Z filmu wyjęte: (Nie)życie toczy się dalejCo robią zombie, gdy nie śledzi ich obiektyw kamery hollywoodzkiego zdjęciowca? No cóż, niekoniecznie ganiają za świeżymi mózgami…
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: (Nie)życie toczy się dalejCo robią zombie, gdy nie śledzi ich obiektyw kamery hollywoodzkiego zdjęciowca? No cóż, niekoniecznie ganiają za świeżymi mózgami… Gdy w miasteczkach zombie pojawiają się suto opłacane hollywoodzkie ekipy realizatorskie, rozlega się gremialne charczenie i wycie, a ulicami przeciągają tabuny umarlaków, widowiskowo jęczących „mózgi, świeże mózgi”. Co jednak w sytuacji, gdy twórcy nie są w stanie sypnąć groszem? No cóż, życie idzie zwykłym trybem. Nikt nie zwraca uwagi na kamerę, koncentrując się na codziennych czynnościach, wykonywanych oczywiście bardzo powoli – jak to u zombie. Trzeba choćby zanieść kwiatek do sąsiadów czy zrobić przepierkę coraz mocniej zalatujących menelem ciuchów. Oczywiście takie miasteczko zombie to czysta fikcja, ale trzeba przyznać, że truposze wykonujące codzienne prace – zamierzenie, a nie na zasadzie powtarzania wdrukowanych za życia czynności – nie są zbyt częstym widokiem w filmach eksplorujących tematykę żywej śmierci. Na ogół występują w nich albo bezmyślne istoty kierujące się „instynktem”, albo świadomi konsumenci ludziny, nie mogący lub nie chcący powstrzymać się przed nałogiem. Miłą w tym względzie odmianą jest „Plaga zombie: Zona mutante: Revolución tóxica”, taniutki, amatorski film rodem z odległej Argentyny. To właśnie z niego pochodzi powyższy kadr, z zombie rozwieszającym pranie. Długość tytułu wspomnianego filmu wynika stąd, iż jest to trzecia – i ostatnia – część trylogii. Pierwszy film, „Plaga zombie”, powstał w 1997 roku za całe 120 dolarów i mimo siermiężności efektów zdobył szeroką rzeszę fanów. Tak szeroką, że postanowiono wskrzesić zabitych w finale „Plagi zombie” bohaterów. W 2001 roku ujrzała światło dzienne część druga filmu – nieco droższa, ale zrobiona w tej samej manierze – „Plaga zombie: Zona mutante”. Dopiero dekadę później, w 2011 roku, twórcy nakręcili domknięcie serii. Ale – mimo skoku technologii i posunięcia się aktorów w latach – najświeższy film wciąż wygląda jak dwaj jego starsi bracia. Jest tak samo kiczowaty, tak samo tani wizualnie, i tak samo wredny jeśli chodzi o humor. Oglądając wszystkie trzy historie pod rząd aż trudno uwierzyć, że saga powstawała na przestrzeni blisko piętnastu lat. Zaś co do fabuły – „Plaga zombie” mówi o inwazji zombie, której próbują stawić czoło niedoszły lekarz, przebrzmiały wrestler i mieszkający po sąsiedzku informatyk (dokładniejsze detale podawałem przy okazji jednej z wcześniejszych edycji „Z filmu wyjęte”). W „Pladze zombie: Zona mutante” okazuje się, że nie dość, iż za całą plagą stoją klasyczne ufoki, i to wspierane przez rządowe agendy, to jeszcze truposze nie tyle są truposzami, ile inkubatorami dla ufoków. Jednak czemu konkretnie ufocy zmieniają ludzi w inkubatory, okazuje się dopiero w „Pladze zombie: Zona mutante: Revolución tóxica”. Wychodzi bowiem na to, że jest to zwichrowany proces rozrodu ufoków. Jak tylko truposz się rozpęka i z jego środka wychodzi świeżo wykluty obcy, zostaje zassany na pokład krążącego nad zainfekowanym miastem latającego talerza. Bohaterowie znajdują jednak pomysł, jak pozbyć się ufoków, a co za tym idzie – i zombie. Film jest troszkę słabszy od drugiej części, nieco nudniejszy, ale jednocześnie posiada mnóstwo przednich koncepcji, jak choćby właśnie tych „zwyczajnych” truposzy, którzy starają się nikomu nie wadzić i są mocno zdziwione, gdy bohaterowie próbują je zabijać. Bo w zasadzie to czemu się naprzykrzają, i to akurat w trakcie rozwieszania prania? Po co ta cała agresja? Film naprawdę ogląda się przyjemnie, aczkolwiek muszę przestrzec, że nawet jeśli uda się go gdzieś upolować, to nie ma co liczyć wersję inną niż hiszpańska. 10 lutego 2020 |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz
Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz
Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz
Majówka seniorów
— Jarosław Loretz
Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz
Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz
Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz
Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz
Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz
Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz