Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 21 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Muzyka

Magazyn CCXXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

3P
Próchno
Plays Carter, Plays Mitchell, Plays Shepp
STHLM svaga
Vol. 3
Acid Mothers Reynols
Świtanie
Piotr Damasiewicz Into the Roots
Live in Turku
Dawda Jobarteh, Stefan Pasborg
Noir. Soundtrack to the Movie «Malmö Noir»
Agusa
Reflections of Purple Sun
EABS
Turning Point
Adam Forkelid

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Zrób to głośniej: Achtung U2!

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Dziś w Chorzowie zagra U2. Tylko wybrani mogą zobaczyć grupę na żywo, reszcie pozostaje delektować się muzyką zawartą na ich płytach. By trafić wyłącznie na najbardziej smakowite kąski, proponuję wycieczkę po wybranej dyskografii Irlandczyków.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Zrób to głośniej: Achtung U2!

Musisz mieć: „The Joshua Tree” (1987)

Są takie albumy, których wstyd nie znać. „The Joshua Tree” bez wątpienia jest jednym z nich. Niektórzy mówią, że jest to najpiękniejsza płyta lat 80. Czemu? Odpowiedź jest prosta, wystarczy podać trzy tytuły piosenek: „Where the Streets Have No Name”, „I Still Haven’t Found What I’m Looking For” i „With or Without You”. A to dopiero początek! Album jest kopalnią rewelacyjnych melodii i poruszających dźwięków. U2 porzucili gitarowy czad na rzecz łagodniejszego klimatu, którym oczarowują słuchacza. Nie oznacza to, że kawałkom brakuje ikry – taki „Bullet the Blue Sky” przytłacza ciętym riffem The Edge’a. Jednak mimo tych fragmentów zrywu klimat całości jest refleksyjny i doskonale koresponduje z zaangażowanymi tekstami Bono, których głównym tematem jest Ameryka. Album miał nawet nosić nazwę „Two Americas”, ale na szczęście panowie postawili na umowność i wieloznaczność, dlatego za symbol USA obrali pustynię i rosnące na niej drzewa Jozuego. Przez taki zabieg w tekstach można doszukać się uniwersalnych treści i opisu kondycji współczesnego człowieka. Płyta „The Joshua Tree” okazała się największym sukcesem komercyjnym zespołu – na całym świecie sprzedało się ponad 28 mln egzemplarzy. Dzięki niej U2 stał się jednym z największych zespołów rockowych w historii i dlatego między innymi utrzymuje się aż do dzisiaj na wysokiej pozycji.

Trzeba posłuchać: „Achtung Baby” (1991)

Rok 1991 był wyjątkowy dla muzyki. Powstało wtedy wiele znakomitych płyt: „Czarny album” Metalliki, „Nevermind” Nirvany, „Blood Sugar Sex Magic” Red Hotów i właśnie „Achtung Baby” U2. Był to okres zmian zarówno w myśleniu o muzyce, jak i politycznych, a załoga pod kierownictwem Bono nie zamierzała odpuszczać i trzymała rękę na pulsie. Po sukcesie „The Joshua Tree” chłopaki mogli dalej podążać trasą wyznaczoną przez ten album. Ambicja im jednak na to nie pozwoliła i dokonali rewolucji w swoim stylu. Na „Achtung Baby” jest ostrzej i dynamiczniej. Pojawiły się również elementy elektroniki, które w owym czasie były bardzo nowatorskie. I w zasadzie jedyne, co się nie zmieniło, to styl pisania tekstów. Bono wciąż na bieżąco komentował sytuację polityczną i społeczną na świecie. Chyba najbardziej wyraźnym tego przejawem jest megahit „One” i nakręcony do niego wideoklip, w bardzo sugestywny sposób przedstawiający upadek muru berlińskiego i połączenie się Wschodu z Zachodem. Dzięki „Achtung Baby” U2 weszli na nową ścieżkę, którą z różnym skutkiem podążali przez całe lata 90. Ale tylko na tym albumie udało im się w tak rewelacyjny sposób połączyć odważne eksperymenty bez zatracenia przebojowości, o czym świadczą takie hity, jak: „The Fly”, „Who’s Gonna Ride Your Wild Horses” czy „Mysterious Ways”.

Warto sięgnąć: „War” (1983)

Ten album jest najbliższy sercom polskich fanów z całej dyskografii grupy. A to za sprawą utworu „New Year’s Day”, który odnosi się do stanu wojennego w Polsce i jest manifestem wsparcia dla ruchu „Solidarności”. Choć tekst miejscami ociera się o banał, jak w momencie, kiedy Bono śpiewa, że z Wałęsą chciałby być „noc i dzień”, to mimo wszystko jest to miły ukłon w naszą stronę. Do tego jest to jedna z najbardziej rozpoznawalnych piosenek w dorobku grupy. Zresztą „War” składa się z samych przebojów, w których zadziorna, podszyta punkową rewolucją muzyka towarzyszy zaangażowanym tekstom. W „Sunday Bloody Sunday” Bono odnosi się do krwawej niedzieli z 30 stycznia 1972 roku, „Seconds” to odpowiedź na możliwość wybuchu wojny atomowej, a wszystko kończy „40”, parafraza biblijnego Psalmu 40, w którym Bono zwraca się do Boga o pomoc dla całego świata. Poza bezsprzecznymi walorami muzycznymi „War” ucieszy też wzrokowców, ponieważ zdobi go chyba najciekawsza okładka ze wszystkich płyt U2. Znajduje się na niej zbliżenie twarzy nastolatka, który pojawił się jako dziecko na pierwszej płycie zespołu. Wtedy urzekał niewinnym spojrzeniem, teraz w jego oczach widać nienawiść i gniew na całe zło otaczającego go świata. Bardzo trafnie oddaje to treść tego doskonałego albumu.

Zaproszenie na koncert: „Under a Blood Red Sky” (1983)

Choć „Under a Blood Red Sky” to zaledwie nieco ponad 33 minuty muzyki, nie sposób przejść obok tego krążka obojętnie. Energia bijąca od grupy jest powalająca. Trudno w to uwierzyć, ale zaprezentowane tu wersje „New Year’s Day”, „Gloria” czy „I Will Follow” brzmią lepiej niż w oryginałach. Mimo to największe wrażenie robi „Sunday Bloody Sunday”, poprzedzone słynną deklaracją Bono: „This is not a rebel song”. Bez wątpienia jest to jeden z najbardziej magicznych momentów w historii muzyki. Na EP składają się utwory z trzech koncertów, ale na szczęście jest to wierny zapis. Producent nie zlikwidował potknięć muzyków, przez co całość zyskała bardzo organiczny charakter. Należy również dodać, że „Under a Blood Red Sky” był przez szereg lat jedynym powszechnie dostępnym w całości koncertowym wydawnictwem U2 (dla niezorientowanych – od 2008 roku można nabyć przez internet koncertówkę „Live from Paris”, z występem z 1987 roku, która początkowo była jedynie rarytasem dodanym do specjalnej edycji „The Joshua Tree” z okazji 20. rocznicy jego wydania).

Na przekór: „Zooropa” (1993)

„Zooropa” to pozycja najbardziej odstająca klimatem od reszty dyskografii U2. Po nagraniu „Achtung Baby” panowie zauroczyli się elektroniką i stwarzanymi przez nią nowymi możliwościami, dlatego też na płycie królują głównie syntezatorowe dźwięki i smaczki produkcyjne (np. „Lemon”). Zawiedzeni mogą być fani gitary The Edge’a, bo tym razem nam jej poskąpiono. Możemy za to posłuchać jego melorecytacji w „Numb”, jednym z najciekawszych kawałków na krążku. Należy też zaznaczyć, że żaden z utworów znajdujących się na „Zooropie” nie wszedł na stałe do kanonu hitów U2, co nie oznacza, że jest to zła pozycja. Po prostu elektroniczne eksperymenty nie okazały się tak powalające jak hymny w stylu „One” czy „Pride (In the Name of Love)”. Z początku „Zooropa” miała być EP-ką uzupełniającą dyskografię grupy, szybko jednak okazało się, że inwencja Bono i kolegów wykracza daleko poza ten format. I dobrze, ponieważ każdy wielki zespół powinien mieć w swoim dorobku coś, co udowadnia, że nie jest zamknięty we własnym stylu.

Dla fanów: „The Complete U2” (2004)

To rzecz dla totalnych fanów U2 – takich, którzy muszą mieć wszystko. Bo i wszystko znajduje się w tym zestawie: albumy, single, dema… w sumie 446 piosenek. „The Complete U2” nie jest jednak zwyczajnym kolekcjonerskim wydawnictwem – to pierwszy w historii internetowy box set. Można go mieć za jedyne 149,99 dolarów. Oczywiście jego główną zaletą jest to, że zawiera rzeczy nigdzie indziej niedostępne. Znajdziemy tu dwie koncertówki („Live from Boston” z występem pochodzącym z 1981 roku i „Live from the Point Depot” z 1989 roku) oraz pakiet nieznanych utworów („Unreleased & Rare”). Są to przede wszystkim odrzuty z sesji do „All That You Can’t Leave Behind” oraz „How to Dismantle an Atomic Bomb”.

Omijać z daleka: „Pop” (1997)

OK, może nie do końca ten album zasługuje na to, by go omijać z daleka, ale nie zmienia to faktu, że jest on najsłabszym ogniwem w dyskografii U2. „Pop” to miszmasz elektronicznych dźwięków z nastrojowymi balladami. Trudno zrozumieć, jakim kluczem posługiwali się muzycy w doborze utworów, ale ma się wrażenie, że po prostu to, co nagrali, wrzucili na album. Przez to wydaje się on niespójny i nużący. Obok nowocześnie brzmiących „Do You Feel Love” czy „Mofo” mamy uroczą balladę „Staring at the Sun”, nawiązującą do klasycznych dzieł zespołu w stylu „One” i „With or Without You”. Sporego zamieszania panowie zrobili za sprawą otwierającego całość „Discothèque”, utrzymanego zgodnie z tytułem w stylistyce disco. Każdy musi sobie sam odpowiedzieć na pytanie, czy to inteligentna autoparodia, czy po prostu żenada. Po intrygującej „Zooropie” „Pop” nie robi już takiego wrażenia, jakiego oczekiwali jego twórcy. Dobrze, że w porę się zreflektowali i na następnym krążku, świetnym „All That You Can’t Leave Behind”, powrócili do starego, bardziej rockowego stylu.

6 sierpnia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Eins, zwei, drei, vier, fünf, sechs, sieben…
Sebastian Chosiński

20 V 2024

Gdybym w połowie lat 70. ubiegłego wieku mieszkał w Republice Federalnej Niemiec i był fanem krautrocka, nie omieszkałbym wybrać się na koncert Can. Może nawet pojechałbym (i częściowo popłynął promem) do Brighton, choć pewnie nie byłoby to tanie. Po występnie musiałbym jednak uznać, że opłacało się. „Live in Brighton 1975” to najlepszy koncertowy zapis, jaki pozostawił po sobie zespół z Kolonii.

więcej »

Non omnis moriar: Płyń, Pavel, płyń!
Sebastian Chosiński

18 V 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay, tym razem wydany w RFN, na którym Orkiestra Gustava Broma wykonuje utwory Pavla Blatnego.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Średnio udane lądowanie
Sebastian Chosiński

13 V 2024

W połowie lat 70. zespół Can zmienił wydawcę. Amerykanów z United Artists zastąpili Brytyjczycy z Virgin. Pierwszym albumem, jaki ujrzał światło dzienne z nowym logo na okładce, był „Landed” – najsłabszy z wszystkich dotychczasowych w dorobku formacji z Kolonii.

więcej »