Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
Tendencja wzrostowaZahcon, Toruń 4-6.10.2002
 Wachlarz Szamana w towarzystwie Kaji (fot. autora, skan. Zuzanka) W forcie Łukasz Czyżewski dał mi z przyzwyczajenia od razu imienną plakietkę gżdacza i tasiemkę, na której mogłem ją sobie zawiesić, wybierając nawet według własnego upodobania miejsce, w którym plakietkę, celem wstążeczki przywiązania, przedziurkuję. To oryginalne podejście wynikło, jak się okazało, z kompletnej niemożności zdobycia w Toruniu plakietek zwykle w celu zamocowania identyfikatorów stosowanych. Co gorsza, taką samą niemożnością było, z początkowo niewiadomych przyczyn, zlokalizowanie Alexa. Tym razem organizatorzy byli jednak liczniejsi niż w ubiegłym roku, toteż mimo zegżdaczenia nie miałem jeszcze nic do roboty. Dałem się więc wyciągnąć na wycieczkę do jakiegoś pobliskiego supermarketu, kierowaną przez Michała Dagajewa, który twierdził, że wie, gdzie ten sklep jest, a coś z niego potrzebował. I owszem, całkiem możliwe, że wiedział gdzie, ale trochę gorzej mu szło znalezienie drogi do tego miejsca. Kiedy doszliśmy w okolice toruńskiego rynku i przestali wypierać ze świadomości to, że raczej na zakupy nie dotrzemy, pozostało tylko zadzwonić po taksówkę. Co zresztą również nie było tak banalnym zadaniem, bo nikt nie pamiętał numeru korporacji „Copernicus”, ale w końcu się udało.  Czekolada nie przetrwała długo. Piotr W. Cholewa, Paweł Ziemkiewicz, Paulina Braiter, Kaja Mikoszewska (fot. autora, skan. Zuzanka) Wachlarz jednak, jak wiadomo, służy do chłodzenia, co wewnątrz fortu jest operacją w najlepszym razie niekonieczną. Żeby się więc z kolei nieco ogrzać, tradycyjnie wyszedłem na zewnątrz, biorąc ze sobą Kaję, aby jej pokazać działa, katiusze i co tam jeszcze na wałach stoi. Przy okazji udało nam się znaleźć wieżyczkę obserwacyjną, która jakoś mi wcześniej umknęła, inna sprawa, że widoki z niej są niezbyt imponujące, zwłaszcza że to, co kiedyś było przedpolem fortyfikacji, teraz jest parkiem. Ale drzewa też ładna rzecz do oglądania.  Anna Brzezińska (fot. autora, skan. Zuzanka) Na drugą Removową prelekcję zamówiliśmy po cokolwiek długotrwałych negocjacjach prowadzonych przez Michała Dagajewa pizze, które oczywiście jak zwykle wystygły, zanim zdążyliśmy je zjeść. W centrum Torunia jest cieplej i tak im się nie robi, więc koło dziesiątej konwent zaczął się tam tymczasowo przenosić, ale ja, zaobserwowawszy u siebie objawy grożące zaśnięciem przy stole, zostałem na miejscu. Jak się okazało, ten manewr nie na wiele się zdał, bo spać poszedłem i tak dopiero po północy, głównie dlatego, że nierozważnie od razu położyłem się na łóżku i długo trwało, zanimeśmy się razem z Kają, leżącą na sąsiednim, zebrali w sobie i poszli umyć zęby, bo do tego trzeba było z powrotem wstać. W międzyczasie mogliśmy posłuchać kierowanego bodajże przez Wojciecha Świdziniewskiego kolegium redakcyjnego, zdaje się „FiFa”, na którym między innymi planowany był dalszy rozwój twórczy Andrzeja Ziemiańskiego. O wpół do pierwszej udało mi się ich skłonić do przeniesienia dyskusji w miejsce, gdzie się nie sypia, i nawet wychodząc zgasili światło.  Słuchacze zapatrzeni w Annę Brzezińską (fot. autora, skan. Zuzanka) Rano dopadła ich jednak sprawiedliwość dziejowa, bo spotkanie redakcyjne mieli o dziesiątej. Tymczasem ja spokojnie przywitałem się z Anią Brzezińską, której punkty programu zaczynały się dopiero w południe. Podobnie jak w zeszłym roku dostąpiłem zaszczytu prowadzenia ich, zadałem nawet parę służbowych pytań. Pod koniec spotkania autorskiego zaczął z kolei pytania niezorganizowane zadawać Cezary Frąc, twierdząc, że fantasy prościej napisać niż science fiction, i przez to ogólnie podlejszą jest sztuką. Ciężko mu, co prawda, szła argumentacja, zwłaszcza, że jak zwykle gatunki były marnie zdefiniowane, ale za to oddawał się jej z wielkim zapałem. Na szczęście skończył w miarę szybko i Ania, zmieniwszy się z autorki w kobietę interesu, zaczęła następne spotkanie, tym razem z wydawnictwem „Runa”, nawet w obecności jednego ze swoich autorów, mianowicie Tomasza Pacyńskiego. Największym zaskoczeniem dla zebranych była zapowiedź pilnowania w tej firmie tajemnicy handlowej i rozważnego informowania o planach wydawniczych, co, zdaje się, jest w naszych warunkach pewną nowością. Po dwóch godzinach Ania poszła na wikińskiego LARPa, na którego potrzeby usynowiła czasowo Eryka Remiezowicza, a jej miejsce w sali zajął panel tłumaczy. Miałem nadzieję, że zdąży na niego, przynajmniej jako publiczność, Ewa Skórska, która właśnie przyjeżdżała z Warszawy. Jednak z powodu specyfiki działania telefonów wewnątrz tak pancernych murów, dokładniej mówiąc z powodu ich niedziałania po prostu, operacja się nie udała. Tłumaczy była trójka, Paulina Braiter, PWC i znany nam już Cezary Frąc, którego zdaniem język angielski jest prosty i ubogi. Pozostali tłumacze mieli na ten temat zdanie, delikatnie mówiąc, odmienne. Z kolei podczas rozważania kwestii przekładania realiów kulturowych, czyli na przykład mil na kilometry, tłumacz Frąc oświadczył, że imię pisze się przed nazwiskiem, ale na Węgrzech za. Prowadzący panel, odnaleziony wreszcie, chociaż zagrypiony Alex rozwinął to spostrzeżenie dodając, że w Japonii pisze się jedno pod drugim.  