Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Gdzie woda czysta i trawa zielona›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Gdzie woda czysta i trawa zielona
Opis	Opowiadania Kira Bułyczowa, osadzone w naukowo-magicznych realiach Wielkiego Guslaru, weszły na trwałe do kanonu popkultury nie tylko krajów rosyjskojęzycznych. Także i u nas doczekały się fanfików. Oto jeden z nich…
Gatunek	humor / satyra, SF

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

Sebastian Chosiński

« 1 … 4 5 6 7 8 »

Sebastian Chosiński

Wielki Guslar: Gdzie woda czysta i trawa zielona

– Pójdę po profesora i Stendala – oznajmił Grubin, kiedy już doszedł do siebie.

Lew Chrystoforowicz, przyjrzawszy się dokładnie pejzażowi za drzwiami łazienki, nie miał wątpliwości, z czym ma do czynienia.

– To wrota do innego świata – oznajmił z przekonaniem.

– Jakiego znów świata? – spytał Stendal, który pożałował właśnie, że nie miał przy sobie aparatu fotograficznego. Menadżer Ałły Pugaczowej zastrzegł jednak wyraźnie: gwieździe nie można robić żadnych prywatnych zdjęć. Gazeta miała otrzymać od piosenkarki oficjalne fotki, które mogła następnie umieścić na pierwszej stronie weekendowego wydania.

– Nie wiem, co to za świat – odparował Minc. – Ale wydaje się znajomy. Ten lasek, strumyk, niedźwiedź… Jakbym już gdzieś to widział – zamyślił się profesor.

– Jaki znów niedźwiedź? – Dziennikarz aż podskoczył na dźwięk tego słowa.

– Kręci się tam między drzewami – wyjaśnił Udałow.

– Eee, to niedźwiedzica – uściślił Gawriłow. – Szuka młodych. Taka zabawa w ciuciubabkę między matką a dziećmi. Jak byłem mały, też się tak bawiliśmy z bratem… – Chciał mówić dalej, ale Lew Chrystoforowicz uciszył go jednym gestem, przykładając palec do ust.

– Oni mogą gdzieś tutaj być – wyszeptał. – Nie zapadli się przecież pod ziemię.

Stendal rozejrzał się uważnie dokoła, jakby miał nadzieję, że gdzieś pomiędzy sosnami dostrzeże ukrytych mężczyzn w czarnych garniturach i przeciwsłonecznych okularach. Nie widząc ich, zrobił nawet krok do przodu. Już chciał postawić stopę za progiem łazienki, ale w ostatniej chwili Korneliusz chwycił go za ramiona i pociągnął do tyłu.

– Zwariowałeś?

– Dlaczego?

– A jeśli to jest tylko złudzenie? Fatamorgana? Rodzaj projekcji?

– Hologram? – dziennikarz popisał się światowym słowem. – Przecież profesor mówił, że krajobraz wydaje mu się znajomy…

– Ech, ty, żurnalisto! – Udałow powiedział to z wyraźnym przekąsem, pukając się przy okazji w czoło. – Książek się naczytałeś, a mądrości nie ma w tobie za grosz.

Gawriłow, Miszutin i Grubin zareagowali złośliwym rechotem, profesor natomiast taktownie milczał.

– A tak, naczytałem się – przyznał Stendal. – Znam całego Tołstoja, Turgieniewa, Czechowa, Gogola, Dostojewskiego…

– I co z tego – przerwał mu tę wyliczankę Kola.

– Łukianienkę poczytaj – dodał mechanik Miszutin. – Może wtedy zrozumiesz coś z tego, co cię otacza.

Dziennikarz nie podjął jednak tematu, zrezygnowany machnął ręką i wycofał się w głąb pokoju. Usiadł na krześle i zaczął bawić się pilotem do telewizora. Udałow z profesorem Mincem przez cały czas stali natomiast w drzwiach, które powinny prowadzić do łazienki i w milczeniu zastanawiali się, co dalej.

Po półgodzinnej burzliwej naradzie mężczyźni doszli wreszcie do konsensusu. Postanowili podzielić się na dwie grupy: Korneliusz Udałow wraz z Frołem Miszutinem i Kolą Gawriłowem zdecydowali się przekroczyć wrota do innego świata; pozostali, czyli profesor Minc, milczący przez większość czasu Sasza Grubin oraz wciąż jeszcze oszołomiony sytuacją, w jakiej się znalazł, dziennikarz Stendal mieli pozostać w pokoju sto dwanaście i tylko w wyjątkowym przypadku, przez co rozumiano przede wszystkim zagrożenie życia któregoś z trójki śmiałków, przekroczyć granicę pomiędzy światami.

By jednak niepotrzebnie nie ryzykować zdrowiem przyjaciół, profesor Minc przeprowadził na ich oczach prosty eksperyment naukowy. Z szafy wyjął drewniany wieszak i przez szeroko otwarte drzwi przerzucił go na drugą stronę. Wieszak upadł bezgłośnie na bujną trawę. Kola głośno odetchnął z ulgą.

– To znaczy, że możemy już iść? – spytał Miszutin.

– Jeszcze nie – odparł profesor i wyszedł do kuchni. Przyniósł stamtąd metalowy kubek, którym, podobnie jak wieszakiem, rzucił we wrota do innego świata. Kubkowi też nie przydarzyło się nic przykrego, nie licząc uderzenia w konar sosny.

– Wystarczy już chyba – stwierdził Udałow. Ale Minc wciąż wydawał się niespokojny. – O co chodzi, profesorze? – zapytał Korneliusz.

