Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Wes Anderson
‹Genialny klan›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGenialny klan
Tytuł oryginalnyThe Royal Tenenbaums
Dystrybutor Syrena
Data premiery22 marca 2002
ReżyseriaWes Anderson
ZdjęciaRobert D. Yeoman
Scenariusz
ObsadaBill Murray, Owen Wilson, Gene Hackman, Anjelica Huston, Gwyneth Paltrow, Ben Stiller, Luke Wilson, Danny Glover, Alec Baldwin, Seymour Cassel
MuzykaMark Mothersbaugh
Rok produkcji2001
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania109 min
WWW
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Tragikomedie dla dziwaków
[Wes Anderson „Genialny klan” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Genialny klan” jest jedną z najlepszych komedii jakie widziałem od wielu miesięcy, ale jest to właśnie doskonały przykład komedii charakterów, unikającej gagów i natychmiast działających na widza komicznych puent. Widz zasiadający przed ekranem, przygotowany na komedię w tradycyjnym rozumieniu, czyli na zbiór żartów sytuacyjnych, będzie podczas seansu „Genialnego klanu” zawiedziony. W całym filmie tego typu momenty można policzyć dosłownie na palcach jednej ręki. Zasadnicza część komediowego ładunku jest w tym filmie przekazywana na poziomie „podprogowym”. Przez niedostrojenie i niezrozumienie poziomu przekazu tego filmu bardzo łatwo będzie go komuś sklasyfikować jako „słabą komedię”, a to błąd.

Michał Chaciński

Tragikomedie dla dziwaków
[Wes Anderson „Genialny klan” - recenzja]

„Genialny klan” jest jedną z najlepszych komedii jakie widziałem od wielu miesięcy, ale jest to właśnie doskonały przykład komedii charakterów, unikającej gagów i natychmiast działających na widza komicznych puent. Widz zasiadający przed ekranem, przygotowany na komedię w tradycyjnym rozumieniu, czyli na zbiór żartów sytuacyjnych, będzie podczas seansu „Genialnego klanu” zawiedziony. W całym filmie tego typu momenty można policzyć dosłownie na palcach jednej ręki. Zasadnicza część komediowego ładunku jest w tym filmie przekazywana na poziomie „podprogowym”. Przez niedostrojenie i niezrozumienie poziomu przekazu tego filmu bardzo łatwo będzie go komuś sklasyfikować jako „słabą komedię”, a to błąd.

Wes Anderson
‹Genialny klan›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGenialny klan
Tytuł oryginalnyThe Royal Tenenbaums
Dystrybutor Syrena
Data premiery22 marca 2002
ReżyseriaWes Anderson
ZdjęciaRobert D. Yeoman
Scenariusz
ObsadaBill Murray, Owen Wilson, Gene Hackman, Anjelica Huston, Gwyneth Paltrow, Ben Stiller, Luke Wilson, Danny Glover, Alec Baldwin, Seymour Cassel
MuzykaMark Mothersbaugh
Rok produkcji2001
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania109 min
WWW
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Komedia uchodzi za jeden z najtrudniejszych gatunków filmowych. Z pozycji widza trudno w to uwierzyć z kilku powodów. Po pierwsze, patrząc na ostatnie komedie z Hollywood, zwłaszcza na te przeznaczone dla młodzieży, można by sądzić, że wystarczy w filmie wstawić kilka obrzydliwych dowcipów (powiedzmy, coś ze spożyciem płynów ustrojowych + defekacja), zrobić parę głupich min i sukces murowany – przynajmniej u tej tzw. „mniej wymagającej” młodzieżowej widowni. Po drugie, komedie zwykle sprawiają na nas lekkie wrażenie, co sygnalizuje, że i twórcy nie musieli się mocno wysilać (no, może za wyjątkiem scenarzysty, który musiał to wszystko wymyślić). Wreszcie po trzecie, aktorzy w komediach zdają się najczęściej sami świetnie bawić, a do tego przyjęło się uważać, że role komediowe nie wymagają od nich aż takiego wysiłku jak występy dramatyczne (patrz Oscary – ile komedii nagrodzono najważniejszymi Oscarami? Niewiele). A jednak opinie samych twórców są zupełnie inne niż zdanie widzów. Aktorzy grający w różnych gatunkach filmowych powtarzają: „dying is easy” – na ekranie umiera się łatwo, czyli role dramatyczne przychodzą chyba jednak naturalniej, niż wysiłek prowadzący do wywołania u widza śmiechu. Reżyserzy również twierdzą, że materiał komediowy wielokrotnie wymaga dużo większego wysiłku niż dramat – potrzebne jest choćby dokładne przygotowania widza do komediowej sceny (bez sugerowania gdzie będzie puenta), ale potrzebne jest też idealne wyczucie gagu, czyli tzw. timing komediowy. Bez niego nawet najlepszy pomysł może nie zadziałać (patrz ostatni film Kevina Smitha, zamordowany moim zdaniem właśnie przez fatalny timing żartów). Zresztą, mówiąc najkrócej, wyczucie powagi i tragedii mają wszyscy; poczucia humoru – nie.
Wśród wszystkich tych problemów można jeszcze bardziej skomplikować sobie temat, dzieląc sam gatunek komedii na podgrupy. Ogólnie łatwiejszy do uprawiania wydaje się gatunek komedii sytuacyjnej, w której twórca liczy na zaskoczenie widza samymi gagami. Jest to zresztą podgatunek najstarszy – kino nieme wymuszało na twórcach takie właśnie podejście do komedii, robiąc ze slapsticku jeden z pierwszych rozpoznawalnych stylów filmowych. Tutaj zawsze natychmiast widać wynik – wybuch śmiechu lub cisza na sali. Trudniejszy do uprawiania jest niewątpliwie podgatunek komedii konwersacyjnej, w którym wynik zależy w ogromnym stopniu nie tylko od poczucia humoru i literackich umiejętności scenarzysty, ale również od aktorskich umiejętności ekipy, która zagwarantować musi tzw. delivery, czyli odpowiedni sposób komediowego zaintonowania i wymówienia frazy. Współczesnym mistrzem tego typu komedii pozostaje dla mnie Woody Allen, którego filmowe tyrady są zupełnie niepowtarzalne i natychmiast rozpoznawalne. A jednak przy innym „delivery”, choćby w wykonaniu Kennetha Branagha w „Celebrity” widać, że ten sam materiał może w cudzych ustach irytować, a nie śmieszyć. W tym podgatunku komedii również łatwo szybko zorientować się na ile celny jest materiał – widz albo wybucha śmiechem, albo nie. Jednym z najtrudniejszych podgatunków komedii wydaje mi się komedia charakterów. Po pierwsze, rzadko pojawia się w niej tradycyjnie komediowy chwyt natychmiast wywołujący głośny śmiech widza. Po drugie, wymaga ona absolutnie idealnego zrozumienia między scenarzystą, reżyserem i ekipą aktorską – bez tego komizm zapisanej w skrypcie postaci może na ekranie zupełnie zginąć. Komedia charakterów zwykle wywołuje u widza po prostu uśmiech; raczej wesołość, niż głośny wybuch śmiechu. Jak na komedię to pozornie niewiele, ale komedia charakterów oferuje jedną zasadniczą zaletę w porównaniu do innych typów – przy kolejnych seansach bawi zwykle równie dobrze, a potrafi nawet bawić jeszcze lepiej niż wcześniej. Tam gdzie znany gag wywołuje już często tylko uśmiech wspomnienia pierwszego seansu, oryginalna, świetnie narysowana komediowa postać potrafi mnie bawić coraz mocniej, w miarę jak zauważam więcej i więcej aktorskich gestów, elementów scenografii, czy reżyserskich sztuczek budujących daną postać.
Na wieść o nowej płycie Celine Dion, z całego świata zjeżdżają się jej najwięksi fani.
Na wieść o nowej płycie Celine Dion, z całego świata zjeżdżają się jej najwięksi fani.
Dlaczego pozwalam sobie na ten przydługi wstęp? Dlatego, że „Genialny klan” jest jedną z najlepszych komedii jakie widziałem od wielu miesięcy, ale jest to właśnie doskonały przykład komedii charakterów, unikającej gagów i natychmiast działających na widza komicznych puent. Widz zasiadający przed ekranem, przygotowany na komedię w tradycyjnym rozumieniu, czyli na zbiór żartów sytuacyjnych, będzie podczas seansu „Genialnego klanu” zawiedziony. W całym filmie tego typu momenty można policzyć dosłownie na palcach jednej ręki. Zasadnicza część komediowego ładunku jest w tym filmie przekazywana na poziomie „podprogowym”. Przez niedostrojenie i niezrozumienie poziomu przekazu tego filmu bardzo łatwo będzie go komuś sklasyfikować jako „słabą komedię”, a to błąd.
Celina specjalnie zmieniła nawet image, wzorując się na Madonnie. No, ale jak widać na zdjęciu, tego nosa jednak trudno nie poznać...
Celina specjalnie zmieniła nawet image, wzorując się na Madonnie. No, ale jak widać na zdjęciu, tego nosa jednak trudno nie poznać...
Scenarzystą i reżyserem filmu jest nowa postać na firmamencie amerykańskiej komedii – Wes Anderson. Debiutował w 1996 roku niskobudżetowym filmem „Bottle Rocket” nakręconym z grupką przyjaciół. Anderson napisał scenariusz wraz ze swoim starym przyjacielem – aktorem Owenem Wilsonem, a następnie wyreżyserował film, obsadzając w nim m.in. właśnie Owena i jego brata, Luke′a. Film na tyle spodobał się wysoko postawionym producentom w wytwórni Disneya, że zaproponowali Andersonowi nakręcenie dla wytwórni kolejnego filmu, oferując niewielki budżet, ale za to pełną wolność realizacji i wyboru tematu. W ten sposób w 1998 roku powstało „Rushmore”, ponownie nakręcone na podstawie scenariusza współtworzonego z Owenem Wilsonem. Daruję sobie tutaj półsłówka i mętne sugestie – uwielbiam ten film. Uważam, że „Rushmore” jest w amerykańskiej komedii filmowej wydarzeniem na miarę dekady i jednym z trzech najważniejszych zdarzeń w rozwoju gatunku w ciągu ostatnich lat (dwa pozostałe to bracia Farrelly i Kevin Smith; Farrelly reprezentują najbardziej popularny trend komedii – komedię sytuacyjną, ze zwichrowaniem w kierunku obrzydliwości; Kevin Smith to nurt komedii głównie dialogowej; Anderson dopełnia obrazu jako najważniejszy nowy głos w komedii charakterów). „Rushmore” niespodziewanie zaprezentowało widzom niezwykle wysublimowany typ poczucia humoru – film generalnie unika gagów w sensie tradycyjnym, za to wprowadza na ekran kilka doskonałych postaci, umieszczając je przy tym w realistycznych sytuacjach bynajmniej nie kojarzących się z komedią. Do tego Anderson zaproponował zaskakująco nietypowe podejście do samej realizacji filmu – część komediowych efektów opiera się na odpowiednim wykorzystaniu montażu, kadrowania, sposobu prowadzenia kamery, podkładu muzycznego, scenografii itd. Razem daje to film niesłychanie wystylizowany, działający na widza na bardzo dziwnym, trudnym do sprecyzowania poziomie, odmawiając jednocześnie „łechtania” widowni w najprostszych miejscach po to, żeby przekonać do obrazu szerszą publiczność. Po prostu danie dla smakoszy, którzy lubią w swoim posiłku zachwycać się delikatnymi nutami odpowiednio dobranych przypraw. Wyglądało to tak, jakby Anderson powiedział widzowi wprost – albo się zrozumiemy od samego początku, albo nasz kontakt będzie totalną porażką. Po szeregu seansów „Rushmore” miałem wrażenie, że w tym najbardziej populistycznym z gatunków filmowych trudno o bardziej hermetyczne podejście.
Z okazji powrotu wokalistki na światowe sceny, powstała nawet specjalna grupa, grająca wyłącznie covery utworów Dion. Na zdjęciu formacja Led Ce-elin.
Z okazji powrotu wokalistki na światowe sceny, powstała nawet specjalna grupa, grająca wyłącznie covery utworów Dion. Na zdjęciu formacja Led Ce-elin.
Wszystkie te informacje są ważne z tego powodu, że „Genialny klan” jest bezpośrednią kontynuacją stylistyczną „Rushmore”. Anderson ponownie przeniósł na ekran scenariusz tworzony wspólnie z Owenem Wilsonem (obsadził również znowu Owena i Luke′a). Ponownie zdecydował się przemawiać do widza nie na poziomie gagów, tylko na poziomie rysunku charakterów i żartów realizacyjnych. Ponownie liczy na to, że widz albo dostroi się do jego fali, do sardonicznego, suchego poczucia humoru, albo zupełnie nic z filmu nie zrozumie (bo nie załapie ani komediowości, ani dramatu). Tyle że tym razem Anderson podniósł poprzeczkę jeszcze wyżej. W „Genialnym klanie” w porównaniu do „Rushmore” mamy jeszcze więcej niestandardowych postaci. Każdy jest tu niejako dorosłą wersją nastoletniego bohatera poprzedniego filmu, a ilość dziwacznych sytuacji z „Rushmore” pomnożona została przez tę właśnie zwiększoną liczbę postaci. Mamy też jeszcze bardziej meandryczną linię fabularną, jeszcze gęstsze żarty wizualne, jeszcze więcej sprzecznych sygnałów komediowych i dramatycznych – ogólnie jesteśmy po prostu o jeden poziom wyżej w komunikacji z tym dziwakiem Wesem Andersonem. Mimo że „Genialnym klanie” pojawiają się bardzo podobne rozwiązania stylistyczne do tych wykorzystanych w „Rushmore”, odniosłem wrażenie, że Anderson o krok dalej posunął się w hermetyczności swojego podejścia. Tak jakby jeszcze wyraźniej podkreślał tutaj, że nie ma zamiaru zdobywać sympatii widza, który od początku nie załapuje tego typu „klimatu”.
Led Ce-elin, podobnie jak ich idolka, przed koncertami żywią się wyłącznie miniaturowymi ludzikami...
Led Ce-elin, podobnie jak ich idolka, przed koncertami żywią się wyłącznie miniaturowymi ludzikami...
W „Genialnym klanie” Anderson daje widzowi jeszcze mniej wskazówek co do odbioru poszczególnych scen. W filmie dosłownie roi się od sytuacji, które w jednej chwili wywołują śmiech, ale w następnej rodzą niepewność, czy faktycznie należało się z tego zaśmiać. Po części przyczyną jest to, co u Andersona widać było już w „Rushmore” – umiejętność karkołomnego połączenia na ekranie dziwacznych postaci z prawdziwym dramatem. „Genialny klan” obok całego komediowego przekazu potrafi też znienacka poruszyć sceną dramatyczną i jest to jeden z elementów, które zrobiły na mnie w filmie największe wrażenie. O ile dramatyczne momenty w „Rushmore” dawało się podsumować uspokajającym komentarzem o młodym wieku nieletniego bohatera, o tyle w „Genialnym klanie” tego typu momenty stają się nagle dużo bardziej przejmujące. A jednak, zanim losy któregoś z bohaterów zdążą zbyt mocno zaważyć na nastroju filmu, Anderson umiejętnie z powrotem wprowadza nas w lżejsze samopoczucie. Tak subtelnego balansowania między tragedią a komedią nie widziałem w kinie dawno. Myślę, że osiągnięcie takiej równowagi bez wykorzystywania łatwych chwytów i nadmiernego upraszczania przekazu możliwe było przede wszystkim dzięki temu, że Anderson zachowuje kontrolę nad całością procesu tworzenia filmu – od pomysłu, przez fazę pisania scenariusza, do reżyserii. Choć oczywiście dla widza widoczny jest wynik przede wszystkim tej ostatniej funkcji – świetne prowadzenie genialnej ekipy aktorskiej. O aktorach powiem tylko tyle, że większość obsady zdołała ze świetnym skutkiem zagrać przeciwieństwa swoich typowych ról. W filmie pojawia się przez to kolejny, dziwny poziom komedii charakterów – wykraczający poza fabułę samego filmu i wchodzący w relację widza z danym aktorem.
A tutaj zdjęcie już po premierze płyty. Fani przyjęli ją niesłychanie entuzjastycznie.
A tutaj zdjęcie już po premierze płyty. Fani przyjęli ją niesłychanie entuzjastycznie.
„Genialny klan” jest jedną z najlepszych tragikomedii jakie widziałem w ciągu ostatnich lat. Po zaledwie trzech filmach Wes Anderson wyrósł dla mnie na absolutnie pierwszoplanowy talent w amerykańskim kinie – scenarzystę-reżysera o niesamowitym wyczuciu i komedii i dramatu, przemawiającego własnym oryginalnym głosem i odmawiającego „umasowienia” swojego przekazu. Kto nie odbiera na tej samej fali, na której nadaje reżyser, po prostu nie znajdzie tutaj prawie nic interesującego. Oczywiście z tego powodu „Genialny klan” nie jest filmem, który można komukolwiek bez obaw zarekomendować. W tej sytuacji, w duchu niejasnych scenariuszowo-reżyserskich rozwiązań Andersona, pozwolę sobie nikomu nie polecać tej wyśmienitej tragikomedii. Poważnie.
koniec
1 kwietnia 2002

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Krótko o filmach: Spotkanie na pustkowiu
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Sierpień 2014 (1)
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Robak

Wspomnienie miłości, czyli „Grand Budapest Hotel”
— Karolina Rochnowska

Esensja ogląda: Kwiecień 2014 (2)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady

Co nam w kinie gra: Grand Budapest Hotel
— Marta Bałaga

Berlinale 2014: Ludzie w hotelu
— Marta Bałaga

Esensja ogląda: Maj 2013 (3)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Kamil Witek

Esensja ogląda: Grudzień 2012 (Kino)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Jarosław Loretz, Marcin T.P. Łuczyński, Daniel Markiewicz, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

3. American Film Festival: Dzień pierwszy
— Kamil Witek

Wszystkie lisy nasze są
— Karol Kućmierz

Tegoż autora

„Ten film był dnem dna”, czyli historia ekranizacji prozy Stanisława Lema
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Krystian Fred, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Great Scott!
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Alicja Kuciel, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Strach siedzi w nas, czyli kino grozy pod lupą (2)
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Strach siedzi w nas, czyli kino grozy pod lupą (1)
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Dwóch samurajów
— Michał Chaciński

Quiz: Czy nadajesz się na producenta filmowego?
— Michał Chaciński

Kill Bill - czwórgłos
— Marta Bartnicka, Michał Chaciński, Anna Draniewicz, Konrad Wągrowski

Szara strefa moralności
— Michał Chaciński

Więcej czasu, mniej Apokalipsy
— Michał Chaciński

Dorastanie w drodze
— Michał Chaciński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.