Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
Thorgal dla dorosłych, czyli miłostki przystojnego wikingaCzym byłby bohater bez białogłowy, o którą mógłby walczyć? Niczym. Thorgal, jak wiemy, też miał swoją Aaricię, ale nie tylko ją – właściwie trudno znaleźć album, w którym nie byłoby kobiety mizdrzącej się do dzielnego wikinga. A skoro Rosiński sam przyznaje, że lubi rysować seksowne kobiety…
Jakub GałkaThorgal dla dorosłych, czyli miłostki przystojnego wikingaCzym byłby bohater bez białogłowy, o którą mógłby walczyć? Niczym. Thorgal, jak wiemy, też miał swoją Aaricię, ale nie tylko ją – właściwie trudno znaleźć album, w którym nie byłoby kobiety mizdrzącej się do dzielnego wikinga. A skoro Rosiński sam przyznaje, że lubi rysować seksowne kobiety…  Aaricia (praktycznie wszystkie albumy) Jedyna prawdziwa miłość Thorgala, a przynajmniej on tak deklaruje, choć wspaniałomyślnych pocałunków nie szczędzi nawet czwartoplanowym laleczkom. Dzielna, silna i wierna, nie licząc drobnych flirtów z książętami, których przyciąga do Aaricii błękitna krew (w końcu to księżniczka z rodowodem). Za mężem nie waha się nawet pójść w dziką dżunglę pełną komarów i upaprać się błotem. Noszenie się po książęcemu nigdy zresztą nie było mocną stroną Aaricii preferującej zgrzebne spódnice i własnoręcznie robione kożuszki.  Ubiór ma zapewne podkreślić emploi Aaricii – kobiety czystej i niewinnej, darzącej męża miłością niemalże platoniczną (nie to, co ta zboczona Kriss!). Zamysł zamysłem, ale ileż można utrzymać taki rygor, gdzie głęboki dekolt jest szczytem erotyzmu? Nic dziwnego, że w 17 albumie Aaricia pokazała trochę więcej ciała, a dziesięć odcinków później właściwie wszystko. Zresztą wybranka Thorgala jak zechce, to nawet ubrana od stóp do głów potrafi wyglądać bardzo zalotnie… • • •  Kriss de Valnor (zbyt wiele) Drugą po Aaricii najważniejszą kobietą w życiu Thorgala jest… Nie, nie ukochana córeczka Louve, ale nemezis tytułowego bohatera, arcyłotrzyca Kriss z Valnoru. Zabójczo piękna i zabójczo groźna, niestrudzona uwodzicielka świadoma swych walorów. Będąc drugoplanową bądź co bądź bohaterką, zdążyła na kartach komiksów uwieść cały legion postaci z Tjallem Porywczym na czele. Na Thorgala ma chrapkę od samiutkiego początku, ale ten regularnie ją olewa (w sensie: ignoruje), przez co Kriss zdaje się być jeszcze bardziej zawzięta… Tak czy siak odpowiada za największe krzywdy dotykające spokojną rodzinę Aegirssonów i jest przy tym jak alkohol wypity w zbyt dużej ilości – powraca w dość nieprzyjemnym stylu.  Kriss jest zdeklarowaną naturystką, bardzo chętnie bierze kąpiele nago, najchętniej wtedy, gdy wie, że ktoś na nią patrzy. Etatowa nudystka Rosińskiego, który już przy pierwszej prezentacji nie powstrzymał się przed zaprezentowaniem wdzięków górnych partii ciała Kriss (powstrzymał go za to cenzor – na szczęście nie w Polsce). Nic dziwnego: gibkie dzięki uprawianiu sportowego łucznictwa ciało, zalotnie trzepoczące rzęsy i długie pazurki. Tylko fryzura trochę jakby nie na czasie, ale Kriss zdaje się być do niej bardzo przywiązana – poza krótkim epizodem, gdy pozwoliła sobie na szaleństwo i powrót do uczesania z lat młodości.  