Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Varia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Kobiety imperium rzymskiego
Emma Southon
Luna to surowa pani
Robert A. Heinlein
Szpony mocy
Tui T. Sutherland
Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Pielgrzym
Terry Hayes
Cud w Dolinie Poskoków
Ante Tomić
Dwór skrzydeł i zguby
Sarah J. Maas
Taniec piżmowych szczurów
Krzysztof A. Zajas
Tymek, Czarny Kot i tajemnica Krzywej Wieży
Sylwia Winnik
Ukradłem mózg mojej genialnej siostry
Jo Simmons
Za szczytem
Sebastian Sadlej
Zadra
Robert Małecki

więcej »

‹Krakon 2005›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Organizator	GGFF, KGK, KKMF „Dżabbersmok”
Cykl	Krakon
Miejsce	Kraków
Od	10 lutego 2005
Do	13 lutego 2005
WWW	Strona

Od świtu do zmierzchu

Agnieszka ‘Achika’ Szady

1 2 3 4 »

Jazda pociągiem do Krakowa przypominała podróż do nieba: horyzont niepokalanie śnieżnobiałych pól niknął w oślepiającej jasności lekkiej mgiełki, w której rozpraszało się wstające słońce. Szkoła na Blachnickiego wydawała mi się dziwnie pusta, niemal wymarła, bez szturmujących wejście tłumów, do których przywykłam na poprzednich Krakonach.

Agnieszka ‘Achika’ Szady

Od świtu do zmierzchu

‹Krakon 2005›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Organizator	GGFF, KGK, KKMF „Dżabbersmok”
Cykl	Krakon
Miejsce	Kraków
Od	10 lutego 2005
Do	13 lutego 2005
WWW	Strona

Wykupiłam akredytację i zaczęłam błąkać się po budynku, usiłując przypomnieć sobie rozkład pomieszczeń, w których nie byłam dwa lata. Nie widziałam żadnej znajomej twarzy, więc ustawiłam się w węzłowym punkcie między barkiem a greenroomem, który nadal był tylko Klasą III C, bo nie wisiała na nim żadna kartka informacyjna. Miejsce okazało się doskonale wybrane, bo już po kilku minutach znalazła mnie Ewa Pawelec, a potem pojawili się jeszcze Szymon z Jo’Asią i parę innych osób. Tak się zagadaliśmy, że na oficjalne otwarcie przyszliśmy dopiero w połowie.

Tradycyjnie pierwszą prelekcją był multimedialny i jak zwykle bardzo profesjonalnie poprowadzony wykład Joanny i Macieja Szaleńców, tym razem o alchemii. Prelegenci przewidująco przywieźli ze sobą własny rzutnik i laptop, a nawet przedłużacz (który na wszystkich konwentach jest niezwykle newralgicznym elementem wyposażenia). Dzięki temu prelekcja odbyła się bez przeszkód, czego nie można powiedzieć o prelekcji Doroty Guttfeld „Jak rozpoznawać bogów egipskich z dużej odległości” – podłączenie sprzętu trwało chyba z 20 minut, a bez slajdów Dorota nie bardzo miała o czym mówić. Na szczęście przyniosła również skserowane rysunki co ważniejszych bogów i nimi się posiłkowała.

Na prelekcji o alchemii dowiedzieliśmy się m.in., które z obecnie używanych w chemii słów mają korzenie arabskie: oczywiście wszystkie zaczynające się na „al-”: alembik (ambix – puchar), alkaliczny (al-quali – popioły roślinne), alkohol, eliksir (xerion – lek). W średniowieczu uważano, że alchemia ma korzenie diabelskie lub też odwrotnie, boskie, gdyż oddzielenie światła od ciemności było jakby pierwszym procesem alchemicznym. Hermes Trismegistos był patronem alchemików, a jego przydomek wziął się z egipskiego zwyczaju mówienia „o wielki, o wielki, o wielki [imię]”, kiedy chcieli podkreślić ważność jakiegoś boga. Grecy byli praktyczniejsi i inwokację „po trzykroć wielki” zawarli od razu w boskim imieniu. Starożytni uważali, że materia składa się z czterech żywiołów wymieszanych w różnych proporcjach, a połączenie rtęci z siarką może dać złoto. Pewnie na zasadzie, że jak się coś żółtego zmiesza z czymś metalicznym, to powstanie żółty metal. W dalszej części prelekcji Maciej zdradził jednak, że alchemicy często pisali „nasza rtęć” i „nasza siarka”, więc tak naprawdę mogli mieć na myśli jakieś zupełnie inne substancje.

Po prelekcji o alchemii poszłam na „Druidyzm dla opornych” Dominiki Zduniewicz, Zuzanny Kołomeckiej i Aleksandry Kołomeckiej – te miłe dziewczęta stanowiły organizacyjną podporę Krakonu, bo oprócz tej prelekcji organizowały jeszcze pokazywanki mitologiczne, wykład o japońskich demonach i prelekcję o muzyce. Na prelekcji o druidach oprócz różnych rzeczy o druidach można było poznać celtyckie przysłowia i przesądy, na przykład takie fascynujące porady, że przypadkowo znaleziony koński ząb (chodzi o prawdziwy ząb, a nie roślinę o nazwie „koński ząb”) należy nosić przy sobie, a nigdy nie zabraknie nam pieniędzy. Szkoda, że krowie zęby tak nie działają, bo kilkanaście lat temu, kiedy moja okolica była bardziej dzika, często zdarzało mi się znajdować krowie szczęki lub nawet całe czaszki. Jeżeli przy wstawaniu przewrócimy krzesło, będziemy mieli pecha, od ukochanego nie wolno przyjąć pukla włosów ani czworonoga, a zaćmienie słońca anuluje wszystkie omeny.

fot. Agnieszka Szady

Na zakończenie prelekcji dziewczyny powiesiły na tablicy schematyczny rysunek druida, po czym pokazywały różne elementy stroju wycięte z papieru i kazały widowni go ubierać. Publiczność zareagowała entuzjastycznie acz niezupełnie zgodnie z oczekiwaniami i biedny druid skończył w bokserkach, satanistycznym podkoszulku, w spiczastej czapie na głowie oraz sierpem i młotem w ręku.

Następnie zaliczyłam wykład „Alternatywna starożytność czyli sandalpunk” – o powieściach i opowiadaniach wykorzystujących motyw starożytności rozwiniętej technicznie do poziomu XIX wieku (na przykład za sprawą jakiegoś genialnego wynalazcy) lub starożytności typu rzymskiego, która dotrwała do XIX wieku, kiedy to pojawiły się wynalazki typu napęd parowy. Coś takiego występuje np. w „Drugiej podobiźnie w alabastrze” M. S. Huberatha, chociaż tam akurat technologia pojawia się bardzo marginalnie, jako niezbyt ważne tło. Prelegent opowiedział też o pewnym cyklu powieściowym, w którym Rzymianie odkrywają Amerykę – narratorem jest Indianin o imieniu Orzeł, który po przypłynięciu do Rzymu nazywany jest Aquilą.

W piątek udało mi się dotrzeć do szkoły po 10.00, akurat na druga połowę prelekcji o średniowiecznej technice arabskiej. Krzysztof Piskorski opowiadał głównie o medycynie, co częściowo pokrywało się z prelekcją Andrzeja Pilipiuka z ubiegłorocznego Falkonu. Szczegółowo opisał organizację szpitali, zwanych po arabsku bismartanami – spore zdumienie widowni wzbudziła informacja, że były one w większości nie tylko powszechnie dostępne i darmowe, ale w co bogatszych wezyratach chorym jeszcze płacono za pobyt w szpitalu, jako rekompensatę za to, że w tym czasie nie mogli pracować. Ponieważ Mahomet powiedział, że „jedna godzina nauki daje więcej, niż doba modlitwy”, nauka w krajach arabskich rozwijała się bujnie; zalecana była wymiana doświadczeń między poszczególnymi ośrodkami, wolność opinii oraz uczciwe cytowanie tego, co napisali inni. Najsławniejszymi lekarzami, oprócz znanego wszystkim Ibn Sinny, czyli Awicenny, byli Al-Razi i Abul Kasis – ten pierwszy był autorem 25-tomowej encyklopedii zdrowia, która była w użyciu niemal do czasów nam współczesnych – jej tom poświęcony zarazom został po raz ostatni wydany w Anglii w roku 1949. Praktycznie każdy ze słynnych lekarzy był jednocześnie poetą (nie wiedziałam, że to poezja arabska po raz pierwszy upowszechniła rymy), matematykiem, filozofem, astronomem i Allach wie, kim jeszcze.

