Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Gareth Edwards
‹Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŁotr 1. Gwiezdne wojny - historie
Tytuł oryginalnyRogue One: A Star Wars Story
Dystrybutor Disney
Data premiery15 grudnia 2016
ReżyseriaGareth Edwards
ZdjęciaGreig Fraser
Scenariusz
ObsadaFelicity Jones, Mads Mikkelsen, Alan Tudyk, Donnie Yen, Ben Mendelsohn, Forest Whitaker, Diego Luna, Jonathan Aris
MuzykaMichael Giacchino
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiUSA
CyklGwiezdne wojny, Historie
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Ciemna strona Rebelii
[Gareth Edwards „Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Od razu wszystkich uspokoję: „Łotr 1” jest filmem dobrym. Odchodzącym klimatem od przygodowego charakteru całej serii „Gwiezdnych wojen”, niespecjalnie odkrywczym fabularnie, ale konsekwentnym w nastroju, spójnym z sagą, efektownym i nadal budzącym emocje.

Konrad Wągrowski

Ciemna strona Rebelii
[Gareth Edwards „Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie” - recenzja]

Od razu wszystkich uspokoję: „Łotr 1” jest filmem dobrym. Odchodzącym klimatem od przygodowego charakteru całej serii „Gwiezdnych wojen”, niespecjalnie odkrywczym fabularnie, ale konsekwentnym w nastroju, spójnym z sagą, efektownym i nadal budzącym emocje.

