Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 6 grudnia 2023
w Esensji w Esensjopedii

Z filmu wyjęte: Interpol muzealny

Esensja.pl
Esensja.pl
Pewnie nie wiedzieliście, że mamy w Warszawie taką ładną siedzibę Interpolu. No więc ja też nie. Zwłaszcza że formalnie w Polsce Interpolu nie ma.

Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Interpol muzealny

Pewnie nie wiedzieliście, że mamy w Warszawie taką ładną siedzibę Interpolu. No więc ja też nie. Zwłaszcza że formalnie w Polsce Interpolu nie ma.
Z dzisiejszego kadru płynie następująca nauka – nie wierz we wszystko, co widzisz na ekranie. Szczególnie w przypadku opisów budynków mniej opatrzonych, z mniej „filmowych” państw czy miast. Doskonałym przykładem jest widoczny powyżej budynek udający główną siedzibę polskiego Interpolu, a faktycznie będący gmachem warszawskiego Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Jego bryła jest na tyle charakterystyczna, że trudno go pomylić z czymkolwiek innym. No, chyba że się jest z drugiego końca globu i w zasadzie ma się gdzieś to, czy widzowie z Polski sobie pomyślą o takiej roszadzie. Grunt, żeby lokalny widz był zadowolony z rozrywki, a może i ujęty bogactwem polskiego Interpolu.
Tu dochodzimy do problemu numer dwa. Film, o którym zaraz co nieco napiszę, powstał w 2014 roku, czyli w okresie, w którym polski Interpol już od półtorej dekady nie istniał. Tak jest, nie mamy w Polsce komórki Interpolu. Czy może inaczej – mamy, ale nie nazywa się Interpol, ale… Biuro Międzynarodowej Współpracy Policji. Gwoli ścisłości – polska odnoga Interpolu jak najbardziej kiedyś istniała, ale w 1998 roku zmieniła nazwę na powyższego łamańca. A gdzie się mieści to biuro? Otóż na Puławskiej 148/150, w budynku chyba ciekawszym architektonicznie niż POLIN (widoczek tutaj).
Film zaś, z którego pochodzi powyższy kadr, to indyjski „Kick” z 2014 roku. Jest to raczej przeciętna produkcja z grubsza sensacyjna, o tyle ciekawa, że kręcona w… Warszawie. Rodzynek, zwłaszcza jak na kino azjatyckie. Otóż do Warszawy przyjeżdża komisarz indyjskiej policji, by złapać (lub zastrzelić) superzłodzieja (Salman Khan), postać czysto absurdalną, jest to bowiem człowiek superinteligentny, superwysportowany, ale nie jest w stanie utrzymać żadnej pracy, gdyż… notorycznie się nudzi i ciągle szuka tytułowego kopa – w domyśle adrenaliny. W naszej stolicy policjant poznaje młodą lekarkę (Jacqueline Fernandez, aktorka ze Sri Lanki), nieszczęśliwie zakochaną w złodzieju, z którym związek jednak jej nie wyszedł właśnie ze względu na ciągłe problemy z zatrudnieniem u partnera. Oczywiście złodziej kradnie sprzed nosa policji gigantyczną ilość gotówki i… tak rozpoczyna się pościg ulicami Warsgow… eee… Glaszawy… No, pokrótce piętrus pędzi warszawską ulicą, potrąca samochód w Glasgow, skręca za róg, w Wierzbową, i znów taranuje osobówkę w Glasgow. Pościg jest absolutnie kuriozalny i sam on jeden obnaża nonszalancję, z jaką kręcono film. O finiszu całej historii nie będę się rozpisywał, ale wywraca on kilka spraw do góry nogami w sposób ckliwo-łzawy.
Przeskoki z Warszawy do Glasgow to oczywiście tylko jeden z problemów, które nie pozwalają brać całej historii serio. W pościgu zdarza się całkiem często, że samochody odskakują od autobusu, ZANIM ten zdąży je potrącić. Ba! Część aut została po prostu wklejona w obraz jakimś marnym programem komputerowym, dzięki czemu nie ma co tu dyskutować o jakichś mitycznych prawach fizyki. Duża scena rozgrywa się na wiadukcie Poniatowskiego, który – jak warszawiacy doskonale wiedzą – jest absolutnym wygwizdowem. Blisko kilometr chodnika znikąd donikąd. Tu jednak okazuje się, że w połowie wiaduktu stoi… sprzedawca gazet (pośród fikcyjnych tytułów prasowych wzrok przykuwa świeży wówczas numer… tygodnika „Nie” – tylko pogratulować marketingowej zręczności), a obok niego tkwi… budka telefoniczna! Dla widzów z reszty świata rzecz bez znaczenia, ot, gdzieś tam se facet dzwoni, dla kogoś ze stolicy to jednak szczyt absurdu. No ale bohater przecież musiał uciekać w widowiskowy sposób – skacząc z wiaduktu.
Film jest w jakimś sensie pozycją obowiązkową dla warszawiaków i sporą ciekawostką dla miłośników kina indyjskiego, nieczęsto się bowiem zdarza, żeby filmowcy z tamtego regionu wybierali się gdzieś indziej niż do Londynu bądź którejś z turystycznych europejskich stolic, ale jest to produkcja naiwna, niemądra, lecz zarazem w przewrotny sposób sympatyczna, w czym duża zasługa ślicznie wyglądającej i świetnie się ruszającej w piosenkach Fernandez. Podczas seansu lepiej jednak wyłączyć obwody logiczne w mózgu, bo co nieco może uleć przegrzaniu, a przy niektórych scenach – na przykład dotyczących nieznajomości wyglądu twarzy rabusia – wręcz grozi przepalenie bezpieczników.
koniec
24 lipca 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Końcowe odliczanie
Sebastian Chosiński

