Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Zabij mnie jeszcze raz...

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
Najwytrwalsze filmowe postaci grozy

Piotr Dobry

Zabij mnie jeszcze raz...

Najwytrwalsze filmowe postaci grozy
Jason Voorhees
Jason Voorhees
W drugiej odsłonie esensjonalnego cyklu prezentujemy Wam dziesiątkę niemal samych zimnokrwistych morderców nie do ubicia, tj. typów powracających bezustannie na ekrany, mimo uprzednich, oczywistych zdawałoby się, zgonów. Różnorakich zestawień najstraszniejszych filmowych zbrodniarzy i szaleńców jest w branżowych pismach czy portalach od zatrzęsienia, ale wierzcie nam, takiej listy jeszcze nie czytaliście. Wszędzie indziej niepodzielnie króluje Hannibal Lecter, najczęściej w towarzystwie Normana Batesa i Jacka Torrance′a. To już zaczyna być nudne. Poza tym, weźmy takiego Lectera - nie umniejszając mu absolutnie zasług, jest przecież tylko śmiertelnikiem, to prawda, że wyjątkowo przebiegłym i nieuchwytnym, ale nawet jeśli nigdy nie da się złapać, zemrze w końcu ze starości. A poniższych postaci śmierć absolutnie się nie ima, więc wygląda na to, iż jeszcze nasze i Wasze prawnuki będą przed nimi drżeć. Zapraszamy zatem do lektury.
Jason Voorhees ur. w piątek, 13 czerwca 1946 r.
Nieślubne dziecko Pameli i Eliasa Voorheesów, poczęte w Wessex County w stanie Massachusetts. Tragedia, która miała zaważyć na całym dotychczasowym życiu chłopca, rozegrała się dokładnie 11 lat po jego narodzinach, w piątek 13-tego w wypoczynkowym kurorcie Crystal Lake. Rozkoszny Jason taplał się przy brzegu jeziora i wszystko byłoby cacy, gdyby jakiś czort nie podkusił go do wypłynięcia na głęboką wodę. Otylią Jędrzejczak to on nie był, dlatego mimo rozpaczliwej walki z żywiołem i nawoływania o pomoc, poszedł na dno. Co prawda, przebywająca wówczas niedaleko młoda para obozowiczów mogła mu pomóc, ale upojeni alkoholem woleli oddawać się przyjemnemu procesowi prokreacji, niźli sprawdzać, co to tak, do jasnej cholery, się drze.
Po wstrząsającej śmierci jedynaka, biedna rodzicielka oszalała i poprzysięgła zemstę każdemu ignoranckiemu imprezowiczowi, jaki tylko zapuści się w tereny Crystal Lake. Pierwsza okazja nadarzyła się w rocznicę zgonu syna, dziwnym trafem znów w piątek. Wtedy pani Voorhees zamordowała baraszkującą na leśnym łonie parę. Wieści, jak wiadomo, rozchodzą się w zastraszającym tempie, toteż z powodu braku chętnych kemping został zamknięty i na kolejne zabójstwo przyszło stukniętej Pameli czekać aż 20 lat, kiedy to do reaktywowanego obozu przybyło ośmioro przyjaciół. Siedmiorgu z nich nie było dane dożyć wyjazdu, uchowała się jeno niejaka Alice, co więcej - nie tylko udało się jej przeżyć, ale i przy pomocy maczety wyprawić w końcu Voorheesową na tamten świat.
Chucky
Chucky
I tu następuje największy punkt zwrotny całej historii. Ktoś nam sugeruje, że Jason wcale się nie utopił w Crystal Lake. W rzeczy samej - może posiadał jednak kartę pływacką - żyje i ma się nadzwyczaj dobrze. Uzbrojony w sprzęt, od którego zginęła mamusia i w masce, która przyniosła mu sławę większą nawet niż Czerkawskiemu, rozpoczyna krwawe żniwa. Pierwszy raz zginie w sposób nie budzący żadnych wątpliwości dopiero z rąk Coreya Feldmana. Jednak po spędzeniu długiego okresu w grobie (w tym czasie zabijał ktoś inny, posługując się tylko legendarną już ksywą), Voorhees znów da o sobie znać Zrobi sobie jeszcze wypad na Manhattan (bynajmniej nie po to, by odwiedzić Woody′ego Allena), zejdzie do piekielnych czeluści, wyruszy w przyszłość i stanie oko w oko z Freddym Kruegerem. Na liście ofiar Jasona znajduje się 128 osób i możemy być pewni, że na tym się nie skończy.
Filmy: Piątek 13-tego (1980), Piątek 13-tego II (1981), Piątek 13-tego III: 3D (1982), Piątek 13-tego IV: Ostatni rozdział (1984), Piątek 13-tego V: Nowy początek (1985), Piątek 13-tego VI: Jason żyje (1986), Piątek 13-tego VII: Nowa krew (1988), Piątek 13-tego VIII: Jason zdobywa Manhattan (1989), Piątek 13-tego IX: Jason idzie do piekła (1993), Jason X (2001), Freddy vs. Jason (2003)
Chucky ur. w 1988 r.
Ta brzydka lalka w niebieskich ogrodniczkach naprawdę nazywa się Charles Lee Ray (na cześć Charlesa Mansona, Lee Harveya Oswalda i Jamesa Earla Raya) i jest chicagowskim seryjnym mordercą. Podczas jednej z ucieczek przed funkcjonariuszami prawa, Lee Ray zdołał się, co prawda, ukryć w sklepie z zabawkami, ale wcześniej został śmiertelnie postrzelony. Studiował jednak onegdaj czarną magię i zanim umarł, zdążył jeszcze za pomocą zaklęcia voodoo umieścić swą duszę w plastikowym ciele lalki. Lalkę kupiła wkrótce pewna matka, z zamiarem sprezentowania jej (jego) swemu 6-letniemu synkowi na urodziny. Nietrudno domyślić się ciągu dalszego, pierwsza ginie ciotka chłopca, potem wspólnik Lee Ray′a, a dalej może być już tylko gorzej. W istocie, Chucky sieka nożykiem zawzięcie, ale sam jest niczym ten nasz ulubiony Steven Seagal w "Hard To Kill" - trudny do zabicia. Zmiażdżenie, spalenie, rozerwanie na strzępy - wszystko na nic, z powodzeniem mógłby uczyć w szkole przetrwania mimozy w rodzaju wymuskanego partnera Barbie, Kena. A propos partnerów - po serii zabójczych, acz samotnych eskapad, Chucky znalazł w końcu swą drugą połówkę. Nazywa się Tiffany, a okrucieństwem przewyższa nawet narzeczonego; w końcu jak to mawiają, gdzie diabeł nie może, tam babę pośle. Laleczka Chucky legitymuje się dorobkiem morderstw w wysokości 27 sztuk.
Freddy Krueger
Freddy Krueger
Filmy: Laleczka Chucky (1988), Laleczka Chucky 2 (1990), Laleczka Chucky 3 (1991), Narzeczona Laleczki Chucky (1998)
Freddy Krueger ur. w lutym 1942 r.
Nieślubny syn młodej schizofreniczki, Amandy Krueger, przyszedł na świat w Springwood w stanie Ohio, w przytułku dla umysłowo chorych, mieszczącym się przy ul. Wiązów. Narodziny Freddy′ego zbiegły się akurat z wybuchem straszliwego pożaru w przytułku. Matka zmarła podczas porodu. Niemowlę wychowywali rozmaici mordercy i gwałciciele aż do wieku wczesnoszkolnego, potem Freddy został adoptowany przez starego alfonsa. Przybrany ojciec okazał się sadystą. Kiedy tylko przyłapywał chłopaka in flagranti z jakąś ze swoich dziwek, bił go do nieprzytomności, czasem też znęcał się bez specjalnego powodu, tnąc brzytwą po brzuchu. Uczucie bólu spowszedniało w końcu Freddy′emu, a dotykanie blizn zaczęło sprawiać perwersyjną przyjemność. Pewnego dnia staruch jednak przeholował z torturami. Freddy zabrał mu po kryjomu pieniądze ze skrytki i wynajął człowieka, który podpalił dom ze śpiącym w środku alfonsem. Nie upewniwszy się nawet, czy oprawca zginął, młody wyrzutek opuścił rodzinne strony. Pałętał się od jednej podejrzanej dzielnicy do drugiej, imając się rozmaitych dorywczych prac, często popadał w konflikt z prawem, pił na umór. I pewnie skończyłby w rynsztoku i nigdy byśmy o nim nie usłyszeli, gdyby nie zrządzenie losu, które przywiodło go do miejsca, o jakim Freddy w dzieciństwie mógł tylko pomarzyć. Luksusowe osiedla, przystrzyżone równiutko trawniki, zawsze uśmiechnięci ludzie, beztroskie dzieci, które nigdy nie zaznały głodu i okrucieństwa. I nagle Freddy′ego olśniło, odnalazł swą życiową misję. Pokaże tym wszystkim bachorom, co znaczy prawdziwy ból. Nauczy ich rodziców znaczenia strachu przed utratą swych pociech.
Leatherface
Leatherface
Jak pomyślał, tak też uczynił. Zatrudnił się w podmiejskiej kotłowni, a po godzinach konstruował w warsztacie ostre jak brzytwa, metalowe szpony. Po wszystkim, przymocował ostrza do skórzanej rękawicy bez palców. Broń była gotowa i wkrótce Freddy stał się lokalnym postrachem, regularnie porywając dzieci i rozpruwając im brzuchy. Wydawało się, iż koszmar definitywnie się skończy, kiedy demoniczny morderca został złapany przez policję i postawiony przed sądem, lecz z powodu jakichś kruczków prawnych nie można było udowodnić mu winy i sprawa została umorzona. Rozwścieczeni mieszkańcy Springwood postanowili sami wymierzyć sprawiedliwość, podpalając nocą kotłownię, w której spał Krueger. Kiedy płomienie objęły już cały budynek, w jednym z okien pojawiła się sylwetka Freddy′ego. Ubrany w czerwono-zielony sweter, w podniszczonym kapeluszu na głowie, płonął żywcem, miotając się spazmatycznie i przeklinając swych poskromicieli. Po chwili odwrócił się i rzucił w sam środek płomieni.
Ciała nigdy nie znaleziono. I słusznie, bowiem najgorsze miało dopiero się zacząć. Makabrycznie oszpecony Freddy zostaje zrodzony ponownie w dziecięcych koszmarach, za każdym razem zwiastując swe nadejście przerażającą wyliczanką: One, two, Freddy′s coming for you! Three, four, better lock your door! Five, six, grab your crucifix! Seven, eight, gonna stay up late! Nine, ten, never sleep again! Odtąd Freddy konsekwentnie będzie urządzał rzezie, to w snach, to znów przenosząc się do realnego świata. I z równą konsekwencją będzie unicestwiany, powracając jednak jak ten bumerang w rękach wyćwiczonego aborygena. Konto morderstw Freddy′ego Kruegera to jak na razie 36 ludzkich istnień.
Filmy: Koszmar z ulicy Wiązów (1984), Koszmar z ulicy Wiązów 2: Zemsta Freddy′ego (1985), Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy Snów (1987), Koszmar z ulicy Wiązów 4: Mistrz Snów (1988), Koszmar z ulicy Wiązów 5: Dziecko Snów (1989), Freddy nie żyje: koniec koszmaru (1991), Nowy koszmar Wes′a Craven′a (1994), Freddy vs. Jason (2003)
Candyman
Candyman
Leatherface ur. w 1940 r.
Prawdziwe nazwisko tego Teksańczyka to Bubba Sawyer, choć z psotnym Tomkiem nie jest w żadnym wypadku spokrewniony. Leatherface pochodzi z rodziny, w której nawet Michael Jackson mógłby poczuć się nieswojo - zwyrodnialcy, mordercy, nekrofile, kanibale, dendrofile - i tak już od kilku pokoleń. Leatherface, mimo, iż w firmie zaopatrującej bale karnawałowe nigdy nie pracował, szczególnie upodobał sobie dziwaczną dewiację, polegającą na robieniu masek z kawałków skóry uprzednio zabitych osób. Na tle innych przedstawionych tu postaci, zdecydowanie wyróżnia się także orężem. No i pewnie, czemu ma papugować, nóż jest tak częstym narzędziem zbrodni, że dawno już spowszedniał, a za sprawą piły łańcuchowej istnieje nieporównywalnie większa szansa zapisania się na kartach historii.
1 2 »

Komentarze

15 IX 2010   01:57:07

Ale 13 czerwca 1946 to czwartek... czy ktoś to czyta ze zrozumieniem?

15 IX 2010   07:54:29

Pretensje kalendarzowe prosimy wnosić do producenta filmu.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

10 naj… : 10 roztańczonych kadrów
— Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

10 największych rozczarowań muzycznych 2021 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

30 najlepszych płyt 2021 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

10 naj… : Najseksowniejsze okładki z udziałem Mary Jane
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

10 naj...: Dzień Nauczyciela
— Wojciech Gołąbowski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

10 najśmieszniejszych lub najdziwniejszych książkowych scen ze zwierzętami
— Esensja

10 naj… : Zwierzęta
— Miłosz Cybowski, Wojciech Gołąbowski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

10 naj…: 11 twarzy jesieni
— Esensja

10 naj...: Żółty, jesienny liść
— Miłosz Cybowski, Wojciech Gołąbowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

10 najlepszych slasherów komediowych
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Dobry i Niebrzydki: Zemsta Dragów, czyli bokserska nostalgia
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Polska nie musi wstawać z kolan, za to może wstać z kanapy
— Piotr Dobry

Dobry i Niebrzydki: Norwegia już nigdy nie będzie taka jak przedtem
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Dobry i Niebrzydki: Duchy, diabły, wilkołaki i steampunkowe mechaniczne skrzaty
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Człowiek z rozgoryczenia
— Piotr Dobry

Oscary 2018: Ranking filmów oscarowych
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Esensja ogląda: Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Oscary 2018: Esensja przyznaje Oscary
— Piotr Dobry, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Oscary 2018: Najlepsze filmy
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Oscary 2018: Najlepsi aktorzy
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.