Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

Live in Turku
Dawda Jobarteh, Stefan Pasborg
Noir. Soundtrack to the Movie «Malmö Noir»
Agusa
Reflections of Purple Sun
EABS
Turning Point
Adam Forkelid
As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

Świtanie
Piotr Damasiewicz Into the Roots
3P
Próchno

więcej »

Izrael
‹Biada, biada, biada›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Biada, biada, biada
Wykonawca / Kompozytor	Izrael
Data wydania	1985
Nośnik	CD
Czas trwania	46:43
Gatunek	reggae, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Robert Brylewski, Paweł „Kelner” Rozwadowski, Jarosław „Gruszka” Ptasiński, Tomasz Lipiński, Piotr Malak, Tadeusz Kuczyński, Milo Kurtis, Jerzy Jarmołowicz, Katarzyna Grzechnik, Vivian Quarcoo

Utwory
CD1
1) Idą ludzie Babilonu	3:46
2) Kapłani szatana	3:01
3) Poli bez kontroli	3:07
4) Wojna w Babilonie	2:27
5) War Dub	3:13
6) Płonie Babilon	1:26
7) Biada narodom	3:59
8) Nie rób tego złego	2:54
9) Rastaman nie kłamie	2:55
10) Strach w Babilonie	1:35
11) Powstańcie wojownicy	3:04
12) Dla każdego tak samo	1:44
13) Nasza kultura	3:35
14) Idą ludzie Babilonu [wersja dubowa]	3:28
15) Kapłani szatana [wersja dubowa]	3:10
16) Poli bez kontroli [wersja dubowa]	3:21

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Underground from Poland: „Chcieliśmy wylać z siebie gniew na władzę…”
[Izrael „Biada, biada, biada” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Byli pierwszą polską formacją reggae – i choćby z tego powodu znajdą miejsce w każdej encyklopedii muzycznej podsumowującej dzieje rodzimego rocka. Ich koncerty w latach 80. zamieniały się w prawdziwe misteria – religijne, ale i polityczne, gdyż zespół w bardzo wyrazisty sposób wyrażał swoją niezgodę na system komunistyczny. Mimo to debiutancki album Izraela „Biada, biada, biada” – mimo że jest już dzisiaj pozycją kultową – nie zachwyca.

Sebastian Chosiński

Underground from Poland: „Chcieliśmy wylać z siebie gniew na władzę…”
[Izrael „Biada, biada, biada” - recenzja]

Izrael
‹Biada, biada, biada›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Biada, biada, biada
Wykonawca / Kompozytor	Izrael
Data wydania	1985
Nośnik	CD
Czas trwania	46:43
Gatunek	reggae, rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Utwory
CD1
1) Idą ludzie Babilonu	3:46
2) Kapłani szatana	3:01
3) Poli bez kontroli	3:07
4) Wojna w Babilonie	2:27
5) War Dub	3:13
6) Płonie Babilon	1:26
7) Biada narodom	3:59
8) Nie rób tego złego	2:54
9) Rastaman nie kłamie	2:55
10) Strach w Babilonie	1:35
11) Powstańcie wojownicy	3:04
12) Dla każdego tak samo	1:44
13) Nasza kultura	3:35
14) Idą ludzie Babilonu [wersja dubowa]	3:28
15) Kapłani szatana [wersja dubowa]	3:10
16) Poli bez kontroli [wersja dubowa]	3:21

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Przyglądając się twórczej drodze Roberta Brylewskiego, mimo różnorodności muzyki, jaką grał na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, bo ten właśnie okres szczególnie nas interesuje, można dostrzec pewną konsekwencję. Jej skutkiem było powołanie do życia wiosną 1983 roku pierwszej z prawdziwego zdarzenia polskiej grupy reggae, czyli Izraela. Bo przecież utwory utrzymane w rytmach jamajskich można znaleźć już na płytach wcześniej nagrywanych i współtworzonych przez „Afę”. Wystarczy przywołać „Ambition” i „Get Up, Stand Up” z repertuaru Boba Marleya na „Ambicji” (1981) Deadlocka, te same kawałki plus „Święty szczyt” (będący przeróbką „I’m on the Top” gdańskiej formacji) na wspominkowym „78-81” (1994) Kryzysu, „To co czujesz, to co wiesz” i „Wracamy do raju” na „Live” (1982) oraz nieśmiertelną „Ganję” na „Czarnej Brygadzie” (1982) Brygady Kryzys. Kiedy powoli rozpadała się Brydada Kryzys, Brylewski nawiązał bardzo bliskie kontakty z Pawłem Rozwadowskim „Kelnerem” – niegdyś z Fornitu, który w późniejszym czasie przeistoczył się w Deuter. I właśnie jako przyjaciel i pomocnik tej formacji wziął udział jesienią 1982 roku w legendarnej trasie koncertowej trzech kapel punkowych – Dezertera (jeszcze z Piotrem Hajnem „Skandalem” na wokalu), TZN Xenny oraz właśnie Deutera – po Małopolsce, która odbyła się pod hasłem „Rock Galicja”. Być może wtedy zapadła decyzja o powołaniu do życia nowej kapeli – Anarchii. Oprócz „Afy” i „Kelnera” współtworzyli ją jeszcze perkusista Jarosław Ptasiński „Gruszka” (z Brygady Kryzys) oraz Milo Kurtis (a właściwie Dimitrios Kourtis), urodzony w Zgorzelcu w 1951 roku syn greckich uchodźców politycznych, postać w undergroundowym światku muzycznym bardzo znana, albowiem było mu już dane grać i z Wojciechem Waglewskim (w Ya-Sou i Osjanie), i z Markiem Jackowskim (w najstarszym wcieleniu Maanamu, jeszcze sprzed nastania „Kory” Jackowskiej).

Co ciekawe, choć Anarchia nie doczekała się żadnych profesjonalnych nagrań, a jej istnienie ograniczyło się w zasadzie do zaledwie dwóch miesięcy (grudzień 1982 i styczeń 1983), stała się nawet bohaterką filmu dokumentalnego „I Could Live in Africa” („Mógłbym żyć w Afryce”). Nakręcił go przebywający w tamtym czasie nad Wisłą holenderski reżyser Jacques de Koning, zafascynowany grupką młodych polskich muzyków, którzy na swój własny sposób starają się uwolnić od dominacji systemu komunistycznego. Dzisiaj niekiedy błędnie uznaje się, że obraz Holendra portretuje grupę Izrael, trzeba jednak pamiętać o tym, że nowa nazwa pojawiła się dopiero w marcu 1983 roku, a więc już po zakończeniu zdjęć, w chwili, gdy do ekipy dołączył stary kompan Brylewskiego, jeszcze z czasów Kryzysu, saksofonista Tomasz Świtalski „Men”. Skąd wzięła się nazwa? „Afa” tak to wyjaśnia w „Kryzysie w Babilonie”: „W Biblii zainteresował mnie fragment mówiący, że trzynastego dnia dwunastego miesiąca miał zostać wytępiony naród izraelski. Spodobała mi się nazwa Izrael. Fajnie brzmiała, była prowokująca”. Jak się okazuje, dla wielu osób nawet nazbyt prowokująca. Demony Marca 1968 roku wciąż jeszcze bowiem nie usnęły. „Usłyszałem od kogoś: Izrael? Nie możecie się tak nazywać!” – to ciąg dalszy wspomnień Roberta. – „Dlaczego? – Bo was zniszczą! – Kto? – I tu już brakowało odpowiedzi. Inna sytuacja: z kolegą, którego znałem od paru lat. Wziął mnie na bok i szeptem pyta: Robert, czy ty jesteś Żydem? Nie byłem w staniu mu odpowiedzieć, nie wiedziałem, czy mam w rodzinie kogoś pochodzenia semickiego”. Nazwa nie spodobała się także pracownikom Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, czyli cenzorom; zespół musiał się więc nieźle gimnastykować, aby jednej z strony skutecznie obchodzić zakazy urzędników z ulicy Mysiej, z drugiej natomiast – dawać jasny przekaz fanom: jesteśmy, działamy, nie odpuścimy. Stąd na plakatach zapowiadających koncerty kapeli pojawiała się na przykład wersja 12RA3L albo – jak na debiutanckim longplayu – Issiael (z tak pisanym drugim „S” i „I”, że zlewały się w jedno i tworzyły odwrócone „R”).

Pierwszym menedżerem zespołu został Krzysztof Kownacki, wcześniej reprezentujący między innymi interesy Maanamu; z tamtych czasów znał go Milo Kurtis i to właśnie Grek przekonał go, aby zajął się także sprawami Izraela. Decyzja okazała się nadzwyczaj trafiona. Kownacki ostro wziął się do pracy, co zaowocowało nie tylko drukiem profesjonalnych plakatów i koncertami, ale przede wszystkim sesją nagraniową, którą – to chyba rekord w warunkach peerelowskich – grupa odbyła zaledwie dwa miesiące po ukonstytuowaniu się, czyli w maju 1983 roku. Po piętnastu miesiącach Brylewski ponownie przekroczył próg studia Tonpressu na warszawskim Wawrzyszewie, w którym nagrywana była przecież „Czarna Brygada”. W ciągu tego roku z okładem wiele się jednak zmieniło, z dawnych muzyków Brygady Kryzys u boku „Afy” na stałe nie pozostał nikt (Świtalski wykruszył się chwilę wcześniej, a Lipiński, obecny na debiutanckim albumie Izraela, pojawiał się tylko od czasu do czasu, by dograć swoje partie). Ale najważniejsza zmiana zaszła za konsoletą – nie było już „Kuby” Nowakowskiego, jego miejsce zajął natomiast Włodzimierz Kowalczyk (wcześniej pracujący jako inżynier dźwięku między innymi z grupą Vox, Wojciechem Gąsowskim, Alex Bandem, Budką Suflera, Maanamem, Izabelą Trojanowską). „Fajny koleś, tylko że raczej typ rzemieślnika niż artysty. Robił wszystko, ale jak mu się powiedziało, co ma robić. A my, niedoświadczeni (…)” – podsumował po latach realizatora nagrań Brylewski. I dalej: „(…) chcieliśmy bardzo dużo basu, no i bas był przepompowany, po prostu materiał źle brzmiał. Po jakimś czasie poprosiliśmy o drugi remiks i powstała druga wersja płyty. Też nie byłem zachwycony”. Zapewne dlatego po latach „Afa” pozwolił sobie zaingerować w brzmienie tych nagrań, a na wersji kompaktowej opublikowanej przed dwunastu laty przez W Moich Oczach zmieniona została nawet – i to dość radykalnie – kolejność utworów. Omawiając „Biada, biada, biada”, oprzemy się właśnie na tej edycji, niekoniecznie kanonicznej, ale chyba najbliższej oczekiwaniom głównego lidera kapeli.

Oryginalny winyl Pronitu (opublikowany, nie wiedzieć czemu, pod szyldem Musicoramy), otwierała piosenka „Płonie Babilon”, w wydaniu o piętnaście lat późniejszym przesunięta na pozycję szóstą; na początku umieszczono natomiast – i bez dwóch zdań była to decyzja słuszna – „Idą ludzie Babilonu”. I należy pochwalić wydawcę nie dlatego, że to największy przebój z tego krążka, który zaistniał nawet na Liście Przebojów Programu Trzeciego, lecz przede wszystkim z tego powodu, że ma on mocniejsze wejście – potężny marszowy rytm wygrywany na bębnach przez Jarosława Ptasińskiego. Co prawda, już po trzydziestu sekundach ustępuje on pola subtelnemu, rozkołysanemu reggae, ale liczy się przecież pierwszy efekt. Ten kawałek świetnie zresztą definiuje ówczesny styl Izraela – trochę naiwny i infantylny, jakże daleki od tego, co grywali Bob Marley z The Wailers, Burning Spear czy Misty in Roots; z drugiej jednak strony zespół starał się na tyle, na ile mógł i potrafił, uciec od cukierkowatego popowego reggae kojarzonego na przykład z bardzo popularnym wtedy brytyjskim UB40. Nie zawsze to się udawało, chociaż trzeba przyznać, że w kilku kawałkach Brylewski i spółka zabrzmieli już w sposób bardzo godny. Przede wszystkim w rootsowym, instrumentalnym „War Dub” oraz w kończącej każdą podstawową wersję „Biada, biada, biada” – i winylową (1985), i kasetową (1996), i kompaktową (2000) – „Naszej kulturze”, do której jeszcze wrócimy. Brylewski wyjaśniał po latach, że utwory te zagrane są trochę za szybko; Izrael chciał grać roots reggae, ale robił to w rytmie rocksteady, a niekiedy nawet ska. W pewnym sensie zapewniało to muzyce oryginalność (nawet z perspektywy czasu), ale jednocześnie powodowało, że ortodoksyjni fani rytmów jamajskich mogli poczuć się lekko skonsternowani. Niektóre numery z powodu swojej skoczności brzmiały jak piosenki… dla dzieci, co zresztą mocno kontrastowało z ich poważnym, niekiedy wręcz mrocznym i ponurym przesłaniem (jak na przykład „Kapłani szatana”, „Wojna w Babilonie”, „Płonie Babilon”, „Nie rób tego złego”, „Rastaman nie kłamie”). Znacznie lepiej grupa wypadała, kiedy zwalniała tempo i grała nieco ciężej, co poświadczają chociażby „Poli bez kontroli”, „Biada narodom” i początek „Powstańcie wojownicy”. Mocną stroną tych nagrań jest częste wykorzystywanie melodyki (czyli harmonijki klawiszowej) oraz dęciaków (trąbka, saksofon) – to głównie one robią klimat, choć nie zawsze brzmią tak, jak w klasycznych kapelach roots reggae.

1 2 »

Komentarze

29 VII 2012 10:27:33

Ta płyta nawet na ówczesny czas była wyjątkowo cienka , zresztą jak całe polskie reggae. Mnie osobiście wręcz irytowała ta cała twórczość kręcąca się wokół Babilonu. Taka ciekawostka z lat 80-tych .

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Z Beskidów widać Jukatan, Afrykę i Japonię
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Na każdą kolejną płytę jazzowo-folkowego projektu Into the Roots, któremu patronuje trębacz Piotr Damasiewicz (nierzadko, a ostatnimi laty coraz chętniej sięgający także po inne instrumenty), czekam z dużą niecierpliwością. Za każdym razem zastanawia mnie bowiem, co jeszcze nowego można odkryć na eksploatowanym od dawna polu artystycznym. Trzeci album zespołu – „Świtanie” – udowadnia, że jednak można. I to całkiem sporo.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: W cieniu Purpurowego Słońca
Sebastian Chosiński

10 V 2024

Po reinterpretacji dokonań twórczych Krzysztofa Komedy i Sun Ra panowie z EABS postanowili zmierzyć się z kolejną jazzową legendą – utworami zmarłego przed sześcioma laty trębacza Tomasza Stańki. Tym razem jednak wrocławski kwintet zdecydował się zmierzyć z konkretną płytą. Tak narodził się album „Reflections of Purple Sun”.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Mroczne zaułki Malmö
Sebastian Chosiński

9 V 2024

To najbardziej nietypowa płyta pochodzącej z Malmö Agusy. Nietypowa, ponieważ zawierająca muzykę skomponowaną do niezależnego filmu kryminalnego autorstwa Augustina Sjöberga, który jest znajomym lidera zespołu, gitarzysty Mikaela Ödesjö. I chociaż wypełnia ją ten sam co zawsze progresywny folk, musicie przygotować się na jedną, ale za to zasadniczą zmianę – utwory są znacznie krótsze, niż bywało dotąd.

więcej »