Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Klucz Curtisa

Witold Werner

Co jest znakiem firmowym Richarda Curtisa, pozwalającym natychmiast odróżnić jego filmy od nieudanych podróbek typu „Dziewięć miesięcy”? Najogólniej: specyficzny przedni humor o smaku angielskiego śniadania, nad którym można by się specjalnie nie rozwodzić – po prostu iskra boża u twórcy, któremu przychodzą do głowy tak komiczne i smakowite pomysły. Jeśli jednak zastanowić się przez chwilę, to humor ten wpisuje się w pewne reguły.

Witold Werner

Klucz Curtisa

„…szybko napisz coś o jego filmach, zanim ostatni zejdzie z ekranów. Daj szansę ludziom, może jeszcze ktoś tego filmu nie widział. A tak, pójdzie do kina i zaleczy zimową depresję, wróci do domu autentycznie uszczęśliwiony. Przy okazji dowie się, jakim świetnym krajem jest Anglia – w grudniu trawniki są tam tak zielone, że aż szczypie w oczy”.

Dobrze, ale na wszelki wypadek najpierw szybka sonda: co sądzicie o filmach Richarda Curtisa? Zaczynam prowokacyjnie od znajomej – starej cnotki. „Macie fiuty jak fistaszki” – zaskakuję ją cytatem z „Notting Hill”. „Strasznie grubiańskie. Wcale nie śmieszne.” – słyszę w odpowiedzi. Rekordzista w swojej ponurości bombarduje mnie aż trzema słowami oznaczającymi to samo: „Świńskie, nieprzyzwoite i obsceniczne! Z czego tu się śmiać?”. No cóż…

Ale potem zaczynacie dzwonić Wy. Normalni ludzie. Mówicie, że kochacie te filmy. Gdy w telewizji lecą „Cztery wesela i pogrzeb”, to rzucacie wszystko, choć przecież macie ten film na kasecie i obejrzeliście go już setki razy. Że wyjście do kina na „To właśnie miłość” to pierwsze, co ostatnio robicie, gdy w duszy mrok.

Od jakiegoś czasu możemy cieszyć się uroczym obrazem „To właśnie miłość”. Pod tym – powiedzmy sobie szczerze – nieco żenującym tytułem kryje się niedbała na pierwszy rzut oka mozaika kilku mniej lub bardziej związanych z miłością historyjek. Film jest czwartą już historią, która wyszła spod pióra Richarda Curtisa i kontynuuje wyśmienitą serię rozpoczętą – to już tyle lat temu! – przez „Cztery wesela i pogrzeb”.

Kontynuuje? Choć mam nadzieję, że nie jest to ostatni film, to zaryzykowałbym stwierdzenie, że w jakiś sposób również podsumowuje. W „4 weselach…”, „Notting Hill”, „Dzienniku Bridget Jones” i „To właśnie miłość” można dopatrzyć się kilku wspólnych cech. Pamiętajmy jednak, że tym razem Curtis również wyreżyserował historię (co nawiasem mówiąc jest przejawem dziejowej sprawiedliwości – nareszcie wszystkie laury dla autora!). Nasilenie pewnych specyficznych właściwości jego twórczości osiągnęło – mam takie wrażenie – poziom maksymalny, co wyszło filmowi na zdrowie. Stał się – wybaczcie, że to same kolokwializmy – jeszcze bardziej pozytywny, prześmieszny, po prostu taki fajny i sympatyczny.

Co jest znakiem firmowym Richarda Curtisa, pozwalającym natychmiast odróżnić jego filmy od nieudanych podróbek typu „Dziewięć miesięcy"? Najogólniej: specyficzny przedni humor o smaku angielskiego śniadania, nad którym można by się specjalnie nie rozwodzić – po prostu iskra boża u twórcy, któremu przychodzą do głowy tak komiczne i smakowite pomysły. Jeśli jednak zastanowić się przez chwilę, to humor ten wpisuje się w pewne reguły.

Pierwszą z nich jest – choć brzmi to jak wewnętrzna sprzeczność – reguła spontaniczności. Ludzie robią to, czego na co dzień nie robią, mówią coś, czego nikt się po nich nie spodziewa, a zdarzenia mają się nijak do ich dotychczasowego życia. Premier zakochuje się w hostessie, gwiazda porzuca gwiazdę dla poczciwego sklepikarza, a z najbardziej nobliwych ust padają słowa powszechnie uznane za niecenzuralne.

Druga to obowiązkowa konfuzja. Curtis uwielbia wprawiać swoich bohaterów w zakłopotanie graniczące z paniką. Mistrzostwo konsternacji zostaje osiągnięte podczas przemowy weselnej Toma („Cztery wesela…”): „Gdy dowiedziałem się, że Jeffrey się żeni, pogratulowałem mu, bo jego poprzednie dziewczyny były raczej koszmarne – cieszy nas jednak to, że tak wiele z nich jest dziś z nami”. To oczywiście tylko jeden z wielu przypadków słów, które swoją bezczelnością – często niezamierzoną – wprawiają w osłupienie i w dobrym towarzystwie nie powinny mieć miejsca, a jednak zdarzają się. Wypowiadający je i ich adresat są śmiertelnie zmieszani, słowa są tak niewłaściwe i przeholowane, że aż śmieszne.

Filmy Curtisa nie stronią również od lekkiej frywolności, która o dziwo nie razi. Może to dlatego, że wszystkie te „O k…!” („Bugger!”) i „Ja p….ę” („Fuck me”) wypsnęły się, a naszym zadaniem jest udawać, że ich nie słyszeliśmy? A może dlatego, że padły w najmniej sprzyjającej sytuacji – np. podczas powitania premiera przy 10, Downing Street?

Na tym jednak lista zagrań Curtisa się nie kończy. Kolejnym żelaznym punktem każdego filmu jest umieszczenie na liście występujących postaci kogoś z establishmentu. Przypomnijmy: w „Czterech weselach” jest to figurujący w pierwszej dziesiątce najbogatszych Brytyjczyków Tom i jego arystokratyczna siostra Fiona, w „Notting Hill” oczywiście Anna Scott (nieważne, że to postać fikcyjna), w „Bridget Jones” pojawiają się Salman Rushdie i Jeffrey Archer, a w „To właśnie miłość” sam premier Wielkiej Brytanii David Coś Tam. Byłby to nic nie znaczący i tani trick, gdyby nie to, że Ich Wysokości są co i rusz narażani na (niekaleczącą na szczęście) śmieszność i muszą uważnie patrzeć, jak wysokie jest podium, na którym stoją – na wypadek, gdyby mieli z niego zlecieć. Ot, Tomowi na głowę spada kubik siana, wzięty prawnik musi się lać na ulicy z konkurentem, a szukający z ukochaną chwili intymności premier nagle staje oko w oko z publicznością szkolnych jasełek. Ustawianie Wielkich w takich sytuacjach likwiduje niemiły dystans, jaki na co dzień dzieli od nich szaraczków. Więc, choć rzeczywisty premier wzbudza we mnie sympatię i podziw dla swojej charyzmy, chciałbym wierzyć, że w zaciszu swojej rezydencji jest choć trochę podobny do filmowego Davida i zdarza mu się popełnić uroczą gafę lub palnąć jakieś głupstwo. Chciałbym wierzyć, że aktorka z pierwszej ligi – np. Julia Roberts – jest osiągalna dla tak zwanego zwykłego człowieka, że milioner może desperacko szukać kobiety, która „nie zwymiotuje na jego widok”, a Salman Rushdie życzliwie wskazać drogę do toalety. Dzięki tym filmom wierzę w to odrobinę bardziej i może dlatego tak te filmy lubię.

Ale lubię je też za niekonsekwencję. Choć każdy z nich jest anonsowany jako komedia, w żadnym nie zabrakło akcentu tragicznego – śmierci Garreta, zdradzonej Bridget, kalectwa żony najlepszego kumpla i chwili czyjejś słabości. Te smutne akcenty nie bardzo chcą się złożyć w logiczną całość i pewnie o to chodzi, bo inaczej każdy doszukiwałby się intencji Curtisa – co u licha kazało mu zestawić w filmie tak niedopasowane elementy. A tak zawsze można powiedzieć, że łzy odsuwają na bezpieczną odległość niebezpieczeństwo popadnięcia filmu w chichotliwość czy zbyt daleko posuniętą romantyczność.

I wreszcie: czy wszyscy zauważyli, że te filmy nie zaistniałyby bez Hugh Granta? Że spory ułamek swojej wyrazistości zawdzięczają pisanym pod niego rolom? Że role te tworzą wariackie zawijasy – od księgarza do premiera – i, choć różnią się stopniem pewności siebie bohatera, to mają jakiś wspólny mianownik: grantowskie mruganie oczami i sposób, w jaki mówi „Yes”, „Right” i „Excellent”.

Gdy na ekrany weszły „Cztery wesela…”, znajomy Anglik skonstatował z radością: oto wreszcie kwintesencja angielskiego humoru, niech świat dowie się w końcu, że śmiejemy się nie tylko z Benny Hilla. Że Anglicy nie są wcale tacy sztywni.

Nie wiem, co w Anglii mówi się teraz. Prawdę mówiąc ciężko jest podsumować to wszystko, gdy znowu przypomni Ci się jakaś kwestia z filmu i nagle, ku osłupieniu otaczających cię osób zaczynasz chichotać…

1 lutego 2004

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »