Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Sylvester Stallone
‹Rocky Balboa›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRocky Balboa
Dystrybutor UIP
Data premiery9 marca 2007
ReżyseriaSylvester Stallone
ZdjęciaJ. Clark Mathis
Scenariusz
ObsadaSylvester Stallone, Milo Ventimiglia, Burt Young, Geraldine Hughes, James Francis Kelly III, Antonio Tarver, Mike Tyson
MuzykaBill Conti
Rok produkcji2006
Kraj produkcjiUSA
CyklRocky
Czas trwania102 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Ostatnia gonitwa Włoskiego Ogiera
[Sylvester Stallone „Rocky Balboa” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To był, obok filmów takich jak „Rambo”, „Commando”, „Motodiabły”, „Cobra”, „Akademia Policyjna”, „Krwawy sport”, „Amerykański ninja”, „Karate tygrys” i paru innych tytułów, jeden z hitów ery magnetowidów i wypożyczalni kaset, oglądany w tysiącach domów z którejś tam z rzędu kopii o grubym ziarnie obrazu i buczącym dźwięku. Bohater tego szlagieru, mięśniak z pasem mistrza i spodenkami ozdobionymi flagą Stanów Zjednoczonych, znalazł pośród kinowych herosów poczesne miejsce. „Rocky Balboa”, szósta z kolei część opowiadającego o nim cyklu, wreszcie go wieńczy.

Marcin T.P. Łuczyński

Ostatnia gonitwa Włoskiego Ogiera
[Sylvester Stallone „Rocky Balboa” - recenzja]

To był, obok filmów takich jak „Rambo”, „Commando”, „Motodiabły”, „Cobra”, „Akademia Policyjna”, „Krwawy sport”, „Amerykański ninja”, „Karate tygrys” i paru innych tytułów, jeden z hitów ery magnetowidów i wypożyczalni kaset, oglądany w tysiącach domów z którejś tam z rzędu kopii o grubym ziarnie obrazu i buczącym dźwięku. Bohater tego szlagieru, mięśniak z pasem mistrza i spodenkami ozdobionymi flagą Stanów Zjednoczonych, znalazł pośród kinowych herosów poczesne miejsce. „Rocky Balboa”, szósta z kolei część opowiadającego o nim cyklu, wreszcie go wieńczy.