Gareth Edwards
‹Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŁotr 1. Gwiezdne wojny - historie
Tytuł oryginalnyRogue One: A Star Wars Story
Dystrybutor Disney
Data premiery15 grudnia 2016
ReżyseriaGareth Edwards
ZdjęciaGreig Fraser
Scenariusz
ObsadaFelicity Jones, Mads Mikkelsen, Alan Tudyk, Donnie Yen, Ben Mendelsohn, Forest Whitaker, Diego Luna, Jonathan Aris
MuzykaMichael Giacchino
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiUSA
CyklGwiezdne wojny, Historie
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Kiedyś rytm wprowadzania nowych części „Gwiezdnych wojen” był jasno określony: co trzy lata nowy film. Działało to w 1977, 1980 i 1983 roku oraz w 1999, 2002 i 2005. Pojawiały się oczywiście różne telewizyjne wypełniacze (nie mówiąc już o komiksach, książkach i grach), ale jeśli chodzi o pełnometrażowe produkcje kinowe, trzeba było zawsze czekać. Ogromny sukces finansowy wielkiej machiny produkcji Marvelowskich zachęcił Disneya, który w 2012 roku kupił za cztery miliardy dolarów Lucasfilm i całą franszyzę „Gwiezdnych wojen”, by zintensyfikować prace nad kolejnymi filmami. I tak nie tylko kolejne obrazy z głównego nurtu opowieści mają wchodzić co dwa lata (2015, 2017, 2019), ale i czas między premierami ma być wypełniony innymi historiami z gwiezdnowojennego uniwersum, robionymi oczywiście przez całkiem odrębne ekipy. Na pierwszy ogień poszedł „Rogue One” – umieszczona chronologicznie między „Zemstą Sithów” a „Nową nadzieją” opowieść o tym, jak Rebelia weszła w posiadanie planów pierwszej Gwiazdy Śmierci.
Akcja „Łotra 1” toczy się na kilka tygodni przed zasadniczą fabułą pierwszego filmu nakręconego w całym cyklu, czyli – używając oficjalnej chronologii „Gwiezdnych wojen” – tuż przed bitwą pod Yavin. Imperium kontroluje już ogromne obszary galaktyki, Rebelia rozpaczliwie toczy wojnę partyzancką. Jeden z imperialnych pilotów (gra go znany w „Wolnego strzelca” i „Długiej nocy” Riz Ahmed) ucieka, by przekazać wiadomość od prominentnego naukowca-inżyniera (Mads Mikkelsen), pracującego przy konstrukcji potężnej broni mogącej unicestwiać całe planety i grożącej Sprzymierzeniu błyskawiczną zagładą. Pilot ów wpada w ręce pewnego fanatycznego wojskowego watażki (Forrest Whitaker), prowadzącego wobec Imperium działalność terrorystyczną. Traf chce, że córka owego inżyniera (Felicity Jones) jest jednocześnie wychowanką owego watażki – nie ma więc wątpliwości, że to ona jest właściwą osobą do tego, by dotrzeć do imperialnego pilota i spróbować odebrać wiadomość od ojca. Ponieważ dziewczyna pragnie sama decydować o swoim życiu i niekoniecznie słuchać się rozkazów, otrzymuje do towarzystwa rebelianckiego żołnierza (Diego Luna), który ma za zadanie zadbać o powodzenie całej misji.
Początek filmu zaskakuje – i to nie tylko tym, że po raz pierwszy w historii filmu z sagi George’a Lucasa nie rozpoczynają napisy przesuwające się w głąb ekranu. Bardziej nietypowy jest chyba montaż początkowych scen – ostre cięcia między różnymi lokalizacjami, podrzucanie widzowi w dużym natężeniu skąpych informacji o bohaterach i sytuacji. Przyzwyczailiśmy się jednak, że wprowadzenia do filmów z uniwersum „Gwiezdnych wojen” są jednowątkowe i zwykle spokojniej wprowadzają widza w meandry fabuły. Potem jednak montaż się uspokaja, widza układa sobie fakty, a druga część filmu staje się bardziej konwencjonalną jednowątkową fabułą, nie próbującą już wprowadzać wielu formalnych eksperymentów. I w sumie okazuje, że scenariusz w gruncie rzeczy jest nieskomplikowany, prowadzący prosto do finału, który każdy widz znający dalsze losy planów Gwiazdy Śmierci jest w stanie w dużej mierze przewidzieć. Nie jest to jednak zarzut wobec filmu, bo cała sytuacja nie daje pola do popisu dla scenariuszowych wolt (i chyba gorzej by było, gdyby zachwiana została spójność cyklu przez fanaberie twórców skryptu) ale przede wszystkim dlatego, że główną zaletą „Łotra 1” jest konsekwentny nastrój filmu i przemyślana scenografia.
Znany z niskobudżetowego „Monsters” i wyskobudżetowej nowej „Godzilli” Gareth Edwards ma niewątpliwie swój pomysł na film. Odchodzi od lekkiej, przygodowej historii właściwej dla głównego nurtu na rzecz mroczniejszego klimatu bezwzględnej wojennej opowieści. W jej centrum stawia (podobnie jak Abrams w „Przebudzeniu Mocy”) zdeterminowaną dziewczynę, ale otacza ją już twardymi mężczyznami o zniszczonych twarzach, a mistykę (Moc jest tu wzywana praktycznie tylko w modlitwach) zastępuje batalistyką. I jak na „Gwiezdne wojny” jest to batalistyka całkiem brutalna, pokazującą wojnę z bliskiego ujęcia, nie oszczędzająca nawet główniejszych bohaterów. Sceny, w których Imperialne wojska niszczą siły rebelii przebijają nawet pierwszą scenę z „Nowej nadziei”. I tak ma być – bo przecież mówimy o jednym z najmroczniejszych okresów historii Odległej Galaktyki, gdy Rebelia rozpaczliwie walczyła o przetrwanie. Jest to inny mrok niż w najmroczniejszej dotychczas części cyklu, ale całkiem sugestywny.
Osobną sprawą jest scenografia, podążająca za deklarowaną przez Lucasa przy okazji filmu z 1977 roku wizją kosmosu zużytego, realistycznego, gdzie mamy wiarygodnie wyglądające lokacje, a nie sztuczną scenerię. Nie dojrzycie tu pałaców, futurystycznych miast przeszłości – mamy ponure zaułki i zimne, technologiczne wnętrza. Brudne ubrania, porysowane roboty i statki kosmiczne z widocznymi śladami użytkowania. Czasami błyśnie gdzieś cień fabrycznej nowości, ale wiem, że jest on w pełni zamierzony, pokazujący pojazd prosto spod igły, który zapewne wszedł niedawno do służby i odcina się od otoczenia – i to też przydaje tej scenerii wiarygodności.
Nie znaczy to, że w „Łotrze” nie ma tak po prostu efektownych scen – bez takowych nie byłyby to „Gwiezdne wojny”. Szturm rebelianckich myśliwców na skalistej planecie podczas deszczowej nocy robi duże wrażenie. Efekty działania superbroni odchodzą od tego, co widzieliśmy w innych filmach i przywołują raczej efekty użycia broni nuklearnej. Pięknie wychodzi też pewna wielka katastrofa kosmiczna – o tak, od strony wizualnej filmowi nie można niczego zarzucić. Gorzej natomiast wygląda ilustracja muzyczna – rezygnacja (po raz pierwszy w historii!) z usług Johna Williamsa nie wychodzi filmowi na dobre. Muzyka jest mdła, brakuje bardzo tak właściwych dla starych filmów motywów przewodnich głównych bohaterów, podkreślania nastroju sceny, właściwie dobrze wypada głównie to, co zostało bezpośrednio zapożyczone od Williamsa.
Aktorsko mamy tu do czynienia z całkiem solidną robotą – Felicity Jones jest w swej wiarygodna, Diego Luna w odpowiednich proporcjach łączy w sobie udawany cynizm z poczuciem obowiązku, reszta zespołu będzie miała swoje pięć minut by jakoś zaakcentować swą obecność na ekranie. Świetnie pokaże się główny czarny (choć w białym płaszczu) charakter filmu – grany przez Bena Mendelsohna Orson Krennic, psychopatyczny imperialny biurokrata, połączenie ambicji, żądzy władzy z okrucieństwem i bezwzględnością, okraszone elementami czarnego humoru. Pewnym ukłonem w kierunku fascynacji George’a Lucasa kinem samurajskim jest wprowadzenie granej przez Donniego Yena postaci Chirruta Îmwe, niewidomego wojownika, wzorowanego ewidentnie na postaci samuraja Zatoichiego.
Nie zabraknie też innych mrugnięć okiem do fanów. Wspomniane w filmie będą na przykład kryształy Krybar, czyli nigdy niewykorzystany McGuffin George’a Lucasa z jednej z wcześniejszych wersji scenariusza „Gwiezdnych wojen” z 1977 r. Przez chwilę przemknie nam przed oczami dwójka łajdaków z kantyny w Mos Eisley, a w epizodach zobaczymy jeszcze kilkoro znanych z dawnych lat bohaterów – a wygląd niektórych z nich będzie dla wielu widzów z pewnością dużym zaskoczeniem.
Tych mrugnięć nie jest jednak zbyt wiele (za dużo, jak wiadomo, zmienia film w parodię), a w gruncie rzeczy jest to opowieść bardzo serio, momentami niezwykle smutna, pasująca do tego momentu historii Odległej Galaktyki. Nawet firmowy elektroniczny roboci comic relief nie jest tym razem zabaweczką w stylu popiskujących R2D2 czy BB8, ale stanowi coś w rodzaju nawróconego Terminatora. Twórcy „Łotra 1” odchodzą też od tak oczywistego dla tego cyklu jednoznacznego podziału na dobro i zło, wprowadzając odcienie szarości w działaniach Rebelii – decyzje i akcje nie dające się moralnie wytłumaczyć, pokazujące w gruncie rzeczy demoralizujący charakter wojny, która nawet osobom z zasady dobrym każe robić złe rzeczy. Jest więc przy tym „Łotr 1” opowieścią o szukaniu w sobie prawdy, o odpowiedzialności, o odkupieniu win, o konieczności robienia tego, co słuszne. Podane jest to oczywiście w formie uproszczonej (jak wspominałem, scenariusz do bardzo wyszukanych nie należy), popkulturowej, ale nie można nie dostrzec takiego przekazu filmu.
Zapewne gwiezdnowojenni puryści mogą oburzyć się niektórymi rzeczami (na przykład: nic do tej pory nie sugerowało, że zniszczenie Alderaan nie było pierwszym bojowym wykorzystaniem Gwiazdy Śmierci), czy odejściem od przygodowego charakteru serii i czarno-białej wizji bohaterów, ale można uznać, że w spin-offowym cyklu można sobie na pewne odstępstwa pozwolić. Kanonu trzymajmy się w przypadku głównej serii, przy częściach odpryskowych dajmy szanse na odrębne wizje. Jeśli wszystkie będą przynajmniej na poziomie „Łotra 1”, nie powinniśmy żałować.
koniec
15 grudnia 2016