– Wieszak i kubek to przedmioty martwe – odpowiedział ze smutkiem na twarzy Lew Chrystoforowicz. – A ja wolałbym mieć pewność, że żywej materii też nic złego się nie przytrafi.

– Ależ to proste – zagadał Gawriłow. – Przyprowadzimy Łożkina i potężnym kopniakiem poślemy go na tamten świat.

Miszutin zarechotał, za co Stendal zmierzył go spojrzeniem bazyliszka.

– Przecież mu się należy – dodał usprawiedliwiająco Kola.

– Wesz jest, to prawda, ale jednak swój człowiek, guslarczyk – stwierdził Udałow, zamykając dyskusję i być może tym samym ratując Łożkinowi życie. – A pan – zwrócił się chwilę później do Minca – zaryzykowałby?

– Całe ludzkie życie to jedno wielkie ryzyko – profesor po raz kolejny odpowiedział tak, że trudno było pojąć, o co mu chodzi. Korneliusz najchętniej przyłożyłby mu w czapę. Ale bić uczonego – w Rosji się nie godzi.

– Cóż, w taki razie zaryzykuję – poinformował Udałow. – A wy – dodał, spoglądając w stronę Koli i Froła – jeśli upewnicie się, że nic mi się nie stało, ruszajcie za mną.

„Alea iacta est” – pomyślał, stając twarzą w twarz z wrotami do obcego świata. Za plecami pozostawiał nie tylko sprawdzonych przyjaciół, ale i całe swoje dotychczasowe życie. I trochę było mu żal. Lew Chrystoforowicz intuicyjnie odczytał chyba jego myśli, bowiem uspokajająco rzucił:

– Niech się pan nie martwi. Gdyby coś poszło nie tak… zaopiekuję się Ksenią.

Ostatnich słów Korneliusz już jednak nie usłyszał. Przekroczył próg i jego prawa stopa dotknęła bujnej trawy, zatapiając się w niej po kostkę. Jednocześnie w jego uszy wdarł się przeraźliwy pisk, jakby sprzęgnięcie dźwięku, który na szczęście po kilku sekundach ustąpił miejsca monotonnemu szumowi strumyczka. Do Udałowa dotarł także śpiew ptaków i złowróżbny ryk odchodzącej w stronę lasu, zapewne wciąż poszukującej swoich niesfornych małych, niedźwiedzicy. Było bardzo ciepło; słońce, mimo upływu czasu, wciąż stało w zenicie. Na czole Korneliusza pojawiły się pierwsze krople potu. Starł je wierzchem dłoni.

Dopiero teraz przypomniał sobie o mających ruszyć za nim Miszutinie i Gawriłowie. Odwrócił się, ale za plecami nie dostrzegł drzwi, za którymi powinien mieścić się pokój numer sto dwanaście w hotelu o dźwięcznej nazwie „Caryca Katarzyna”. Za plecami miał ścianę niezwykle gęstego lasu. Stwierdzenie, że w tej samej chwili Udałow wpadł w panikę, byłoby czystej wody eufemizmem – niewiele brakowało, aby w tej leśnej głuszy na nie wiadomo jakiej planecie powalił go atak serca. Był już bardzo bliski omdlenia, gdy nagle ściśle zrośnięte ze sobą konary rozchyliły się i wypluły wprost w jego ramiona Kolę i Froła.

– Auuuć! – zawył Gawriłow, chwytając się za uszy. – Co za kakofonia! – jęknął.

Po chwili tak samo zareagował Miszutin. Klął jeszcze przez dłuższy czas pod nosem, starając się jednocześnie wygrzebać z objęć Udałowa.

– Daj spokój, stary. Nie jestem aż tak nowoczesny. – Mechanik nie potrafił zrozumieć, dlaczego Korneliusz uśmiecha się do niego, jakby Froł był co najmniej osiemnastoletnią top-modelką.

Kola tymczasem pozbierał się i zaczął węszyć dokoła.

– Jesteśmy na Ziemi? – zapytał. Udałow tylko wzruszył ramionami. Na to pytanie nie odpowiedziałby teraz nawet słynny profesor Lew Chrystoforowicz Minc.

Swoją drogą, Korneliusz zastanawiał się, jak to było możliwe, że z pokoju widzieli świat po drugiej stronie drzwi, a na odwrót nie dało się nic zobaczyć. Miał jednak nadzieję, że Grubin i Stendal, wespół z profesorem, będą cały czas trzymać rękę na pulsie i jeśli zajdzie taka potrzeba, nie zawahają się ruszyć im z pomocą.

– Idziemy – zakomenderował, odrywając Miszutina od skubania trawy, a Gawriłowa od oskubywania kory z drzewa.

– Dokąd?

– Poszukamy strumyczka, który nam tak pięknie szemrze – odparł Udałow, dziwiąc się sobie samemu; ostatni raz był tak romantyczny chyba kilkadziesiąt lat temu, kiedy wybrał się z Ksenią na rowerową wycieczkę za miasto. Czy to było wtedy, gdy doszło między nimi do pierwszego zbliżenia, już nie pamiętał.

– Więc nie zwlekajmy. Szybciej zaczniemy, szybciej skończymy – podsumował Kola, zostawiając wreszcie w spokoju doświadczoną przez niego i jemu podobnych sosnę. Ruszył w stronę Korneliusza, po drodze jednak kopnął coś nogą; przedmiot potoczył się i uderzył Udałowa w kostkę. Ten pochylił się i wygrzebał z trawy metalowy kubek. Choć ucieszył go jego widok, nie miał zamiaru zabierać go ze sobą. Niech zostanie tutaj, wskazując miejsce ukrycia wrót.

« 1 … 4 5 6 7 8 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »