Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Martin Butler, Bentley Dean
‹Tanna›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTanna
Dystrybutor Solopan
Data premiery1 września 2017
ReżyseriaMartin Butler, Bentley Dean
ZdjęciaBentley Dean
Scenariusz
ObsadaMungau Dain, Marie Wawa, Marceline Rofit, Charlie Kahla, Albi Nangia, Lingai Kowia, Dadwa Mungau, Linette Yowayin
MuzykaAntony Partos
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiAustralia, Vanuatu
Czas trwania104 min
WWW
Gatunekdramat, melodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Dobry i Niebrzydki: Szekspir na Pacyfiku

Esensja.pl
Esensja.pl
Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Niskobudżetowa koprodukcja australijsko-Vanuatu (australijsko-vanuacka?) była jedną z sensacji zeszłorocznych nominacji Oscarowych. Egzotyczna i interesująca „Tanna” od dziś na ekranach naszych kin, a my rozmawiamy o tym, czy ważniejsza jest tu historia rodem z „Romea i Julii” (choć oparta na faktach), czy dokumentalistyczne zacięcie twórców w ukazywaniu przyrody i kultury egzotycznych wysp.

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Dobry i Niebrzydki: Szekspir na Pacyfiku

Niskobudżetowa koprodukcja australijsko-Vanuatu (australijsko-vanuacka?) była jedną z sensacji zeszłorocznych nominacji Oscarowych. Egzotyczna i interesująca „Tanna” od dziś na ekranach naszych kin, a my rozmawiamy o tym, czy ważniejsza jest tu historia rodem z „Romea i Julii” (choć oparta na faktach), czy dokumentalistyczne zacięcie twórców w ukazywaniu przyrody i kultury egzotycznych wysp.

Martin Butler, Bentley Dean
‹Tanna›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTanna
Dystrybutor Solopan
Data premiery1 września 2017
ReżyseriaMartin Butler, Bentley Dean
ZdjęciaBentley Dean
Scenariusz
ObsadaMungau Dain, Marie Wawa, Marceline Rofit, Charlie Kahla, Albi Nangia, Lingai Kowia, Dadwa Mungau, Linette Yowayin
MuzykaAntony Partos
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiAustralia, Vanuatu
Czas trwania104 min
WWW
Gatunekdramat, melodramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Konrad Wągrowski: „Tanna” to chyba jedna z bardziej zaskakujących nominacji oscarowych – niskobudżetowa koprodukcja australijsko-Vanuatu, zagrana wyłącznie przez amatorów, w nieznanym szerzej języku Nauvhal, której akcja toczy się wśród tubylców na tytułowej wyspie na Pacyfiku. Nominacja tego filmu w dużej mierze z pewnością wynika z egzotyki całego przedsięwzięcia, co oczywiście nie znaczy, że samo dzieło nie jest warte uwagi.
Piotr Dobry: Zauważ, że w tym roku mieliśmy na Oscarach aż trzy filmy osadzone w realiach Pacyfiku – „Vaianę: Skarb oceanu”, „Czerwonego żółwia” i właśnie „Tannę”. A na ekranach również „Konga: Wyspę Czaszki”. W każdym z tych przypadków egzotyka jest wabikiem na widza, a forma stanowi kluczowy atut. Oczywiście, te filmy niosą też jakieś treści, ale nawet je wchłaniamy głównie wizualnie.
KW: Historia opowiadana w „Tannie”, mimo pewnych podobieństw do szekspirowskiego „Romea i Julii”, jest mocno oparta na faktach. Mieszkańcy wyspy dzielnie bronią się przez naporem cywilizacji białego człowieka, pomaga im w tym surowy zbiór zasad, jakimi rządzą się plemiona. Jedną z tych zasad są w stu procentach aranżowane małżeństwa – wyspiarze zdają się sprawiać wrażenie, jakby nie mogli sobie – dla dobra społeczności – pozwolić na samowolę czy nieprzemyślane związki. Małżeństwa mają służyć całej społeczności, na przykład będąc symbolem zawieranego pokoju. Taki los czeka właśnie główną bohaterkę imieniem Wawa – wieloletni konflikt z sąsiednim plemieniem ma zostać zakończony, a zgoda ma zostać przypieczętowana ślubem najbardziej atrakcyjnej dziewczyny jednego plemienia z synem wodza drugiej strony. Ale Wawa ma inne plany, bo od dawna zakochana jest w Dainie, chłopcu z własnej wioski…
PD: Nie wiem, czy kojarzysz film F.W. Murnaua „Tabu” z 1931 roku, ale „Tanna” to w zasadzie jego nieformalny remake. Tam też mieliśmy historię młodych kochanków z wyspy Oceanu Spokojnego – u twórcy „Nosferatu” była to akurat Bora-Bora – którym na drodze do szczęścia stawała starszyzna plemienna pragnąca złożyć dziewczynę w ofierze. Co ciekawe, roboczy tytuł „Tanny” brzmiał właśnie „Tabu” i być może został zarzucony właśnie po to, aby odciąć się od skojarzeń z filmem Murnaua.
KW: Nie będę ukrywał, od strony aktorskiej mamy do czynienia z przedsięwzięciem czysto amatorskim. Odtwórcy ról to lokalni naturszczycy, bohaterowie noszą nawet te same imiona, co aktorzy, i wygląda, że każdy gra tu samego siebie. Dialogi bywają wypowiadane sztucznie, scenariusz jest nieskomplikowany, aktorstwo też na kolana nie rzuca (choć chciałbym wyróżnić przejmującą rolę małej Marceline Rofit, grającej Selin, siostrę Wawy). Nie przeszkadzał ci ten amatorski jednak rys filmu?
PD: Nie, uważam wręcz, że niedoświadczeni aktorzy poradzili sobie przed kamerą imponująco naturalnie. Ich ekspresja mnie nie raziła, nie odebrałem jej jako sztuczną, lecz po prostu inną od zachodniej, do jakiej jesteśmy przyzwyczajeni. Czy pewna suchość, brak płynności dialogów nie wynika tu jednak z prostych komunikatów w rdzennym dialekcie, analogicznie jak w „Apocalypto” Gibsona? Melanezyjczycy może i przeżywają dramaty szekspirowskie, ale językiem Szekspira nie mówią, i chyba nie ma co się dziwić. W każdym razie ich gra-nie-gra pasowała mi do konwencji tego nietuzinkowego filmu, który ogląda się przecież trochę jak, hmm, nie tyle może dokument, ile mockument National Geographic. Bo ta cała rekonstrukcja historyczna ma niewątpliwy urok i jakiś tam, choć nieszczególnie spektakularny, potencjał dramatyczny, ale mimo wszystko wydała mi się jednak pretekstowa wobec opowieści o samej kulturze Vanuatu. Bardziej niż love story zajmowała mnie dziejąca się jakby „z boku” narracji codzienność plemienia – te wszystkie zachowania, obyczaje, rytuały inicjacyjne. I oczywiście zjawiskowe piękno samej Tanny – roślinność tak soczyście zielona, że niemal razi w oczy, fioletowe mgły, kolorowe deszcze wulkanicznego pyłu, lazurowe laguny. Zdjęcia są niesamowite, rzekłbym, że nawet na granicy przeestetyzowania, której jednak australijscy twórcy, skądinąd uznani dokumentaliści, nie przekraczają. To najładniejszy film fabularno-przyrodniczy od dawna.
KW: Doczytałem się gdzieś, że na Tannie występuje najłatwiej dostępny na naszej planecie czynny wulkan, który gra w filmie istotną rolę. Wszystkie sceny rozgrywające się z nim w tle mają mroczną magiczną moc. Wulkan jest też swego rodzaju ucieleśnieniem potężnych sił natury, którym bohaterowie starają się hołdować w swych tradycjach. Główny konflikt zdaje się pochodzić z antycznej tradycji. Mamy tu dwie równorzędne racje – wierność tradycji, bez której ten świat ulegnie zagładzie, bądź pójście za własnym uczuciem. Nie ma tu prostych odpowiedzi.
PD: A jednak plemię Yakel, choć wciąż żyje zgodnie z prawem przodków, po tragicznym wydarzeniu z 1987 roku, o którym opowiada film, zmodyfikowało te najbardziej okrutne zasady. Małżeństwa z miłości już tam są obecnie praktykowane. Czy nie podobną ewolucję przeszliśmy w społeczeństwach zachodnich? Wydaje mi się, że podstawową ambicją twórców było właśnie ukazanie, że mimo oczywistych różnic kulturowych, na pewnej ludzkiej płaszczyźnie wszyscy jesteśmy podobni.
KW: Dla mnie osobiście najciekawszą sceną filmu było spotkanie Wawy i Daina z kolonią chrześcijańską na wyspie. Chrześcijanie mogą zapewnić im azyl i spokój, ale ceną za to będzie całkowite odcięcie się od swych korzeni. I wygląda, że bohaterowie w zetknięciu z dziwnymi, ubranymi w materiałowe ubrania ludźmi (kobiety z Tanny noszą trawiaste spódniczki, mężczyźni z kolei bardzo ciekawe tuleje osłaniające pewną część ciała…), którzy zachowują się jakby byli w nieustannym szalonym transie, dochodzą do wniosku, że są pewne granice dziwactw, do jakich byliby skłonni ocalić swe życia… Jak odebrałeś tę scenę?
PD: Jako część przekazu, o którym mówiłem chwilę wcześniej. Na mnie też ten wątek zrobił duże wrażenie – zarówno wizualnie, fabularnie, jak i swoim ironicznym wydźwiękiem. Bo co my tu mamy? Zetknięcie całkowicie odciętych od cywilizacji buszmenów, dla których bóstwem jest wulkan, z ziomkami z odległej wioski, którzy poddali się kolonizacji i chrystianizacji. I najlepsze, że trudno stwierdzić, która strona jest bardziej prymitywna.
KW: Zdajemy sobie sprawę, że kino z Vanuatu małe ma szanse na dobrą frekwencji w Polsce. Ale lubimy zachęcać do oglądania kina niszowego – a ja mam tu dobry argument. „Tanna” to według mnie idealne kino randkowe – można na partnerce/partnerze zrobić wrażenie oryginalnym wyborem filmu, a wzruszenie po seansie jest właściwie gwarantowane.
PD: Tak, film ma niewątpliwy potencjał randkowy, a ja dodam jeszcze, że jeśli lubicie programy podróżnicze, a drażni was w nich obecność przewodników-celebrytów, niejednokrotnie na pierwszym planie, że o protekcjonalnym, niekiedy wręcz szyderczym tonie Cejrowskiego wobec prezentowanych kultur nie wspomnę, to w „Tannie” dostajecie możliwość poznania fascynującego zakątka świata bez tych wszystkich irytujących naddatków. Dostajecie jakby dokument wpisany w konstrukcję fabularną, gdzie twórcy usuwają się w cień, robiąc miejsce dla swoich bohaterów i tylko dla nich.
koniec
1 września 2017

Komentarze

04 IX 2017   20:16:35

Zabrałem dziewczynę na randkę na "Tannę". Gdy zorientowała się, że wszystkie kobiety są topless - dostałem w zęby. Nie polecam.

04 IX 2017   21:06:41

Jako usprawiedliwienie można jej podesłać link do powyższej dyskusji ;P

05 IX 2017   11:45:36

Trzeba było jej wyjaśnić, że to film etnograficzny na podstawie prac Bronisława Malinowskiego, albo obrazić się, że mężczyźni byli downless (no, za wyjątkiem tutki, której wielkość świadczy o męskości danego obywatela i stanowi wyraźną oznakę statusu)

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski

Dwa Brzegi 2017
— Konrad Wągrowski

Z tego cyklu

Zemsta Dragów, czyli bokserska nostalgia
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Norwegia już nigdy nie będzie taka jak przedtem
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Duchy, diabły, wilkołaki i steampunkowe mechaniczne skrzaty
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Każdy kadr to Ameryka
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Rzeźnia dla dwojga
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Partia na party w czasach Brexitu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Jak smakują Porgi?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Chwała na wysokości?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Podręczne z Kairu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Atak paniki
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.