Komentarze

15 XII 2016   14:50:47

A ktoś wie co stoi za decyzją o rezygnacji z muzyki Williamsa?

15 XII 2016   15:05:15

Wreszcie po tylu latach nikt już nie zarzuci imperium, że zbudowali Gwiazdę śmierci którą można rozwalić jednym strzałem :-)

15 XII 2016   15:05:52

A można na to z dziećmi pójść (10 i 13)?

15 XII 2016   15:14:35

Podobno sceny bitewne są dużo bardziej realistyczne niż w innych SW. Ale 10 i 13 to chyba można...

15 XII 2016   17:49:48

10 i 13 można. Film nie jest drastyczny, ale są sceny, które są po prostu smutne i wrażliwe dzieci mogą je bardzo przeżywać.

15 XII 2016   19:55:51

Dzięki. Starsza płakała rok temu, jak Han Solo zginął.

15 XII 2016   23:48:24

Wszyscy płakaliśmy.

16 XII 2016   23:43:45

@Konrad

Niestety, nie ja. Kiedy Kylo Ren zdjął hełm, ktoś zawołał "Emo!" i cała sala dostała głupawkę.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Esensja ogląda: Grudzień 2016 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz, Marcin Osuch

Gwiezdny pył
— Kamil Witek

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Czerwiec 2014 (2)
— Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Maj 2014 (3)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Gabriel Krawczyk, Agnieszka Szady

17. Cropp Kultowe: Dzień 1. Potworna piękność
— Ewa Drab

Powrót Króla Potworów
— Krzysztof Spór

Strefa X, czyli kosmici z garażu
— Agata Malinowska

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.