Sylvester Stallone
‹Rocky Balboa›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRocky Balboa
Dystrybutor UIP
Data premiery9 marca 2007
ReżyseriaSylvester Stallone
ZdjęciaJ. Clark Mathis
Scenariusz
ObsadaSylvester Stallone, Milo Ventimiglia, Burt Young, Geraldine Hughes, James Francis Kelly III, Antonio Tarver, Mike Tyson
MuzykaBill Conti
Rok produkcji2006
Kraj produkcjiUSA
CyklRocky
Czas trwania102 min
WWW
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Jeden z kanonów kina, obficie reprezentowany przez najrozmaitsze gatunkowo filmowe obrazy, stanowi, że należy oszczędzić widzowi widoku końca wielkich bohaterów. Zostawia się ich zwycięskich, pozwala odjechać za horyzont, ku zachodzącemu słońcu, często przerywając opowieść w momencie ich wielkiego tryumfu, kiedy wróg już pokonany, kobieta zdobyta, pieniądze zagarnięte, a sława u stóp. Wyzwanie, słabość, tryumf nad słabością, sprostanie wyzwaniu – ten schemat obsłużył niezliczone westerny, kryminały czy sensacje, pozostając wciąż stosowanym wzorcem konstruowania fabuł. I nic w tym dziwnego, w końcu jest on odpowiedzią na potrzeby widzów, których rzadko obchodzi, co się z bohaterem działo przedtem, a co potem. Któż by chciał się dowiedzieć, że wspaniałego hokeistę, piłkarza, golfistę, niezłomnego kapitana statku, twardego komandosa czy przebiegłego agenta zeżarł rak, alkoholizm, depresja, cukrzyca, albo załatwił jadący po kielichu kierowca. Żywot wielu kinowych herosów to taki swoisty „Dzień świstaka”, w którym nie wychodzi się poza ustalone kanonem ramy. A jeśli już, to raczej po to, by pokazać, że emerytowany glina wciąż jeszcze ma parę, podstarzali astronauci nadal potrafią wykonać niebezpieczną misję, a wracający po latach do służby komandosi w boju bez trudu uwalniają spod skóry diabła.
W ten właśnie sposób – choć nie do końca – można ocenić szóstą już z kolei opowieść o bokserze Rockym. Brak numeru w tytule zdaje się sugerować, że tym razem to naprawdę koniec. Zważywszy na to, jak dobrze Sylwester Stallone wypadł w roli starego, zmęczonego pięściarza, śmiało można przyjąć, że to jego osobiste, w dodatku bardzo udane pożegnanie z tą rolą. Rolą, która pozwoliła mu stać się gwiazdą holywoodzkiego kina.
Do pierwszej części cyklu scenariusz napisał sam. Konsekwentnie wędrował z nim od wytwórni do wytwórni, równie konsekwentnie odrzucając wszelkie propozycje odkupienia praw autorskich. Postać głównego bohatera stworzył „pod siebie” i bardzo chciał zagrać tę rolę. W końcu postawił na swoim, tym oślim uporem zdobywając szansę, by wypłynąć na szersze wody. Prawdziwym wiatrem w żagle miała się dlań wkrótce stać rola Johna Rambo.
Seria o Rockym długo trzymała się wymienionych we wstępie obostrzeń. Od pierwszej części, w której nikomu nieznany bokser o wdzięcznym przydomku „Włoski Ogier” toczył pojedynek z uznanym czempionem Apollo Creedem, po część czwartą, gdzie przed całym Politbiurem stawiał czoła radzieckiemu czerwonoarmiście Iwanowi Drago.
Gorąca krew w natarciu i brak przeszkód, które mogłyby ją zatrzymać.
• • •
Rocky Balboa powraca do boksu jak Józef Oleksy do polityki - w wielkim stylu.
Rocky Balboa powraca do boksu jak Józef Oleksy do polityki - w wielkim stylu.
Gdy Stallone wrócił po latach do postaci Rocky’ego, mając już na koncie wiele innych, bardzo różnych ról (inna sprawa, że mało zróżnicowanych), będąc starszym i dojrzalszym, konieczna była inna stylistyka, daleka od klasycznego schematu wilczka wdrapującego się na szczyt lub walczącego o utrzymanie się tam. Toteż „Rocky V” koncentrował się na dobrze skądinąd znanych skutkach „odstawienia” sławy: doskwierającym braku zainteresowania, powracającym głodzie sukcesu, na którego zaspokojenie nie wystarcza już sił i determinacji, powrocie do prostego życia, na które trzeba zarabiać z miesiąca na miesiąc. I na tym, co najgorsze – potwornym, przytłaczającym uczuciu, że coś przeciekło przez palce, że jakiś wielki dar wyślizgnął się z rąk i przepadł bezpowrotnie.
„Rocky Balboa”, szósty i raczej już ostatni film z tego cyklu, stanowi dopełnienie części piątej. Samotność i znój – nieodłączni towarzysze każdego sportowca, z którymi Rocky musiał się zmagać co dnia, wynajdując nowe pokłady motywacji do morderczych ćwiczeń – na stare lata stają się jego towarzyszami, choć na polach innych niż sportowe. Umiera jego żona, kontakt z synem, mocno osłabiony w przeszłości, teraz jest jeszcze trudniejszy. Miejsc, w których bywał i których dawny kształt wciąż żywo wspomina, też już nie ma bądź straszą w nich ruiny. Zostaje mu stary, niezmiennie zrzędliwy szwagier Pauly, wspomnienia o minionej chwale, garść pamiątek, zawieszone na kołku rękawice. I tyle.
Stary żubr. Wyrobione w przeszłości nawyki wciąż działają, toteż codziennie rano wstaje, by się trochę poruszać. Jednak potem dzień spędza w swojej restauracji, witając gości i od czasu do czasu pozując do fotek. Jeździ zdezelowanym vanem, mieszka gdzieś na ubogim przedmieściu w norze niewiele lepszej od tej, którą zajmował na początku, gdy karierę dopiero miał u swoich stóp. Na dobrą sprawę mało robi poza czekaniem na śmierć.
Oczywiście nawet tak ponury obraz musiał otrzymać jakieś, bodaj nieliczne, jasne punkty. A nic nie świeci dla pięściarza jaśniej niż skąpany w jupiterach ring. Rocky znowu staje do pojedynku. Namawiają go do tego „białe kołnierzyki”, chcące zarobić czyimś kosztem duże pieniądze, ale akurat tym razem ich interes jest zbieżny z głęboką potrzebą tkwiącą w starym mistrzu. Chęcią, by się przekonać, czy jak już wejdzie na ring, to jeszcze ten jeden raz da radę zejść z niego na własnych nogach. Czy jeszcze raz usłyszy swoje imię skandowane przez tłum. Czy podczas treningu stare, sterane ciało pozwoli mu jeszcze raz wbiec po długich schodach i podskoczyć tryumfalnie na ich szczycie.
Nie ma oczywiście większego sensu oceniać tego filmu w oderwaniu od pozostałych części, jako samodzielnego dzieła. Niczego przełomowego, niczego nadzwyczajnego, niczego nietuzinkowego nie da się tam znaleźć. Niczego porywającego, niczego szokującego czy zachwycającego tam nie ma. Nie ma tam również niczego więcej niż kilka banalnych rozważań nad człowiekiem, jego odchodzeniem w przeszłość, pragnieniem wyróżniania się spośród reszty, chęci sprostania wszelkim przeciwnościom w osiągnięciu ambitnego celu. I tym, co się z nim dzieje, gdy mu owych podniet i ambicji zabraknie. To po prostu całkiem przyzwoite zamknięcie serii filmów, które wprawdzie nie stały się obrazami kultowymi, ale wniosły do kina coś niezapomnianego, w nowy, trochę bliższy realiom sposób pokazując krwawy bokserski sport.
Tym, którzy się wybiorą obejrzeć ostatnią walkę starego Rocky’ego, polecam także napisy po filmie. Będą się mogli przekonać, jak pewne sceny przechodzą do historii.
A one często są najważniejsze.
koniec
26 marca 2007

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Stara i nowa krew
— Jakub Gałka

Boys Are Back in Town
— Konrad Wągrowski

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (3)
— Jakub Gałka

Tegoż autora

Piosenki Wojciecha Młynarskiego
— Przemysław Ciura, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Wracaj, gdy masz do czego
— Marcin T.P. Łuczyński

Scenarzysta bez Wergiliusza
— Marcin T.P. Łuczyński

Psia tęsknota
— Marcin T.P. Łuczyński

Dym/nie-dym i polarne niedźwiedzie na tropikalnej wyspie
— Konrad Wągrowski, Jędrzej Burszta, Marcin T.P. Łuczyński, Karol Kućmierz

Zagraj to jeszcze raz, odtwarzaczu…
— Marcin T.P. Łuczyński

Panie Stanisławie, Mrogi Drożku!
— Marcin T.P. Łuczyński

Towarzyszka nudziarka
— Marcin T.P. Łuczyński

Tom Niedosięgacz
— Marcin T.P. Łuczyński

Filiżanki w zlewie
— Marcin T.P. Łuczyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.