Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Pożegnania 2020 (3/4)

Jarosław Loretz

1 2 3 »

Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2020 roku. Dziś miesiące lipiec-wrzesień.

Pożegnania 2020 (3/4)

Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2020 roku. Dziś miesiące lipiec-wrzesień.

Tradycyjnie na początku roku proponuję smutne rozliczenie strat w popkulturze, poniesionych przez upłynione dwanaście miesięcy. Wśród twórców o międzynarodowej – czy choćby krajowej – sławie, którzy od nas odeszli, na liście znalazły się i osoby mniej znane, niekiedy niezwiązane z procesami twórczymi. Zaręczam jednak, że posiadają one odpowiednio bogaty dorobek zawodowy bądź dokonania, które swego czasu odbiły się szerokim echem po sporej części globu, by się na tę listę zakwalifikować. Ba! Jest tu nawet nie byle jaki kot!

Zdaję sobie oczywiście sprawę, że wielu osób próżno tu szukać. Niestety, liczba odchodzących od nas pisarzy, muzyków, aktorów czy specjalistów związanych z branżą filmową z roku na rok rośnie. W tej chwili zaczynają wymierać twórcy związani z Bondami, ze Spielbergiem, z „Gwiezdnymi wojnami”, z zespołami muzycznymi święcącymi triumfy już nawet nie w latach 60., ale nawet 70. i 80., i coraz trudniej będzie o chwilę oddechu i zadumy. Przy tym zeszły rok był szczególnie bolesny, bowiem na nieuchronny proces wymiany pokoleń nałożyła się dodatkowo epidemia COVID-19, kosząca jeśli nawet nie bezpośrednio, przez wirusa, to z pewnością utrudniająca regularny dostęp do usług medycznych. A to skutkuje zgonami na schorzenia niekiedy jak najbardziej uleczalne. Jak by nie było, zapraszam do lektury.

W lipcu odeszli:

1. – Ida Haendel, brytyjska skrzypaczka polsko-żydowskiego pochodzenia. Mając 3,5 roku grała zasłyszane melodie na skrzypcach. Mając 5 lat otrzymała nagrodę Hubermana za zagranie koncertu wiolinowego Beethovena. Mając 7 lat – wzięła udział w I Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego, zajmując siódme miejsce. Mając 12 – zagrała recital w londyńskim Queen’s Hall. Koncertowała na całym świecie, z największymi sławami muzyki klasycznej. Nagrała 40 płyt.

6. – Charlie Daniels, amerykański wokalista, multiinstrumentalista, kompozytor i producent, współtwórca muzyki country-rockowej i southern-rockowej. Aktywny zawodowo od końca lat 50., dopiero w początkach lat 70. zaczął zyskiwać popularność, osiągając jej apogeum w roku 1979, kiedy jego „The Devil Went Down to Georgia” wspięło się na sam szczyt listy przebojów – i to ogólnych, a nie tylko country – i przyniosło mu statuetkę Grammy. W kolejnych latach coraz bardziej zbliżał się do czystego country, ale wciąż był bardzo popularny i postrzegany jako legenda.

6. – Ennio Morricone, włoski kompozytor i dyrygent, który ma na swoim koncie ścieżki dźwiękowe do ponad PIĘCIUSET filmów. Najlepiej kojarzony jest z muzyki do westernów („Za garść dolarów”, „Dobry, zły i brzydki”, „Człowiek zwany Ciszą”, „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie”, „Muły siostry Sary”), ale największe uznanie w postaci nominacji do Oscarów i/lub Złotych Globów przyniosły mu ścieżki do „Dawno temu w Ameryce”, „Misji” (Złoty Glob), „Nietykalnych”, „Ofiar wojny”, „Bugsy”, „1900: Człowieka legendy” (Złoty Glob), „Maleny” i „Nienawistnej ósemki” (Oscar i Złoty Glob). W 2007 otrzymał też Oscara za całokształt twórczości.

6. – Ernst Zacharias, niemiecki muzyk i inżynier. W latach 50. i 60. opracował szereg nietypowych instrumentów łączących brzmienie klasyczne z elektronicznym, produkowanych następnie przez firmę Hohner. Tak powstały Cembalet i Pianet (rodzaje elektrycznych keyboardowych pianin; to drugie urządzenie można usłyszeć m.in. w „I Am the Walrus” i „Getting Better” Beatlesów, „She’s Not There” The Zombies czy na wczesnych płytach Roxy Music), Guitaret (elektryczny lamellofon, nie cieszący się popularnością), Harmonetta (krzyżówka harmonijki ustnej z melodyką), Claviola (krzyżówka melodyki z akordeonem), a w końcu Clavinet (rodzaj elektrycznego klawikordu), który można usłyszeć w utworach m.in. Steviego Wondera, The Rolling Stones, ABBY, Pink Floyd czy Electric Light Orchestra.

14. – Jean-Jacques Blairon, belgijski piosenkarz, szerzej kojarzony jako J. J. Lionel. W latach 80. zrobił furorę piosenką „La danse des canards”, znaną u nas jako „Kaczuszki” i nadzwyczaj chętnie grywaną przez weselne kapele. W samej tylko Francji singiel z piosenką rozszedł się w nakładzie prawie trzech milionów egzemplarzy. J. J. Lionel nagrał później jeszcze dwie piosenki, „La Danse des petits chats” i „Moi je dois faire pipi”, ale nie miały one już takiego zasięgu.

20. – Wiktor Cziżikow, rosyjski grafik i karykaturzysta. Zilustrował ponad sto książeczek dla dzieci, w tym znaczną część autorstwa Eduarda Uspienskiego, a także zaprojektował Miszę, maskotkę zorganizowanych w Moskwie Letnich Igrzysk Olimpijskich 1980 roku.

25. – Peter Green, brytyjski blues-rockowy gitarzysta, wokalista i autor piosenek. Założyciel i lider grupy Fleetwood Mac, z którą nagrał cztery pierwsze płyty. Spośród zawartych na nich piosenek, które zyskały popularność tak wśród słuchaczy, jak i innych muzyków, były napisane przez niego „Black Magic Woman”, „Albatross”, „Man of the World”, „Oh Well” i „The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)”. W późniejszym okresie założył zespół Peter Green Splinter Group.

25. – Bernard Ładysz, światowej sławy bas-baryton; żołnierz Armii Krajowej i zesłaniec. Śpiewał w operach „Don Giovanni”, „Borys Godunow”, „Eugeniusz Oniegin”, „Cyrulik sewilski”, „Halka” i „Straszny dwór”, przy czym nagranie Arii Skołuby z tego ostatniego, bardziej znane jako „Ten zegar stary”, od lat jest kojarzone właśnie z nazwiskiem Ładysza i żyje swoim własnym życiem. U boku Marii Callas wystąpił w nagraniu „Łucji z Lammermooru”. Wziął udział w prapremierze „Diabłów z Loudun” oraz prawykonaniu „Pasji według św. Łukasza” i „Jutrzni” Pendereckiego. Wykonywał też partię Tewjego w „Skrzypku na dachu”.

25. – John Saxon, w rzeczywistości Carmine Orrico, amerykański aktor włoskiego pochodzenia. Karierę zaczął z przytupem, zdobywając w 1958 za rolę w „The Happy Feeling” Blake’a Edwardsa Złoty Glob dla najlepszej wschodzącej gwiazdy. Zdobył jeszcze nominację do Złotego Globu za występ w westernie „Appaloosa” (1966), ale wkrótce związał swoją przyszłość z produkcjami tańszymi, na ogół uznawanymi za klasę B. Spośród blisko dwustu jego ról warto wspomnieć Ropera z „Wejścia smoka”, porucznika Fullera z „Czarnych świąt”, Bullmera z „Ciemności” Dario Argento, oraz porucznika Thompsona z „Koszmaru z ulicy Wiązów”.

26. – Olivia de Havilland, amerykańska aktorka angielskiego pochodzenia, licząca sobie w chwili śmierci 104 lata. Karierę rozpoczęła w roku 1935 występem w „Śnie nocy letniej” Dieterlego. Jeszcze w tym samym roku dostała główną rolę w filmie „Kapitan Blood”, partnerując w nim Errolowi Flynnowi. Swoje nazwisko ugruntowała kolejnymi występami z Flynnem – w „Szarży lekkiej brygady” (1936), „Przygodach Robin Hooda” (1937), „Prywatnym życiu Elżbiety i Essexa” (1939) oraz „Dodge City” (1939). Następnie wkroczyła na drogę sławy, zyskując nominacje do Oscara za role w „Przeminęło z wiatrem” (1939), „Złotych wrotach” (1941) i „Siedlisku węży” (1948), a statuetkę zgarniając za występy w „Najtrwalszej miłości” (1946) i „Dziedziczce” (1949).

28. – Bent Fabricius-Bjerre, bardziej znany jako Bent Fabric. Duński pianista i kompozytor. Napisał muzykę do ponad setki – przeważnie duńskich – filmów, w tym do wszystkich części „Gangu Olsena”, również tych kręconych w Norwegii. Największą sławę – i to międzynarodową – przyniósł mu jednak instrumentalny utwór „Alley Cat”, wypuszczony w 1961 roku. Dotarł na szczyty list przebojów w USA i Australii, sprzedał się w milionie egzemplarzy i przyniósł Fabricowi nagrodę Grammy. W następnych latach Fabric wydał jeszcze 9 płyt z utworami instrumentalnymi, aczkolwiek żaden z nich nie powtórzył sukcesu „Alley Cat”.

31. – Alan Parker, brytyjski reżyser, producent i aktor. Jego filmy zgarnęły 6 Oscarów, 12 Złotych Globów i 19 nagród BAFTA. I nie ma się co dziwić, bo wyreżyserował m.in. „Bugsy Malone”, „Mississipi w ogniu”, „Drogę do Welville”, „Evitę”, „Życie za życie”, „Ścianę” Pink Floydów, „Ptaśka” i – otoczonego już swoistym kultem – „Harry’ego Angela”.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wiem, ale nie powiem
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Brytyjska autorka kryminałów Dorothy Leigh Sayers, w przeciwieństwie do Raymonda Chandlera czy spółki pisarskiej używającej pseudonimu Patrick Quentin, nie była rozpieszczana przez polskich reżyserów. W połowie lat 80. powstały jednak dwa oparte na jej opowiadaniach, zrealizowane przez Stanisława Zajączkowskiego, spektakle. Jeden z nich był adaptacją tekstu zatytułowanego „Człowiek, który wiedział, jak to się robi”.

więcej »

Z filmu wyjęte: Nurkujący kopytny
Jarosław Loretz

13 V 2024

Czy nikt z Was nie marzył, żeby popływać sobie pod wodą wraz z ulubionym koniem? Nie? To dziwne…

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Wehrmacht kontra SS
Sebastian Chosiński

7 V 2024

Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.

więcej »