– kanał informacyjny ogólny
O grze
Pierwsza część serii ukazała się w 2009 roku na PC i konsole. Gearbox Software było wówczas znane z głośnej serii wojennych shooterów „Brothers in Arms” i dodatków do Half Life (HL: Blue Shift i HL: Opposing Force). Panowie programiści pod wodzą Randy′ego Pitchforda postanowili jednak spróbować czegoś nowego. „Borderlands” były dość niecodziennym mariażem shootera FPP i action RPG w klimacie science-fiction. Połączenie karkołomne, ale udane.
„Borderlands” nie były grą idealną: fabuła była żadna, zadanie powtarzalne i nudne, ale całość rekompensował świetny system lootu i czysty fun płynący z gry. Jej kontynuacja naprawiła wszystkie błędy poprzedniczki, usprawniła mechanikę, wzbogaciła świat gry o jakieś 3000% i w mojej ocenie jest grą bliską ideału. „Borderlands 2” (2012) to świetna fabuła, satysfakcjonujący model rozgrywki i tony zawartości do ogrania.
Co to wszystko ma wspólnego z Mad Maxem? Otóż największą zaletą serii jest fantastycznie zaprojektowany świat, który pod wieloma względami przypomina trudne realia postapokaliptycznej Australii z filmów George’a Millera.
To nie jest miejsca dla bohaterów
Planeta Pandora, na której rozgrywa się akcja „Borderlands”, to zapadła dziura, gdzieś na krańcu kosmosu. Tamtejszy klimat obfituje w ołów i inne szybkostrzelne materiały, niebezpieczne dla zdrowia. Planetę zamieszkują głównie psychopaci o sadystycznych skłonnościach, którzy najchętniej obdarliby cię żywcem ze skóry. Ale to nie jedyny powód do zmartwień. Lista rzeczy, które chcą cię zabić na Pandorze jest bardzo długa.
Tu nie ma miejsca na heroizm i współczucie. Jeśli myślisz inaczej, marny twój los. Nie ma tu porządku, ani nawet śladu po nim. Anarchia to naturalny stan rzeczy na Pandorze. Mieszkanie tutaj to koszmar, bo nawet jeśli uda ci się przeżyć, to szybko znajdzie się ktoś, kto cię oszuka, okradnie, wykorzysta i zostawi z niczym.
Trudno o gorsze miejsce w kosmosie, ale Pandora przyciąga coraz to nowych śmiałków, którzy poszukują legendarnego skarbu kosmitów – The Vault. Gracz wciela się w rolę jednego z nich i wyrusza na pełną niebezpieczeństw wyprawę. W trakcie gry zwiedzimy spory kawałek Pandory i poznamy bliżej jej mieszkańców, którzy, mówiąc delikatnie, są dość specyficzni.
To jest miejsce dla wariatów
Świat „Borderlands” zaludnia galeria najdziwniejszych i najbardziej odjechanych postaci, jakie widziała twoja konsola/PC. Pierwszą osobą, którą spotykasz jest robot Claptrap, obdarzony, w opinii większości mieszkańców Pandory, najbardziej irytującą osobowością we wszechświecie. Potem docierasz do miasteczka Fyrestone, które zamieszkuje Doktor Zed, konował bez licencji, który jest wielkim fanem niecodziennych mieszanek genetycznych. Im dalej w las, tym grono dziwaków się powiększa . Moim ulubieńcem jest Generał Knoxx, który nienawidzi Pandory, bo uważa ją za najnudniejsze miejsce w kosmosie.
W drugiej części grono postaci powiększa się m.in o Tiny Tinę, nastolatkę, która uwielbia wysadzać wszystko w powietrze, Kriega, który jest bardziej hardcore’ową wersją Deadpoola, Sir Hammerlock gej-obieżyświata, Pana Torque, i wielu, wielu innych. Wszystkich jednak kasuje główny antagonista gry – Handsome Jack – psychopata i egomaniak, obdarzony specyficznym poczuciem humoru.
Ku pamięci Szalonego Maksa
Pandora nigdy nie widziała wojny atomowej, ale jej pustynny krajobraz od razu przywodzi na myśl postapokaliptyczną pustynię z „Mad Maksa”. Zwyczaje jej mieszkańców z kolei pod wieloma względami przypominają wybryki gangu Humungusa. Nie wspominając o tym, że wygląd pustynnych bandytów z gry jest wzorowany na Ajatollachu Rock’n’Rolla i jego pomagierach.
Nawiązań do filmów Millera jest więcej: Nazwa pewnego gatunku drapieżnych zwierząt, zamieszkującego Pandorę brzmi Skag. Słowo to jest zapożyczone ze słownika gangu ToeCutterów z pierwszego „Mad Maksa”. Rozgrywka również nosi ślady inspiracji „Mad Maksem” – „Borderlands” to gra z otwartym światem, który możemy zwiedzać na nogach lub zza kierownicy futurystycznych pojazdów, podobnych do tych, którymi porusza się gang Humungusa. Do tego jeden z bossów w grze nazywa się Mad Mel i kieruje, jakżeby inaczej, śmiercionośnym pojazdem.
Seria od Gearbox Software pełna jest ironicznych nawiązań do popkultury w tym i do „Mad Maksa”, ale tym co czyni grę tak podobną do dzieł Millera jest wspólna definicja szaleństwa.
It′s a mad, mad, mad world
Na Pandorze wszyscy są szaleni, nie ma wyjątków od tej reguły. Szaleństwo jest konieczne, aby przeżyć. Nikt przy zdrowych zmysłach nie byłby w stanie żyć w takich warunkach i patrzeć na okropieństwa, które są tu codziennością. Planeta wzorem postapokaliptycznej pustyni z Mad Maksa odbiera ludziom niewinność i spycha ich na krawędź szaleństwa. Świetnym przykładem jest Tiny Tina, która straciła rodziców w bardzo brutalnych okolicznościach. Jeśli chcemy możemy pomóc jej zemścić się na prześladowcach, ale to nie sprawi, że Tina stanie się na znowu dzieckiem. Tak samo jak nic nie wróci rodziny Maxa do żywych.
Post Scriptum
W tym roku ukaże się gra oparta na licencji Mad Maksa. Twórcy zapowiadają wielki, bogaty świat; mnóstwo samochodów do zjeżdżenia i hordy przeciwników do pokonania. Życzę im jak najlepiej i czekam z niecierpliwością na premierę. Ale do tego czasu, szukajcie mnie na Pandorze – najbardziej szalonym miejscu we wszechświecie.
18 maja 2015
