żenująca recenzja. czy jej autor przeczytał choć tytuły tomów? cytuję: - ha, ha, ha! "Północne Wiatry" to tytuł tomu trzeciego! jeżeli autor ma coś do pilipiuka to należy się umówić z nim przed knajpą - a nie bzdury po internecie wypisywać. powieść doskonała - przeczytałem trzy tomy z zapartym tchem.

Młody człowieku, jeżeli ktoś pisze negatywną recenzję książki, to znaczy, że książka mu się nie podobała, a nie że "ma coś" do autora - czy to takie trudne do pojęcia?

Szkoda, że autor recenzji nic nie wyniósł z Norweskiego dziennika- dla mnie to rewelacyjne książki, niby spokojna akcja, a jednak wciąż coś się dzieje. No i postać głównego bohatera- świetnie wykreowana!

Cóż, każdy ma prawo do własnego zdania... Ja jestem w połowie drugiego tomu. Humor jest dobry, akcja może i dość powolna, ale bardzo wciąga, a bohaterów nie nazwałbym "papierowymi". Rzeczywiście, mogłoby być więcej równoległego wątku z tym mikrobiologiem, ale i tak książki są bardzo dobre.

Widze, ze komentujacy na plus jedynie potwierdzaja prawdziwosc wrazen recenzenta. Podoba sie dzieciom, dzieciom, ktore szkoly nie lubia, a Szklarkiego pewnie nawet nie widzialy. Jestem rowiesniczka Pilipiuka, moze starsza kilka lat i naprawde czytajac te wynurzenia mlodocianego bohatera na temat szkoly i w ogole jego podejscia do otoczenia, rowiesnikow, swiata, az mnie skrecalo. Żylam w tym samym komunizmie to autor moze nawet dluzej i naprawde, naprawde trudno mi miec takie jakies idiotyczne i ponure wrazenie jak on. Lubilam szkole, lubilam nauczycieli, wielkim kujonem nie bylam, ale trzeba bylo sie niewasko starac, zeby konczyc ze swiadectwem troj a obecnie dwoj, bo tak i juz. Nie wiem jak auotor, ale za jego i moich czasow istnialy w szkolach te rozne kolka zainteresowan, bylo hrcerstwo, byly wycieczi, a z braku zabawek kapitalistycznych nawizywalo sie naprawde interakcje miedzyludzkie. Zaczytywalo sie tez ksiazkami. Lektury sa moze i nudne, ale wina ich doboru i zabijania ich przez sposob uczenia o nich, ale takiego Sienkiewicza czytalam z duza przyjemnoscia, a od Szklarskiego oderwac sie nie moglam i nie wiem czy autor pamieta, ale np. tom jego przygod w Ameryce byl niezla gratka na czarnym rynku. Tez mnie zanudza poki co Dzeinnik na smiec, gorzej niz pamietnik nastolatki i grafomanstwo pelna geba. Zastanwialam sie kiedy autor zacznie pisac o uzywaniu lazienki niczym Szeldon, co od minuty... Tak pisac tez umiem i potrafi kazdy przecietny w miare obcykany z jezykiem Polak, ale problem tkwi w tym, ze ja sobie tak popisze co najwyzej ze znajkoma, pbma, fanfika, a nie bede wciskac tego wydawcy i wmawiac czytajacym, ze niezwykle wciagajace. Dla mnie tak, dla innych niekoniecznie. Pilipiuk widze tez wpada w chrobe Sapkowskiego, proby oderwania sie od tematu, ktory czytelnicy lubia, a on nie, z jednoczesnym realizowaniem jakichs ambicji historycznych i swoich konikow. Mamy wiec w kazdej ksiazce do wypeku i obrzydzenia watki rosyjskie, carskie, powstania styczniowego, szable i w ogole bron biala, malych adamkow slodowych i macow (do dzis pamietam jak mnie wkurzyl teskt jego bohaterki z Kuzynek, ze bezdomni moga sobie tak jak ona chalupe postawic, tylko im sie nie chce i nie sa przedsiebiorczy... Ciekawe czy on sobie tak uprawia taka samowolke budowlana naprawde), przemadrzalych strasznie i odalienowujacych sie od innych bo on ksiazki czyta, a reszta pilke kopie. A i oczywiscie Norwegia i rzucanie bohatera w nibydzicz, bo widocznie Pilipiuk ma strasznie ciagoty survivalowe. W tym wszystkim ginie oryginalnoc i nadzieja na nowosc w kolejnej ksiazce, a nie mniejsza lub wueksza kalke. Troche sprawia wrazenie fana bohatera serialu, ktory nie potrafi sie oprzec wcisnieciu ulubionego bohtera w kazda rzecz, ktora napisze - tutaj zestaw kozacko-wedrowyczowy plus oczywiscie obowiazkowo wymiety juz i sprany pomysl z mutacjami krwi i wampiryzmem. Nie wiem, mnie raczej lata w necie nauczyly, ze takie pisanie nie jest dobrze, ze autorzy fanfikow powinni ograniczyc ciagoty do super bohaterow, z super mocami, kotolactwem, wilkolactwem i byciem wybrancem w dodatku z obowiazkowymi koszmarami i problemami egzystencjalnymi. Lubie Pilipiuka za Kuzynki, Wedrowycza i nawet wampira z MO, bo takie pastisze dobrze mu wychodza, ale powiesci przygodowe i historczyne to u niego meka... A naprawde maja potncjal gdyby autora faktycznie kto przypilnowal, nie pozwalal mu pisac co mu tylko przyjdzie do glowy, wyrzucal tony zbednych opisow niczego, pracowal z nim nad sensem fabuly, zeby przestal wrzucac zalazki typu kosmici przeniosa mnie w czasie i dawaj piszemy o Norwegii i jak sie robilo zupe na kaszy wtedy, bo akurat ma na to faze.
Mlodziez naprawde powinna siegnac po klasyke literatury mloziezowej i przygowej, po te wlasnie z lat 60, 70 i 80, tak beznadziejnie obrzydzanych przez Pilipiuka, czesto niezgodnie z prawda, bo mam wrazenie, ze teraz potrafi byc bardziej neiciekawie nastolatkom.