Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 maja 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

Turning Point
Adam Forkelid
As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus

więcej »

Zapowiedzi

muzyczne

Live in Turku
Dawda Jobarteh, Stefan Pasborg

więcej »

Deuter
‹Ojczyzna blizna›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ojczyzna blizna
Wykonawca / Kompozytor	Deuter
Data wydania	10 maja 2011
Nośnik	CD
Czas trwania	58:30
Gatunek	rock
EAN	5907176637694
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Paweł „Kelner” Rozwadowski, Piotr „Czombe” Dubiel, Robert Sadowski, Tomasz „Żwirek” Żmijewski, Dariusz „Magik” Katuszewski, Piotr „Franz Dreadhunter” Adamczyk, Michał Podoski, Tadeusz Kaczorowski, Henryk Wasążnik, Piotr „Samohut” Subotkiewicz, Kamil „Blitz” Stoor, Marek Bedzior, Andrzej „Gucio” Zagalski, Piotr „Fala” Falkowski, Robert Brylewski, Jarosław „Gruszka” Ptasiński

Utwory
CD1
1) 40-lecie [1984]	2:11
2) Cały świat [1988]	2:42
3) Dla mnie tutaj [1982]	2:06
4) Droga wojownika [1986]	4:28
5) Dziecięce uczucia [1986]	3:41
6) Czy pamiętasz ten czas [1988]	2:59
7) Instrukcja [1984]	2:52
8) Jak długo [1986]	6:02
9) Jeden świat [1981]	1:58
10) Martyr song [1984]	2:31
11) Nie ma ciszy w bloku [1988]	3:01
12) Młodym hipokrytom [1984]	2:55
13) Jak długo [1988]	4:15
14) Nigdy i w nic [1981]	1:56
15) Szara masa [1984]	2:27
16) Totalna destrukcja / Co za czas [1986]	4:33
17) Tylko piosenka [1988]	5:25
18) Uśmiechnięte twarze [1982]	2:53

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Underground from Poland: Wojownik na drodze ku światu bez barier
[Deuter „Ojczyzna blizna” - recenzja]

Sebastian Chosiński

« 1 2

Underground from Poland: Wojownik na drodze ku światu bez barier
[Deuter „Ojczyzna blizna” - recenzja]

fot. Ada Lyons

Po nagraniu singla zespół opuścili Jaworski i Nalepa, na miejsce tego pierwszego „Kelner” przyjął Tadeusza Kaczorowskiego (który „chwilę” później razem z „Falą” wylądował w Houku), nowego gitarzysty już nie zatrudniał, ponieważ sam sięgnął po „wiosło”. Skład uzupełnił jeszcze klawiszowiec Izraela Piotr Subotkiewicz „Samohut”. Jako kwintet – nie zapominajmy bowiem o Beacie Pater – Deuter zamknął się w 1987 roku w Studiu RSC w Rzeszowie, aby nagrać materiał na debiutancki longplay. Krążek zatytułowany po prostu „1987” ujrzał światło dzienne – nakładem Polskich Nagrań – rok później i… kompletnie rozminął się z oczekiwaniami fanów, którzy przecierali uszy ze zdumienia, słuchając nowych, funkowo-soulowych wersji starych przebojów (jak chociażby „Piosenka o mojej generacji”, „Totalna destrukcja” czy rapowane „Nie ma ciszy w bloku”). W przełknięciu tej żaby nie pomógł nawet gościnny udział „Czombego” i „Afy”. Numery, które jeszcze broniły się na koncertach, w studiu zostały totalnie spłaszczone, pozbawione pazura, choć same w sobie były bardzo interesującym eksperymentem. Może gdyby studio było lepiej wyposażone, realizatorzy (Andrzej Szczypek i Kazimierz Sikorski) bardziej kumaci, a sam zespół w pełni świadomy tego, co chce osiągnąć – płyta zabrzmiałaby zapewne znacznie lepiej. Szczęśliwie po słabym przyjęciu „1987” Deuter postanowił zrobić mały zwrot ku przeszłości i wykonał kolejną, choć już nie tak karkołomną, stylistyczną woltę. W składzie ponownie pojawił się pełnoprawny gitarzysta – tym razem wybór padł na Robert Sadowskiego (wcześniej w Szklanym Markizie, Madame i Lizard’s Day). To wcielenie grupy przetrwało do lata 1989 roku; ostatni koncert zespół dał pierwszego dnia (czyli 2 sierpnia) Festiwalu Muzyki Rockowej – Jarocin ’89. Po rozwiązaniu formacji Sadowski, Kaczorowski i Falkowski dogadali się z Dariuszem Malejonkiem (Kultura, Izrael) i skompletowali Houk; „Kelner” natomiast zajął się twórczością literacką. Jak wspomina Leszek Gnoiński w „Encyklopedii polskiego rocka”, w 1990 roku Rozwadowski napisał sztukę teatralną „Droga do nieba, droga do piekła”, „która kilka dni przed premierą została zdjęta przez dyrektora Akademii Ruchu” (dodajmy: Akademia Ruchu była warszawską alternatywną grupą teatralną).

fot. Ada Lyons

W 1991 roku „Kelner” wyjechał wraz z rodziną na Mazury; tam państwo Rozwadowscy mieszkali przez cztery lata. Jedynym projektem muzycznym, w którym w tym czasie udzielał się lider Deutera, był duet z Brylewskim – Max i Kelner, po którym pozostała tylko jedna płyta, „Tehno Terror” (1993). Po powrocie do Warszawy wokalista, chcąc przypomnieć o sobie starym fanom, przyjął propozycję muzyków Dezertera i wziął udział w nagraniu albumu „Deuter” (1995), po czym ruszył z Robertem Materą (gitara), Krzysztofem Grabowskim (perkusja) i Tomaszem Lewandowskim (gitara basowa) w trasę promującą krążek. Jednocześnie nakładem firmy Intersonus ukazała się wspomnieniowa płyta „Ojczyzna dumna 1981-1986” (1995). Pięć lat później Rozwadowski skompletował nowy skład, który przetrwał do 2003 roku – grywał koncerty, ale nie zarejestrował płyty. Przed dwoma laty natomiast Deuter odrodził się ponownie i tym razem zarejestrował już nowy materiał. Niemal równolegle do CD „Śmieci i diamenty”, bo zaledwie sześć miesięcy wcześniej, w maju 2011 roku, w sprzedaży pojawił się również – pod szyldem Noise Annoys – album z archiwaliami. Nadano mu tytuł „Ojczyzna blizna”, a zebrano na nim osiemnaście utworów nagranych w latach 1981-1988 przez pięć różnych składów zespołu. We wkładce do digipacku znalazła się (podpisana: „”) następująca uwaga: „Amatorskie rejestracje na sprzęcie wówczas dostępnym są kiepskie, jak na dzisiejsze standardy jakości, ale posiadają walor archiwalny. To zapis twórczości zespołu i jego lidera, który nie dawał się zaszufladkować, przez lata wymykając się konwencjom. Kelner nie trzyma się kurczowo jednej stylistyki, na całe życie pozostając punkowcem, lecz poszukuje środków wyrażania swojej liryki”. I choć ostatniemu z zacytowanych zdań można by zarzucić co nieco, jeśli idzie o poprawność stylistyczną, to jednak nie sposób zaprzeczyć sensowi tych słów. Kawałki na płycie zostały wymieszane, nie zachowano chronologii – jak przekonuje wydawca, zrobiono to celowo. Czy słusznie – można się spierać. Chcąc bowiem omówić zawartość „Ojczyzny blizny” (w pewnej części pokrywającą się z tym, co znalazło się na „Ojczyźnie dumnej”) i tak trzeba podejść do tematu jak na historyka przystało – w przeciwnym wypadku powstałby dość dziwaczny misz-masz, typowy muzyczny groch z kapustą.

fot. Ada Lyons

Pierwszy okres w działalności zespołu reprezentują dwa utwory z 1981 roku (z sesji dokonanej pod okiem braci Andrzeja i Wojciecha Puczyńskich z Exodusu w studiu zaimprowizowanym na scenie klubu „Remont”): „Jeden świat” oraz „Nigdy i w nic”. To klasyczne punkowe wymiatacze – hałaśliwe, ale przemyślane, po remasteringu brzmiące zresztą całkiem przyzwoicie i przestrzennie. Tekstowo też nie różnią się niczym szczególnym od tego, co śpiewały inne kapele punkowe tamtej epoki. Mamy więc pełne idealizmu frazy o „podzielonym świecie (…) z milionami barier” („Jeden świat”), jak i jednoznaczną politycznie deklarację, która miała stanowić precyzyjnie wymierzony cios w system peerelowski: „nigdy i w nic nie uwierzę politykom (…) duszę się gazem z konferencyjnych sal” („Nigdy i w nic”). W obu kawałkach, poza potężną dawką energii i chwytliwymi melodiami oraz charakterystycznym sposobem śpiewania „Kelnera”, zwraca uwagę przede wszystkim linia basu – przypomnijmy: grał wówczas na nim Dariusz Katuszewski – znacznie wykraczająca poza to, co oferowały inne kapele tego nurtu. Z trasy „Rock Galicja” (1982) wybrano również dwa numery: „Dla mnie tutaj” oraz „Uśmiechnięte twarze” – mniej w nich melodyki i wiążącej się z nią lekkości, znacznie więcej drapieżności i wściekłości; w tych kompozycjach dużo bliżej jest Deuterowi do ówczesnego Dezertera. Także w warstwie – nazwijmy to umownie – lirycznej. Z drugiej strony trudno się dziwić; był to w końcu czas stanu wojennego, kiedy wiele kapel punkowych (i nie tylko) aktywnie występowało przeciwko systemu komunistycznemu. Bo inaczej przecież nie da się skomentować następujących słów: „kiedy słucham polityków / kiedy patrzę w telewizor / kiedy słucham radia / wtedy wiem, że / dla mnie tutaj nie ma nic”. Z 1984 roku pochodzą cztery kawałki nagrane przy okazji sesji dla teatru Akademia Ruchu. Set ten otwiera poświęcona hucznie wtedy obchodzonej rocznicy powstania Polski Ludowej piosenka „40-lecie” (na innych wydawnictwach tytułowana też „Czterdzieści lat”), którą otwiera fragment piosenki Andrzeja Rosiewicza z serialu „Czterdziestolatek”. To bezkompromisowy punk rock – zarówno muzycznie, jak i tekstowo. Chciałoby się podkreślić – zwłaszcza tekstowo. „Kelner” śpiewa tu bowiem: „coraz trudniej jest żyć / gdy dookoła ignoranci / demagodzy i sklerotycy sączą / te same rzygi od czterdziestu lat”. Żadnej subtelności! Ale też jej brak nie powinien zdziwić nikogo, kto pamięta szarość i beznadzieję tamtych lat…

fot. Ada Lyons

Z drugiej strony dostaje się również tym, którzy idą na współpracę z systemem, względnie są w stanie zaakceptować jego istnienie – tak jest chociażby w jednym z największych hitów Deutera, utworze „Młodym hipokrytom” (w tej wersji wzbogaconym o free jazzowy saksofon Henryka Wasążnika). Saksofon słychać także w „Instrukcji”, w której z kolei grupa wykorzystała fragment piosenki z „Czterech pancernych i psa”. Nie bez powodu, bo przecież numer ten to ironiczne nawiązanie do tekstów szkoleń wojskowych, względnie informacji przekazywanych uczniom na lekcjach przysposobienia obronnego. Najsłabiej w tym gronie wypada „Martyr song” – głównie dlatego, że Rozwadowski rezygnuje tutaj ze swego charakterystycznego śpiewu, a tekst skanduje (czy też raczej wykrzykuje). Jeszcze obszerniej reprezentowany jest na składance wydanej przez Noise Annoys rok 1986, czyli Deuter w składzie z Kaczorowskim, „Falą” i „Samohutem”. Za brzmienie trzech z nich – „Droga wojownika”, „Dziecięce uczucia” i „Jak długo” – odpowiada Robert Brylewski, który zrealizował te nagrania w otwartym dopiero co w stołecznym klubie „Hybrydy” studiu Złota Skała. Wszystkie rok później zostaną nagrane ponownie w Rzeszowie na album „1987”, ale nie będzie już w nich tego feelingu. „Droga wojownika” to prawdziwy killer; gdyby kawałek ten był śpiewany po angielsku, można by pomyśleć, że to kompozycja żywcem wyjęta z któregoś z bootlegów Hawkwind – znacznie więcej tu bowiem space rocka niż punka, z którym grupa „Kelnera” kojarzyła się do tej pory. W „Jak długo” i „Dziecięcych uczuciach” pobrzmiewają echa funka i soulu, ale w niczym to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie – podkreśla odmienność zespołu, bo przecież nikt wtedy w Polsce tak nie grał! Na dodatek świetnie budują klimat klawisze Piotra Subotkiewicza. Pochodzące z koncertu „Szara masa” oraz połączone w jedno „Totalna destrukcja” i „Co za czas” to powrót do typowo punkowego oblicza Deutera. Choć jeśli ktoś dostrzeże w „Totalnej destrukcji” inspiracje nową falą – vide Deadlock czy Kryzys – też będzie miał dużo racji.

fot. Ada Lyons

Ostatnie – chronologicznie, bo nie w kolejności umieszczonej na płycie – pięć kawałków pochodzi z koncertu z 1988 roku (prawdopodobnie nagrano je podczas imprezy pod hasłem „Rock Atak”). Stanowią one domknięcie etapu rockowo-funkowo-soulowego w historii Deutera, tym razem jednak z naciskiem na rock! Przede wszystkim, jak na występ live przystało, zespół gra ostrzej, a gitarzysta Robert Sadowski udowadnia, że już wtedy miał inklinacje do muzyki o mocno metalowej proweniencji (czemu po latach dał wyraz nie tylko w Houku, lecz głównie w nieodżałowanym Kobongu). Dowód? Chociażby klasyczne gitarowe solówki w „Czy pamiętasz ten czas” i „Jak długo” oraz zagrywki rodem z twórczości Beastie Boys w „Nie ma ciszy w bloku”. Ostatnim numerem jest „Tylko piosenka” z improwizowanym tekstem „Kelnera”, na który składają się powtarzane parokrotnie słowa: „Mu idziemy / idziemy walczyć / walczyć o siebie / o swoje prawa / my idziemy / na bój bezkrwawy (…) skończyło się party / skończyła się zabawa”. Warto podkreślić, że był to rok 1988 – system komunistyczny gnił już tak mocno, że smród rozchodził się po całym kraju. Latem rozpoczęła się kolejna fala strajków organizowanych pod szyldem „Solidarności” (i innych organizacji podziemnych), na jesień zapowiadano następne. Władze PRL-u, z generałami Wojciechem Jaruzelskim, Czesławem Kiszczakiem i Florianem Siwickim na czele, coraz bardziej skłaniały się ku rozmowom z opozycją – w kontekście czego słowa „Kelnera” o „boju bezkrwawym” można uznać wręcz za prorocze. Nie da się ukryć, że „Ojczyzna blizna” jest krążkiem jak najbardziej reprezentatywnym dla dokonań Deutera w latach 80. XX wieku. Mimo że zagorzali fani będą zapewne bardzo boleśnie odczuwać brak przynajmniej jednej klasycznej kompozycji – „Piosenki o mojej generacji”.

« 1 2

30 października 2012

Skład:

Paweł Rozwadowski „Kelner” – śpiew (1-18)
Piotr Dubiel „Czombe” – gitara (1,3,7,9,10,12,14,15,18)
Robert Sadowski – gitara (2,6,11,13,17)
Tomasz Żmijewski „Żwirek” – gitara basowa (3,18)
Dariusz Katuszewski „Magik” – gitara basowa (9,14)
Piotr Adamczyk „Franz Dreadhunter” – gitara basowa (1,7,10,12)
Michał Podoski – gitara basowa (1,7,10,12)
Tadeusz Kaczorowski – gitara basowa (2,4-6,8,11,13,15-17)
Henryk Wasążnik – saksofon (1,7,10,12)
Piotr Subotkiewicz „Samohut” – instrumenty klawiszowe (4,5,8,15,16)
Kamil Stoor „Blitz” – perkusja (9,14)
Marek „Bedzior” – perkusja (3,18)
Andrzej Zagalski „Gucio” – perkusja (1,7,10,12)
Piotr Falkowski „Fala” – perkusja (2,4-6,8,11,13,15-17)

Gościnnie:

Robert Brylewski – chórki, film w tle (3,18)
Jarosław Ptasiński „Gruszka” – instrumenty perkusyjne (3,18)

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

W starym domu nie straszy
Sebastian Chosiński

2 V 2024

Choć szwedzki pianista Adam Forkelid aktywny jest na scenie jazzowej od dwóch dekad, „Turning Point” to dopiero czwarte wydawnictwo, na którego okładce ukazuje się jego nazwisko. Mimo że płyt nagrał przecież znacznie więcej. Wszystkie utwory, jakie znalazły się na najnowszym krążku, są jego autorstwa, ale w ich nagraniu wspomogli go trzej inni doświadczeni artyści.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Od smutku do radości
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Wydany przed dwoma laty jazzowo-ambientowy album „Ghosted” Orena Ambarchiego, Johana Berthlinga i Andreasa Werliina był dla mnie nadzwyczaj miłym zaskoczeniem. Dlatego z wielkimi oczekiwaniami przystępowałem do odsłuchu jego kontynuacji. I tu również czekało mnie zaskoczenie, choć niekoniecznie takie, na jakiej liczyłem. Ale w końcu nie wszystko – na to, co dobre – musi powalać nas na kolana, prawda?

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »