Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Juan José Campanella
‹Sekret jej oczu›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSekret jej oczu
Tytuł oryginalnyEl Secreto de sus ojos
Dystrybutor Epelpol
Data premiery22 października 2010
ReżyseriaJuan José Campanella
ZdjęciaFélix Monti
Scenariusz
ObsadaSoledad Villamil, Ricardo Darín, Carla Quevedo, Pablo Rago, Javier Godino
MuzykaFederico Jusid, Emilio Kauderer
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiArgentyna, Hiszpania
Czas trwania129 min
WWW
Gatunekdramat, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Wola bezsilności
[Juan José Campanella „Sekret jej oczu” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W sytuacjach, kiedy człowiek czuje się przytłoczony niesprawiedliwościami – tymi wielkimi i tymi zupełnie małymi – większość daje za wygraną, ale zdarzają się także tacy, którzy okazują ogromną siłę woli i obnażają niemoc, w jakiej tkwimy. „Sekret jej oczu” Campanelli to film o opozycjach między systemem a jednostką, biernością a działaniem, kinem kryminalnym a love story. Pyta o granicę sprawiedliwości i mówi o rzeczach bliskich widzowi, dlatego właśnie trafia w istotę ludzkiej pogoni za porządkowaniem świata.

Ewa Drab

Wola bezsilności
[Juan José Campanella „Sekret jej oczu” - recenzja]

W sytuacjach, kiedy człowiek czuje się przytłoczony niesprawiedliwościami – tymi wielkimi i tymi zupełnie małymi – większość daje za wygraną, ale zdarzają się także tacy, którzy okazują ogromną siłę woli i obnażają niemoc, w jakiej tkwimy. „Sekret jej oczu” Campanelli to film o opozycjach między systemem a jednostką, biernością a działaniem, kinem kryminalnym a love story. Pyta o granicę sprawiedliwości i mówi o rzeczach bliskich widzowi, dlatego właśnie trafia w istotę ludzkiej pogoni za porządkowaniem świata.