5 XII 2023

Nieczęsto widzowie w latach 50. i 60. ubiegłego wieku mieli okazję oglądać Zbigniewa Cybulskiego w przedstawieniach teatralnych. Każda taka rola zasługuje więc na uwagę. Wyreżyserowany przez Jerzego Gruzę „Sammy” to monodram autorstwa Brytyjczyka Kena Hughesa, w którym aktor znany przede wszystkim z „Popiołu i diamentu” wciela się w drobnego kombinatora próbującego zebrać pieniądze na spłatę długu.

więcej »

Z filmu wyjęte: Franczyza lat 80.
Jarosław Loretz

4 XII 2023

Z okazji zbliżających się Świąt proponuję rzut oka na franczyzę okołofilmową sprzed 30 lat.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Uparty inspektor
Sebastian Chosiński

28 XI 2023

Chociaż o brytyjskim dramatopisarzu i prozaiku Patricku Hamiltonie dzisiaj już mało kto pamięta, wielbiciele klasycznych thrillerów psychologicznych sprzed dekad powinni kojarzyć przynajmniej dwie z jego sztuk, które dotarły do Hollywoodu – „Gasnący płomień” oraz „Sznur”. Ta pierwsza doczekała się także inscenizacji w ramach Teatru Sensacji „Kobra”, a reżysersko odpowiadał za to… Andrzej Łapicki.

więcej »

Polecamy

Franczyza lat 80.

Z filmu wyjęte:

Franczyza lat 80.
— Jarosław Loretz

Dysonans motoryzacyjny
— Jarosław Loretz

Obrandowani
— Jarosław Loretz

Na wywczasie
— Jarosław Loretz

W kupie raźniej
— Jarosław Loretz

Proszę szanownej wycieczki
— Jarosław Loretz

Och jej, ja tu faktycznie mam tatuaż
— Jarosław Loretz

Proszę oddać mi kapelusz. W środku tkwi połowa mojego czerepu
— Jarosław Loretz

Superman z napędem kobiecym
— Jarosław Loretz

Warzywny dramat
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Franczyza lat 80.
— Jarosław Loretz

Dysonans motoryzacyjny
— Jarosław Loretz

Obrandowani
— Jarosław Loretz

Na wywczasie
— Jarosław Loretz

W kupie raźniej
— Jarosław Loretz

Proszę szanownej wycieczki
— Jarosław Loretz

Och jej, ja tu faktycznie mam tatuaż
— Jarosław Loretz

Proszę oddać mi kapelusz. W środku tkwi połowa mojego czerepu
— Jarosław Loretz

Superman z napędem kobiecym
— Jarosław Loretz

Warzywny dramat
— Jarosław Loretz

Tegoż autora

Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz

Majówka seniorów
— Jarosław Loretz

Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz

Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz

Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz

Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz

Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz

Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz

Książki, wszędzie książki, rzekł wół do wieśniaka
— Jarosław Loretz

I robotom bywa smutno
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.