Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Agnieszka ‘Achika’ Szady |
| Tytuł | Na krętym szlaku |
| Opis | Akcja opowiadania rozgrywa się w kilka miesięcy po wydarzeniach opisanych w „Drugiej stronie Mocy”. Rosnące w siłę Imperium ściga pozostałych jeszcze przy życiu rycerzy Jedi i bezlitośnie tępi wszelkie próby oporu przeciwko nowemu porządkowi… |
| Gatunek | space opera |
Gwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 1Agnieszka ‘Achika’ SzadyGwiezdne wojny: Na krętym szlaku – część 1Cran patrzyła przez mrok pomieszczenia na nieruchomą postać Nessie, czując niemal namacalnie otaczającą ją aurę absolutnego spokoju, jak łagodne ciepło. Trochę jej tego zazdrościła, tego całkowitego wyciszenia, jakie płynęło z oddania się Jasnej Stronie. Ona sama nigdy nie zdołała osiągnąć takiego stanu, a po tym, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku, wydawało jej się, że jest od niego dalsza niż kiedykolwiek. Nie medytowała już w ogóle. Wizje i tak przychodziły, niechciane, niektóre tak przerażające, że z trudem dochodziła do siebie. Nauczyła się nie zwracać na nie uwagi, ale nie zawsze się udawało. Jak widać. Przewróciła się na bok i zapadła w sen, otulona promieniującym od Nessie spokojem. • • • W środku nocy obudziło je walenie do drzwi i jakieś okrzyki. Nessie skoczyła się na nogi, sięgając po miecz, w poświacie neonu widziała, jak na sąsiednim łóżku podrywa się Cranberry. Na bosaka podbiegły do drzwi, ustawiając się po obu ich stronach. Wyczuwały obecność trzech osób w korytarzu, żadnej agresji, ale dobrze wyszkolony szturmowiec jest w stanie zaatakować na zimno. Ktoś znowu załomotał pięścią w metal. – Otwierać w imieniu Imperium! Nessie mocniej ujęła miecz lewą ręką, prawą wcisnęła kontrolkę odblokowującą zamek. Drzwi rozsunęły się – w smudze światła z korytarza widać było dwóch Rodian i jednego Chadra-Fan, pijanych lub naćpanych, sądząc z ich wyglądu i zachowania. Zarykując się ze śmiechu próbowali wtoczyć się do środka. – Zły adres – Nessie złapała największego za kołnierz i bez trudu wypchnęła na zewnątrz. Nie protestowali. Zatrzasnęła za nimi drzwi i spojrzała na Cranberry, opartą o ścianę, jakby nagle zabrakło jej sił. – Cran, wszystko w porządku? – widziała, że z przyjaciółką nie jest w porządku. Zewnętrznie wyglądała na opanowaną bez zarzutu, ale Nessie odczytała jej emocje niemal automatycznie – ogromną ulgę i ślad przeżytego przed chwilą panicznego strachu. Dotknęła jej ręki, wysyłając uspokajający impuls Mocy. Cranberry wolno, w długim wydechu wypuściła powietrze, odgarnęła włosy z czoła. – Przez sekundę myślałam, że… że nas znaleźli – powiedziała cicho, opuszczając głowę, jakby przyznawała się do porażki. Usiadła na brzegu łóżka, zarzuciła na ramiona swoją wojskową kurtkę, chociaż w pokoju nie było zimno. Mogłam rządzić połową Galaktyki zamiast ukrywać się jak szczur. Odepchnęła tę myśl z całych sił, wyrzuciła ją ze swojego umysłu. Ale wiedziała, że będzie powracać. Nie żałowała swojego wyboru, wiedziała, że dobrze postąpiła, nic jednak nie mogła poradzić na to, że takie myśli czasami się pojawiały. – Idź spać – Nessie wyciągnęła się na swoim posłaniu. Z korytarza dobiegły stłumione odgłosy dobijania się do drzwi i okrzyki wesołej gromadki, robiącej dowcipy kolejnym lokatorom. Cranberry jednak nie mogła zasnąć. – Boisz się umrzeć, Nes? – zapytała w ciemność. Spodziewała się, że