Juan José Campanella
‹Sekret jej oczu›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSekret jej oczu
Tytuł oryginalnyEl Secreto de sus ojos
Dystrybutor Epelpol
Data premiery22 października 2010
ReżyseriaJuan José Campanella
ZdjęciaFélix Monti
Scenariusz
ObsadaSoledad Villamil, Ricardo Darín, Carla Quevedo, Pablo Rago, Javier Godino
MuzykaFederico Jusid, Emilio Kauderer
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiArgentyna, Hiszpania
Czas trwania129 min
WWW
Gatunekdramat, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Podczas ceremonii rozdania Oscarów za rok 2009 zaskoczeniem okazał się wynik rywalizacji w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Nie zwyciężyła obsypana wyróżnieniami „Biała wstążka” Hanekego, ani chwalony i obstawiany jako czarny koń wyścigu „Prorok” Audiarda. Złotą statuetkę odebrali twórcy argentyńskiego filmu kryminalnego „Sekret jej oczu”. Natychmiast rozpoczęły się dywagacje nad słusznością werdyktu i potencjalnej wyższości lub niższości filmu w stosunku do przegranych. Jednak nie ma powodu, aby zwycięskie dzieło Campanelli oceniać w systemie porównawczym, ponieważ „Sekret jej oczu”, podobnie jak jego konkurenci, to dzieło niezależne i indywidualne, nie dające się nawet zakwalifikować do żadnej filmowej kategorii. Może Amerykańska Akademia Filmowa po prostu dała się uwieść nadziei i przekonać obrazowi ludzkiej woli zmieniającej sytuacje beznadziejne?
Film Campanelli wygląda jak prowadzone równolegle kino obyczajowe, polityczne, kryminalne i społeczne ze zręcznie wplecioną, pełną subtelności, historią miłosną będącą odzwierciedleniem głównego wątku. Wszystkie zmiany zachodzące w bohaterze filmu, detektywie Benjaminie Esposito, które wywołuje w nim sprawa zgwałconej i zamordowanej kobiety, rzutuje na jego decyzje podejmowane w kontekście niespełnionej miłości do Irene, koleżanki z pracy. Tak jak w przypadku wątku romantycznego, Campanella żongluje także wieloma tematami i stapiającymi się ze sobą pomysłami fabularnymi. Miłość i jej siła sprawcza, agresja rodząca agresję, niejednoznaczność ludzkich poczynań, cienka granica między zemstą i sprawiedliwością, bezsilność systemu i bezsilność jednostki wobec bierności systemu – to wszystko składa się na ogólnie przygnębiający obraz świata, w którym nic nie jest pewne, nawet wina i kara. Campanella prowadzi narrację spokojnie i racjonalnie, bez poddawania się falom skumulowanych emocji, jakie poruszane przez scenariusz tematy mogłyby wywoływać. To dowód jego wielkiej reżyserskiej zręczności, ponieważ bogactwo tematyczne „Sekretu jej oczu” powoduje trudności z perspektywy wyrażenia pełnego wachlarza znaczeń drogą artystyczną. Jak połączyć wszystkie elementy bez przeciążania akcji niepotrzebnymi wątkami i utrzymując jednocześnie refleksyjne tempo, dzięki któremu jest czas i miejsca na przetrawienie wszystkim sugestii, aluzji i drobnych perełek scenariuszowych? Campanelli się ta sztuka udaje dzięki oszczędności w dozowaniu dramatyzmu i koncentracji na historii, a nie na drugim dnie interpretacyjnym. Reżyser nie demonstruje publiczności głębi czekającej do odkrycia pod przebraniem historii kryminalnej, tylko po prostu opowiada. To na widza spada dobudowanie reszty poprzez odczytanie ascetycznie podanych na ekranie wydarzeń.
Opowieść przedstawiona w filmie rozgrywa się na przestrzeni blisko dwudziestu pięciu lat. Emerytowany detektyw wraca do dramatycznej sprawy sprzed lat, która ściśle związała się z jego życiem prywatnym i zostawiła w nim nieodwracalne zmiany. Retrospekcje prowadzonego śledztwa płynnie przeplatają się z teraźniejszym powrotem Esposito do przeszłości. Zabieg rozbicia całości na długi okres czasu nie rozciąga na szczęście filmu i nie odciąga uwagi widza. Kolejne sceny, mimo że często oddalone od siebie latami, wynikają z siebie i stanowią wzajemny komentarz. Campanella bawi się wartością kryminalną filmu budząc ciekawość w kwestii zabójcy, zbrodni i roli, jaką odegrał we wszystkim mąż ofiary. Nie zmienia to jednak faktu, że w „Sekrecie jej oczu” liczy się przede wszystkim warstwa polityczno-psychologiczna. Rolę dominującą odgrywa strach, który paraliżuje i uniemożliwia jakąkolwiek formę działań – bunt, kontynuację propagowania danych idei czy postępowanie gdzieś obok systemu według własnej hierarchii moralnej. Istotę filmu trudno jest w sumie uchwycić, ponieważ dla każdego inny wątek może wysuwać się na przód. Pozytywne wartości mobilizujące do działania, samotność w cierpieniu, obojętność systemu, przemoc i występek, które prowadzą do powstania błędnego koła, bo niestłumione przez system zaczynają go penetrować i docierać do jednostki padającej ich ofiarą – jakkolwiek nie interpretować zamierzeń Campanelli, „Sekret jej oczu” okazuje się spełniać wymagania interpretatora. Uniwersalność przekazu staje się też jednak piętą achillesową filmu, ponieważ racjonalność wywodu odziera go z emocjonalności i pozostawia widza w pozycji obserwatora, a nie odbiorcy zaangażowanego.
Klamrą domykającą film jest mnogość drobnych scen, które zasługują na miano inscenizacyjnych perełek. Nie tworzą może całego naszyjnika, ale czynią z „Sekretu jej oczu” dzieło do powtórnego oglądania. Przykładem niech będzie przesłuchanie podejrzanego lub sekwencja w windzie, w której Campanella opiera się na jednym ujęciu. Te dwie sceny razem świetnie pokazują zależność typu oprawca-ofiara, czy może lepiej byłoby powiedzieć atakujący-broniący się, występujący z pozycji siły i z pozycji słabości. Reżyser eksponuje ironiczną i przewrotną zamianę tych ról, przy okazji przypominając, że nie ma podziału na czarne i białe, a szarość, która wynika z rozmazania niejednoznaczności może być oceniana z różnych perspektyw i w każdej wniosek będzie inny. Z „Sekretu jej oczu” wniosek jest natomiast jeden: Campanella opowiada po prostu o człowieku i jego pokrętnej naturze. I robi to świetnie.
koniec
16 grudnia 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.