Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Hergé
‹Tintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo
Scenariusz
Data wydania28 października 2011
RysunkiHergé
Wydawca Egmont
CyklPrzygody Tintina
Gatunekprzygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Tintin zakazany
[Hergé „Tintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nareszcie, po ponad osiemdziesięciu latach, pierwszy album z przygodami Tintina pojawił się w Polsce. I trzeba przyznać, że pomimo upływu czasu jest to ostre wejście.

Marcin Osuch

Tintin zakazany
[Hergé „Tintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo” - recenzja]

Nareszcie, po ponad osiemdziesięciu latach, pierwszy album z przygodami Tintina pojawił się w Polsce. I trzeba przyznać, że pomimo upływu czasu jest to ostre wejście.

Hergé
‹Tintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTintin: Tintin w kraju Sowietów, Tintin w Kongo
Scenariusz
Data wydania28 października 2011
RysunkiHergé
Wydawca Egmont
CyklPrzygody Tintina
Gatunekprzygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Intryga „Przygód Tintina w kraju Sowietów” jest bardzo prosta, wręcz banalna. Bez żadnego wprowadzenia, na pierwszym kadrze spotykamy głównego bohatera wsiadającego do pociągu do Moskwy. Jedzie tam jako reporter „Petit Vingtième” (notabene to prawdziwy magazyn, dla którego pracował Hergé), aby przygotować relację na temat Rosji Sowieckiej. Pomysł ten od początku nie spodobał się kremlowskim notablom, którzy nakazali swoim licznym agentom uniemożliwienie Tintinowi realizacji jego zadania. Od tego momentu trwa nieprzerwana zabawa w kotka i myszkę pomiędzy dzielnym reporterem a mniej lub bardziej rozgarniętymi przedstawicielami bolszewickiego reżimu. Przepychanki te są poprzetykane mało sielankowymi obrazkami Związku Radzieckiego. Mamy więc konfiskatę zboża, wybory przeprowadzane pod lufą karabinu, a ukoronowaniem sowieckiej propagandy są atrapy fabryk wzniesione po to, aby przekonywać zagranicznych dziennikarzy o wysokim stopniu industrializacji kraju. Oczywiście Tintin demaskuje wszystkie te kłamstwa, co jeszcze bardziej rozwściecza komunistów. Główny bohater kilkakrotnie ląduje w więzieniu, areszcie i temu podobnych.
„Przygody Tintina w kraju Sowietów” to najbardziej oryginalny ze wszystkich albumów o młodym reporterze z charakterystyczną fryzurą. Po pierwsze, bo jest pierwszy (brzmi jak truizm, ale za chwilę wrócę do tego wątku). Po drugie, ponieważ jako jedyny jest czarno-biały (tutaj chyba nie potrzeba dodatkowych wyjaśnień). Po trzecie, historia jest opowiedziana w sposób mocno odstający od pozostałych przygód Tintina. O co konkretnie chodzi? O ile w późniejszych albumach przemoc fizyczna (także w wykonaniu głównego bohatera) jest stosowana w sposób umiarkowany, o tyle w „Kraju Sowietów” stanowi ona główny sposób rozwiązywania konfliktów i wychodzenia z kłopotów. Powiedzieć o tym albumie „brutalny” byłoby przesadą, ale bardziej wpisuje się on w poetykę slapstickowych komedii kina niemego, w niewielkim stopniu przypominając późniejsze historie, w których głównym orężem Tintina jest jego inteligencja. Natomiast już w tym albumie widać zamiłowanie głównego bohatera do pościgów wszelkiego rodzaju wehikułami (samoloty, pociągi, samochody), co stało się znakiem firmowym całej serii.
Muszę przyznać, że zupełnie inaczej wyobrażałem sobie ten komiks. Znając frankofońskie fascynacje Rosją (carską, sowiecką, każdą) spodziewałem się raczej historii pobłażliwie traktującej o państwie bolszewików. Nic z tych rzeczy. Poza pojedynczymi przypadkami, wszyscy mieszkańcy kraju Sowietów to kanalie, agenci i donosiciele.
Ciekawostką samą w sobie jest geneza „Tintina w kraju Sowietów”. Tutaj pojawia się odwieczne pytanie, co było pierwsze – jajko czy kura. Czy Hergé najpierw wymyślił bohatera, którego nazwał Tintin i uczynił wszędobylskim dziennikarzem? Otóż nie. Naczelny magazynu „Le Vingtième Siècle” – Norbert Wallez – poprosił rysownika (wtedy szefa „Le Petit Vingtième”, młodzieżowego dodatku do „Le Vingtième Siècle”) o stworzenie komiksu, który belgijskiej młodzieży przedstawi prawdziwy obraz Związku Radzieckiego. Tworząc obraz Kraju Rad, Hergé oparł się na książce „Moscou sans voiles”, napisanej przez Josepha Douillet, byłego konsula belgijskiego w Rostowie nad Donem. Można więc powiedzieć, że bez Związku Radzieckiego nie byłoby najpopularniejszego komiksu świata.
„Tintin w kraju Sowietów”, w ramach obecnej edycji całej serii, został wydany w albumie granatowym. W tym samym tomie, nieco w cieniu znalazła się druga chronologicznie historia, „Tintin w Kongo”. Jego historia jest równie, a może nawet bardziej interesująca niż „Tintina w kraju Sowietów”. Po zakończeniu tego ostatniego Hergé przymierzał się do narysowania przygód swojego bohatera w Stanach Zjednoczonych, jednak Wallez uznał, że kolejny tom powinien być poświęcony pozytywnemu obrazowi belgijskiego kolonializmu w Kongo. Sprawa o tyle kontrowersyjna, że kolonizacja w wydaniu belgijskim była wyjątkowo bezwzględna i okrutna. Tubylcy nie mieli żadnych praw, przez kolonizatorów traktowani byli jak ich wyłączna własność. W komiksie rdzenni mieszkańcy Konga przedstawieni zostali w sposób niezwykle infantylny. Hergé poruszał się na poziomie stereotypów, każąc im posługiwać się łamanym językiem, pokazując ich lenistwo i wiarę w zabobony.
Innym elementem mogącym dzisiaj budzić mieszane uczucia jest stosunek głównego bohatera do dzikich zwierząt. Tintin zabija je w niezliczonej liczbie i na różne sposoby. Ponoć w latach siedemdziesiątych, przed szwedzką premierą tego albumu, tamtejszy wydawca poprosił Hergégo o przerysowanie sceny, w której Tintin wierci dziurę w nosorożcu (!) i wkłada weń dynamit. Szwedzi uznali, że była to scena zbyt drastyczna jak na komiks dla dzieci. Nie była to pierwsza przeróbka tego albumu. Na początku lat czterdziestych, gdy Tintin odniósł już rynkowy sukces, Hergé postanowił przerysować wcześniejsze albumy, wprowadzić do nich dopracowaną już „ligne claire” oraz kolory. Jako jedyny nieprzerobiony pozostał „Tintin w kraju Sowietów”, stąd taka różnica w formie graficznej obydwu historii. W przypadku „Tintina w Kongo”, przy okazji przerysowania, Belg zmienił kilka najbardziej nachalnych kwestii propagandowych. Jedną z nich była scena w afrykańskiej szkole, w trakcie której Tintin uczy dzieci matematyki. W pierwotnej wersji była to geografia, a główny bohater zaczyna ją od słów: ”A teraz opowiem wam o waszym kraju, Belgii”. Zmiany te niewiele pomogły albumowi. W 2007 roku brytyjska Komisja Równości Rasowej zażądała usunięcia komiksu z księgarń. Niektóre z sieci księgarskich przeniosły go z sekcji dziecięcych do sekcji dla dorosłych. Paradoksalnie „Tintin w Kongo” pozostaje najpopularniejszym albumem serii w Afryce francuskojęzycznej, w tym także w Demokratycznej Republice Konga (dawnym Kongu belgijskim). A sam komiks? Cóż, jest kamieniem węgielnym europejskiego komiksu i należy go uznać za lekturę obowiązkową.
koniec
6 lutego 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zupełnie jak nie trykoty
Dagmara Trembicka-Brzozowska

28 IV 2024

Ten album to taka „przejściówka” – rozpoczyna się sceną z „Wojen nieskończoności”, a akcja znajduje się najwyraźniej gdzieś przed albumem „King In Black”, w Polsce jak na razie nie wydanym, oraz późniejszymi komiksami m.in. z cyklu „Wojna światów” czy z Thorem w roli głównej. I jakkolwiek fabuła jest dość przeciętna, to jednak jest w „Czarnym” parę rzeczy wartych zobaczenia.

więcej »

Palec z artretyzmem na cynglu
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

27 IV 2024

„Torpedo 1972” to powrót po latach Luca Torelliego, niegdyś twardziela i zabijaki, a dziś… w sumie też zabijaki, ale o wiele bardziej zramolałego.

więcej »

Holmes w tunelu czasoprzestrzennym
Maciej Jasiński

26 IV 2024

„Sherlock Holmes Society” to popkulturowy miszmasz, w którym mieliśmy w jednej historii zombie, Kubę Rozpruwacza, pana Hyde’a i wiele różnych innych motywów. Czwarty album serii domykał większość wątków, dlatego ostatnie dwa albumy to jakby nowe otwarcie. A skoro tak, to autorzy postanowili przebić to, co już było. Nic więc dziwnego, że piąta część rozpoczyna się od wybuchu bomby atomowej w samym centrum Birmingham.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Zmiana kursu
— Marcin Knyszyński

Ku lepszemu
— Marcin Knyszyński

Grzechy młodości
— Marcin Knyszyński

Tintin nienarysowany
— Marcin Osuch

Tintin przerysowany
— Marcin Osuch

Tintin nieprzerysowany
— Marcin Osuch

Najlepszy, zdecydowanie najlepszy
— Marcin Osuch

Powrót superbohatera
— Marcin Osuch

Piętnaście lat przed Armstrongiem
— Marcin Osuch

Widziałem kondora cień
— Marcin Osuch

Tegoż autora

Uczmy się języków!
— Marcin Osuch

„Szalony Kojot” przez dwie chmury?
— Marcin Osuch

Aparat, góry, człowiek
— Marcin Osuch

Niech prezydent się tym zajmie
— Marcin Osuch

Ratunek czy porwanie?
— Marcin Osuch

Zatrzymane w słowach
— Marcin Osuch

Broń i pieniądze
— Marcin Osuch

Tylko wkrętacza brakuje
— Marcin Osuch

Pożegnanie
— Marcin Osuch

Ten komiks nieco więcej obiecuje niż daje
— Marcin Osuch

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.