Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Organizator | Druga Era |
| Cykl | Pyrkon |
| Miejsce | Poznań |
| Od | 28 marca 2003 |
| Do | 29 marca 2003 |
W poprzek miastaNa obiad zjadłem iguanę na patyku. Dlaczego ta potężna, prawie z pół metra mająca, patriotyczna, bo czymś białym i czymś czerwonym polana zapiekanka tak się nazywa, nie wiadomo.
Paweł PlutaW poprzek miastaNa obiad zjadłem iguanę na patyku. Dlaczego ta potężna, prawie z pół metra mająca, patriotyczna, bo czymś białym i czymś czerwonym polana zapiekanka tak się nazywa, nie wiadomo. ‹Pyrkon 2003›
Jeżeli kogoś jednak los rzuci do Poznania, niech ją sobie kupi w tej zielonej budzie przy Moście Teatralnym, to interesujące doświadczenie. No, ale jednak ciągle byłem jeszcze w delegacji i musiałem pogmerać tu i ówdzie kilku komputerom. Z tego też powodu pobyt w mieście zacząłem od centrum, a nie od stacji na Dębcu, gdzie się wysiada prawie przed progiem szkoły na Łozowej. Grzebanie w bazach danych właśnie kończyłem, gdy pojawiła się Zuzanka i pojechaliśmy zgodnie z planem na peryferie. Błędne byłoby jednak przypuszczenie, iż celem tej podróży był Dębiec. Poznań to dość duże miasto i peryferie ma w wielu miejscach, a my zawędrowaliśmy dokładnie na drugą stronę – do Suchego Lasu – bo tak było po drodze. Pomysł wcale nie jest taki głupi, na jaki wygląda, ponieważ ja zostawiłem tam trochę niepotrzebnych rzeczy, Zuzanka wzięła kilka potrzebnych, a potem ruszyliśmy w końcu na Pyrkon. Trochę to tylko trwało, bo przejazd dwoma autobusami zajmuje w sumie blisko godzinę.  Magdalena Matuszewska i Karolina Merle prowadzą konkurs Pratchettowski. Dla nas natomiast konwent zaczął się konkursem pratchettowskim. No, dla ścisłości, dla mnie zaczął się zdobyciem fioletowych „Kroków w nieznane”. Teraz potrzebne mi już tylko zielone, których w pyrkonowym antykwariacie nie było, z całą pewnością mi na złość. Oczywiście nie jest to jedyna książka, której potrzebuję; najprościej powiedzieć, że jak będę duży i bogaty, to przyjdę i wykupię kiedyś cały taki antykwariat. A potem następny przy innej okazji. I tak do skutku. No, ale to chyba trochę potrwa.  Marcin Bronhard tuczy pańskim okiem konkurs Thorgalowy. Trzecim odbywającym się w tym samym czasie konkursem był gwiezdnowojenny. Tam jednak nie dotarłem, ale nie było to konieczne. Na miejscu była bowiem Magda Filar, która z pewnością wszystkiego dopilnowała. Ja zaś, jako że Thorgal skończył się szybciej niż Pratchett, wróciłem na poprzednie miejsce. Niedługo po tym dołączyli do nas Leslie i Witek Witaszewski, z którymi doczekaliśmy, aż Zuzanka prawie że wygrała.  Małgorzata Krzyżaniak - Zuzanka - nadzoruje rysującego Roberta Adlera. Sobota zaczęła się między innymi warsztatami komiksowymi z udziałem aktualnych rodzimych sław tego gatunku, oraz znaną z tegorocznego Krakonu prelekcją Remova o karabinie M-16. Tymczasem do Poznania zbliżała się już w samochodzie prowadzonym przez Grega Wiśniewskiego Ania Brzezińska. Dla Ani konwent tak naprawdę zaczynał się na uniwersytecie, gdzie trwała powiązana z Pyrkonem konferencja „Fantastyka w obliczu przemian”. Nawiasem mówiąc, od piątku do niedzieli zdążyłem nabrać niezłej wprawy w wyjaśnianiu, że Paweł Pluta wpisany w program tej konferencji to jakiś uzurpator złośliwie mieszkający we Wrocławiu i rzucający przyznawaniem się do uniwersytetu cień na uczciwego inżyniera z politechniki, czyli mnie. Ale wracając do Ani Brzezińskiej. Jej półgodzinne wystąpienie miało za temat używanie i nadużywanie średniowiecza w fantasy. Swoją drogą, zawsze myślałem, że to naukowcy lubią sobie podywagować długo i namiętnie, a tu niespodzianka. Wystąpienie na konferencji jest krótsze od prelekcji na jakimkolwiek konwencie.  Anna Brzezińska demonstruje debiutantów Marcina Mortkę i Wojciecha Świdziniewskiego. Na miejsce dojechaliśmy trochę po pierwszej, na tym razem już konwentowe spotkanie autorskie Ani. Sala była pełna, toteż pomachaliśmy jej tylko z daleka, odkładając resztę na jakiś bardziej kameralny moment. Równolegle odbywało się natomiast spotkanie Staszka Mąderka, na którym zostawiłem Zuzankę w towarzystwie napotkanego Kojera. Sam tym razem zrezygnowałem z anegdot co prawda uciesznych, ale jednak już na Polconie i Szedariadzie słyszanych; w dużej części wyszedłem dlatego, że skład powietrza powstały wewnątrz po zasłonięciu dla zaciemnienia okien i zamknięciu drzwi wprawiłby w euforię najbardziej nawet wymagające bakterie beztlenowe.  Księgarnia konwentowa usidla niewinne dziewczęta. Tymczasem Ania Brzezińska najpierw udzielała wywiadu komuś z notatnikiem, a potem, już bardziej nowocześnie, dziennikarce radia Afera. Ja natomiast usiłowałem co jakiś czas znaleźć Zuzankę, zagubioną gdzieś w oparach wypełniających Mąderkową salę. Po zakończeniu przeciągniętego zresztą, jak zwykle, spotkania, zajrzeliśmy na drugą stronę ulicy do hotelowej restauracji, gdzie siedzieli znajomi, ale zaraz polecieliśmy z powrotem, bo Greg zobaczył przez okno stojącego pod szkołą Roberta Adlera. Mieliśmy go łatwo rozpoznać, bo stał obok Pawła Nurzyńskiego, tyle że z nieznanych mi przyczyn rozglądałem się za nimi we wszystkich kierunkach z wyjątkiem właściwego. Na szczęście Paweł domyślnie upomniał się o moją uwagę i dzięki temu, po łatwej ekstrapolacji, znalazł się też Robert Adler. Czas był po temu najwyższy, bo ledwie zdążył narysować w charakterze autografu to, co umie najlepiej, czyli ponętny biust i przy nim trochę kobiety, przyszedł wreszcie Eloy, dla którego autograf był przeznaczony.  Zuzanka wie, Kojer chyba wie, w tle skupia się Igor Wawrzyniak. Ale ponieważ ja nie zamierzam, póki co, niczym debiutować, poszedłem po raz kolejny obejrzeć dzieła już stare i wypróbowane. Wykazując się brakiem silnej woli, kupiłem ich znowu kilka, a potem dla uspokojenia zajrzałem na kończący się konkurs ogólnofantastyczny. Po nim, już w towarzystwie, wróciłem na czas jakiś do księgarni, gdzie Zuzanka i Eloy spotkali miejscowych znajomych. Wśród poruszanych tematów znalazł się między innymi lakier do paznokci numer 1571), tylko, niestety, nie pamiętam producenta. Bardzo jednak możliwe, że firmy Inglot, co poniekąd pasuje do okoliczności rozmowy. Nie powiem, nawet całkiem ładny kolor. Kończąc powoli nasz dzień, chociaż sobotni program miał trwać jeszcze długo, odwiedziliśmy Jacka Dukaja na jego spotkaniu autorskim. Ubiegłoroczny i nie tylko zajdlista chciał opowiedzieć, jak widzi przyszłość fantastyki. Zamiar udało mu się zrealizować częściowo, bo kiedy dotarł do fantasy, właśnie skończył mu się czas. Wypadało więc ustąpić miejsca nastepnemu laureatowi, Andrzejowi Ziemiańskiemu. I może nawet byśmy posłuchali i jego, ale od poprzedniego dnia Suchy Las nie przybliżył się ani trochę, a można nawet powiedzieć, że cokolwiek oddalił, bo w soboty autobusy rzadziej jeżdżą. Dlatego niespiesznie wyruszyliśmy z powrotem, robiąc jeszcze na dworcu zakupy. Bardzo tam dobre gofry mają.  Jacek Dukaj w otoczeniu sprzętu nagłaśniającego i słuchaczy. Za to chwilę później pojawił się następny, Robert Szmidt okazał się bowiem w pełni wykwalifikowanym redaktorem pisma fantastycznego. Poznaje się to po tym, że redaktor taki zaczyna się krzywić na Nagrodę Zajdla, drąc szaty nad jej jakoby niereprezentatywnością, jakimiś wydumanymi brakami jawności i temu podobnymi wadami. Charakterystyczny jest przy tym brak konkrentych i, co ważne, przemyślanych propozycji zmian. Udało mi się, mam nadzieję, cokolwiek zmoderować te żale, z pewną zresztą przykrością, bo bez całego tego wątku spotkanie mogłoby przebiegać w całkiem miłej atmosferze. Ostatecznie, mimo znanych uwag do strony redakcyjnej, „Science Fiction” jest pismem ważnym i pożytecznym. Zakończywszy w ten sposób tegoroczny Pyrkon porozmawiałem jeszcze chwilę na różne tematy z jego organizatorami. Mimo pewnych uwag konwent był udany, zgromadził ponad pięćset osób. Nie zdziwiłbym się, gdyby za rok-dwa przejął obecną pozycję Krakonu, którego jedyną – fakt że olbrzymią – przewagą jest w tej chwili termin, pozwalający rozciągnąć imprezę na cztery dni. Gdyby Pyrkonowi udało się znaleźć odpowiedni moment, to przy swoim położeniu znacznie bliżej środka Polski może stać się najważniejszym konwentem po Polconie. Niezbyt wypada mi życzyć im tego, bo podgryzać Krakowa nie chcę, ale kto wie…  1 kwietnia 2003 1) Specjalnie dla naszych Czytelniczek zamieszczamy próbkę tego lakieru. Na ile monitory są w stanie oddać właściwy odcień, jest to taki kolor, perłowy. | ||||||||||||||||
Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.
więcej »
Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.
więcej »
34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.
więcej »
GSB – Etap 21: Stożek - Ustroń
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 20: Węgierska Górka – Stożek
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 19: Hala Miziowa – Węgierska Górka
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 18: Markowe Szczawiny – Hala Miziowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 17: Hala Krupowa – Markowe Szczawiny
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 16: Skawa – Hala Krupowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 15: Turbacz – Skawa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 14: Krościenko nad Dunajcem - Turbacz
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 13: Przehyba – Krościenko nad Dunajcem
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 12: Hala Łabowska - Przehyba
— Marcin Grabiński
Pamiątka z historii
— Paweł Pluta
Hidalgos de putas
— Paweł Pluta
My też mamy Makoare
— Paweł Pluta
El Polcon mexicano
— Paweł Pluta
Od Siergieja według możliwości, czytelnikowi według potrzeb
— Paweł Pluta
Elektryczne stosy
— Paweł Pluta
Ktoś nam znany, ktoś kochany…
— Paweł Pluta
Przejście przez cień
— Paweł Pluta
Druga bije pierwszą
— Michał Chaciński, Paweł Pluta, Eryk Remiezowicz, Konrad Wągrowski
A Słowo było u ludzi
— Paweł Pluta
