Trudno sobie wyobrazić lepszy film na przedświąteczny okres. Richard Curtis, twórca scenariuszy do szeregu znakomitych brytyjskich komedii z „Czterema weselami i pogrzebem” i „Notting Hill” na czele, tym razem chwycił się za reżyserię, kręcąc kolejną komedię romantyczną do swojego scenariusza. Siłą dotychczasowych komedii według Curtisa była barwna paleta postaci drugoplanowych. W przypadku „To właśnie miłość” skorzystano z tego jak najbardziej było można. Poprzez opowiedzenie jednocześnie kilkunastu nieznacznie tylko przeplatających się historii, Curtis nakręcił film właściwie jedynie z postaciami drugoplanowymi. Temat najprostszy z możliwych – różne oblicza miłości, choć każde potraktowane pobieżnie, gdyż czas filmu pozwalał poświęcić każdemu z wątków kilka do kilkunastu minut. Film oparto na dialogach, serii doskonałych, jak to u Curtisa, dowcipów słownych i barwnej galerii postaci. Curtis nie przegrał – bo przegrać nie mógł. Za jego sukcesem przemawia chwytliwy temat i doskonałe ustawienie daty premiery, plejada najlepszych brytyjskich aktorów z Hugh Grantem, Alanem Rickmanem, Liamem Neesonem, Emmą Thompson, Rowanem Atkinsonem i Colinem Firthem, wspierana przez liczną grupę ładnych dziewcząt. Oczywiście niektóre wątki bardziej przyciągają uwagę, inne mniej, ale nigdy nie trzeba długo czekać, aż powrócą historie bardziej zajmujące. Należy wyróżnić przede wszystkim nieocenionego Hugh Granta tym razem w roli brytyjskiego premiera ze smakowitym epizodem z Billym Bobem Thorntonem jako amerykańskim prezydentem (swoją drogą otrzymujemy odpowiedź, dlaczego takich komedii nie można nakręcić w Polsce – nikt u nas nie uwierzyłby, że polityk może być sympatyczny), rewelacyjnym Billem Nighy grającym podstarzałego cynicznego rockmana i mającego kilka najlepszych dowcipów filmu, a także wątek bardziej serio i poważniej zagrany – małżeńskie perypetie Alana Rickmana i przyciągającej uwagę Emmy Thompson. Nie ma tu jednego wspólnego happy endu – niektóre wątki kończą się źle, niektóre dobrze, niektóre pozostają w zawieszeniu – jak to w życiu. „To właśnie miłość” odwołuje się do typowo ludzkiej, zwłaszcza w dzisiejszych dość ponurych czasach, potrzeby pozytywnych emocji, śmiechu i – właśnie – miłości. Czy może więc dziwić, że film nie zachwycił krytyków, gdyż rzeczywiście nie wnosi do sztuki filmowej nic nowego, nie zachwyca reżyserią, aktorstwem, montażem, ale za to zachwycił widzów, bijąc wszelkie rekordy frekwencji? Ja na szczęście najwyraźniej nie jestem jeszcze w pełni krytykiem i pozostałem widzem, który nie pogardzi ciepłym, odwołującym się do uczuć, nie rozumu, filmem na święta.