Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

David Gemmell
‹Echa wielkiej pieśni›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułEcha wielkiej pieśni
Tytuł oryginalnyEchos of the Great Song
Data wydania27 września 2005
Autor
PrzekładMichał Jakuszewski
Wydawca Zysk i S-ka
ISBN83-7298-798-X
Format432s. 115×183mm
Cena32,90
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Przeczytaj to jeszcze raz: Narodziny legendy
[David Gemmell „Echa wielkiej pieśni” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Echa wielkiej pieśni” zwracają uwagę interesującym pomysłem na świat przedstawiony. Są przy tym powieścią o bardzo skondensowanej fabule tak, że aż żal, iż pomysły autora i bohaterowie nie zostali przedstawieni obszerniej.

Beatrycze Nowicka

Przeczytaj to jeszcze raz: Narodziny legendy
[David Gemmell „Echa wielkiej pieśni” - recenzja]

„Echa wielkiej pieśni” zwracają uwagę interesującym pomysłem na świat przedstawiony. Są przy tym powieścią o bardzo skondensowanej fabule tak, że aż żal, iż pomysły autora i bohaterowie nie zostali przedstawieni obszerniej.

David Gemmell
‹Echa wielkiej pieśni›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułEcha wielkiej pieśni
Tytuł oryginalnyEchos of the Great Song
Data wydania27 września 2005
Autor
PrzekładMichał Jakuszewski
Wydawca Zysk i S-ka
ISBN83-7298-798-X
Format432s. 115×183mm
Cena32,90
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Jako że pierwsze spotkanie z prozą Davida Gemmella okazało się satysfakcjonujące, zdecydowałam się sięgnąć po kolejną powieść angielskiego autora. „Echa wielkiej pieśni” wzbudziły we mnie nieco mniej emocji niż „Rycerze mrocznej chwały”, tym niemniej uważam, że również zasługują na uwagę.
Na pierwszy plan wysuwa się koncepcja świata. Do tej pory miałam okazję przeczytać kilka utworów, gdzie elementy przynależące fantasy mieszały się z typowymi dla SF. W takim przypadku akcja albo toczyła się na innej planecie, albo też w odległej przyszłości, gdzie oprócz pozostałości dawnych technologii działała również magia. David Gemmell zdecydował się na nieco inne rozwiązanie – w jego świecie istnieje magia ale zarówno sposób jej pozyskiwania i wykorzystywania, jak również niektóre wątki bardzo mocno kojarzą się z SF.
Jeśli być upartym, można by dopatrzyć się w „Echach…” wątków postapokaliptycznych. Cywilizacja Awatarów przez stulecia rozkwitała dzięki umiejętności pozyskiwania energii ze słońca. Moc ta była wykorzystywana do zasilania różnego rodzaju urządzeń, broni energetycznej, statków i pojazdów. Zapewniała także swoim użytkownikom nieśmiertelność. Awatarowie zbudowali ogromne imperium, w którym traktowani byli niemal jak bogowie a podporządkowane narody wykorzystywane były bez skrupułów, równie bezwzględnie też szafowano życiem „podludzi”. Jeden z awatarskich mędrców przewidział jednak zbliżającą się katastrofę, w którą uwierzyła jedynie garstka jego rodaków. Uczony oczywiście miał rację – gwałtowna zmiana kąta nachylenia osi obrotu planety spowodowała liczne kataklizmy. Najpotężniejsze miasta Awatarów zostały zatopione a ich elektrownia, to znaczy piramida zniknęła pod lodem. Niedobitki zdołały przetrwać, głównie dlatego, że energię można było pozyskiwać również z istot żywych (bardzo zbliżony pomysł pojawił się też w „Rycerzach mrocznej chwały”). Wysysanie sił życiowych z przedstawicieli podbitych ludów nie było jednak w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb, do tego zniewolone narody dostrzegły słabość okupantów, podobnie ościenne państwa zaczęły szykować plany podboju. Ekspedycja mająca na celu zdalne zaczerpnięcie mocy z piramidy zakończyła się tylko połowicznym sukcesem.
Już same przedstawione wyżej koncepcje wystarczyłyby na podstawę dla wielu rozmaitych fabuł. Gemmell dodał do tego jeszcze najeźdźców ze świata równoległego, Almeków, wyznawców Kryształowej Bogini, znających jedynie sposób zasilania swoich piramid za pomocą krwawych ofiar.
Wachlarz pomysłów i wątków, zawarty na kartach „Ech…” mógłby z powodzeniem posłużyć do stworzenia kilkutomowego cyklu. Tymczasem Gemmell ograniczył się do jednej, czterystustronicowej powieści. W tym konkretnym przypadku nieco żałuję jego decyzji. Podczas gdy bolączką wielotomowych cykli jest nużąca rozwlekłość, „Echa wielkiej pieśni” zostały napisane wręcz lakonicznie.
Czytając, odnosi się wrażenie, że każda scena i każdy dialog są elementami przemyślanej i konsekwentnie wznoszonej konstrukcji – jeśli zostały wprowadzone to po to, by popchnąć akcję do przodu lub też posłużyć do przedstawienia którejś z postaci. Budzi to uznanie, lecz przy tym wywołuje wrażenie emocjonalnego chłodu. Wszystko jest ściśle wykalkulowane, przez co dostrzega się bardziej zazębiające się trybiki, niż borykających się z losem bohaterów.
Jeśli chodzi o tych ostatnich, zostali oni nakreśleni bardzo oszczędnie, co nie przeszkadza kilkorgu z nich na dłużej zapisać się w pamięci. Ciekawa jest postać Sofarity, młodej wieśniaczki znienacka obdarzonej potężną mocą. Na uwagę zasługuje też Viruk – przyznam, że spośród znanych mi postaci z książek fantasy, to właśnie bohater Gemmella jest najlepiej przedstawionym szaleńcem. Z bohaterów drugoplanowych młody król Ammon jest postacią niejednoznaczną a przez to interesującą.
Choć „Echa…” można wpisać w schemat heroiczny, autor podszedł do niego twórczo. Wielu bohaterów to Awatarowie, którzy pogardzają życiem innych ras i mają niejedno na sumieniu. Ci, których czytelnik chętnie widziałby martwymi przeżywają i odwrotnie. Jedna z postaci ratuje dziecko, by niedługo potem znaleźć jego ciało na stosie wypatroszonych przez Almeków zwłok. Gdzie indziej pada stwierdzenie, że zamiłowanie do zabijania jest nieodłączną częścią natury ludzkiej zaś ci, którzy pragną harmonii, w większości kończą zamordowani przez swoich pobratymców. Być może heroizm w pojęciu Gemmella zasadza się na tym, że jednostki są w stanie zdobyć się na szlachetne czyny mimo wszystko.
Dodam też, że przyjemnym pomysłem było otwieranie niektórych rozdziałów fragmentami legend, jakie w świecie powieści powtarzano stulecia później po opisywanych wydarzeniach. Oczywiście zarówno imiona, jak i przedstawiane wypadki uległy przekształceniu – śledzenie powiązań i transformacji motywów oraz postaci stanowi dodatkowy smaczek podczas lektury.
Na zakończenie jeden cytat: „w naturze ludzi leży otaczać się murami. Wydaje im się, że w ten sposób uchronią się przed cierpieniem, ale w rzeczywistości skutek jest odwrotny. Cierpienie i tak przedostaje się do środka, ale potem tłucze o mur, nie mogąc wyjść na zewnątrz”.
Odniosłam wrażenie, że „Echa wielkiej pieśni” miały potencjał, który pozwoliłby na stworzenie obszerniejszej i bardziej poruszającej powieści. Niemniej pozostają one ciekawą, wartą przypomnienia pozycją.
koniec
21 października 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Miłosz Cybowski

29 IV 2024

Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

więcej »

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
Joanna Kapica-Curzytek

28 IV 2024

Czym tak naprawdę jest tytułowa siła? Wścibstwem czy pełnym pasji poznawaniem świata? Trzech znakomitych autorów odpowiada na te i inne pytania w tomie esejów pt. „Ciekawość”.

więcej »

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Z tego cyklu

Kto zamordował Kallego?
— Sebastian Chosiński

Czcij bliźniego swego!
— Sebastian Chosiński

Tak nieprawdopodobne, że aż przerażające
— Sebastian Chosiński

Zetrzeć uśmiech z twarzy niegodziwca
— Sebastian Chosiński

Biali i czarni – bohaterowie i kanalie
— Sebastian Chosiński

Wallander kontra komunistyczni fundamentaliści
— Sebastian Chosiński

Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński

Eddie, Gino i Tony
— Sebastian Chosiński

Gliniarz na rowerze
— Sebastian Chosiński

Pozornie bez związku, niemal bez trupa
— Wojciech Gołąbowski

Tegoż autora

Tryby historii
— Beatrycze Nowicka

Imperium zwane pamięcią
— Beatrycze Nowicka

Gorzka czekolada
— Beatrycze Nowicka

Krótko o książkach: Kąpiel w letniej wodzie
— Beatrycze Nowicka

Kosiarz wyłącznie na okładce
— Beatrycze Nowicka

Bitwy nieoczywiste
— Beatrycze Nowicka

Morderstwa z tego i nie z tego świata
— Beatrycze Nowicka

Z tarczą
— Beatrycze Nowicka

Rodzinna sielanka
— Beatrycze Nowicka

Wiła wianki i to by było na tyle
— Beatrycze Nowicka

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.