Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Sebastian Chosiński
‹Nocą umówioną, nocą ociemniałą›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Sebastian Chosiński
Tytuł	Nocą umówioną, nocą ociemniałą
Opis	„Nic już nie słychać”, pierwsza część „Tryptyku wojennego”, opowiadała o wydarzeniach z września 1939 r. „Niech ogarnie cię lęk”, część druga, rozgrywała się wiosną 1943 r. podczas powstania w getcie. A oto i trzecia odsłona tryptyku, mówiąca o wydarzeniach po likwidacji getta.
Gatunek	dramat, historyczna

Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą

Sebastian Chosiński

« 1 2 3 4 5 »

Sebastian Chosiński

Tryptyk wojenny: Nocą umówioną, nocą ociemniałą

– Więc dotarł tutaj? – W głosie dziewczyny usłyszeć można było nutkę radości.

– To Żyd, prawda? – stwierdziła raczej, niż spytała, gospodyni. – Nic nie mówił, ale to przecież widać od razu. To jego szukali Niemcy?

– Daliśmy mu rower, a Marta skierowała go do was – wyjaśnił Andrzej. – Gdyby nie to, Niemcy… – Gospodarz nie dał mu dokończyć.

– Nie musisz, chłopcze, mówić, co by wtedy było. Myślisz, że się nie napatrzyłem na transporty jeżdżące przez naszą stację? A ile trupów widziałem po lasach, rozszarpanych przez wilki albo zdziczałe psy…

– Daliśmy mu chleba i mleka – dodała gospodyni.

Marta tymczasem, słuchając w milczeniu, podeszła do okna, lekko odsłoniła firankę i wyjrzała na drogę, która kilkanaście minut temu przywiodła ich do tego domu.

– Gdzie on teraz jest? – spytała.

– W bezpiecznym miejscu – odparł mężczyzna.

– Gdzie? – powtórzyła, ale znacznie ciszej, prawie niedosłyszalnie.

– W stodole. Ukrył się w sianie. Ma tam poczekać do nocy – wyjaśniła kobieta.

– A potem? Dokąd pójdzie?

Gospodarz wzruszył ramionami.

– Ma chyba jakąś rodzinę?

– Może już wszyscy zginęli? – spytała Marta. – Może nie ma nikogo, kto mógłby mu pomóc?

– U nas – odezwała się gospodyni – też nie jest najbezpieczniej. Niemcy często przyjeżdżają do wsi po rekwizycje, a i swoich nie można być całkiem pewnym.

– Więc co? Chcecie, żeby sobie w nocy po prostu poszedł? – Marta spojrzała na nich ze złością. – Dokąd niby ma pójść? Ma wrócić do getta? – A kiedy nikt nie pospieszył z odpowiedzią, dodała: – Getta już nie ma. Na własne oczy widzieliśmy, jak płonęło. Jak Niemcy podpalali dom po domu, a ludzie wyskakiwali z okien na bruk jak żywe pochodnie.

– A kto im kazał rękę na Niemców podnosić? – przerwał jej, sądząc z głosu, nieco podenerwowany, mężczyzna.

Kobieta natomiast dodała znacznie przyjaźniejszym tonem: – Przecież my chcemy żyć.

– A on nie chce? – spytała dziewczyna. – Uciekł po to, żeby żyć. Miał pewnie sto okazji, żeby oddać głowę katu, ale on chce żyć.

– Przestań! – zareagował wreszcie Andrzej. Podszedł do Marty i położył jej na ramieniu dłoń. – Nie możesz od nich tego wymagać.

– Nie, nie mogę. – Z gniewem zrzuciła jego rękę i wybiegła z pokoju. Po chwili rozległ się trzask zamykanych drzwi wyjściowych.

– Przepraszam. Nie poznaję jej – stwierdził chłopak. – Nie powinniśmy do państwa przychodzić. To wszystko nie powinno się zdarzyć.

– I wojny też nie powinno być – ni to stwierdził, ni spytał z ironicznym uśmieszkiem gospodarz. – Idź za nią, chłopcze, i przyprowadź tutaj, zanim zrobi coś głupiego.

Ilustracja: <a href='mailto:cydienne@tlen.pl'>Joanna Petruczenko</a>

Ilustracja: Joanna Petruczenko

Słońce skryło się już za horyzont i na dworze w międzyczasie pociemniało. Marta siedziała na drewnianej ławeczce, oparta o ścianę domu. Bezmyślnie gapiła się w jakiś punkt wprost przed sobą. Nie zareagowała nawet na pojawienie się Andrzeja, który położył jej na kolanach drelichową kurtkę.

Nie pytając dziewczyny o zgodę, usiadł obok.

– Nie pójdziesz do niego? – spytał.

– Nie wiem, czy bym potrafiła.

– Co?

– Spojrzeć mu w oczy.

Chłopak westchnął.

– Nie wymagasz zbyt dużo?

– Od siebie czy od ciebie? – odparła.

– Od swego wujostwa – uściślił.

– Oni nie są moją rodziną. To tylko znajomi rodziców, ale jak byłam mała, zwracałam się do nich „ciociu” i „wujku”. Wiele dzieci tak robi.

– Więc tym bardziej – stwierdził. A kiedy spojrzała na niego pytająco, doprecyzował: – Tym bardziej nie możesz wymagać od nich, żeby ratowali nieznanego sobie człowieka, narażając własne życie. A może i nie tylko własne.

– Tłumaczysz ich?

– Próbuję zrozumieć – wyjaśnił.

– A ty… Jak ty byś postąpił na ich miejscu?

– Przecież mu pomogli. Nakarmili, ukryli.

– I kazali się wynosić, gdy tylko się ściemni, tak?! – Podniosła głos. Niepotrzebnie, ktoś przechodzący drogą mógł ją usłyszeć, choć raczej nie zrozumiałby słów.

– Wielu nawet tego nie miałoby odwagi zrobić – Andrzej zniżył głos do szeptu. – Chodź. Prosili, żeby… – Nie dokończył. Marta bowiem wstała i pokornie ruszyła w stronę drzwi.

Gospodyni przygotowała w międzyczasie kolację. Widząc młodych w progu pokoju, uśmiechnęła się szczerze i wykonała zapraszający gest ręką.

– Nie są to może frykasy, ale wy tam, w mieście, pewnie nawet i tego nie macie.

Na stole, obok zapalonej lampki naftowej, stał dzban mleka, biały ser, słoik miodu, gotowane jajka i bochen chleba. Na widok takiej obfitości jedzenia Andrzej poczuł skurcz w żołądku. Ostatni posiłek – przygotowane jeszcze w domu kanapki – jedli około południa. Z nieukrywaną radością chłopak zajął wskazane przez gospodynię miejsce, Marta usiadła obok. Poczekali chwilę, aż gospodarz odmówi modlitwę, i zabrali się za jedzenie. Andrzej jadł z apetytem, dziewczyna jedynie pobrudziła talerz kawałkiem sera.

– Nie smakuje ci? – zdziwił się „wuj” Adam.

– Jedliśmy niedawno. Nie zdążyłam zgłodnieć – skłamała.

– Rodzice nie będą się martwić, jeśli nie wrócisz na noc? – spytała gospodyni, kiedy się już najedli.

– Nie. – Marta uśmiechnęła się delikatnie, ale raczej do własnych myśli niż do siedzącej po przeciwnej stronie szerokiego stołu kobiety. – Czasami zdarza się, że nie zdążę do domu przed godziną policyjną. Mama wie, że nocuję wtedy u koleżanek.

Andrzej wiedział, że w słowach dziewczyny jest zaledwie ułamek prawdy. Wiele tych nocy spędziła bowiem u niego. Zasypiali wprawdzie – z uwagi na obecność w pokoju obok babci chłopaka – osobno, ale czasami udawało im się oszukać staruszkę i dopiero przed świtem żegnali się, obsypując namiętnymi pocałunkami.

Kiedy gospodyni posprzątała ze stołu, gospodarz przyniósł skądś opróżnioną do połowy litrową butelkę samogonu. Postawił ją na stole i mrugnął porozumiewawczo do Andrzeja.

– Nie odmówisz chyba?

– Nie odmówię.

– Tobie, Marto, nie proponuję – wyjaśnił „wuj” Adam, usprawiedliwiając w ten sposób fakt, że wyjął z szafki tylko dwie szklaneczki. – Wprawdzie jesteś już dorosła, ale nie sądzę, aby akurat ten trunek mógł ci zasmakować.

– Nie, nie, dziękuję – odparła dziewczyna. – Chciałabym… – zawahała się przez moment, ale jednak dokończyła: – Chciałabym przejść się jeszcze przed snem.

Łagodne dotąd spojrzenie gospodarza w jednej chwili spochmurniało.

– Nie jest to najlepszy pomysł – stwierdził. – U nas wieczorami niebezpiecznie. Ludzie starają się z domów nie wychodzić. Różni chodzą teraz po lasach.

– A on? – spytała Marta.

– Wie, dokąd iść – odpowiedziała gospodyni, stanąwszy w drzwiach od kuchni. – Jedzenia też mu nie zabraknie.

Gospodarz nalał wódkę i mężczyźni wypili w milczeniu.

– Ja też poproszę – odezwała się dziewczyna. Po chwili trzymała w ręku musztardówkę z odrobiną mętnego płynu na dnie. Wypiwszy, skrzywiła się mocno i zakasłała. – Rzeczywiście, piłam już w życiu lepsze rzeczy.

– Jakie czasy, takie trunki – podsumował mężczyzna i ponownie napełnił szklaneczki, tym razem tylko dwie.

Kiedy podnieśli je do góry, rozległy się złowrogie uderzenia, jednocześnie w okiennice i drzwi. Gospodarze spojrzeli na siebie z przestrachem. Andrzej natychmiast odstawił alkohol, Marta odruchowo wstała i cofnęła się w stronę pieca, gdzie nie docierało światło lampy naftowej.

– Niemcy? – wyszeptał chłopak.

Gospodarz zaprzeczył ruchem głowy.

– Niemcy przychodzą za dnia – odparł.

– Więc kto?

W tym momencie walenie do drzwi powtórzyło się. Jednocześnie ktoś zawołał po polsku: – Otwierać! Tu wojsko polskie.

– Wojsko? – spytał Andrzej z niedowierzaniem.

– Akurat! – Gospodarz zmełł w ustach przekleństwo i powlókł się do sieni otworzyć drzwi. Gdy wrócił, za jego plecami pojawiło się trzech uzbrojonych w karabiny maszynowe mężczyzn. Mieli obdarte bluzy, które od biedy przypominały mundury.

Jeden z nich, z dystynkcjami kapitana na pagonach, zlustrował obecnych w pokoju. Spokojnym krokiem obszedł stół i zatrzymał się przy Andrzeju.

« 1 2 3 4 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »