Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Deadlock
‹Ambicja›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ambicja
Wykonawca / Kompozytor	Deadlock
Data wydania	1981
Nośnik	CD
Gatunek	rock
EAN	5906453604978
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Ambition
2) Psalm Number 1
3) Everywhere
4) Frontline
5) Am I Victim Of A Safety Pin?
6) Get Up, Stand Up
7) I Am On The Top
8) Front Line
9) Shitter
10) I Hate Saturdays
11) Boredom
12) I Don’t Wanna Be Walked On
13) We Are Deadlock

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Underground from Poland: Twoja ambicja zabija ciebie! Lecz ta „Ambicja” to nie wróg…
[Deadlock „Ambicja” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Jak na dzisiejsze standardy, płyta brzmi fatalnie. Bywa, że gitary nie stroją, zespół nie może się zgrać, a wokalista fałszuje. To wszystko nie ma jednak najmniejszego znaczenia, ponieważ jest to historia polskiego rocka, którą każdy fan powinien poznać. Głównie dlatego, że na wydanej w 1981 roku „Ambicji” – jedynym albumie grupy Deadlock – znalazło się kilka znakomitych piosenek.

Sebastian Chosiński

Underground from Poland: Twoja ambicja zabija ciebie! Lecz ta „Ambicja” to nie wróg…
[Deadlock „Ambicja” - recenzja]

Deadlock
‹Ambicja›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ambicja
Wykonawca / Kompozytor	Deadlock
Data wydania	1981
Nośnik	CD
Gatunek	rock
EAN	5906453604978
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Utwory
CD1
1) Ambition
2) Psalm Number 1
3) Everywhere
4) Frontline
5) Am I Victim Of A Safety Pin?
6) Get Up, Stand Up
7) I Am On The Top
8) Front Line
9) Shitter
10) I Hate Saturdays
11) Boredom
12) I Don’t Wanna Be Walked On
13) We Are Deadlock

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kiedy powstał Deadlock? Źródła są bardzo niespójne. Pierwsze wydanie „Encyklopedii polskiego rocka” (sprzed szesnastu lat) w notce, której autorem jest Leszek Gnoiński, podaje, że to wiekopomne wydarzenie miało miejsce w 1979 roku (co powiela Wikipedia). Ta sama notka przedrukowana w książeczce dołączonej do kompaktowej reedycji albumu zawiera już jednak inną datę – o dwa lata wcześniejszą. Tymczasem gdzieniegdzie w Internecie można natknąć się na wspomnienia weteranów trójmiejskiej sceny rockowej twierdzących, że Deadlock istniał już w 1978, a nawet 1976 roku. Nie ma za to najmniejszych wątpliwości, że grupa powstała w Gdańsku, a założyło ją – jeszcze pod nazwą The Trogs – czterech uczniów szkół średnich. Pierwszy, historyczny skład wyglądał prawdopodobnie następująco: Bogdan Rzeźniczak „Plexi” – śpiew i bas, Maciej Wiliński „Brunet” (zwany również we wczesnym okresie „Polsilverem”) i „Kołacz” – gitary (potem ten drugi przerzucił się na gitarę basową) oraz „Trupek” – perkusja. Niedługo później tego ostatniego zastąpił Jacek Lenartowicz „Luter”, który pierwotnie bawił się w menadżera zespołu, by następnie na jakiś czas zostać jego prawdziwym „mózgiem”. Stało się tak z kilku powodów – to on wymyślił nową nazwę, on pisał teksty (znał znakomicie język angielski), on również dzięki swoim kontaktom na Zachodzie miał dostęp do nowej muzyki anglosaskiej, z którą zaznajamiał kolegów z kapeli. Starszym czytelnikom, doskonale pamiętającym czasy PRL-u, nie trzeba tłumaczyć, że w tamtej epoce dla większości fanów muzyki rockowej (zwłaszcza tych z prowincji) jedynym źródłem nagrań zespołów zachodnich były rozgłośnie radiowe (stroniące od muzyki undergroundowej); ci z większych miast mogli ewentualnie udać się na giełdę płyt i znacznie przepłacając, zaopatrzyć się w jakiś niedostępny w normalnych sklepach krążek. Gdańszczanie mogli jeszcze wejść w kooperację ze znajomymi marynarzami pływającymi za „żelazną kurtynę” i często z tej właśnie drogi korzystali.

Nie bez przyczyny na przestrzeni kilku dekad nowe trendy w polskiej muzyce młodzieżowej rozlewały się na cały kraj właśnie z Trójmiasta (Sopotu, Gdyni i Gdańska). Tam po raz pierwszy dali o sobie znać młodzi jazzmani i wielbiciele rock and rolla; tam rodziły się legendarne polskie kapele big-beatowe: Rhythm and Blues, Czerwono-Czarni, Niebiesko-Czarni czy Czerwone Gitary. Sławę zdobywały nie tylko zespoły, ale również miejsca (czytaj: kluby), w których odbywały się koncerty – gdańskie „Rudy Kot” i „Żak” oraz sopocki „Non Stop”. Czy powinno nas więc dziwić, że początki polskiego punk rocka też w jakimś stopniu wiążą się z Trójmiastem? Choć, dodajmy gwoli ścisłości, że nie tylko. Lesław (Leszek) Danicki, który dzięki grupie Walek Dzedzej Pank Bend, dał się poznać jako pierwszy punkowiec w kraju rządzonym przez Edwarda Gierka, do czasu swojej emigracji w 1978 roku związany był z Warszawą; podobnie zresztą Poland Kazika Staszewskiego (parę lat później w Kulcie), Fornit Pawła Rozwadowskiego „Kelnera” (w przyszłości Deuter), Tilt Tomasza Lipińskiego oraz The Boors Roberta Brylewskiego (które szybko przeistoczyło się w Kryzys Romansu, a następnie po prostu Kryzys); z kolei niemal całkowicie już dzisiaj zapomniany Poerocks narodził się w stolicy Dolnego Śląska, a KSU – w odległych bieszczadzkich Ustrzykach Dolnych. Honoru Pomorza broniły jeszcze Nocne Szczury z położonego niespełna siedemdziesiąt kilometrów na północ od Gdańska Władysławowa. Drogi części z wymienionych powyżej kapel (w tym Deadlocka) przecięły się w sierpniu 1980 roku w Kołobrzegu, gdzie odbywał się – na scenie dotychczas zarezerwowanej przede wszystkim dla artystów uświetniających Festiwal Piosenki Żołnierskiej – trzydniowy, legendarny I Ogólnopolski Przegląd Zespołów Rockowych „Nowej Fali”.

Deadlock nie występował zbyt długo w oryginalnym składzie. Pierwsi odpadli „Trupek” i „Kołacz”; „Luter” też nie zagrzał miejsca – pod koniec 1979 roku opuścił Wybrzeże i przeniósł się do Warszawy; tam szybko znalazł wspólny język z Tomkiem Lipińskim i wspólnie założyli Tilt. Z kapelą pożegnał się także „Plexi”, co oznacza tyle, że jedynym z założycieli, który pozostał, był „Brunet”. Pozostałych zastąpili: wokalista Mirosław Szatkowski „Szymon” oraz gitarzysta basowy Rafał Wydlarski „Róża”; problem był natomiast z perkusistą. W Kołobrzegu 9 sierpnia 1980 roku za bębnami gościnnie zasiadł, wypożyczony z Kryzysu, Maciej Góralski „Magura” (wcześniej związany też z Walkiem Dzedzejem). Piętnaście lat później efemeryczna firma Płyta Records wypuściła piracką EP-kę z pięcioma kawałkami z tego koncertu (a więc jedynie jego fragmentem), które z kolei przed czterema laty dorzucono jako bonusy do drugiej kompaktowej reedycji debiutanckiego – i zarazem jedynego w karierze – albumu Deadlocka. Wszystkie piosenki śpiewane były po angielsku i prezentowały zespół w jego typowo punkowej wersji. „Shitter”, „Boredom” i „I Don’t Wanna Be Walked On” były w swej konstrukcji niemal bliźniaczo do siebie podobne – szybki, wywodzący się z rock’n’rolla rytm i wykrzyczano-skandowany wokal. Zaskakiwać mógł jednak „I Hate Saturdays” – najdłuższy z całej piątki (trwający prawie cztery minuty), wolny i ciężki, jakby chłopcy uparli się, że dla odmiany zagrają kawałek… hard rocka. Set zamykał „tytułowy” „We Are Deadlock” – z wysuniętą na pierwszy plan gitarą, powtarzającą niemal przez cały czas, do znudzenia, ten sam motyw. Utwory brzmią źle (jeśli chodzi o jakość) i mało oryginalnie (w kwestii stylu); pochodzą albo z konsoli, albo z „kaseciaka”, który trzymał w ręce stojący pod sceną fan. Mimo to ich wartość historyczna jest ogromna, słychać bowiem na nich „Bruneta”, który już niebawem rozstał się z kolegami. I chociaż przewijał się on później przez kolejne mutacje zespołu, to jednak nie dane mu już było pozostawić po sobie innych oficjalnych nagrań.

Jeszcze w tym samym 1980 roku szlakiem wytyczonym przez „Lutera” podążyli pozostali muzycy Deadlocka – Wiliński, Szatkowski oraz nowy basista Jacek Tobiasz „Fidel”, który zastąpił „Różę”. Wokalista zespołu po latach tak tłumaczył ten krok: „Sprawa przeniesienia do Warszawy wynikała z tego, że było to jedyne miejsce, gdzie można było grać sensowne koncerty. Sporo robił słynny Remont, który organizował imprezy studenckie. Kiedyś tam graliśmy pomiędzy Piotrem Szczepanikiem a Helmutem Nadolskim. Było to swego rodzaju uznanie dla naszych nowatorskich poczynań”. Po zainstalowaniu w stolicy pojawiła się również szansa nagrania materiału, który miał zostać wydany na płycie – tyle że nie w Polsce. Stał za tym pomysłem, urodzony w 1959 roku w Paryżu, niezależny francuski (choć ponoć hiszpańskiego pochodzenia) dziennikarz i pisarz Marc Boulet, między innymi absolwent Narodowego Instytutu Języków i Kultur Orientalnych. Wiele podróżował po świecie, a że interesował się punk rockiem, wyławiał mało znane i raczej niemające większych szans na zaistnienie w światowym szołbiznesie kapele z egzotycznych dla mieszkańca Zachodu krajów, po czym – najczęściej bez zgody autorów – publikował ich nagrania w swojej ojczyźnie. W Polsce Ludowej jego „ofiarami” padli panowie z Deadlocka i Kryzysu. Inna sprawa, że gdyby nie Boulet, płyty obu grup na pewno nie ujrzałyby światła dziennego – w PRL-u w 1981 roku było to zwyczajnie niemożliwe chociażby z przyczyn politycznych – i tym samym nie miałyby możliwości zapisania się wielkimi zgłoskami w historii polskiego rocka.

W czasie przygotowań do sesji ostatecznie rozstał się z grupą „Brunet” („zdezerterował” do Tiltu), który nie chciał zgodzić się na to, by płyta była nagrywana w Ursusie podczas koncertu bez udziału publiczności. Mimo że niebawem koncepcja uległa zmianie, Wiliński nie wrócił. A Deadlock miał już zarezerwowane studio. Wtedy też Szatkowski i Tobiasz zdecydowali się na wyjście najprostsze z możliwych – jako że od jakiegoś czasu byli także muzykami Kryzysu, poprosili o pomoc kumpli z tej kapeli. W efekcie na „Ambicji” zagrali poza nimi Robert Brylewski (gitara) i Maciej Góralski (perkusja), z którym zespół miał już przecież na koncie koncert w Kołobrzegu. Sesja odbyła się na początku 1981 roku w studiu, które mieściło się w należącym do Politechniki Warszawskiej klubie „Amplitron”. Było ono bardzo kiepsko wyposażone; realizatorzy nie mieli na stanie nawet słuchawek. Cały materiał, który później ukazał się na albumie, został nagrany w ciągu zaledwie trzech godzin. Co mogło z tego wyjść? Wbrew pozorom, mimo setek mankamentów, jedna z najważniejszych polskich płyt rockowych pierwszej połowy lat 80. ubiegłego wieku. Zadziwiająca udanym mariażem (post-)punka i nowej fali z reggae i ska.

1 2 »

Komentarze

« 1 2

19 VIII 2020 01:08:47

Apropos koncertu w Sopocie gdzie na wokalu jest Benek. Prawdą jest, że próby (raptem kilka) odbywały się w Łajbie przy DS Nr.7 w Sopocie na terenie UG. Natomiast koncert z którego są nagrania, jak słusznie zauwżył Cent (on zresztą też tam grał , jeśli ten Cent to tamten Cent), nie odbył się w Łajbie a tuż obok, w auli Wydziału Ekonomiki Transportu UG na ul. Świerczewskiego (dzisiaj, ul. Armii Krajowej).

« 1 2

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mityczna rzeka w jaskini lwa
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Po trzech latach oczekiwania wreszcie zostały spełnione marzenia wielbicieli norweskiego tria Elephant9. Nakładem Rune Grammofon ukazała się dziesiąta, wliczając w to także albumy koncertowe, płyta formacji prowadzonej przez klawiszowca Stålego Storløkkena – „Mythical River”. Dla fanów skandynawskiego jazz-rocka to pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy dotąd nie zetknęli się z zespołem – szansa na nowy związek, którego nie da się zerwać.

więcej »