Wygląda na to, że autor przejął się oskarżeniami o niepoprawny politycznie obraz zderzenia cywilizacji, i - posypując głowę popiołem - postanowił przedstawić bardziej wyważony obraz zmagań grecko-perskich. Grecy nie są już tak jednoznacznymi obrońcami cywilizacji przed bezwolnymi masami prowadzonymi na rzeź przez boga. Owszem, sympatia autora zdaje się być po stronie Hellenów, ale w przeciwieństwie do „300” daje też „dojść do słowa” Persom. Przede wszystkim jednak Miller w „Kserksesie” używa zupełnie innego sposobu narracji. To nie jest opowieść o jednym wydarzeniu, bitwie, która urosła do miana symbolu. Zgodnie z podtytułem komiksu, „Upadek domu Dariusza, świt ery Aleksandra”, Miller postanawia przeprowadzić czytelnika praktycznie przez całość wojen grecko-perskich, poczynając od powstania jońskiego w 499 roku p.n.e. a kończąc na zdobyciu Persepolis przez Aleksandra Wielkiego w 330 roku p.n.e. Przypomina zwycięską bitwę pod Maratonem, gdzie dużo mniej liczni Grecy wygrali dzięki formacji falangi. To daje autorowi pretekst do bliższego przedstawienia dowodzącego Persami Dariusza i jego syna Kserksesa. Wygląda na to, że Millera bardziej od historii zmagań dwóch nacji interesują ich przywódcy. Być może dlatego dużo czasu poświęca Grekom: Ajschylosowi, Temistoklesowi, Miltiadesowi a przede wszystkim kilka rozdziałów - Kserksesowi. Ale autor nawet nie udaje, że stara się przedstawić historyczną postać. Górę bierze zamiłowanie do superbohaterów i w takim duch prezentuje perskiego króla-boga. O ile w „300”, wytatuowany i wykolczykowany Kserkses był na swój sposób realny, to tym razem rysownik nadał mu wygląd zgoła surrealistyczny zarówno ze względu na kształt postaci jak i zdobiące go kolorowe, świecące kamienie. Jedynym Grekiem, którego Miller „stroi” w podobny sposób jest Aleksander Wielki. I być może dlatego na tylnej okładce albumu znajdujemy nieprecyzyjną informację, że Grecy przeciwstawili się Kserksesowi właśnie pod wodzą Aleksandra. Bo może wcale nie chodziło o prawdę historyczną, ale o skonfrontowanie dwóch twórców wielkich imperiów. Bo może, wbrew pozorom, ci wodzowie tak bardzo nie różnią się od siebie. I być może dlatego, przy ciele skrytobójczo zamordowanego Dariusza III-go, potomka Xerxesa, Aleksander wypowiada znaczące słowa: „śpij, przyjacielu”.