usłyszy standardowy wykład o panowaniu nad swoim strachem i o tym, że dla rycerza Jedi śmierć jest tylko przejściem na kolejny etap, ale Nessie westchnęła: – Czasami… – Na przykład kiedy? Nessie uniosła się na łokciu, światło neonu odbiło się w jej otwartych oczach. – Kiedy Maul nas zaatakował. Wtedy, w Warszawie – po raz pierwszy wróciła do wydarzeń sprzed pół roku. Stanowiły tabu, nigdy o nich nie rozmawiały z wyjątkiem paru zdań zamienionych tuż po ucieczce z Ziemi. – Dzisiaj na stacji też się bałam – dodała, próbując zmienić temat. – Anakin… Kiedy go zobaczyłam… – urwała nagle, przebiegł ją zimny dreszcz kiedy zdała sobie sprawę, jak niewiele brakowało, aby na miejscu Anakina znalazła się inna znajoma postać. Cranberry chyba nie zauważyła jej zmieszania. – Ja też się go boję – powiedziała cicho. – A jeszcze bardziej boję się, że… – zawahała się, ale brnęła dalej. – Boję się dostać żywa w ręce Imperatora. – Myślisz, że będzie się mścił za to, że od nich odeszłaś? – Tak. Powiedzenie tego wszystkiego chyba sprawiło jej ulgę. Zwinęła się w kłębek i zasnęła wreszcie, z głową nakrytą kurtką, jakby choć na chwilę chciała uciec od swoich problemów. • • • Stały obie na moście przerzuconym przez jedną z zatok ogromnego jeziora, właściwie słodkowodnego morza, nad którym była położona stolica. Nessie przymrużonymi oczami patrzyła w dół, na migoczącą w słońcu wodę. Lubiła patrzeć na wodę. Lubiła morski wiatr rozwiewający jej włosy. Podniosła wzrok i spojrzała daleko przed siebie, gdzie horyzont ginął w błękitnej mgle. Chociaż wychowała się w większości w dużych miastach, czasami brakowało jej otwartej przestrzeni. Tylko rzadko kiedy miała czas o tym myśleć. Ogarnęło ją leniwe rozmarzenie. Przyjemnie było nie musieć się nigdzie spieszyć, donikąd dążyć, przynajmniej chwilowo. Rycerzom Jedi zdarzało się to ogromnie rzadko. Prawda, ta akurat chwila była wymuszona okolicznościami, ale Nessie nie widziała powodu, dla którego nie miałaby się nią cieszyć. Innych powodów do zadowolenia raczej nie było. Przed południem wybrały się do tawerny w okolicach portu kosmicznego, zjeść późne śniadanie i posłuchać plotek. Holowizor nad szynkwasem podawał wiadomości o zarządzonej przez Imperium czasowej blokadzie planety. Wszystkie odlatujące statki miały być starannie kontrolowane, ograniczono też znacznie ilość pozwoleń na starty. Bywalcy knajpy narzekali na to nie przebierając w słowach – większość z nich nie miała żadnego interesu w tym, żeby Imperium zbyt dużo o nich wiedziało. Nessie słuchała pilnie, czy w dzienniku powiedzą coś o ewentualnym śledztwie lub aresztowaniach na uniwersytecie, o niczym takim jednak nie było mowy. Odetchnęła z częściową ulgą. Oczywiście nie wszystkie posunięcia Imperium musiały być podawane do publicznej wiadomości, ale na Chandrilli jakiekolwiek kłopoty w sferach naukowych z pewnością rozeszłyby się szerokim echem. Tak więc sprawa Rebelii nie była zagrożona, one jednak nie mogły opuścić planety. Nie wiedziały nawet, czy Vader jeszcze na niej jest, czy już odleciał, pozostawiając tylko swoich ludzi, żeby prowadzili poszukiwania. – Pewnie będzie się starał zatuszować całą sprawę – powiedziała Cranberry, z którą podzieliła się swoimi wątpliwościami. Mogły rozmawiać swobodnie, nikt tutaj nie rozumiał ich ojczystego języka. – Nie przyzna się Imperatorowi, że miał w zasięgu ręki dwie Jedi i pozwolił im uciec. Ja na jego miejscu… Urwała raptownie, wbijając spojrzenie w talerz i szybko zajęła się jedzeniem. Nessie zdecydowała, że lepiej będzie udać, że nie dosłyszała. Przy sąsiednim stoliku kilku osobników różnych ras rozmawiało głośno po huttyjsku. Do Nessie docierały oderwane zdania. Rozumiała je, bo znajomość ważniejszych języków Galaktyki była dla rycerzy Jedi obowiązkowa. – …i powiedz Zantarze, że jak nie zapłaci za ostatni transport białej wróżki, to rozwalę ją na takie małe kawałeczki, że nawet mynocki nie będą się musiały trudzić, żeby ją zeżreć! – wrzasnął groźnie wyglądający Devarończyk, podrywając się i waląc pięścią w stół. Cranberry zaniepokoiła się. Wyglądało na to, że zaraz dojdzie tu do grubszej awantury, a Nessie ze swoją praworządnością gotowa jeszcze interweniować, narażając je obie na zdemaskowanie. Pospiesznie skończyła jeść i trąciła przyjaciółkę w łokieć. – Chodźmy stąd, tu się robi nieciekawie. Nessie przełknęła ostatnie kęsy sullusjańskiej zapiekanki i podniosła się z krzesła. Dyskusja przy sąsiednim stoliku przybierała coraz bardziej burzliwy przebieg. Jedi zdała sobie sprawę, że podświadomie zbliża dłoń do prawego boku, tam, gdzie zawsze nosiła miecz. Szybko zmieniła ten gest w obciągnięcie kurtki. Od zaprowadzania porządku jest miejscowa policja. A Chandrilla zawsze uchodziła za bezpieczne miejsce. – Co robimy? – spytała Cran, kiedy już znalazły się na zewnątrz. Nessie westchnęła, wbijając obie ręce w kieszenie kurtki. – Wygląda na to, że nic. Włóczyły się bez celu wąskimi uliczkami. Dzielnica była nienajlepsza, ale w przeciwieństwie do tego typu dzielnic na Coruscancie, przynajmniej nie pogrążona w wiecznym cieniu wysokościowców, co sprawiało, że spacer był nawet przyjemny. Dopóki z zaśmieconego zaułka nie wyskoczyło na nie kilku rabusiów. Zareagowały błyskawicznie i odruchowo. Nessie kopniakiem powaliła jednego z napastników, drugiego trafiając łokciem w brzuch; Cranberry odepchnęła trzeciego i ciosem pięści potraktowała czwartego, który groził jej nożem, oni jednak wcale nie zamierzali rezygnować, pewni swojej przewagi liczebnej. Sytuacja zaczęła robić się groźna – nie mogły używać mieczy, nie chcąc zdradzać, kim naprawdę są, bez mieczy zaś pokonanie bandytów wcale nie było łatwe. Wyszkolono je wprawdzie tak, aby umiały nawet gołymi rękami obezwładnić uzbrojonego w nóż przeciwnika, ale nie dwóch naraz. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Druga szansa
— Magdalena Stawniak
Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Przemytnik i pozostali
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 razy Darth Vader
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wróg publiczny, cz. 7
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 6
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 5
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 4
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 3
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Wróg publiczny, cz. 2
— Anna ‘Cranberry’ Nieznaj
Baśń o trzech siostrach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Żołnierzyki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Prima Aprilis: Odyseja ko(s)miczna
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Gwiazdka Semiramis
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kraina podwórek
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