Obie najważniejsze kobiety w życiu Thorgala miały też bardzo ciekawą wspólną scenę rozbieraną. W „Kriss de Valnor”, odpoczywając po trudach ucieczki z obozu niewolników, obie panie zażywają relaksu w łaźni. Wtedy to Kriss pokazuje jeszcze jedną cechę swojego charakteru – perwersyjność… (więcej w tekście „Najgorętsze komiksowe sceny erotyczne”). • • • Strażniczka kluczy („Nad jeziorem bez dna”, „Ponad krainą cieni”, „Strażniczka kluczy”, „Niewidzialna forteca”)  Najbardziej bezpruderyjna kobieta w całej sadze, i to na długo przed pojawieniem się Kriss de Valnor. Jej jedynym odzieniem są długie, zasługujące na wpis do księgi rekordów Guinessa włosy i złoty, noszony na biodrach (wystarczająco wysoko, czasem zresztą nienoszony wcale – niestety, tylko na szerszych planach) pas. Wyjątkowo perfidna, specjalnie nie daje się skadrować w pełnej krasie – przynajmniej nie na zbliżeniach – zawsze newralgiczne punkty przesłania a to czyjaś ręka, a to włosy, a to coś jeszcze. Od pierwszego wejrzenia czuje do Thorgala miętę, ale poczucie obowiązku nie pozwala jej wiązać się ze śmiertelnikiem. Kiedy w końcu zdecyduje się złamać zasady, pech chce, że akurat Thorgal nie jest do końca sobą. • • •  Shaniah („Czarna galera”, „Ponad krainą cieni”) Nastolatka o wyraźnie jeszcze dziewczęcych kształtach, ale psychicznie jak najbardziej dojrzała – klei się do Thorgala jak mucha do lepu. I wpędza go w koszmarne kłopoty, bo ten żadnych dewiacji nie uznaje (choć po prawdzie dziewczyna przekroczyła już wiek karalności), a w ogóle to bardzo nie lubi, jak ktoś źle mówi o jego żonie. A Shaniah nie odbiega od schematu niewiast pojawiających się na drodze szlachetnego wikinga – odrzucona, mści się. Na szczęście ostatecznie jej miłość do Thorgala bierze górę nad zazdrością i Shaniah pomaga bohaterowi, sama usuwając się w cień (i to dosłownie). • • •  Vlana („Władca gór”) Piersiasta rudowłosa Bawarka – a przynajmniej takie skojarzenia budzi sceneria i jej strój – niestety nie ma okazji donosić naszemu bohaterowi kolejnych kufli piwa. Zamiast tego musi bronić się przed obleśnym Saaxegardem vel Torricem, który sam ma na Vlanę chrapkę, ale podejrzewa, że ta ma się ku Thorgalowi. Oczywiście ma rację, bo dziewczyna żyje w górskiej chatce sama jak palec, a Aegirsson jaki jest, każdy widzi. Na tle innych kobiet wypada jednak blado i zbytnio się nie stara o pozyskanie Thorgala (być może przeszkodą jest świadomość istnienia Aaricii, choć innym kobietom to raczej nie wadziło…). Koniec końców jednak poświęca się dla przystojnego wikinga, płacąc za jego możliwość powrotu do ukochanej bardzo wysoką cenę. • • •  Ingrid („Rajska grota”, „Niewidzialna forteca”) Postać trzecioplanowa krótkiej historyjki „Rajska grota” zamieszczonej w „Zdradzonej czarodziejce”. Trzecioplanowa, bo właściwie ważniejsza jest jej młodsza siostra Skadia, ale że ta nie wyróżnia się zbytnio urodą, więc to kruczowłosa Ingrid pozostaje w pamięci. Oczywiście ma chrapkę na Thorgala, choć skrywa to za eufemistycznym „zostań naszym [wspólnym jej i sióstr – co za perwersja swoją drogą!] mężem”. Powraca wraz z siostrami w krótkiej migawce w „Niewidzialnej fortecy”, gdzie ma szansę przytulić się do pięknego wikinga. • • • Swanee („Giganci”) .jpg) Czy jest coś dziwnego w tym, że nawet boginie nie mogą się oprzeć Thorgalowi? Co prawda Frigg zachowuje zimną krew (i tak wszyscy wiedzą, że to ściema – zbyt często pomaga naszemu bohaterowi), jak na wyższe sfery przystało, ale już jej służka, walkiria Swanee, niespecjalnie kryje się ze swoim afektem. Niestety, trafiła na zły moment – Aegirsson właśnie odzyskał pamięć i wszystkie jego myśli krążą wokół powrotu w ramiona Aaricii. Kończy się na niewinnym buziaku i zmuszeniu Thorgala do przyznania, że jest piękna, choć to niewiele warte – znając nieskalaną szarmanckość potomka ludzi z gwiazd, nawet Arachnea mogłaby się spodziewać takiej grzeczności. • • •  Slivia Krajanka Thorgala z kosmosu, niedoszła oblubienica Gandalfa Szalonego. Okrutna, ale powodowana rozpaczą podobnie jak Ogotaj – na szczęście nie aż tak szalona. W sumie postać tragiczna. Ratuje Thorgala z opresji, ale nie za darmo. I wcale nie chodzi tu o zdobycie pewnych błyskotek, bo choć sama zdaje się być dla młodego wikinga trochę za stara (taaak, jasne), to… – patrz niżej. • • •  Pan Trzech Orłów Wbrew pozorom stuprocentowa kobieta, może tylko nosząca się zbyt męsko. Ładna, choć niektórym mogłoby przeszkadzać zbytnie podobieństwo do matki (patrz wyżej). Nie wiemy, czy leci na Thorgala (głupie pytanie – każda leci), bo go w sumie nie zna, ale w planach jest aranżowane małżeństwo tych dwojga. Niestety, ginie marnie, nie zdążywszy choćby skraść bohaterowi najmniejszego buziaka. • • •  Syrana („Klatka”) Księżniczka, siostra króla Galathorna, choć zachowania ma raczej prostackie – składa Thorgalowi bardzo bezpośrednią propozycję, podpartą filuternie wystawianym spod seksownego futerka ciałkiem. Thorgal bezceremonialnie prezent odrzuca, być może nawet nie dlatego, że spieszy do Aaricii, ale z powodu bardzo już niechlujnej kreski Rosińskiego. Syrana jest mściwa i pamiętliwa, choć na szczęście nie tak jak Kriss (przynajmniej jak dotąd nic na to nie wskazuje). • • •  Serena („Arachnea”) Właściwie z Thorgalem jako takim niewiele ma wspólnego, a przynajmniej stara się nie wykazywać wobec niego zbytniego zainteresowania (poza oczywiście czysto instrumentalnym wykorzystaniem – Thorgal miał być kolejnym z wielu jej oblubieńców). Nie mogło jej jednak tu zabraknąć, bo była ponoć w swym pięknie równa bogom. • • •  Śliczne Indianki (choć bardziej przypominają Filipinki, od innych postaci też się wyraźnie odróżniają) będące podporą – czasem bardzo dosłowną – Drewnianej Stopy. Mają dziwny gust, bo wolą starego, łysego i kulawego proto-Angola od przystojnego wikinga. Jednak dają się pocałować Thorgalowi i dają miłe wytchnienie od mrocznej przygody w krainie Qa, więc nie mogło ich tu zabraknąć. Poza tym mają same zalety: nie uznają górnej części bikini, niewiele mówią, chętnie przygotowują jedzenie. A jak trzeba, to i dybiącego na życie wroga palną w łeb. • • • Eryka („Strażniczka kluczy”) Prawdziwy rodzynek – nie chce Thorgala, a wręcz darzy go głęboką pogardą i nienawiścią (nie bez powodu), przez co ten musi wziąć ją siłą. Dzieje się to przy marach zmarłego męża Eryki, co nadaje całej scenie znamiona nekrofilii. Dzięki temu od razu domyślamy się, że tak naprawdę to nie mógł być Thorgal, który – podkreślmy to z całą mocą – wszelkim perwersjom mówi zdecydowane „nie”! • • •  Karlica („Błękitna zaraza”) Bezimienna i Bez-Stanika – czy może być coś lepszego? W sumie jest jeden feler: ta kobieta mierzy jakieś metr pięćdziesiąt w kapeluszu. Pewnie znaleźliby się tacy, którym by to nie przeszkadzało, ale Thorgal nie należy do takich zbereźników. Przyjacielski buziak i cześć.  • • • Haynee („Gwiezdne dziecko”, „Miasto zaginionego boga”) Właściwie nie powinna się tu znaleźć, bo do Thorgala żywi wyłącznie matczyne uczucia, ale jest zbyt istotną postacią – pomaga synowi odnaleźć i pokonać Vartha vel Ogotaja – by ją pominąć. Poza tym pod względem urody niczego jej nie brakuje, szczególnie atrakcyjnie prezentuje się w opiętym kostiumie à la Star Trek. • • •  Solveig („Wyspa wśród lodów”, „Aaricia”, „Wilczyca”, „Piętno wygnańców”) Na pewno podkochiwała się w Thorgalu, bo inaczej po prostu się nie da. Jednak jej przyjaźń i wierność Aaricii – z jej pomocą Aegirssonowie wyszli kilka razy z poważnych tarapatów – jest silniejsza, więc biedulka tłumi w sobie to uczucie i wiąże się z innymi, dość nieprzyjemnymi facetami. Jest nadzieja, że skoro Rosiński zafundował Aaricii intymną kąpiel z najgorszym wrogiem, to możemy kiedyś liczyć na najlepszą przyjaciółkę. • • •  Ilenia Ma swojego faceta, na Thorgala nawet nie spojrzy, obsesyjnie troszczy się o brata, poświęcając mu cały czas. Dzięki wyjątkowej niezdarności Rosińskiego nie jest nawet ładna. Ale za to jak prezentuje się w przebraniu kocicy! Mrrrrauu… • • •  Lehla Właściwie to kobieta Jolana, a nie Thorgala (jak zasugerowano w „Piętnie wygnańców” – nie pierwsza i nie jedyna), ale jako że występuje aż w czterech albumach, zasługuje na wzmiankę. Co prawda urodą nie grzeszy, pewnie dlatego, że poprzez brata jest skoligacona ze szninklami, ale cóż: rodziny się nie wybiera. Za to ma szansę na powrót, bo – podobnie jak Kriss de Valnor – zasłużyła na „chmurkę” (zakończenie „Błękitnej zarazy”). • • •  W przygodach Thorgala nie brak statystek, najczęściej spętanych niewolnic, które nie wnosząc wiele do fabuły, znacząco upiększają scenerię. Niektóre nawet nawiązują przelotny kontakt z bohaterem, jak niewolnica Veronara z „Czarnej galery”, która wybłagała u Van Hamme’a dwie (co prawda raczej krótkie) kwestie. Na pewno jednymi z najciekawszych „halabardzistek” są tancerki Zarkaja z „Błękitnej zarazy”, i to nie tylko ze względu na kolor skóry.  8 grudnia 2008 |
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
więcej »
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »
Wiosna w pełni także na rynku komiksowym. Jest z czego wybierać i aż strach pomyśleć, co będzie się działo w maju.
więcej »Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Kadr, który…: Czy te oczy mogą kłamać?
— Paweł Ciołkiewicz
Siedem wspaniałych: Lista mocno subiektywna
— Marcin Knyszyński
Kadr, który…: Ani Thorgal, ani Shaigan
— Marcin Osuch
Kadr, który…: Bohater sponiewierany (ale nie za mocno)
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Wielki Ranking komiksów Thorgala
— Esensja Komiks
Narodziny łagodnego potwora
— Jakub Gałka
List otwarty do Yvesa Sente
— Konrad Wągrowski
O czymś chyba jednak zapomniałam
— Konrad Wągrowski
Po komiks marsz: Grudzień 2010
— Esensja
Po komiks marsz: Listopad 2010
— Esensja
Wyłącz ten telewizor!
— Marcin Osuch
Śliczne i superproste
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Hrabia Monte Skarbek
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Ten Polak to wspaniały zawodnik!
— Konrad Wągrowski
Krótko o komiksach: Opowieść kompletna
— Marcin Osuch
Klasycznie i od nowa
— Dagmara Trembicka-Brzozowska
Legendarna Historia Polski: Umarł król, niech żyje król!
— Marcin Osuch
Legendarna Historia Polski: Gryzonie zemsty
— Marcin Osuch
Legendarna Historia Polski: Zanim pojawił się wiedźmin
— Marcin Osuch
Prosta historia
— Marcin Knyszyński
Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka
O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka
Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka
Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka
Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Ludzie jak krewetki
— Jakub Gałka
Katana zamiast pazurów
— Jakub Gałka
Trzy siostry Thorgala
— Jakub Gałka
Tak sobie myślę, że przydałby się jakiś suplement. W tej chwili brakuje jednej z najważniejszych "miłostek"