy, by mogła potem z dumą twierdzić, że słucha metalu. Ostatni album grupy „One More Light” te wszystkie zarzuty… potwierdza.

Linkin Park
‹One More Light›

EKSTRAKT:10%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOne More Light
Wykonawca / KompozytorLinkin Park
Data wydania19 maja 2017
Wydawca Warner
NośnikCD
Czas trwania35:19
Gatunekpop
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Utwory
CD1
1) Nobody Can Save Me 3:45
2) Good Goodbye 3:31
3) Talking to Myself 3:51
4) Battle Symphony 3:36
5) Invisible 3:34
6) Heavy 2:49
7) Sorry for Now 3:23
8) Halfway Right 3:37
9) One More Light 4:15
10) Sharp Edges 2:58
Wyszukaj / Kup
Fani Linkin Park nigdy nie mieli łatwo. Przez lata nasłuchali się, jacy to ich idole są beznadziejni, ale przynajmniej posiadali mocne kontrargumenty, którymi mogli wesprzeć obronę – dobre lub bardzo dobre albumy. Choć nie wszystkie w dyskografii grupy są udane, to jednak niezaprzeczalnie „Hybrid Theory” i „Meteora” wprowadziły nową jakość do muzyki i wciąż robią wrażenie. Zaskakująco dobrym krążkiem okazał się również „A Thousand Suns”, na którym grupa postanowiła na nowo zdefiniować swój styl. Po latach poszukiwań w 2014 roku zrobiła zwrot w stronę korzeni i nagrała świetny „The Hunting Party”, który okazał się być ich najbardziej agresywnym dokonaniem w karierze.
Nic nie zwiastowało katastrofy. A imię jej „One More Light”. Z niewyjaśnionych bliżej powodów (poza komercyjnymi) Linkini zaprosili do współpracy ludzi odpowiedzialnych za sukcesy Katy Perry, Seleny Gomez, Miley Cyrus, One Direction czy… Justina Biebera i całkiem poddali się ich woli, wyrzekając się jakichkolwiek rockowych inklinacji. Nieliczni obrońcy tego krążka mówią co prawda o tym, że jest to eksperyment, że zespół nie chce wydawać takich samych albumów i wciąż poszerza horyzonty. Tak, to prawda, Amerykanie nigdy nie byli monolitem na miarę AC/DC i nie trzymali się kurczowo wypracowanego stylu. Jednak jak udowodnili płytą „A Thousand Suns” można zrobić coś nowego i nie wyrzec się siebie. Tymczasem „One More Light” zawodzi nawet w kategorii muzyki pop. Wypełniają go bowiem kiepskie, wymuszone kompozycje, czego nie udało się zamaskować toną elektronicznych ozdobników, obowiązkowo z podkreśleniem obecnie panujących trendów.
Już otwierający całość „Nobody Can Save Me” zwiastuje, że będzie źle. Zapewne nie tylko ja po naciśnięciu „play” w odtwarzaczu zacząłem zastanawiać się, czy ktoś w sklepie nie podmienił płyt CD. Zamiast gitar, czy chociażby wyraziście zaakcentowanej elektroniki, otrzymujemy beat przyjazny radiu, natomiast zamiast mocnego głosu Chestera Benningtona słyszymy delikatny śpiew, obficie podrasowany vocoderem. Tak po prawdzie jedynym momentem, kiedy natkniemy się na jakiekolwiek związki z Linkin Park, jest utwór numer dwa „Good Goodbye”, dzięki charakterystycznej nawijce Mike’a Shinody. Co ciekawe, wypada on lepiej niż zaproszeni goście – Pusha T i Stormzy.
Niestety dalej następuje coraz większe pogrążanie się w odmętach kiczu, lukru i nijakości. „Talking to Myself” brzmi niczym skrzyżowanie 30 Seconds to Mars z Twenty One Pilots, ale raczej jak odrzut z sesji niż pełnoprawny produkt. Napisane z myślą o singlowych hitach „Battle Symphony” i „Invisible” mają charakter radiowej, przyjemnej melodii, która może lecieć w tle w czasie wykonywania Jakiejś Ważnej Czynności Na Której Trzeba Się Skupić. „Sorry for Now” udowadnia za to, że Linkini nigdy nie byli boysbandem, a to dlatego, że w tej konwencji sprawiają wrażenie, jakby potwornie się męczyli i tak już zostanie do końca z kulminacją w postaci utworu tytułowego. Tak wlokącego się i nudnego kawałka ten zespół jeszcze chyba nigdy nie nagrał. Natomiast szczytem autoparodii okazuje się wieńczący ten płytowy koszmarek „Sharp Edges”, skrojony pod wakacyjny przebój. Takie w każdym razie można odnieść wrażenie po skocznym rytmie, radosnym „uuuu” i klaskaniu.
Smutne, że najbardziej udanym momentem płyty (choć nie mówimy tu oczywiście o jakiejś rewelacji) jest kawałek „Heavy” i to też ze względu na gościnny udział niejakiej Kiiary. Przez moment można zapomnieć, że słuchamy Linkin Park, co zdecydowanie ułatwia odbiór.
Rozumiem, że można eksperymentować, szukać nowych inspiracji, ale to co LP zrobili na „One More Light” jest po prostu słabe. By nagrać dobry popowy numer nie wystarczy zaprosić do współpracy speców z branży, trzeba to jeszcze czuć. Poza tym mam wrażenie, że ci wszyscy twórcy hitów trochę oszukali swoich pracodawców i przynieśli pomysły, których nie chciał nawet Justin Bieber. W ten sposób otrzymaliśmy najgorszą płytę roku.
koniec
8 czerwca 2017

Komentarze

09 VI 2017   21:27:01

"Przez lata nasłuchali się, jacy to ich idole są beznadziejni, ale przynajmniej posiadali mocne kontrargumenty, którymi mogli wesprzeć obronę – dobre lub bardzo dobre albumy." Taaa... Chyba w alternatywnej rzeczywistości.

11 VI 2017   10:33:23

W alternatywnej rzeczywistości, gdzie LP, Limp Bizkit, Korn i reszta wciskanego na siłę pod koniec lat 90tych i początku nowego tysiąclecia mariażu kiepskiego, przyjaznego radiu rocka z jeszcze bardziej kiepskimi rapsami wydawała się dobrym pomysłem ;)

11 VI 2017   20:04:55

Ja to jednak nie rozumiem tej niechęci do nu metalu. Nie jestem jakimś ortodoksyjnym fanem stylu, ale przecież w/w zespoły mają albumy, które nie brzmią jak przychylne stacjom radiowym popłuczyny: Korn "Follow the Leader", Limp Bizkit "Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water", a Linkin Park "Meteora".

12 VI 2017   20:21:00

Jak dla mnie - tu nie chodzi o to, czy ich muzyka jest bardziej komercyjna i przychylna radiu czy nie. Chodzi o to że jest zła. I to bez względu na to, czy właśnie "wracają do korzeni" czy grają bardziej popowo czy wymyślą coś tam jeszcze innego. Po prostu, jedyne co nu-metal z siebie wydał to cała masa shitu.

13 VI 2017   11:47:40

No właśnie, a udane połączenie metalu/rocka z rapem to się chyba tylko w przypadku Body Count udało, ew. Stuck Mojo lub RATM.

Oprócz tego problem z tzw. nu metalem był taki, że tak naprawdę trudno było go zdefiniować jako gatunek, a do tego worka, w okresie o którym wspominałem wyżej wrzucano wszystko co nie było którąś z odmian klasycznego bądź ekstremalnego metalu, krzywdząc tą łatka wiele świetnych zespołów jak np. Deftones, które z nu metalem miało tyle wspólnego co Alice in Chains z grungem ;)

17 VI 2017   22:44:00

"No właśnie, a udane połączenie metalu/rocka z rapem to się chyba tylko w przypadku Body Count udało, ew. Stuck Mojo lub RATM"

Hmmm... czy ktoś słyszał kiedyś o Red Hot Chili Peppers, Faith No More, Beastie Boys...albo grupie Kazik na Żywo? a mógłbym wymienić jeszcze parę innych A może to są po prostu tak niszowe kapele, że nikt z czytelników tego artykułu o nich nie słyszał?

28 XI 2018   11:30:11

Dla mnie płyta bardzo spoko, inna od wszystkich.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż twórcy

Drepcząc po własnych śladach
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Pot i Kreff – Made in Poland: Dwa światy w Chorzowie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Ilu scenarzystów potrzea by wkręcić steampunkową żarówkę?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Baldwin Trędowaty na tropie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Nie należy mylić zagubienia się w masie z tkwieniem w gównie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.