Z filmu wyjęte: Precyzja z dawnych wiekówKto by się spodziewał, że w średniowieczu potrafiono kreślić tak schludne, akuratne mapy…
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: Precyzja z dawnych wiekówKto by się spodziewał, że w średniowieczu potrafiono kreślić tak schludne, akuratne mapy… Dzisiaj proponuję kadr ku pokrzepieniu gruczołu śmiechu, bliski chyba wszystkim, którzy kiedykolwiek grali w gry fabularne. W nich zawsze bowiem występował problem sporządzania map. Drukowane były zbyt sztuczne i niepasujące do rozgrywki, a na sporządzenie porządnej mapy wykonanej ręcznie nigdy nie starczało czasu, a często i umiejętności, sprawa bowiem wymagała zdobycia odpowiedniego papieru, zgrabnego rozrysowania dużej liczby detalu, a potem rozsądnego postarzenia gotowego dzieła – tak, żeby faktycznie tchnęło dawnymi latami, kiedy to mapy były w pocie czoła sporządzane ręcznie i w naturze występowały bardzo rzadko, i bardzo drogo. Widoczna na zdjęciu powyżej mapa to klasyczny knot dopieszczony w jakimś programie graficznym, być może wręcz erpegowym generatorze map, a następnie po prostu puszczony przez drukarkę. Napisy są wykonane czcionką nawet nie udającą, że litery były pisane ręcznie, linie biegną idealnymi zakosami, drzewko w drzewko równiusieńkie, a materiał – raczej jakieś tworzywo sztuczne niż papier – gładziutki i nie pomięty nawet na narożnikach. Ogólnie rzecz biorąc jest to coś, co w LARP-ie może by uszło, ale w filmie świadczy co najwyżej o dramatycznie niskim budżecie zmiksowanym z zupełnym lekceważeniem widza. Z drugiej strony – jakiego znowu widza, skoro film zapewne został nakręcony ku uciesze kumpli… Powyższy kadr pochodzi z brytyjskiego filmu „Werewolf Castle”, czyli „Zamek wilkołaka”. Obraz powstał w 2021 roku i wbrew pozorom wcale horrorem nie jest. To niemal czyste fantasy, choć – siłą rzeczy, ze względu na wilkołaki – z wyczuwalnym akcentem grozy. Położoną w lesie wioskę wymordowują wilkołaki – nie całą, bowiem schronienie zdążyli sobie znaleźć władyka, klecha, pachołek i kilka bab. Nazajutrz rusza z niej więc kilku ściągniętych naprędce rycerzy, mając za zadanie powiadomić króla o wilkołaczym problemie. Król jest krwiożerczy i normalnie by nie pomógł, ale skoro tu będzie mógł natłuc sobie trochę stworów, to jest szansa, że nawet ruszy tyłek z zamku. Grupa, wiedziona przez wspomnianego pachołka, idzie więc w dzicz, posiłkując się sportretowaną mapą. Wilkołaki oczywiście nie próżnują, rozszarpując tego czy tamtego rycerza, ale grupa wciąż przed do przodu, zahaczając między innymi o leśną osadę z dwoma malutkimi szopami z płyt wiórowych. Pewnie klejonych na ślinę, jak to w średniowieczu. Co jest dalej, może nie będę zdradzał, bo wbrew pozorom film – przaśny i fatalnie tanio zrealizowany – nie jest aż tak tragicznie zagrany i ma niezłe tempo. Tak, to prawda, kostiumy i scenografia są wręcz boleśnie tanie, a wilkołaki chwalą się grubym futrem i gumowymi maskami na twarzach, ale na tle innych produkcji tego typu trzeba przyznać, że historia ma ręce i nogi, finał nie jest oczywisty, a do seansu – co jest dość mocno zaskakujące – wcale nie potrzeba hektolitrów znieczulacza. Aczkolwiek tak, zaiste, film polecałbym raczej miłośnikom złego kina i sympatykom (tanich) wilkołaków niż widzom szukającym dobrej rozrywki na nudny wieczór. Jako bonus proponuję kadr z rycerzami oglądającymi mapę. Tutaj komuś z ekipy drgnęła już powieka i stwierdziwszy, że nie wypada gościom w blaszanych pancerzach dawać do ręki gumoleum z mapą, zgarnął ze sznurków pobliskiego gospodarstwa szmatę do odsączania serwatki i wybrany rycerz bohatersko udaje, że coś wyczytuje z kraciastych splotów zmiętej tkaniny. 1 kwietnia 2024 |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz
Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz
Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz
Majówka seniorów
— Jarosław Loretz
Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz
Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz
Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz
Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz
Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz
Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz
Wygląda trochę jak mata do karcianki.