Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Gdzie woda czysta i trawa zielona›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Gdzie woda czysta i trawa zielona
Opis	Opowiadania Kira Bułyczowa, osadzone w naukowo-magicznych realiach Wielkiego Guslaru, weszły na trwałe do kanonu popkultury nie tylko krajów rosyjskojęzycznych. Także i u nas doczekały się fanfików. Oto jeden z nich…
Gatunek	humor / satyra, SF

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

Sebastian Chosiński

« 1 … 5 6 7 8 »

Sebastian Chosiński

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

Z każdym przebytym metrem szum wody wzmagał się. W wyobraźni Korneliusza strumyk zamienił się najpierw w rwącą rzekę, a następnie w potężny, nieustępujący rozmiarami słynnej Niagarze, wodospad. Po kwadransie hałas był już tak duży, że chcąc się porozumiewać musieli krzyczeć do siebie.

„Coś tu jest nie tak” – myślał Udałow, ale gdyby spytano go co, nie potrafiłby sprecyzować.

Wspięli się na gęsto porośnięte krzewami wzgórze, a kiedy znaleźli się na jego szczycie, ich oczom ukazał się niezwykły widok – w dolinie serpentynami płynęła błękitna rzeka, mająca swój początek w źródle tryskającym ze skały.

– Zupełnie jak nasza Guś! – krzyknął Gawriłow.

– A zobaczcie tam – dorzucił Miszutin, szturchając swoich towarzyszy w ramię.

U podnóża skały, do pasa w wodzie, stała naga kobieta; długie włosy myła w strumieniu wypływającym spomiędzy kamieni. Korneliuszowi wydała się dziwnie znajoma. Ale to przecież nie mogła być ona. Skąd by się tutaj wzięła?

Gdy jednak podeszli bliżej, rozwiały się wszystkie wątpliwości.

– Zina! – zawołał, ale nie usłyszała go; krzyknął więc jeszcze raz, znacznie głośniej, starając się przekrzyczeć jednostajny szum wody: – Zinaida!

Dopiero teraz kobieta zwróciła uwagę na trzech mężczyzn, ostrożnie schodzących ze wzgórza. Udałow miał wrażenie, że uśmiechnęła się nawet do niego. Nieskrępowana nagością, wyszła z wody i dopiero na brzegu sięgnęła po chustę i przewiązała nią piersi i biodra.

– Znasz ją? – spytał Korneliusza zaskoczony Gawriłow.

– Chy…chyba tak. Ale nie pytaj, skąd się tu wzięła.

Udałow instynktownie przyspieszył kroku i chwilę później stał już obok, nieco spłoszonej pojawieniem się obcych mężczyzn, dziewczyny. W tym momencie pozbył się wszystkich wątpliwości – to była Zina, dziewczyna z przystani.

– Co tutaj robisz? Skąd się wzięłaś?

– Może czekam na… ciebie – odparła niepewnie.

„Nie, to musi być sen” – pomyślał i dyskretnie, aby nie zauważyła tego dziewczyna, uszczypnął się w udo. Ale Zinaida nie znikła; wciąż stała tuż obok niego, młoda, piękna i prawie naga.

– Myślałam jednak, że przyjdziesz sam… – powiedziała z lekkim wyrzutem.

– Czekałaś na mnie?

– Nie tylko ja.

– A co, jest was tu więcej? – wtrącił się uradowany własną myślą Kola Gawriłow. Zina zmierzyła go jednak takim wzrokiem, że natychmiast odechciało mu się dalszych wygłupów.

– Jest jeszcze Wołodia – wyjaśniła dziewczyna. – Wcześniej – zwróciła się do Udałowa – nie chciałeś go poznać, ale teraz chyba będziesz musiał.

Poprowadziła ich najpierw ledwo dostrzegalną w gęstej trawie ścieżynką wzdłuż rzeki, potem jednak skręcili w las. Było tak wąsko, że musieli iść gęsiego – przodem Zinaida, tuż za nią trzymał się Korneliusz, pochód zamykał Miszutin. Słońce, które wisiało nad lasem, wciąż utrzymywało się w zenicie, jakby w tym świecie nie było żadnej innej pory dnia. Grzało przy tym niemiłosiernie. Udałow pożałował, że wcześniej nie wziął przykładu z dziewczyny i nie popluskał się w wodzie, co zawsze tak bardzo lubił. Chociaż i bez tego był prawie cały mokry, pot lał się bowiem z niego strumieniami.

Roślinność była tak bujna, że można było odnieść wrażenie, iż las jest jednym wielkim żyjącym organizmem. Gałęzie drzew wbijały im się w boki, chłostały po głowie i twarzy, korzenie wyrastały nagle spod ziemi i oplatały stopy, co rusz wstrzymując marsz.

– Daleko jeszcze? – spytał Korneliusz. Zinaida jednak nie zareagowała; może nie usłyszała pytania, a może świadomie nie chciała na nie odpowiadać. – Zaraz umrę z pragnienia. – Dopiero po tej deklaracji dziewczyna przystanęła na chwilę, pogłaskała Udałowa po twarzy i czule powiedziała:

– Wytrzymasz.

I miała rację – wytrzymał.

Marsz zakończyli jakieś pół godziny później. Pół godziny według czasu ziemskiego, tutaj bowiem czas, jak podejrzewał Korneliusz, stał w miejscu.

U kresu ich pieszej wędrówki znalazła się wioska. Kilka drewnianych chatynek skleconych byle jak na leśnej polance. Jedna z nich wyróżniała się solidniejszą budową; zamiast otworu wejściowego miała umieszczone na zawiasach drzwi. Do niej właśnie poprowadziła ich Zinaida.

We wnętrzu chaty panował przyjemny półmrok i chłód. Mężczyźni przez chwilę musieli przyzwyczajać wzrok do szarości. Kiedy odzyskali ostrość widzenia, ich oczom ukazał się, siedzący na wiklinowym taborecie gospodarz. Chociaż Udałow widział go tylko przez chwilę i to z daleka, nie miał wątpliwości, że jest nim Wołodia, ukochany Ziny.

– Przyznam, że nie wiem, czy uznać was za gości, czy za intruzów – powiedział, wstając.

Nie podał im ręki na powitanie, obszedł jedynie dokoła, patrząc spode łba, jak wilczur pilnujący swego domostwa. Korneliusz obawiał się, że zaraz ich dopadnie i pogryzie. Napiętą atmosferę starała się łagodzić Zinaida.

– Przestań, Wołodia. Przecież oni o niczym nie wiedzą.

– I nigdy nie powinni się dowiedzieć! – Chłopak wyraźnie się wściekał. I to tak bardzo, że nawet działający na innych jak balsam aksamitny głos dziewczyny nie był w stanie ukoić jego gniewu. – Jeśli trafili tu oni, to znaczy, że mogą trafić też inni. – Zatrzymał się przy Gawriłowie i pociągnął go za bródkę. – Mów, ktoś jeszcze wie, że tutaj jesteście?

Kola spojrzał niepewnie na Udałowa, nie mając pewności, czy może zdradzać ich tajemnice. Gdy jednak ten nieznacznie przytaknął głową, odparł:

– W pokoju, w hotelu, zostawiliśmy trójkę znajomych.

– Więc jednak – Wołodia zwrócił się do Zinaidy. – Co za cholerna fuszerka! – ryknął chwilę później, ale tym razem trudno był osądzić, pod czyim adresem. – Po jaką cholerę przyplątał się pan wtedy na przystani? – Wbił w końcu swój oskarżycielski wzrok w Korneliusza.

Udałow nie odpowiedział, spuścił tylko głowę, kontemplując nierówność klepiska.

– Najpiękniejsza idea rozbija się o niedopracowane szczegóły – podsumował chłopak, z rezygnacją siadając z powrotem na taborecie. Wodził spojrzeniem po stojących przed nim w szeregu na baczność mężczyznach. Miszutin był przekonany, że właśnie w tej chwili decyduje się ich dalszy los. – Najgorsze jednak jest to – odezwał się wreszcie po długim milczeniu Wołodia – że pewnie nawet nie macie pojęcia, w co wdepnęliście.

Korneliusz, chcąc nie chcąc, musiał przyznać mu rację.

– Według profesora Minca, przeszliśmy przez wrota do innego świata – stwierdził Kola Gawriłow. Bardzo nie lubił, kiedy traktowano go jak idiotę, szczególnie więc zależało mu na tym, aby powiedzieć coś mądrego. Reakcja Zinaidy szybko jednak wyprowadziła go z błędu. Dziewczyna zaśmiała się głośno. Na tyle głośno, by w ciągu sekundy znaleźć się w obozie jego największych wrogów.

– W pewnym sensie mają rację – zgodził się Wołodia. – To jest inny świat. Zupełnie inny świat.

– Inna planeta? – zainteresował się podekscytowany Miszutin.

Chłopak zaprzeczył ruchem głowy, a w kącikach jego ust zagościł złośliwy uśmieszek.

– Wciąż jesteśmy na Ziemi? – wtrącił się do rozmowy Udałow. Był przekonany, że kochanek Zinaidy próbuje ich wykpić. Że bawi się z nimi w ciuciubabkę.

– Owszem – potwierdziła dziewczyna.

– Gdzie? – spytał Gawriłow.

– W Wielkim Guslarze – wyjaśnił Wołodia. – A raczej w miejscu, do którego za tysiąc lat dotrze kniaź Gabriel Łagodny, by wybić niepokornych mieszkańców wioski i założyć nową osadę.

– Czytałem o tym w „Kronice Andriana” – potwierdził Korneliusz. – Od tamtej pory miasto zacznie się rozwijać, stanie się ważnym węzłem komunikacyjnym, tędy prowadzić będą szlaki handlowe na Ural i jeszcze dalej, aż na Syberię.

– Brawo! – Wołodia zaklaskał, ale jakoś tak sztucznie, nieszczerze.

Tymczasem Kola Gawriłow podrapał się po łepetynie i nieśmiało zapytał:

– Czy to znaczy, że… cofnęliśmy się w czasie?

Usłyszawszy to, Froł Miszutin szeroko rozdziawił gębę za zdziwienia. Głowa zaczęła mu latać od Udałowa do Gawriłowa. Spojrzeniem błagał o jakiekolwiek wyjaśnienia.

– Który teraz mamy rok? – spytał w końcu nieśmiało.

Wołodia jednak nie kwapił się z odpowiedzią. Tymczasem Korneliusz, przypominając sobie podstawowe daty z dziejów miasta, szybko dokonał obliczeń i stwierdził: – Możliwe, że mamy właśnie początek trzeciego wieku po Chrystusie. – Po czym pytającym spojrzeniem prześwidrował Zinaidę i jej ukochanego.

– Jesteśmy dokładnie w dwieście dwudziestym drugim roku naszej ery – wyjaśnił Wołodia. – Na ulicy Puszkina, jeśli ta informacja na coś się panom przyda.

« 1 … 5 6 7 8 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »