Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Jeden śmiech

Esensja.pl
Esensja.pl
Polemika z felietonem Pawła Pluty.

Eryk Remiezowicz

Jeden śmiech

Polemika z felietonem Pawła Pluty.
Ekipa Esensji w rzeczywistości. Dla niepoznaki używamy wielu nazwisk i losowo odnalezionych w internecie zdjęć.
Ekipa Esensji w rzeczywistości. Dla niepoznaki używamy wielu nazwisk i losowo odnalezionych w internecie zdjęć.
Polemizowanie z własnym współpracownikiem na łamach wspólnego nam obu pisma zawsze niesie ze sobą delikatną sugestię, że tylko my czytamy „Esensję” i tylko my o niej dyskutujemy. Ale Paweł Pluta swoje tezy na temat przewspaniałego „Shreka” postawił, uzasadnił i znalazł oddźwięk, więc zakładam ostrogi, zamykam przyłbicę i ruszam bronić najsensowniejszej mym zdaniem życiowej zasady – śmiejmy się!
Życie jako takie jest zjawiskiem dość ponurym, choćby dlatego, że kończy się śmiercią (przeszkody zjawiające się w międzyczasie pomijam). Jedna jest nasza w tym interesie radość, jedno zjawisko wygładza nierówności tego świata – mianowicie śmiech. I mówcie co chcecie o terrorystach, głodzie i chorobach – odpowiednia dawka humoru łagodzi wszystkie boleści, daje spragnionym wodę, a zarazem nikomu nie szkodzi, gdyż daje jedynie radość i ulgę w starciu z dniem codziennym. Dlatego doszukiwanie się nadmiernej filozofii i medytacje nad zjawiskiem, którego jedynym celem ma być rozbawienie widza, jest pracą zarazem bezcelową i ponurą.
Każdy zarzut dotyczący przezabawnego „Shreka” rozbije się o wszechpotężny argument – ten film jest śmieszny! Zgadzam się, że z anatomicznego punktu widzenia scena z wężem i żabą jest przeraźliwą torturą dwóch niewinnych zwierzątek, z niewątpliwie śmiertelnym finałem. Ale, na Boga (dowolnego), w tym momencie, w tym miejscu, w tej sytuacji jest to rzecz zabawna! Absurdalne skojarzenie pradawnych chłopięcych dowcipów (okrutnych, nie przeczę) ze sceną miłosną połączone ze zderzeniem niezwykłych możliwości wątłej królewny – wywołuje śmiech. Niestety, żaba zginęła, a i wąż ma się kiepsko, ale hej, jesteśmy w kinie i patrzymy na ekranowe wizje, a nie na zabawy młodocianego klubu sadysty! Jest tu pewna, istotna moim zdaniem, różnica.
Zwalczę też niechętny opis walki tytułowego ogra z rycerzami. Utrzymana jest ona w realiach popularnego w Stanach wrestlingu (na Wrestlemanii V było ponad 90 000 widzów!), będącego w istocie pokazem cyrkowych możliwości dwumetrowych i dwustukilowych gigantów. Nie jest to sport – jest to widowisko, gdzie zawodnik jest zarazem akrobatą i aktorem. I tak można, a nawet trzeba, czytać przezabawny turniej rycerski, w którym Shrek kładzie przeciwników „drop-kickami”. Jest to walka bez krwi i okrucieństwa, która z założenia jest oszukaną zabawą, mającą pokazać cielesną sprawność zawodnika. Nic więcej. Śmiech, śmiech, śmiech.
Zgodzę się z równie niechętnym opisem sceny w założeniu wzruszającej, kiedy dwójka głównych bohaterów szlaja się po właściwych sobie pomieszczeniach ze smętnym wzrokiem i dobijającą muzyczką w tle. Ale braki tego ujęcia biorą się z jego niezgodności z resztą filmu i zasadą dowcipu przy każdej okazji. Zamiast utrzymywać wybitnie rozweselający klimat filmu, szanowni scenarzyści fundują nam, nie wiedząc czemu, scenę rozrzewniającą, pasującą do reszty filmu jak pięść do nosa. A można było kazać osłowi i Shrekowi odbijać księżniczkę, dając im okazję do następnych gagów.
Wchodząc w poważniejsze klimaty – dziecko, obserwując ekran, bierze zły przykład ze skatologicznych zachowań głównego bohatera, uczy się złych zachowań i gania potem godzinami za niewinnymi płazami, aby je nadmuchiwać. Argument częsty i błędny. Ile głupot popełnia dowolna latorośl pod wpływem swoich kolegów, czy też złego przykładu rodziców? O ile więcej niż pod wpływem telewizji i filmu? Żaden film nie jest w stanie wygrać z argumentacją kochanego przez dziecka dorosłego i dlatego proszę o zaprzestanie demonizowania wpływu „Shreka” na polską młodzież (i od królika Bugsa też się odczepcie!). Zaś sięgając po nieco postmodernistyczną psychologię dziecięcą – tak naprawdę nie wiadomo, jak dziecko odbiera ten film – i jaki wynosi z niego przekaz. Młodociane homo sapiens doprawdy wyposażone są w dziwaczny i całkowicie inny od naszego aparat poznawczy.
A co do tytułowego zarzutu – jednego narodu. Otóż polski dubbing filmu został stworzony w oparciu o nasze prywatne mity oraz legendy kulturowe – i z amerykańskimi wypowiedziami głównych bohaterów nie ma wspólnej najmniejszej uncji. Polska kultura broni się w tym filmie w najwspanialszy możliwy sposób – nie zwalcza i nie kastruje cudzej wypowiedzi, lecz przenosi ją na nasz własny grunt, czyniąc w ten sposób piękniejszą. Jakież może być piękniejsze świadectwo prężności narodowego ducha, niż taki dubbing niemożliwie popularnego filmu, który czyni go cudem w kinach jednego niewielkiego kraiku, a jednocześnie jest doskonale nieodczytywalny dla reszty ludzkości? Jedyne, co łączy rozmieszczonych w kinach całego świata widzów „Shreka”, to głośny śmiech w tych samych momentach. A ten typ globalizacji ponad podziałami to ja jak najbardziej popieram.
koniec
1 października 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.