Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Nocą umówioną, nocą ociemniałą›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Nocą umówioną, nocą ociemniałą
Opis	„Nic już nie słychać”, pierwsza część „Tryptyku wojennego”, opowiadała o wydarzeniach z września 1939 r. „Niech ogarnie cię lęk”, część druga, rozgrywała się wiosną 1943 r. podczas powstania w getcie. A oto i trzecia odsłona tryptyku, mówiąca o wydarzeniach po likwidacji getta.
Gatunek	dramat, historyczna

Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą

Sebastian Chosiński

1 2 3 … 5 »

Natknęli się na nich już na skraju lasu – kilku żołnierzy w esesmańskich mundurach, z bronią maszynową w ręku. Kręcili się przy wysłużonym terenowym samochodzie. Na widok parki roześmieli się głośno. Dwóch z nich wycelowało w Martę i Andrzeja karabiny. Młodzi stanęli w miejscu, uważnie rozglądając się dokoła.

Sebastian Chosiński

Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą

Sebastian Chosiński
‹Nocą umówioną, nocą ociemniałą›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Nocą umówioną, nocą ociemniałą
Opis	„Nic już nie słychać”, pierwsza część „Tryptyku wojennego”, opowiadała o wydarzeniach z września 1939 r. „Niech ogarnie cię lęk”, część druga, rozgrywała się wiosną 1943 r. podczas powstania w getcie. A oto i trzecia odsłona tryptyku, mówiąca o wydarzeniach po likwidacji getta.
Gatunek	dramat, historyczna

Na polance panował przyjemny półmrok. Promienie słońca z trudem przebijały się przez konary wysokich drzew. Andrzej leżał z głową zanurzoną w mchu i przypominał sobie w myślach kolejne wersy jednego z wierszy, których uczył się recytować w gimnazjum.

– „O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa w brązie zachodu kute wieczornym promieniem…” – powtarzał szeptem, jakby nie chciał mącić niemal idealnej ciszy panującej w lesie.

Leżąca obok niego Marta uniosła się lekko na łokciach i zdziwiona spytała:

– O czym ty mówisz?

Uśmiechnął się delikatnie i dokończył strofę: – „Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa, pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.”1) Naprawdę nie pamiętasz?

– Jakże mogę nie pamiętać? Od Staffa bardziej lubię tylko Tuwima – odparła, pocierając podbródek dłonią. Próbowała sobie coś przypomnieć, ale pilnie poszukiwana myśl skutecznie wymykała się polowaniu. W końcu machnęła bezradnie ręką. Gdy ta opadała na biodro dziewczyny, Andrzej chwycił jej dłoń w powietrzu i przytrzymał.

– Zobacz – szepnął.

Na jej sukience siedział motyl. Rozpostarł żółto-fioletowe skrzydełka, jakby szykował się do dalszego lotu. Po chwili jednak zrezygnował i złożył je z powrotem. Marta zastygła w bezruchu, aby nie wystraszyć niespodziewanego gościa.

– Zazdroszczę mu – stwierdziła.

– Urody? Nie musisz.

– Raczej… beztroski – odparła dziewczyna.

– My też będziemy kiedyś tacy.

Marta zamknęła powieki. W tej samej chwili zerwał się wiatr, nad ich głowami zaszumiały liście. Motyl zerwał się do lotu.

– Chyba powinniśmy wracać.

– Daj mi jeszcze parę minut – poprosił Andrzej, delikatnie głaszcząc dłoń dziewczyny. – Zdążymy na czas. Nie bój się.

– Ja się nie boję. Ja tylko… – nie dokończyła, z oddali bowiem dobiegł ich odgłos kilku pojedynczych wystrzałów. Po chwili odpowiedziała im długa seria z karabinu maszynowego. Marta, przestraszona, schroniła się w ramionach chłopaka. Ten odruchowo wtopił dłonie w jej gęste pachnące lasem włosy. Była tak blisko, że niemal czuł bicie serca dziewczyny.

– Teraz nie możemy odjechać – stwierdził, a jego głos zyskał na pewności siebie. – Jeśli to Niemcy na kogoś polują, gotowi pomyśleć, że uciekamy.

Nie widział twarzy Marty, ale wyczuł, że dziewczyna przytaknęła mu ruchem głowy.

– Tutaj nie przyjdą – powiedziała tak cicho, że ledwo ją dosłyszał.

– Nie przyjdą – potwierdził. – Nie mają po co. Przecież jesteśmy tu tylko my. Nawet motyl odleciał. – Próbował ją rozbawić, uspokoić. Duszę miał jednak na ramieniu. Jaką bowiem miał pewność, że Niemcy, jeżeli to w ogóle są oni, uwierzą w jego solenne zapewnienia, iż przyszli tu tylko się kochać?

Wiatr przygnał skądś ciemne chmury, które zasnuły niebo. Polana w okamgnieniu skryła się w mroku. Dziewczyna zadrżała z chłodu, a może ze strachu. Andrzej bez słowa sięgnął po odrzucony na trawę sweter i zarzucił go Marcie na ramiona.

– Słyszysz? Już nie strzelają – stwierdził.

– Więc chodźmy – odparła, podnosząc się z kolan. Była stanowcza i zaskakująco pewna swego. Jej szybkie, kocie ruchy znamionowały jednak wielki strach.

Pociągnęła Andrzeja za sobą. Szedł posłusznie, nie wypuszczając dłoni dziewczyny z rąk. Nawet wtedy gdy zanurzyła się w krzaki, żeby wydobyć z nich skryte tam dwa rowery.

Chłopak odruchowo zerknął na zegarek.

– Pociąg mamy za godzinę, a do stacji jest niecałe pięć kilometrów. Nie musimy się spieszyć – podsumował.

– Chcę jak najszybciej znaleźć się między ludźmi – odparła oschle. I właśnie wtedy poczuł jak drętwieje. Wyprostowała palce dłoni, która bezwładnie wypadła z jego rąk. Niewiele brakowało, aby wybuchła krzykiem.

– Chyba nie mnie wystraszyłaś się aż tak bardzo? – Andrzej próbował wszystko obrócić w żart, ale gdy tylko dostrzegł przyczynę przerażenia Marty, natychmiast odeszła go ochota do dowcipkowania.

Już chyba wolałby zobaczyć przed sobą Niemca z karabinem maszynowym w ręce. Nawet gdyby ten karabin był wycelowany prosto w jego pierś.

Żałował teraz, że nie wziął ze sobą pistoletu. Nie chciał jednak narażać dziewczyny na niepotrzebne ryzyko. W każdej chwili mogli przecież zostać wylegitymowani i przeszukani. Jak wytłumaczyłby się wówczas z posiadania broni? Wkopałby w ten sposób nie tylko siebie, ale i Martę. Niejeden z jego przyjaciół powędrował już do obozu przez taką nieostrożność. Niejeden został postawiony pod murem.

Ale w tej chwili nie stali przed nim Niemcy. Człowiek, który wprawił dziewczynę w paniczny strach, nie miał na sobie munduru. Ubrany był w starą, mocno zniszczoną marynarkę, podarte spodnie i buty, przez których rozklejone czubki prześwitywały dziurawe skarpety. Kształt jego nosa i rysy twarzy zdradzały pochodzenie.

Przez kilkanaście sekund stali w absolutnej ciszy, nawzajem lustrując się wzrokiem. Pierwsza odezwała się Marta. Ścisnęła mocno dłoń Andrzeja i stwierdziła autorytarnie:

– Trzeba mu pomóc.

– Niby jak? – spytał chłopak, z trudem tłumiąc złość, że to właśnie ona to zaproponowała.

– Macie coś do jedzenia? – wydukał nieznajomy. Z trudem łapał oddech, był spocony i mocno zziajany.

Andrzej zaprzeczył.

– Nie może pan tutaj zostać – powiedziała dziewczyna.

Mężczyzna uśmiechnął się ponuro, przez moment mogło się nawet wydawać, że zaraz wybuchnie głośnym śmiechem. Ale on tylko spuścił głowę, odchrząknął i splunął na ziemię.

– Nie będę was narażać.

– Ja nie z tego powodu… – odparła Marta, rumieniąc się ze wstydu. – Słyszeliśmy strzały – dodała usprawiedliwiającym się tonem.

– Są niedaleko. Myślałem, że później się zreflektują – wyjaśnił nieznajomy. – Może ktoś im powiedział – dodał po chwili.

Z oddali echo przyniosło jakieś niezrozumiałe krzyki. Pościg musiał znajdować się zaledwie kilkaset metrów od nich.

– Niech pan weźmie – powiedział Andrzej, popychając ku mężczyźnie swój rower.

– Nie – zaprotestował twardo nieznajomy. – Jeśli mnie złapią… jeśli złapią… – powtórzył – mogę im powiedzieć, skąd go mam.

– Wtedy będziemy już daleko stąd – uspokoił go chłopak. Na jego twarzy zagościł cień uśmiechu, jakby w ten sposób chciał pomóc mężczyźnie w podjęciu decyzji.

– Nie znam tej okolicy. Ani nikogo, kto mieszkałby w pobliżu – stwierdził Żyd. – Dokąd mam uciekać?

Pytanie nieznajomego zawisło między nimi jak klątwa. Przedłużająca się cisza drażniła coraz bardziej. Przerwała ją Marta.

– Sto metrów stąd jest leśna droga. Pojedzie pan w prawo i dojedzie nią do stacji kolejowej. Zatrzymują się tam pociągi, ale niech pan nie ryzykuje – jej głos był niezwykle rzeczowy. Dziewczyna jakimś cudem zdołała opanować nerwy, co nie udało się nawet Andrzejowi, który niejeden już raz był w dużo poważniejszych tarapatach niż teraz. – Przed stacją skręci pan w stronę wsi. Proszę przejechać przez nią aż na skraj, nie zatrzymując się po drodze ani zbytnio nie rozglądając. W ostatnim gospodarstwie pod lasem skryje się pan w stodole, a kiedy się ściemni podejdzie do domu. Zapamiętał pan?

Mężczyzna posłusznie kiwnął głową.

– Jest pani tego pewna? – spytał, chwytając rower Andrzeja za kierownicę.

– Gospodarz nazywa się Rybski, a ja jestem… Marta – wytłumaczyła dziewczyna. – Marta – widząc niezdecydowanie nieznajomego, powtórzyła jeszcze raz, głośniej. – Powie pan gospodarzowi, że przysyła pana Marta! – ostatnie zdanie wymówiła już nieomal ze złością.

Podniesiony głos dziewczyny wyrwał nieznajomego z letargu. Wsiadł na rower i wyprężył się, gotowy w każdej chwili do jazdy. Odwrócił się jednak jeszcze na chwilę w ich kierunku i wyszeptał:

– Dziękuję.

Marta kiwnęła mu na pożegnanie ręką, Andrzej nie wykonał żadnego gestu. Od kilku minut marzył tylko o tym, by mężczyzna jak najszybciej zniknął. I najchętniej w tej samej chwili zapomniałby o ich niespodziewanym spotkaniu. Raz na zawsze.

Z ulgą obserwował oddalającego się na rowerze nieznajomego. Przyłapał się też na tym, że instynktownie w kieszeni kurtki ściskał z wściekłości dłonie. Był rozgniewany także na Martę, ale akurat temu uczuciu nie miał prawa dać wyrazu.

1 2 3 … 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »