Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

3P
Próchno
Plays Carter, Plays Mitchell, Plays Shepp
STHLM svaga
Świtanie
Piotr Damasiewicz Into the Roots
Live in Turku
Dawda Jobarteh, Stefan Pasborg
Noir. Soundtrack to the Movie «Malmö Noir»
Agusa
Reflections of Purple Sun
EABS
Turning Point
Adam Forkelid
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Brygada Kryzys
‹Live›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live
Wykonawca / Kompozytor	Brygada Kryzys
Data wydania	1982
Nośnik	CD
Czas trwania	64:36
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Tomasz Lipiński, Robert Brylewski, Ireneusz Wereński, Tomasz Świtalski, Jarosław „Gruszka” Ptasiński, Sławomir Słociński

Utwory
CD1
1) Nie ma nic	5:06
2) Babilon upadł	3:32
3) Telewizja	2:23
4) Centrala	8:27
5) Obudź się	3:40
6) To co czujesz, to co wiesz	7:40
7) Ty i tylko ty	3:18
8) Ganja	3:13
9) Nie wierzę robotom	4:23
10) Nie daj się	4:23
11) Wracamy do raju	8:07
12) Czas	9:32

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Underground from Poland: Zespół na nowe czasy – na „wrzenie Solidarności”
[Brygada Kryzys „Live” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Lato 1981 roku to okres w historii Polski bardzo gorący, nie tylko z uwagi na lipcowe i sierpniowe upały. Powoli zbliżał się koniec „karnawału Solidarności”, a władze PRL-u, z generałem Wojciechem Jaruzelskim na czele, szykowały się do rozpędzenia opozycji i wprowadzenia stanu wojennego. W nadwiślańskim undergroundzie muzycznym dogorywał natomiast zespół Kryzys, na gruzach którego w bólach rodziła się nowa legenda – Brygada Kryzys!

Sebastian Chosiński

Underground from Poland: Zespół na nowe czasy – na „wrzenie Solidarności”
[Brygada Kryzys „Live” - recenzja]

Brygada Kryzys
‹Live›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Live
Wykonawca / Kompozytor	Brygada Kryzys
Data wydania	1982
Nośnik	CD
Czas trwania	64:36
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Tomasz Lipiński, Robert Brylewski, Ireneusz Wereński, Tomasz Świtalski, Jarosław „Gruszka” Ptasiński, Sławomir Słociński

Utwory
CD1
1) Nie ma nic	5:06
2) Babilon upadł	3:32
3) Telewizja	2:23
4) Centrala	8:27
5) Obudź się	3:40
6) To co czujesz, to co wiesz	7:40
7) Ty i tylko ty	3:18
8) Ganja	3:13
9) Nie wierzę robotom	4:23
10) Nie daj się	4:23
11) Wracamy do raju	8:07
12) Czas	9:32

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Końcówka epoki Gierkowskiej nie kojarzy się najlepiej w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Na estradach dominowały przede wszystkim gwiazdy wielkich festiwali – w Sopocie, Opolu i Kołobrzegu – których nazwiska dzisiaj nierzadko są już albo zapomniane, albo wspominane z pewnym zawstydzeniem. W światku rockowym do największego znaczenia doszedł natomiast nurt nazywany Muzyką Młodej Generacji, do którego wrzucano tak różne kapele jak na przykład progresywny Exodus, bluesowy Krzak, popowe Kombi, jazz-rockowy Kwadrat, metalowe Turbo, nowofalowy Maanam czy trudny do zaklasyfikowania Mech – i właśnie z powodu tej różnorodności stylistycznej tracił on tak naprawdę możliwość stania się rzeczywistym głosem młodego pokolenia. Na szczęście nie mniej ciekawe i nie mniej wartościowe rzeczy działy się w podziemiu muzycznym, gdzie na przełomie lat 70. i 80. XX wieku objawiła się grupa bardzo interesujących zespołów grających punk rocka i nową falę (vide Deadlock, Kryzys, KSU, Tilt, Poerocks, Nocne Szczury, Fornit/Deuter). Ich szanse na przebicie się do świadomości szerszego odbiorcy były jednak bliskie zeru – stacje radiowe i telewizja prezentowały nagrania tych formacji jedynie okazjonalnie (często z odpowiednim, ośmieszającym komentarzem), o wydaniu płyty – przede wszystkim z powodów cenzuralnych – nie mogło być mowy (stało się to możliwe dopiero, o dziwo, po wprowadzeniu stanu wojennego, co było zresztą pochodną nowej polityki władz wobec buntującej się przeciwko systemowi młodzieży). Co nie udawało się w Polsce, było jednak możliwe poza jej granicami. W 1981 roku ukazały się we Francji dwa pirackie longplaye sztandarowych kapel polskiej nowej fali: Deadlocka („Ambicja”) oraz Kryzysu („Kryzys”). Na obu można usłyszeć grającego na gitarze – i niekiedy śpiewającego – Roberta Brylewskiego „Afę”, jedną z najważniejszych postaci rodzimego rockowego undergroundu.

Latem 1981 roku Kryzys powoli dogorywał. Grupa, która miała na koncie wydaną płytę (co było, jak na tamte czasy, ewenementem) – i to na dodatek na Zachodzie (wcześniej udawało się to jedynie artystom tej miary, co Czesław Niemen czy SBB) – nie była w stanie zdyskontować tego niespodziewanego sukcesu. Na drodze do tego stanęły uwarunkowania wewnętrzne (ciągłe przetasowania personalne i niesnaski pomiędzy Brylewskim a perkusistą zespołu Maciejem Góralskim „Magurą”) oraz zewnętrzne, całkowicie niezależne od zespołu (niechęć władz peerelowskich do promowania tego typu muzyki). Mimo to „Afa” nie chciał się poddawać. Po latach w wywiadzie-rzece udzielonym Rafałowi Księżykowi (patrz: „Kryzys w Babilonie. Autobiografia”) tak scharakteryzował ówczesną sytuację: „Nie widziałem innej opcji niż muzyka. Kiedy skończył się Kryzys, po prostu stwierdziłem, że musi powstać nowy zespół, bo inaczej wszystko nie ma sensu”. Miała to być kapela „na te niezwykłe czasy, które nadeszły”, na „wrzenie Solidarności”. Jako że nieco wcześniej rozpadł się inny, popularny w podziemiu, warszawski band, czyli Tilt, Brylewski skierował swoje kroki do jego bezrobotnego w tym momencie lidera Tomasza Lipińskiego (syna słynnego w PRL-u karykaturzysty Eryka Lipińskiego). Obaj panowie się dogadali i wkrótce doszło do pierwszej próby (w klubie „Park”), w której udział wzięli jeszcze basista Tomasz Szczeciński „Rastaman” (z Tiltu) oraz… siedzący za bębnami „Magura” (z Kryzysu). Szybko okazało się, że funkcjonowanie grupy w takim składzie jest niemożliwe z powodu – jak określił to „Afa” – „przerostu indywidualności”. W efekcie z kapelą już po pierwszej próbie rozstał się Góralski, odpadł też Szczeciński; pojawili się natomiast inni muzycy znani z Kryzysu – basista Ireneusz Wereński „Jeżyk” i saksofonista Tomasz Świtalski „Men” – oraz Tiltu – perkusjonalista Jarosław Ptasiński „Gruszka”. Wciąż jednak brakowało pałkera. Wyjściem z sytuacji okazało się ogłoszenie, które w jednej z audycji radiowych zamieścił menedżer Kryzysu Jacek Olechowski. Po jego wysłuchaniu zgłosiło się pięciu perkusistów, z których czterech w ogóle nie umiało grać, załapał się więc ten piąty – Sławomir Słociński (w przyszłości między innymi w Madame Roberta Gawlińskiego).

Skład więc już był, pojawiła się także nazwa. Co prawda Olechowski naciskał, aby pozostać przy Kryzysie (w końcu grupa zagrała już sporo koncertów i wydała płytę), ale przeciwny temu był pełen ambicji Lipiński. I to właśnie on zaproponował, aby dorzucić jeszcze drugi (a w zasadzie pierwszy) człon – Brygadę. Tym sposobem narodziła się Brygada Kryzys! Od tego momentu wszystko potoczyło się już błyskawicznie, choć – jak to często w tamtych czasach bywało – zaczęło się od falstartu. Od 20 do 22 sierpnia 1981 roku – w pierwszą rocznicę porozumień sierpniowych – w gdańskiej hali widowiskowo-sportowej „Olivia” odbył się organizowany przez świętej pamięci Macieja Zembatego I Przegląd Piosenki Prawdziwej, na który zaproszono również kapelę Brylewskiego i Lipińskiego. Zespół miał zagrać trzy kawałki, ale po próbie jego występ odwołano. Być może dlatego, że w ramach przygotowań do swego minirecitalu Brygada Kryzys wykonała między innymi „Wojnę” – organizatorzy, usłyszawszy ten numer, wystraszyli się, że przez władze może to zostać odebrane jako prowokacja. Poza tym akustyk nie godził się na podkręcenie głośności, argumentując, że na imprezie pojawią się również ludzie starsi, którzy mogą mieć później problemy ze słuchem. Efekt był taki, że zespół wrócił do Warszawy, by swój oficjalny debiut na żywo zaliczyć miesiąc później w klubie „Riviera-Remont”. Na tej samej imprezie po raz pierwszy w stolicy wystąpiła także Republika. Koncert Brygady Kryzys, jak się później okazało, był nagrywany (choć nie w całości, zabrakło pierwszego numeru); w tajemniczy sposób ktoś – pytanie: kto? – wywiózł następnie taśmę do Wielkiej Brytanii, gdzie materiał ten ukazał się – prawdopodobnie w lutym 1982 roku – na winylu zatytułowanym po prostu „Live” (pod szyldem Fresh Records). Okładka musiała robić wrażenie, widniał bowiem na niej przewracający się Pałac Kultury i Nauki, co należało odebrać jako bardzo prosty symbol – nadchodzący upadek systemu komunistycznego. Na dodatek na odwrocie znalazła się adnotacja, że występ, z którego pochodzą nagrania, „został przerwany przez milicję”. Co było zresztą niezgodne z prawdą.

Brylewski, dowiedziawszy się o wydaniu krążka, najpierw poczuł zadowolenie, później troszkę się rozsierdził. „(…) Wydawanie płyty z pierwszego koncertu jest w ogóle nie do przyjęcia. Komu udało się zagrać udany pierwszy koncert?” – pytał retorycznie. Po latach jednak zmienił zdanie; Rafałowi Księżykowi powiedział: „Ostatnio przeszły mi takie wątpliwości. Co z tego, że się wstydzę, bo później grałem dużo lepiej, skoro ludzie mają z tego korzyści, traktują te nagrania w świadomy sposób, nie tylko jako muzykę, ale też jako dokument”. I tak też należy do albumu „Live” podejść – jest on nade wszystko bardzo ważnym dokumentem epoki, okresu poprzedzającego wprowadzenie stanu wojennego, kiedy – choć społeczeństwo nie mogło sobie wtedy zdawać z tego sprawy – dobiegał już kresu szesnastomiesięczny „karnawał Solidarności”. Ówczesne koncerty Brygada Kryzys rozpoczynała od wspomnianej już wcześniej „Wojny” i nie inaczej było tamtego wrześniowego wieczora w „Rivierze-Remont”. Z jakiegoś powodu jednak tego utworu nie ma na albumie – albo dźwiękowiec zbyt późno uruchomił magnetofon, albo początek taśmy uległ uszkodzeniu. W efekcie płytę otwiera kompozycja „Nie ma nic”. Z poprzedzających ten numer zapowiedzi muzyków (między innymi dość dramatycznego: „To jest piosenka o tym, że nie ma już teraz naprawdę nic. Nie ma nas”) można wywnioskować, że wcześniej zespół zagrał już coś innego. Kilka miesięcy później kawałek ten trafił na pierwszy oficjalny longplay Brygady Kryzys (wydany przez Tonpress); wersja koncertowa niewiele różniła się w warstwie instrumentalnej (bo brzmienie to zupełnie co innego) od studyjnej – był to bardzo ostry, zadziorny utwór, z refrenem dosłownie wykrzyczanym przez Tomasza Lipińskiego. Uwagę przykuwał też wysunięty na pierwszy plan saksofon Świtalskiego, który raz toczył dialog z gitarą, a raz powtarzał za nią te same partie. Nie było to może otwarcie na miarę „Wojny”, ale też robiło wrażenie.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Zimowy lament w cieniu Jupitera
Sebastian Chosiński

17 V 2024

Bywają takie formacje – także w świecie jazzu – które działają od wielu lat, ale niekoniecznie przekłada się to na bogactwo ich dyskografii. Takim właśnie przykładem może być prowadzony przez saksofonistę Johana Jutterströma szwedzki sekstet STHLM svaga, który doczekał się właśnie dopiero drugiej w swoim dorobku płyty – „Plays Carter, Plays Mitchell, Plays Shepp”. W jej tytule nieprzypadkowo pojawiają się nazwiska wielkich mistrzów jazzu.

więcej »

Jazzowe oblicze noise’u i post-rocka
Sebastian Chosiński

16 V 2024

Próchno powoli, ale bardzo konsekwentnie buduje swoją pozycję na undergroundowej scenie. Po świetnie przyjętej ubiegłorocznej pełnowymiarowej płycie „P3” teraz wydaje aneks do niej – EP-kę zatytułowaną „3P”. W nagraniach tych trio zostało wsparte przez gości: duet Wczasy, trio Dynasonic oraz – co ucieszyło mnie najbardziej – jazzowego trębacza Wojciecha Jachnę.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Z Beskidów widać Jukatan, Afrykę i Japonię
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Na każdą kolejną płytę jazzowo-folkowego projektu Into the Roots, któremu patronuje trębacz Piotr Damasiewicz (nierzadko, a ostatnimi laty coraz chętniej sięgający także po inne instrumenty), czekam z dużą niecierpliwością. Za każdym razem zastanawia mnie bowiem, co jeszcze nowego można odkryć na eksploatowanym od dawna polu artystycznym. Trzeci album zespołu – „Świtanie” – udowadnia, że jednak można. I to całkiem sporo.

więcej »