„Lupus Solitarius – Indianin w starożytnym Rzymie”<br><i>rys. Agnieszka Szady</i>

„Lupus Solitarius – Indianin w starożytnym Rzymie”
rys. Agnieszka Szady

Pod koniec prelekcji Krzysztof przeszedł do innych niż medyczne osiągnięć cywilizacji islamu: opowiedział m.in. o nakręcanych sprężynami robotach, które robiły wrażenie na gościach sułtana, podając do stołu. Następnie salę zajął bardzo sympatyczny i obdarzony pięknym głosem Maciej Antecki, który poniekąd kontynuował tematy techniczne, opowiadając nam o dziwacznych wynalazkach z dziedziny transportu. Prelekcja była ilustrowana multimedialną prezentacją, pokazującą fotografie wszystkich tych dziwnych machin – niektóre nigdy nie wyszły poza fazę projektu, większość jednak była zdolna do funkcjonowania. Zobaczyliśmy m.in. takie cuda, jak rowery pancerne, latające czołgi i jeepy, nadmuchiwany samolot firmy Goodyear, śmigłowiec jednoosobowy, samolot bez skrzydeł lub ze skrzydłami w kształcie pierścieni czy myśliwce pokładowe do bombowców B-36, podwieszane pod nimi na specjalnych haczykach. Polskim wkładem w światową myśl techniczną był wykombinowany przez hrabiego Potockiego blaszany sterowiec próżniowy, ciągnięty przez konie (zdziwiłam się, jakim cudem to miało latać – Maciej wyjaśnił, że nie latało, ale w owych czasach wierzono, że próżnia jest lżejsza od powietrza. Cóż, w sumie logiczne).

W samo południe udałam się na wykład trzech druidek o demonach japońskich. Dziewczyny nie miały wprawdzie rzutnika, ale pokazywały obrazki niektórych istot, a pozostałe wyczerpująco opisywały. Uzupełniłam swoją wiedzę wyniesioną z komiksu „Usagi Yojimbo” o wiele praktycznych informacji. Teraz już wiem, że spotkanego wodnika kappa należy pokonać w pojedynku sumo, a jeśli uznam, że nie dam rady, to powinnam mu się ukłonić – on wtedy odkłoni się grzecznie i wyleje sobie wodę z głowy, przez co stanie się niegroźny. Jeżeli będąc w Japonii znajdę na drodze niemowlę, to za nic w świecie nie wezmę go na ręce, gdyż wiem, że natychmiast urośnie ono do kolosalnych rozmiarów i zgniecie mnie na miazgę. Na bagnach będę uważać na trzy łasice z sierpami, rudego kota przepędzę jako wysłannika piekieł, ale za to nie przestraszę się ducha psotnej parasolki. Jeżeli zaś spotka mnie coś wyjątkowo dziwnego, będę wiedziała, że to iluzja wywołana przez złośliwe lisy kitsune.

Miejsce dziewczyn zajął w następnej godzinie Idril, czyli Michał Studniarek, z prelekcją o miejskich legendach w starożytnym Rzymie. Nie udowodniono wprawdzie, by po jego ulicach krążyła porywająca dzieci czarna lektyka, jednak nie brakowało innych dziwnych wymysłów, w które ludzie wierzyli. Na przykład o karczmarzach, którzy zmieniają gości w juczne zwierzęta za pomocą karmienia ich serem. Istnieli też specjalni ludzie, jakby prototyp dziennikarzy, zwani operariusami, którzy zbierali informacje na targach i w innych miejscach publicznych, ale ich w żaden sposób nie filtrowali, dzięki czemu Cyceron bawiąc na prowincji dowiedział się, że od pewnego czasu nie żyje…

O 14.00 miałam okienko, bo jakoś nie chciało mi się iść na wykład o machinach oblężniczych ani o grach komputerowych. Na korytarzu spotkałam świeżo przybyłego Andrzeja Pilipiuka: miał na sobie pąsowy kontusz i wełnianą czapkę z diablimi różkami oraz na piersi malutką Łucję w nosidełku. Przechodząc koło Greenroomu zerknęłam w jego otwarte drzwi – z wnętrza zamachała do mnie Ewa Pawelec i zawołała, żebym weszła. Usiadłam przy stoliku z nią, Idrilem i Szymonem; potem dołączyła do nas Ellen z Łucją. EwaP i Szymon natychmiast podyktowali mi kilka cytatów do kapowniczka; potem rozmawialiśmy sobie o tym i owym. W pewnej chwili podszedł do nas jakiś gżdacz i zaproponował herbatę – szybki rzut oka na nasze plakietki uświadomił mi, że jedyną osobą, która w Greenroomie przebywa legalnie, jest Idril. Nikt nas jednak nie wyganiał, więc rozmawialiśmy dalej spokojnie, aż w końcu opuściłam towarzystwo, by udać się na mitologiczne kalambury.

1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
Agnieszka ‘Achika’ Szady

1 XII 2023

Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.

więcej »

Razem: Odcinek 3: Inspirująca Praktyczna Pani
Radosław Owczarek

16 XI 2023

Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.

więcej »

Transformersy w krainie kucyków?
Agnieszka ‘Achika’ Szady

5 XI 2023

34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.

więcej »