Panel tłumaczy. PWC ma odmienne zdanie. Paulina Braiter, Piotr W. Cholewa, Cezary Frąc (fot. autora, skan. Zuzanka) Godzina była już taka, że można było iść na obiad, korzystając więc ze związanego z czyimś wcześniejszym wyjazdem przestawienia programu ruszyliśmy z Kają, Ewą i Michałem do miasta, tym razem zjeść coś innego niż zimna pizza. Zostawiając restaurację egipską na kiedy indziej, trafiliśmy do austriackiej. Okazało się to być bardzo dobrym wyborem, bo w menu była wątróbka i Kaja miała czym nakarmić koty spod mostu przed wejściem do fortu. Po powrocie z miasta chciałem iść na panel archeologiczny, który ominął mnie na Polconie, ale zawirowania w programie wyrzuciły go aż na niedzielę. Pokręciłem się więc trochę towarzysko po konwencie, Kaja zabrała Ewę Skórską na obchód wałów, przekazując jej to, czego się dowiedziała dzień wcześniej, a ja w końcu trafiłem na prezentację brytyjskich seriali fantastycznych w wykonaniu Krzysztofa Bortla i magnetowidu. Różne te seriale były, w szczególności jeden zrobiony taką techniką, jak u nas Miś Uszatek. Bo niby dlaczego nie?  Krzysztof Bortel omawia z magnetowidem szczegóły prelekcji (fot. autora, skan. Zuzanka) Rozmowy przy ognisku trochę potrwały, aż o stosownej porze nastąpił, jak zwykle, konwentowy exodus do rynku, ale znowu zostałem na miejscu, gawędząc z PWC i Pawłem Ziemkiewiczem. A kiedy tym razem szedłem spać, na wszelki wypadek zęby umyłem od razu. Rano znalazłem salę, w której wreszcie występowali fandomowi archeolodzy, Łukasz Czyżewski, Michał Sołtysiak i Andrzej Pilipiuk. Posłuchałem tam jak się robi odkrycia na zamówienie, a zwłaszcza, że jeżeli montuje się sztuczne znalezisko, to lepiej zmyć z niego muzealne numery katalogowe. Z kolei podpis pod eksponatem brzmiący „obiekt o znaczeniu rytualnym” należy odczytywać jako „nie mam pojęcia, co to mogło być”. Jak widać, praca archeologa jest trudna i odpowiedzialna. Upewniwszy się więc, że nasza przeszłość spoczywa w pewnych, fachowych i silnych od ćwiczeń z łopatą rękach poważnych i przewidywalnych ludzi, takich jak na przykład pisarz Pilipiuk, mogłem spokojnie zacząć się zbierać do domu.  I ty możesz zostać archeologiem. Andrzej Pilipiuk, Łukasz Czyżewski, Michał Sołtysiak (fot. autora, skan. Zuzanka)  1 listopada 2002 1) Wraz z REMOVem mówiliśmy – w ramach reedycji polconowej prelekcji ’Satelity vs snajperzy’ – oprócz głównego tematu o tym co widać z orbity i czy możliwe jest wykrywanie pojedynczych ludzi za pomocą obserwacji satelitarnej. Ponieważ jak na razie jest to niemożliwe, REMOV dodatkowo opowiadał co można wykorzystać ’zamiast’ – czyli o samolotach bezpilotowych. Trzeba przyznać, że prelekcja odbyła się pod znakiem zmagania się z opornym sprzętem (podmiana sprzętu z zestawu video na zestaw komputerowy nieco, ekhem, trwała) oraz – podobnie jak wiekszość prelegentów – z akustyką pomieszczeń… Co jak co, ale ECHO w salach jest dorodne. [Wiki] |
Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.
więcej »
Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.
więcej »
34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.
więcej »
GSB – Etap 21: Stożek - Ustroń
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 20: Węgierska Górka – Stożek
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 19: Hala Miziowa – Węgierska Górka
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 18: Markowe Szczawiny – Hala Miziowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 17: Hala Krupowa – Markowe Szczawiny
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 16: Skawa – Hala Krupowa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 15: Turbacz – Skawa
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 14: Krościenko nad Dunajcem - Turbacz
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 13: Przehyba – Krościenko nad Dunajcem
— Marcin Grabiński
GSB – Etap 12: Hala Łabowska - Przehyba
— Marcin Grabiński
Pamiątka z historii
— Paweł Pluta
Hidalgos de putas
— Paweł Pluta
My też mamy Makoare
— Paweł Pluta
El Polcon mexicano
— Paweł Pluta
Od Siergieja według możliwości, czytelnikowi według potrzeb
— Paweł Pluta
Elektryczne stosy
— Paweł Pluta
Ktoś nam znany, ktoś kochany…
— Paweł Pluta
Przejście przez cień
— Paweł Pluta
Druga bije pierwszą
— Michał Chaciński, Paweł Pluta, Eryk Remiezowicz, Konrad Wągrowski
A Słowo było u ludzi
— Paweł Pluta
